“Insurgence and all forms of evil in a society doesn't describes her as a failure, but vividly shows a lack of love for one another.”
― Michael Bassey Johnson
Pagkatapos magdismissed ang huling klase ay agad kong inayos ang mga gamit ko. Sinagot ko ang tawag ni Ivory habang naglalakad papalabas ng classroom.
(Hello ate, papahintay ka po ba? Punta lang muna ako sa hideout saglit)
May tumapik sakin, napalingon ako at nakangiting kumaway sa mga classmate ko. Itinuro ko ang phone na nasa tenga ko, na tinanguan naman nila. Nagpatuloy na ko sa paglalakad habang kausap si Ivory.
“Hindi na bunso. Pupunta pa naman ako sa office ni prof Gonzales. Magtext nalang ako pag magpapasundo na ako later.”
(“Sure ka ba ate? Atsaka wala akong tiwala sa Gonzales nayan, magtext kana agad sakin after mo dyan okay?”) napangiti ako sa boses nitong nag-aalala. Ang pinakamamahal naming makulit na bunso. Bad boy man sya sa paningin ng iba pero para sakin, sya ang pinakamalambing. Syempre, mas malambing nga lang si Helly sa kanya.
Nang mamatay ang tawag ay saktong malapit na ko sa office ni prof. Mabuti nalang talaga mayroong elevator sa school na to.
“Prof?” I softly murmured then knock at the door. Lumipas ang ilang minuto ay wala paring sumasagot sa loob or nagbubukas ng pinto, kaya naman dahan-dahan kong pinihit ang door knob para maghintay na lamang sa office nya.
Inilibot ko ang paningin sa paligid at nakitang wala si prof roon. Tahimik na naupo muna ko sa harap ng lamesa nya. Huminga ng malalim at pinikit ang aking mga mata upang saglit na magpahinga.
It’s Friday, 5:30 pm
Mayroon akong dalawang subject sa araw na to, 2 hours na subject for biology at 4 hours sa major subject ng course ko which is taxonomy, kaya naman pakiramdam ko sobrang na drained at napagod talaga ako.
Lumipas ang ang isang oras ay wala pa ding dumadating na Professor Gonzales. I frustratedly brushed my hair. Tamad na umayos ako ng upo at tumingin sa phone para i-check kung may bagong email si sir, pero nang makitang wala. Nagkaroon ng ilang segundo bago tuluyan ko nang napagdesisyunan na tumayo.
This will not do. He said to me that I should be here after my school hours pero it’s already 6:35 and wala paring dumadating ni anino nya. Sa pagkakaalam ko naman wala na syang klase sa gantong oras.
I sigh. I don’t think he will hear me out anyway. We really need to talk with the dean instead. Papaalis na sana ako ng magvibrate ang phone ko. I received an email. I unlock my phone and read his message.
“There is an emergency. We can talk another day, Miss Folk. Thank you for your understanding.”
Tsk…
Marahas na napabuga ako ng hangin nang mabasa ko iyon. Why he didn’t tell it to me sooner? Edi sana hindi na ko naghintay pa sa office nya. Isinuot ko na ang bag ko at nakangusong nagpatuloy a paglabas ng office. I texted my brother and walk outside this building. Papunta ako ngayon sa open field parking lot para doon na lang hintayin si Ivory.
While walking, I notice the black sky. It’s almost 7 and there are no stars above. I couldn’t even see a glimpse of clouds. Probably, it will rain tonight. I hope Ivory is already here before that happens.
I look at my phone when it vibrated. I saw Ivory replied back.
‘Wait ate, naipit ako sa traffic. I’ll be there in 15’
Hindi naman kalayuan ang hideout nila dito, it is actually 10 minutes only if you’re a slow driver but if your fast. You can get here by 5 minutes. But it depends since highway ang dadaan. Gantong oras kasi ay paniguradong madami ng umuuwi kaya kahit mabilis magpatakbo si Ivory, he can’t escape the traffic.
Lumingon-lingon ako sa paligid, naghahanap ng mauupuan. Madilim, tahimik at kaunti nalang ang mga sasakyan na naka-park dito. I look at my watch.
