Library
Maghanap
Home / Romance / Destined to be Hurt / Chapter 31

Share

Chapter 31

Author: Eli
last update Huling Na-update: 2025-07-18 04:57:01
PAUL POV

Hindi pa rin nagsisimula ang klase, pero tila bawat araw ay may inaayos akong dapat harapin. At ngayong araw, may isa akong bagay na hindi ko na dapat ipagpaliban—ang muling pagdalaw sa tunay kong tahanan.

Maaga akong nagising. Matapos ang ilang araw ng pag-aasikaso sa enrollment sa CEU at pagkikita sa barkada, naramdaman kong panahon na para umuwi—hindi sa bahay ni Lola Aurora kung saan ako pansamantalang naninirahan, kundi sa bahay nila Papa. Sa amin.

Naglakad ako pababa ng hagdan, bitbit ang maliit kong backpack. Naabutan ko si Lola Aurora sa paborito niyang recliner sa may sala, nakadamit ng puting housedress, nagkakape habang nakikinig sa morning gospel.

Tumingin siya agad sa akin, halatang nabasa niya ang laman ng mukha ko.

“Saan ang lakad ng apo ko?” tanong niya, may bahagyang ngiti pero seryosong tingin.

Lumapit ako at naupo sa tabi niya. “Lola… pupunta po ako kina Papa. Gusto ko po silang dalawin.”

Napatitig siya sa akin nang mas matagal, saka tumango nang marahan. “M
Eli

maraming salamat po sa pagbabasa..

| Like
Patuloy na basahin ang aklat na ito nang libre
I-scan ang code upang i-download ang App
Locked Chapter
Nakaraang Kabanata Susunod na kabanata

Pinakabagong kabanata

  • Destined to be Hurt   Chapter 33

    ESTHER POVHindi ko akalaing magkikita pa kami. Hindi ngayong araw. Hindi sa ganitong lugar.Akala ko okay na ako. Akala ko sapat na ang dalawang linggo ng pananahimik para mapanatili kong buo ang sarili ko. Pero paglingon ko sa food court, at makita ko siyang nakaupo roon, nakangiti, bitbit ang milk tea — bigla akong kinabahan.Wala pa namang nangyayari, pero naramdaman ko agad ‘yung paghigpit ng dibdib ko. Na parang may humila sa akin paupo, pabalik sa lahat ng tanong na iniwasan kong sagutin sa sarili ko. Yung mga damdaming tinakpan ko ng katahimikan. Para bang pinilit kong limutin ang isang pahinang hindi pa pala tapos isulat.Pero sa totoo lang, ang daming bumalik. Mga alaala. Mga tampo. Mga tanong.At higit sa lahat—‘yung paulit-ulit na tanong sa sarili ko kung bakit kahit ilang beses niya akong gustong iwasan, hindi ko pa rin siya kayang talikuran.Naglakad ako papunta sa kanya. Mabagal. Hindi dahil hesitant ako — kundi dahil pinipilit ko lang maging kalmado. Paulit-ulit sa isi

  • Destined to be Hurt   Chapter 32

    PAUL POVPagkatapos kong magpaalam kina Papa, sumakay na ako sa kotse at tumulak papuntang mall. Hindi ko alam kung bakit parang may excitement akong nararamdaman, kahit na notebook at ballpen lang naman ang bibilhin ko.Pero siguro kasi, ngayon lang ulit ako bumibili ng gamit bilang estudyante. Hindi bilang someone na tumatakbo, kundi bilang taong handa nang humarap.Pagdating ko sa mall, hindi gaanong matao. Sakto lang. Sinalubong ako ng malamig na hangin mula sa aircon sa entrance, kasabay ng soft jazz music sa background—yung tipong instrumental version ng luma nang kanta pero pamilyar.Dumeretso ako sa National Book Store. Alam ko na agad ang kailangan ko: yellow pad para sa notes, notebooks — isa para sa lecture, isa para sa case studies; ballpen — black at blue, plus isang red para kunwari instructor; highlighter; at syempre isang clear book na may dividers para maayos ko ‘yung mga readings at references.Habang pinipili ko ang mga gamit, napaisip ako. Ganito pala ‘yung pakiram

  • Destined to be Hurt   Chapter 31

    PAUL POVHindi pa rin nagsisimula ang klase, pero tila bawat araw ay may inaayos akong dapat harapin. At ngayong araw, may isa akong bagay na hindi ko na dapat ipagpaliban—ang muling pagdalaw sa tunay kong tahanan.Maaga akong nagising. Matapos ang ilang araw ng pag-aasikaso sa enrollment sa CEU at pagkikita sa barkada, naramdaman kong panahon na para umuwi—hindi sa bahay ni Lola Aurora kung saan ako pansamantalang naninirahan, kundi sa bahay nila Papa. Sa amin.Naglakad ako pababa ng hagdan, bitbit ang maliit kong backpack. Naabutan ko si Lola Aurora sa paborito niyang recliner sa may sala, nakadamit ng puting housedress, nagkakape habang nakikinig sa morning gospel.Tumingin siya agad sa akin, halatang nabasa niya ang laman ng mukha ko.“Saan ang lakad ng apo ko?” tanong niya, may bahagyang ngiti pero seryosong tingin.Lumapit ako at naupo sa tabi niya. “Lola… pupunta po ako kina Papa. Gusto ko po silang dalawin.”Napatitig siya sa akin nang mas matagal, saka tumango nang marahan. “M

