Chapter Seven: Street Foods Feat the Heiress

“Sandy, dito tayo!” Tinabi niya muna ang mga pinamili ko sa gilid at kaagad na kumuha ng isang stick ng hindi ko alam kung anong tawag. Para siyang mahabang pagkain na tinuhog ng pa-zigzag. Isinawsaw niya ito sa suka na maraming sibuyas at bawang. Sarap na sarap si Tonyo sa kinakain niya. Samantalang ako, nangangasim at hindi na maipinta ang mukha.

Hindi ko alam kung anong tawag sa kinain niya pero mukha itong bituka.

Teka… Bituka?

 Nanlaki ang mga mata ko sa na-realize pero hindi ko pinahalata, dahil magmumukha akong ignorante sa tingin nila. Madadagdagan lang ang pagdududa sa’kin ni Tonyo. Pero bakit nila kinakain ang bituka? Bituka ng ano ‘yon? Ng manok? Ng baboy? Anong lasa no’n.

“Tonyo, nandito ka na naman!” sabi ng ale na nagluluto ng street foods. Pinasadahan niya ako ng tingin at muling binalik ang tingin kay Tonyo na abala na sa kinakain.

“Hindi ko alam na may nobya ka na pala, Tonyo.” Napaubo si Tonyo sa sinabi ng ale at ako naman ay tawang-tawa. Hindi niya siguro inasahan na iyon ang sasabihin ng ale. ‘Sabagay, pagkakamalan kaming magkasintahan dahil kami lang dalawa ang magkasama.

“Aleng Bebang naman, ang pangit mo magbiro. Kapag narinig ‘yan ni Rico, lagot ako.”

“Ay hindi ba? Hindi mo ito syota?” hindi makapaniwalang tanong nito at tiningnan pa ako ulit.

“Hello po, ako po si Sandy. Asawa po ako ni Rico.” Nagpakilala na ako dahil mukhang hindi naniniwala ang ale kay Tonyo. Hindi naman kasi mukhang kapani-paniwala ang pagmumukha ni Tonyo eh.

“Talaga? ‘Yong siga sa Compound, asawa ka niya?” Tila hindi pa naniniwala sa’kin ang ale. Pero hindi ako makapaniwala  sa binanggit niya.

Si Rico siga ng Compound? So, posibleng totoo ang hinala ko na isa siyang gangster? Sa ale na mismo nanggaling na gano’n siya. Pero bakit hindi ko manlang nakita ang ganoong side niya. Ang nakita ko lang ay ang pagiging cold niya. Well, makukumpirma ko lang ang hinala ko kapag nakita ko siyang nakikipagbasagan ng bungo.

“Paano po naging siga si Rico?” kuryos kong tanong.

Paano iyon nasabi ng ale? At parang confident pa siya sa sinabi niya. Unless, nakita na niyang nakipag-ayaw si Rico.

“Sandy, tikman mo ‘tong isaw oh!” singit ni Tonyo at isusubo sana sa akin ang kinakain niya pero umiwas ako. Yuck, ‘di ako kakain ng bituka.

“Hindi ka kumakain ng street foods?” Nag-iba ang expression ng mukha ni Tonyo, parang naging seryoso siya bigla. Sh*t, kailangan ko na naman magsinungaling.

“Sira! Sinong ‘di kakain ng street foods? Eh, favorite ‘to ng mga mahihirap. Syempre, kumakain ako nito. Mahirap ako ‘di ba?” sabi ko saka tumawa nang hilaw. Napatitig lang silang dalawa sa’kin, kahit nga ang mga customer na malapit sa amin napapatingin na rin. Okay, mukha ba akong weird? Below the belt ba iyong sinabi ko?

“Grabe ka naman, Sandy. ‘Wag mong idiin pababa ang sarili mo. Yayaman ka rin, okay? Tsaka, asawa ka na ni Rico. Hindi ka na mahihirapan.” Kung alam mo lang, Tonyo. Mas higit pa sa kinikita ni Rico ang pera ko. Kung hindi lang ako naglayas.

“Oo naman. Tsaka, favorite ko kaya ang isaw.”

“Talaga?” Parang tuwang-tuwa pa siya sa sinabi ko. “Narinig mo iyon, Aleng Bebang? Peborit daw ni Sandy ang isaw. Isang dosena nga po.”

“WTH?” bulalas ko at kaagad na tinakpan ang bibig. Anak ng pating, Rico! Sasabunutan kita eh.

“Sandy?” nanlalaki ang mga mata niyang nakatingin sa’kin, pero nginisian ko na lang siya.

“Joke.”