6:58 pm
Napasinghap ako ng may biglang bumasag sa katahimikan, isang sasakyan ang mabilis na dadaan sa harap ko. Napaatras ako at muntik ng matapilok sa takot na masagasaan nito. Ngunit agad itong umandar paatras at mula sa loob ng sasakyan ay may magaspang na kamay na humila sa akin papasok.
“Ahh, sino kayo!?” takot na sigaw ko at sinuntok ang lalaking may hawak sakin. Pero dahil mahina ako kumpara sa kanya ay nagawa nitong suntukin ang aking sikmura at takpan ang aking bibig.
Naluluhang pilit akong lumaban para makawala sa mahigpit nyang hawak ngunit naramdaman ko na lamang ang pagtusok ng isang karayom sa aking balikat. Ngunit bago ako nawalan ng malay, nakilala ko ang amoy na kinamumuhian ko simula palang.
Two people, in one crime
INVESTIGATOR HALI ADRAL
"Yes. I already got the autopsy report"
(How was it?)
"You should see this by yourself prosecutor"
(Okay. I'll stop by your office Investigator Adral)
"Alight"
I hanged up the call and continue my walk in the almost empty hallway of Forensic Department. Konti lamang ang mga taong dumadaan rito dahil gantong oras madalas ang mga medical examiner ay nasa loob ng laboratory or morgue. Karamihan din kasi sa mga istudyante na gabi na ang uwi ay nasa south side kung saan ang sentro ng Nightlight University Hospital. Naroon din ang mga intern, fellow, nurses and medical practitioners na ang schedule ay graveyard shift.
Napatigil ako sa malaking bintana at napatingala sa langit.
The sky looks so dark from here. Even it's heavy clouds are hiding the shinning stars. Tumingin ako sa aking orasan.
It's almost 7 pm and I think, in just a minute or an hour... it will rain. Kaya kailangan ko ng makauwi kaagad.
Hahakbang na sana ako paalis ng marinig ko ang maingay na pagpapatakbo ng sasakyan. Nanlaki ang aking mga mata ng muntik na nitong mahagip ang babaeng nakatayo roon.
"Fuck!" I cursed loudly.
Hindi na nag-aksaya pa ng minuto. Mabilis na tumakbo ako ng makitang umatras ang sasakyan at hablutin ang babae papasok.
"This is Investigator Adra, block all exit. Check every the cars coming towards the gate. Someone is kidnap. I repeat, block the exit. Closed all gates in this University" matigas kong sambit sa pager na hawak ko at nagmamadaling ginamit ang hagdan sa fire exit na malapit sa parking lot.
"Investigator, this is Officer Cayetano. We are stopped by the crowd. One of the patient here in south is creating a commotion."
"Shit" napamura ako ng marinig iyon. Napalingon-lingon ako sa paligid at mabilis na tumakbo pabalik para sumakay sa elevator.
Pagkapasok ko sa loob ng security room, agad akong tumingin sa mga monitor na naroon. Left side, 4th row in 2nd column. Everyone was focused on the south monitor, that they didn't see what's happening on the other location.
How incompetent.
"Open field parking lot, near gate 3 and 4. I need the cctv footage. Now!" napapitlag ang lahat sa agarang utos ko.
Makalipas lamang ang ilang minuto, lumapit sakin ang isang lalaki at agad na pinakita ang video na nakalagay sa tablet niya. I clenched my jaw upon watching the video. Sumingkit ang mga mata ko ng may mahagip ang camera.
"Stop"
I dialled my phone and call someone who can do the job well.
"Track NYZ 1898 plate number. Someone is kidnap, Elisha."