  • Destined to be Hurt   Chapter 30

    Tiningnan ko ang barkada. Tahimik pa rin sila. Pero hindi na galit. Hindi na nagtatanong. Yung tipo ng katahimikan na may kasamang pagdamay.Walang anu-ano’y nagvibrate ang ang phone ko. Nag-reply si Andrea.“Ibig ba sabihin ng pagpapaalam mo, may pakiaalam kana sa akin?”Ang dami kong inasahan na maaaring isagot niya. Galit. Hinaing. Panunumbat. Pero hindi iyon. Hindi ito ang klase ng tanong na kayang sagutin ng logic. Dahil ito, damdamin na ang usapan.Tinitigan ko ang message ni Andrea.“Ibig ba sabihin ng pagpapaalam mo, may pakiaalam kana sa akin?”Nag-type ako. Tapos binura. Type ulit. Burado na naman. Ang dami kong gustong sabihin pero wala akong alam kung paano uumpisahan. Wala ring tamang salita. Kasi sa ganitong usapan, walang nananalo. Hanggang sa pinikit ko na lang ang mga mata ko. Hinayaan ko ang mga daliri kong idikta ang totoo. Kung saan man ako dalhin ng katotohanan, doon na lang.Paul:“Andrea, gusto kong maging totoo sa’yo. Hindi dahil gusto kita o mahal kita kundi i

  • Destined to be Hurt   Chapter 29

    PAUL POVHindi ko na mabilang kung ilang beses kong sinabi sa sarili ko na ayoko na. Noong iniwan ko ang third year college sa Aurora Academy, akala ko tapos na ang lahat. Hindi lang dahil sa sakit. Hindi lang dahil sa gulo. Kundi dahil wala na akong natirang lakas para ipagpatuloy pa.Pero heto ako ngayon—nakatayo sa pila sa registrar ng CEU Makati, may hawak na brown envelope na parang bumigat sa bawat hakbang ko. Nandoon lahat ng requirements ko—birth certificate, ID photos, recommendation letter, at ‘yung papel na pinakaayaw kong tingnan: ang transcript na nagpapaalala kung saan ako natigil.Third year, first sem. Doon ako huminto. Parang sasakyang naubusan ng gasolina sa gitna ng daan. At ngayon, ilang buwan matapos ang katahimikan, sugat, at pag-aalinlangan, heto ako. Gusto ko ulit bumiyahe. Hindi para sa iba. Hindi para patunayan ang kahit ano. Kundi para sa sarili kong unti-unting natututong maniwala muli.Pagharap ko sa counter, pinilit kong panatilihin ang boses ko na kalmado

  • Destined to be Hurt   Chapter 28

    Kinabukasan, tahimik lang ang paligid ng bahay ni Lola Aurora. Maaga akong nagising, pero hindi dahil sa ingay ng alarm. Para bang kusa na lang bumangon ang katawan ko. Magaan ang pakiramdam—hindi pa buo, pero mas magaan. Parang tinanggalan ng gapos.Paglabas ko ng kwarto, nagtungo ako sa kusina. Naabutan ko si Papa, nagkakape na. Akala ko kagabi lang siya magpapalipas ng oras dito kay Lola. Pero heto pa rin siya—tahimik, pero halatang may gustong sabihin.“Pa, di po ba dapat nasa bahay ka na?” tanong ko habang inaabot ang tasa.“Bumalik muna ako saglit. Gusto sana kitang yayain... umuwi,” diretsong sabi niya.Napatingin ako sa kanya. Hindi dahil sa gulat, kundi dahil sa bigat ng salitang uwi. Matagal na rin akong hindi tumira sa bahay namin.“Miss ka na ni Sarah,” dagdag niya. “Lagi kang tinatanong. Si Daniel din. Hindi siya palasalita, pero noong nalaman niyang nagkita tayo, nagtanong agad kung uuwi ka na raw.”Tahimik lang ako habang nagtitimpla ng kape. Miss ko na rin sila, lalo na

Higit pang Kabanata

Maaari mong magustuhan

Galugarin at basahin ang magagandang nobela
Libreng basahin ang magagandang nobela sa GoodNovel app. I-download ang mga librong gusto mo at basahin kahit saan at anumang oras.
Libreng basahin ang mga aklat sa app
I-scan ang code para mabasa sa App
DMCA.com Protection Status