“Sandy naman, mapagbiro ka na ngayon ah. Ito Sandy, tikman mo ‘yong isaw. Promise mas masarap ‘to kumpara sa iba na mapait ang pagkakagawa. The best ang street foods ni Aleng Bebang.” Anak ng pating. Mukhang mapapasubo pa ako.

 Kumuha ako ng isang stick at isinawsaw ito sa suka. Binagalan ko ang pagsawsaw ng isaw kasi ayoko talagang kainin iyon. Pero nanonood sa akin si Tonyo. Anak ng pating talaga.

“Kainin mo na ‘yan, Sandy. Kanina mo pa iyan binababad sa suka.” At pagkasabi niya no’n ay isinubo niya sa akin ang isaw. Parang nanlalaban ang sikmura ko kasi pakiramdam nito hindi welcome ang isaw sa kaniya. I hate you, Tonyo!

“T-Tubig.” Pakiramdam ko mabubulunan ako sa ginawa ni Tonyo. Buwesit talaga.

May kinuha siya sa katabing bangketa at binuksan ito. Handa na sana akong inumin ang inaabot niya nang mapansin kung ano ang hawak niya. Sh*t, softdrinks? Tubig hinihingi ko, anak ng patola.

“Tubig nga!” Nilibot ko ng tingin ang paligid pero wala akong nakita na tubig. Anong klaseng lugar ito? Wala manlang ni isang nagbebenta ng tubig?

“Inumin mo na kasi ito, Sandy. Parang hindi mo naman ginawang tubig ang softdrinks sa bahay ni Rico,” pagpupumilit ni Tonyo.

Hindi ko siya pinansin at naglakad-lakad, nang makita ko ang isang bangketa na nagtitinda ng palamig. Kaagad ko itong nilapitan at humingi ng isang baso.

“Thank you po.” Binayaran ko na ang nagtitinda at bumalik kay Tonyo na masama ang tingin. Buwesit na lalaki ‘to. Gusto niya ba ako magkaroon ng uti? Softdrinks gagawing tubig? Okay lang ba siya?

“Ayos ka na, Sandy?” tanong ni Tonyo na kumakain pa rin.

“Mukha ba akong okey, ha Tonyo?” naiinis kong sabi at kinuha na lang ang mga pinamili. Nakakainis siya.

“Teka, Sandy, sa’n ka pupunta?!”

“Sa impyerno sama ka?”

“Ito naman. ‘Wag ka na magalit,” sabi niya at inagaw sa’kin ang mga pinamili ko. Pinaupo niya ako sa tabi ni Aleng Bebang at inabot sa akin ang isang cup ng pagkain na binalot sa lumpia wrapper. Hindi naman siguro ito lumpia ano? “Ito Sandy, try mo ‘yong cheese stick. Masarap ‘yan.”

Kumuha ako ng isa at kumagat ng kaunti. Mukhang masarap nga lalo na ‘pag sinawsaw sa sauce. In fairness, ang ganda ng sauce ng cheese stick. Mayonnaise plus ketchup?

“TABI!”

“Lagot, narito ang mga black mantis.”

“Sino kaya ang may atraso sa kanila? Lagot siya dahil ginalit ang mga mantis.”

“Kung sino man siya, tumakbo na siya dahil hindi siya palalampasin.”

Napatingin ako sa gawi ng nagkukumpulang mga tao. Mukhang nakakatakot ang mga lalaking dumating. Malalaki ang mga katawan nila at nakakatakot ang awrahan. Mukhang mas siga pa sila kaysa kay Rico eh. Mas bagay pa yata sa kanila ang salitang gangster.

‘Ginalit mo si Eva kanina.’

Sh*t, ito na kaya ang tinutukoy ni Rico? No, no, no. Hindi nila kasama si Eva kaya imposibleng kagrupo niya ang mga ito.

“Pst... Tonyo, umuwi na tayo,” baling ko sa kaniya na abala pa rin sa kinakain. Seriously? Hindi ba niya napansin ang mga dumating? “Mukhang magkakagulo rito.”

“Teka lang.” Tsk. ‘Pag pagkain talaga hindi maistorbo ang isang ‘to. Hindi naman tumataba.

Pero hindi na kami puwedeng magtagal dito. Baka madamay kami sa gulo. Inubos ko lahat ng pagkain ko at dinampot na ang mga pinamili. Hinila ko rin si Tonyo na hihigupin pa lang sana ang sauce ng isaw.

“Sandy... Teka—” Biglang may humarang sa amin kaya napahinto kami ni Tonyo sa pag-alis. Sh*t, ito na nga ba ang sinasabi ko. Madadamay talaga kami.

“At sinong nagsabi sa inyo na puwede kayong umalis?”