CHAPTER 6

Nagbaon na ako ng lunch the next day. May mga dala din akong sandwich, chocolates at cookies. Galing ito kay Mommy. Pinadala daw niya kahapon sa bus na dumating dito kaninang five am.

"Mag-aral ng mabuti," paalala ni Auntie pagbaba ko ng kaniyang sasakyan.

Maaga pa kaya nag-ayos na muna kami ng mga kaklase ko. Dinala ko iyong make ups na ipapahiram ko sa kanila.

So far, wala pa naman akong nakitang magiging threat sa akin. Nakakapanibago nga na walang umaaway sa akin, na gaya sa Manila na kahit wala naman akong ginagawa sa kanila, galit na galit sa akin.

Kahit paano hindi na ako gaanong malungkot, iyon nga lang one over twenty ang nakuha ko sa quiz namin. I feel like I'm bobo, eh, I'm not naman. Hindi lang talaga ako nakapag-review kagabi. At saka wala akong notes pa.

Binigyan ako ng module ng aking teachers. Pag-aralan ko daw. They're giving me chance since late na akong nag-transfer ng school. Ganito talaga ang mangyayari.

Naunang matapos ang morning class namin, kaya inabangan ko na lang si Ranna sa bench sa labas ng classroom nila.

Iyong mga fourth year students naman na dumadaan ay napapatingin sa akin, lalo na ang mga boys. Kaso wala akong makitang okay sa kanila. Sa probinsyang 'to si Hendrix pa lang ang nakita kong guwapo. Shit! Siya na naman!

Nakakainis dahil napanaginipan ko na naman siya kagabi. Hindi ko naman siya iniisip pero bakit lagi ko na lang siyang napapanaginipan? Ni hindi ko nga siya gusto. Oo, guwapo siya pero hindi ko siya gusto!

"Amelia!"

Bakit ba Amelia nang Amelia ang babaeng 'to? Sinabihan ko na siya kahapon na Amie na lang ang itawag sa akin, e.

"Tara, bumili na muna tayo ng cold drinks," sabi ko at nauna ng maglakad. Hindi ko gusto ang paninitig ng ibang mga lalakeng estudyante sa akin. Buti sana kung mga guwapo sila, hindi naman. Mukha silang mga manyakis.

Sa canteen na lang kami bumili. May water naman siyang baon kaya juice na lang ang binili ko for her. Ang gamit niyang baunan ng water ay iyong binili ko kahapon.

Nagpadala si Mommy ng tumbler ko pero lima lang kasi iyon. My tumbler from Monday to Friday. I'll asked her tonight to send me another one. Ibibigay ko kay Ranna.

Hindi ko nga din maintindihan kung bakit gusto ko ang babaeng ito, kahit na mahirap lang siya. Siguro dahil wala namang mayayaman dito. Kung mayaman man masakit naman sa mata.

Gumawa siya ng mga projects pagkatapos naming kumain. Ako naman ay nahiga at nakaidlip kaya hindi ko na nasabi sa kaniya iyong tungkol sa tutor.

Hindi ko pa natanong kay Auntie kung magkano ang badget sa magiging tutor ko. Pero I'm sure naman na mas mataas kaysa sa bayad ng mga tutee niya.

"Wala pa ang Kuya mo..." Nakalabas na kami ng gate pero hindi ko makita si Hendrix.

"Six ang last na subject niya ngayon, kaya tayong dalawa lang ang uuwi."

"Ah, okay. Mag-tricycle na lang tayo. Ako na ang magbabayad." Kaysa ako lang mag-isa ang sasakay. Fixed naman ang pamasahe dito kahit ilan ang sasakay.

Pagdating namin sa labas ng bahay, lumapit sa amin si Auntie.

"Ranna, puwede ka bang mag-tutor kay Amelia?"

Nagulat naman si Ranna. Hindi inaasahan dahil parehas lang naman kami ng grade, pero siya pa ang mag-t-tutor sa akin.

Naging alanganin ang mukha niya, dahil hindi siya nakasagot agad.

"Gusto ko pa sana, kaso nadagdagan na po kasi ng tatlo ang kailangan kong i-tutor. May mga ginagawa pa po ako na mga projects."