“Once you get over the first hill, there is always a new, higher one lurking, of course.” ~ Esa-Pekka SalonenMabilis na tumakbo ang sugatang lalaki sa kagubatan. Nang mapansing wala ng humahabol sa kanya. Marahan syang tumigil at hinihingal na napasandal sya sa likod ng puno. Hinubad nya ang kanyang jacket at pumunit siya ng tela sa laylayan ng kanyang tshirt upang balutan ang nagdudugong braso. "Arggh" pagpipigil nya ng sakit habang paulit-ulit na bumubuntong-hininga. Napatikom ang kanyang bibig ng marinig ang papalapit na mga yapak. Dali-dali niyang sinuot ang kanyang itim na jacket."Wag nyong hayaang makatakas ang traydor na yon!" Umaalingangaw ang galit na sigaw ng lalaki sa paligid at ang tunog ng kalaskas ng dahon na kanilang tinatapakan. Napakuyom ang kanyang kamao at mabilis na umalis sa kanyang pwesto. Tila ba'y siya ay nakikipaglaro sa dilim, ang kanyang mga yapak ay walang ingay at ang kanyang mga kilos ay napakagaan. Sumasabay sa malamig na simoy ng hangin ng papas
"Everything will be okay in the end. If it’s not okay, it’s not the end." – John LennonI woke up feeling lethargic. It's like theres an empty hole inside my chest and I don't know how to deal with it. Just like before, after that tragedy happened. I felt the same emptiness, like the energy is drained out of my body and I was tasting my own poison, my own karma. Dahan-dahan akong bumangon mula sa pagkakahiga at tamad na nagstretch ng katawan. Napatitig ako sa labas ng malaking bintana at napapikit na pinakiramdaman ang nakakapasong sinag ng araw. I heavily sighed and think about what happened last night. After I got home, uminom pa ko ng beer magisa at nagisip-isip. I'm wondering, what is he talking about? Is there something I need to know? Maybe this is not just about serving the justice. I'm not fool. For a short time, I haved known Investigator Adral and he is not the type of person to defend bad people. I was blinded for a while because of anger. But why push about the true kill
“It has been said, 'time heals all wounds.' I do not agree. The wounds remain. In time, the mind, protecting its sanity, covers them with scar tissue and the pain lessens. But it is never gone.”― Rose Fitzgerald Kennedy Saglit na natigilan ako sa tinitignang mga papeles kasama na doon ang litrato ng isang lalaking napakapamilyar sa akin. Napahawak ako sa kaliwang kamay ko upang pigilan ang panginginig. I breathe in and out. Knowing that it was him, who once part of my beautiful fairy tale life before. Indeed, the pain may left for a while but as long as the scar is there. It was never gone. I have come to a decision in life to never go back to where I am before. I knew that it was but I also knew that in the moment, for me, it was necessary. I am desperate and hurt. So I did what I did. For the months I have runaway to my hometown, I experienced a beautiful life of healing and soul restoration. Not until now. A gorgeous who came to invade my life once again... Tumalim ang tingin
"I once dreamt of someone holding my hand until daylight, on a freshly vague page of my life." - Miss Erity They claimed that people will meet someone who is mysteriously connected to them at some point in their lives. The unknown force, breathing and whispering from your skin as if it were the largest portion of your soul. I had never believed that until I met one. Surprisingly, his eyes connect the gaps in between. However, it is frightening to consider that one person has the power to either heal or destroy you. That is something I will never, ever allow to happen to me. I'm no stranger to this kind of feeling, but this time it's unfathomably strong and scorching. All I could do was flee. Run as far away as possible to avoid being burned. But how can I? If the fire has its own mind and keeps on coming towards me "We meet again." nakangiti kong sambit sa kanya pagkalabas namin namin ng haunted house display dito sa carnival. Ang haunted house ay tila isang maliit na man
“Your soulmate will be the stranger you recognize.” — r.h. SinNapabalikwas ako ng bangon ng tila nahulog ako sa gulat dala ng aking panaginip. Napahilamos ako ng mukha ng magpatanto kung ano yung napanaginipan ko. I look at my phone and saw that he didn't reply on my message until now. Tumingin ako sa orasan at nakitang mahigit isang oras na ang nakakalipas. Sa pagod ay hindi ko na namalayan na nakaidlip pala ako kakahintay sa kanyang reply.I sigh. Nilinis ko ang pinagkainan ko at kinuha ang malate. Masyado pang maaga para matulog ako, pero tinatamad na ako kumilos. Umakyat ako sa taas kasama ang dalawang maleta at pabagsak na humiga ako sa kama. Nakatingala sa ceiling habang ang utak ko ay patuloy na gumagana. Until thoughts conquers my consciousness. It's been a while. I didn't how fast the time was until time, became the only hope I have. Totoo ngang hindi mo kayang diktahan ang tadhana mo. Sinubukan kong laruin ang tadhana ko at ng ibang tao, pero sa huli ipinakita nito sa aki
