Chapter 7

CHAPTER 7

 

ARIA’S POV

 

SA pagbanggit pa lang ni Tita Martina sa aking pangalan ay talagang may diin. Hindi ko alam kong ano ang sasabihin agad. Akala ko ay hindi pa siya ngayon pupunta rito. Nagkamali ba ako ng dinig na sinabi niyang sa susunod na linggo pa ang kaniyang dating?

           “Aria,” banggit pa ni Tita Martina sa aking pangalan na para bang isang pagbabanta iyon.

           “Ang babaeng ito talaga! Kanina ko pa siya tinawag at ngayon pa talaga naisipang lumabas!” giit naman ni Miguel.

           Dumagdag pa talaga ang lalaking ito? Sa tingin niya ba ay ikinagagaling niya ng ginagawa niya? Kinunutan ko siya ng noo.

           “Tita,” nasambit ko kapagkuwan habang nakatingin sa kaniya. I’m not afraid of her. I just could not believe that she arrived here too early. Wala pa naman si Uncle Lucio dito.

           Kumunot naman agad ang noo ni Tita Martina. “Where have you been?”

           Ang tanong na iyon ay para bang isa siyang pinakamayaman sa mundo. May dala pa siyang paborito niyang pamaypay.

           “Galing ako sa kuwarto ko,” tanging sagot ko.

           Ngunit ang kaniyang titig sa akin ay kakaiba. She was like measuring my words.

           “Then ganiyan ba dapat ang pag-welcome ng mama mo?” tanong nitong may diin pa.

           I could not believe what she just said to me. “I never thought you would come this early.”

           I sounded so casual. Kitang-kita ko na hindi niya gusto ang tinuran ko. Well, she is not welcome here. Kami lang dapat sana ni Uncle Lucio ang nandito. Pumunta pa talaga siya dito para kumustahin ako o buwisitin lang?

           “Of course you would, Aria. Ano pa ba ang maasahan ko sa isang pariwarang babae na katulad mo?” sambit niyang pumaypay agad.

           Nanlaki ang mga mata ko sa kaniyang sinabi. I did not hide my frown forehead. Lumingon din ako kay Miguel na nagbi-busy-han lang. Mamaya lang talaga ang lalaking ito sa ‘kin!

           “Ako, pariwara? ‘Wag mo akong daanin sa ganiyan, Martina. We are no match with my words. Kabit ka lang noong inagaw mo sa mama ko ang papa ko,” I revealed.

           Totoo naman kasi ang bagay na iyon. Ang ekspresyon niya sa mukha ay hindi makapaniwalang sinabi ko iyon sa harapan ng ibang tao. Sinimulan niya ako, eh. Akala niya siguro ay aatrasan ko siya.

           “How dare you say that to me?!” Malakas niyang sita sa ‘kin.

           Dinuro pa niya ako. Ito ba talaga ang pinunta niya dito sa probinsiya para lang mainis ako sa kaniya? Is this what she wants?

           Peke akong ngumiti. “And how dare you say that to me too? Sino ang unang nang-inis sa ‘tin? Pikon ka pala, eh!”

           Muli ko na namang tiningnan si Miguel. Hindi ba siya aalis. Tinaasan ko siya ng kilay. Ngumiti lang siya sa akin ng nakakaloko. Siguro nga ay kinampihan siya ni Martina.

           “Hanggang ngayon pala ay iniisip mong inagaw ko ang papa mo sa mama mong matagal nang iniwan!” singhal ni Martina sa ‘kin.

           Sa puntong iyon, mas nainis ako sa kaniya ng husto.

           “Totoo naman. Mang-aagaw ka. Kahit ay asawa pa ang papa ko, inagaw mo. You are a bitch, forever a mistress. Ito ba ang gusto mo, Martina? Ito ba ang pinuntahan mo dito?” giit ko sa kaniya. Sumabog na talaga ako sa galit.

           Mabilis siyang napamaypay. I could sense her fear.

           “Marami pa akong alam, Martina. At some point, may respeto pa akong natitira sa katulad mong matanda!” singhal ko sa kaniya. “Nagsasayang lang pala akong oras na kaharapin ka. Sana hindi niyo na lang ako tinawag.”

           Tinalikuran ko silang dalawa ni Miguel. Wala naman na akong magagawa kung makipagsalitaan pa ako sa kaniya. Mas lalo lang akong mainis.

           Ngunit bago pa man ako makahakbang ng malayo ay bigla siyang nagsalita.

           “Owen is in the hospital. Inatake na naman siya,” mahina ang boses ni Martina ngunit dama ko ang lungkot niyon.

           Hindi ko na napigilan ang aking sariling lumingon.

           “Bakit hindi mo sinasabi sa ‘kin agad sa tawag pa lang?” malungkot kong tanong, nag-iba agad ang emosyon ko.