Paano iyon?

"Sorry, Amelia."

"It's okay." Napaisip ako. I can't fail at mas lalong ayaw kong maging pasang awa kaya I need a tutor.

"Ang Kuya mo, puwede ba siya?" Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi ni Auntie.

I looked at her with a protest but she didn't even look at me.

"May tutor din po siya at ginagawang mga plates, pero puwede po siguro siya."

Ngumiti si Auntie. Ako naman ay hindi na maipinta ang mukha.

"Pakisabi sa kaniya mamaya na gusto ko siyang kausapin, okay?"

"Okay po, Tita." Nauna na si Ranna. Ako naman ay naiwang nakatulala at hindi makapaniwala.

Gosh!

Tumawag si Mommy kaya hindi ko na nakausap pa si Auntie. Mahaba ang usapan namin dahil madami akong pinabili. At lahat ay oo ang sagot niya.

Parang may mabuti namang dulot sa relasyon naming mag-ina ang pagtira ko dito sa probinsya. Hindi tulad nang nasa Manila ako na halos hindi na kami magkitang dalawa. Ngayon lagi na kaming nagkakausap sa phone. Hindi ko na natanong si Daddy sa kaniya. Ayaw kong masira ang araw ko. Wala namang ibang ginagawa iyon kung hindi ang mambabae.

"Huwag ka ng mag-inom, okay?" bilin ko kay Mommy.

She chuckled. "Yes, my baby."

Ngumuso ako. I sighed. "I love you, Mommy. See you soon."

Ginawa ko na muna ang assignment ko dahil baka makalimutan ko na naman. Hindi ko alam kung tama, pero atleast gumawa ng assigment.

Alas-siete nang bumaba ako dahil nagugutom na ako. Nakaluto na din si Auntie.

"Pakuha na lang ng mga plato." Ginagawa talaga akong utusan sa bahay na 'to, pero hindi na lang ako nagreklamo dahil wala namang maid si Auntie.

"Auntie, wala kang kilalang teacher na puwedeng maging tutor ko?"

"Bakit? Magaling naman si Hendrix, ah. Valedictorian iyon from elementary to high school. Scholar din siya."

Tumawa siya nang manahimik ako.

"Don't tell me you like him..."

"Hindi ko siya type Auntie. Duh? Parang hindi mo naman ako kilala."

"I know you well, Amelia."

Tinirik ko ang aking mga mata.

"Malabong magustuhan ko siya. Ang type ko sa lalake, e, iyong mayaman, may kotse, maganda manamit. You know."

"Mayaman naman si Hendrix. Mayaman sa mabuting asal at utak. At magandang binata."

"No, Auntie. Importante pa din sa akin kapag mayaman ang guy. Hindi pasok si Hendrix sa standard ko. Nakita mo naman, damit pa lang niya... Hindi..."

Namutla si Auntie at naging alanganin ang ngiti. Napatingin ako sa likuran ko at nakita ko si Hendrix na nakatayo roon. Shit! He's not supposed to hear that.

Tumikhim si Auntie. "H-Hijo..."

"Gusto niyo daw po akong makausap, Tita?"

"Ah, oo, hijo. Gusto ko sanang ipa-tutor si Amelia. Hindi na daw kaya ng oras ni Ranna kaya ikaw na lang sana kung puwede."

Hindi agad nakasagot ang lalake. Mukhang plano pa niyang tumanggi.

"Please, hijo. Late na kasi siyang lumipat ng school kaya kailangan niya ng tutor. Kailangan niyang makahabol."

Bakit kailangang makiusap ni Auntie? Nakakainis naman!

"Sige po, pero mga ten days ko lang po siya matuturuan. Magiging busy na po kasi ako."

"Okay, hijo. Salamat. Bukas mag-start?"

"Sige po, pupunta na lang po ako dito pagkatapos ng klase ko." Umalis na siya.

"Dapat matuto ka sa ten days. Wala na tayong puwedeng kunin na mag-tutor sa'yo. And Amelia, please be nice to him."

"Nice naman ako, ah."

"Tigilan mo ang pangmamaliit mo sa kaniya."