"The two most powerful warriors are patience and time." – Leo Tolstoy"I never expected you to be here. How are you... bella?"Nakabalik ako sa reyalidad ng maramdaman ang paglagay ng hat sa ulo ko. Napatingin ako sa labi niyang tipid na umangat ang gilid. His red lips looks so soft and glossy. It was like seeking my attention. Nakakatitig ako sa labi niya habang bumubuka ang mga iyon."There. You should secure your things Bella" Umayos ako ng tayo at umiwas ng tingin nang lumayo ang lalaki sa akin. He cleared his throat and chuckles with his low husky voice. "What are----"I hissed in pain when someone pushed me at my back. Tumama ang noo ko sa dibdib ni Hali at pakiramdam ko nauntog ako sa pader kaya naman hinimas ko ang parteng nasaktan. "Careful! May nababangga kayo" sigaw ni Hali gamit ang malalim niyang boses bago bumaling sakin. Hali leaned over and whispered in my ear "Are you okay?"I was about to answer but before I could even open my mouth, someone stumbled beside us b
“Time is free, but it’s priceless. You can’t own it, but you can use it. You can’t keep it, but you can spend it. Once you’ve lost it, you can never get it back.” — Harvey MacKay"Hello... is anyone here?""Can someone hear me?"What happened? Can someone know how to turn back time? Can someone save me from drowning in this oblivion? I couldn't get up. I couldn't speak. I couldn't move forward. I don't know what to do. Can someone hear my thoughts? Can someone wake me up from this eternal damnation?"Bella," I heard his faint whisper, and when that voice reverberated. I felt my body come out of paralysis. I remember the only person who called me that. So I continued to walk and walk... till my knees wobbled and I got exhausted. Where are you? I couldn't see you. I couldn't find you. There is no direction. I couldn't even get a glimpse of light. I'm completely blind. Is this only a bad dream?Please wake me up.... I don't know where I am. Last time I remember is going out of the room w
"Confession is always a weakness. The grave soul keeps its own secrets, and takes its own punishment in silence." - Dorothy DixTatlong araw....Tatlong araw akong nilagnat nung mga panahong iyon. Lumipas na ang dalawang buwan. Hindi ako makapaniwalang ganoon katagal na akong nagstay dito. Hanggang ngayon naiisip ko parin kung imahinasyon nga lang ba ang boses na iyon o totoong may kausap si Shin that time, pero ang tanong na nagpapagulo sa aking isipan ay kung sino? Iyon ang ipinagtataka ko. Bukod sa Doctor at mga inmates na devoted sa kanya ay wala na akong kilalang close pa niya at sigurado along hindi sila iyon. Kung paano ko nasabi? Dahil walang kahit sinong pwedeng lumabas na inmates ng ganung oras at malamang hindi siya si Doctor Hunter dahil considering from what the man said, he is his brother. Hindi kaya... siya yung misteryosong lalaki na tumawag sakin last time ng nakipag-away si Shin? Simula kasi noon ay hindi ko na siya nakita pa. Hindi ko nalang inisip dahil kung tutuu
“The greatest glory in living lies not in never falling, but in rising every time we fall.” -Nelson MandelaHindi ko maintindihan. Bakit kay dali nalang gumawa ng masama kaysa maging mabuti? Bakit kay dali na lang magalit kaysa magpatawad? At bakit tila naging natural na lamang sa atin na gumanti kapag tayo ay naagrabyado o nasasaktan? Isa ako sa mga iyon. Minsan iniisip ko kung kahinaan ba ang ugaling iyon, dahil kung tutuusin wala ni isang magandang naidulot ito sa buhay natin. Kapag nagalit ka dahil may nagawang masama ang kapwa mo, magagalit din naman sila at kapag sinubukan mo namang gumawa ng kabutihan despite its difficulty, it will not be appreciated. Sometimes, people may see it as fake. Nakakatawa lang na ang tao ay may pare-parehas na ugaling hindi nila minsan namamalayan at magawang bitawan kung sakaling maging aware man. Bakit? Dahil lahat tayo gusto ng mas madali. Madaling magalit. Madaling gumanti. Madaling maging masama pero mahirap maging mabuti, magpatawad ng paulit-