"Hindi ko po siya minamaliit, Auntie. Ang tangkad-tangkad nga niya, mas matangkad pa sa akin."

Sinimangutan ako ni Auntie.

"Bahala ka na nga!"

Sabay ulit kaming kumain ni Ranna the next day. Binigyan ko siya ng cake, pero hindi din naman niya kinain dahil gusto niyang matikman din ito ng Kuya at Mama niya.

Paano kaya niya nagagawang maging masaya sa kabila ng sitwasyon nila? Wala silang ama, tapos sobrang hirap din nila.

Cornedbeef with egg na naman ang ulam niya. Hindi ba siya nagsasawa? Hindi ako mahilig sa cornedbeef. At bilang lang sa daliri ko sa kamay na kumain ako n'on. At mamahaling brand din iyon.

"Bakit?" nakangiti niyang tanong nang mapansin niya na nakatitig ako sa kaniya.

"Wala naman. May iniisip lang ako."

"By the way, ano'ng oras matatapos ang klase ng Kuya mo ngayon?"

"Mga five. Mauuna na tayong umuwi mamaya." Four thirty matatapos ang klase namin mamaya kaya maghihintay pa ako ng more than one hour.

May assignments na naman ako. At iyong assignment ko kahapon, wala akong nakuhang tamang sagot. Hindi ko maintindihan iyong explanation ng teacher.

Pagkauwi ko, nag-half bath na muna ako. Nagsuot ako ng sando at shorts dahil mainit ngayon. Nilabas ko na din ang mga assignments ko. Ipapasagot ko kay Hendrix mamaya.

Nang makarinig ako ng yabag, umayos ako ng upo. Nakasuot siya ng white tshirt na mayroong tatak na CE, he's wearing a jeans na okay na din. Hindi ko alam kung luma, pero wala akong pakialam. Iyong shoes niya, luma na talaga. Sana bumili siya ng bago. Malaki naman ang ibabayad ni Mommy sa kaniya.

Sabi ni Auntie three hundred fifty per hour daw ang kilala niya na tutor sa syudad. Sabi naman ni Mommy gawin na niyang five hundred.

Tinuro ko ang upuan sa aking tapat. Nakatitig lang kasi siya sa akin. Napakaseryoso ng kaniyang mukha. Nagsusungit. Bakit ba niya ako sinusungitan? Wala naman akong ginagawang masama sa kaniya.

Binaba niya ang lumang bagpack niya sa sahig. Ah! Bakit ba puro luma ang gamit niya? Ang sakit sa mata!

"May assignment ka?" tanong niya sa flat na boses.

"Meron." Tinuro ko ang tatlong notebook na nakapatong sa mesa. Binasa niya ito. Kinuha niya ang writing pad ko at ballpen, saka siya nagsulat ng problem na kapareho sa assignment ko.

"Hindi ba puwedeng ikaw na lang ang sumagot ng assignments ko?" Ngumuso ako at nagpa-cute, pero hindi man lang nagbago ang seryosong ekspresyon niya.

"No. You should answer this. How will you get the right answer if you don't want to learn?"

Nagsimula siyang mag-explain. Ang galing niyang magpaliwanag. Mas magaling pa siyang magpaliwanag kaysa sa Math teacher namin. Ang guwapo din niya. Napangiwi ako.

Pero nang ako na ang sasagot, hindi ko pa din alam.

Inulit niya ulit na ipaliwanag iyong example niya kanina. Natandaan ko ang formula pero na-miscalculate ko.

Hindi naman siya naiinis. He look so patient while explaining it to me.

May dimple pala siya na sobrang liit sa magkabilang gilid ng kaniyang labi.

"Are you listening?" seryoso niyang tanong.

"Ah, oo naman."

"Ulitin mo iyong sinabi ko..."

Ngumuso ako. Ano nga ba ang sinabi niya?

Pagkatapos ng isa pang oras nakuha ko din ang tamang sagot. Natapos ko din ang iba ko pang assignment.

Binigay na din ni Auntie iyong bayad sa kaniya ng dalawang oras. Ayaw pa sana niyang tanggapin dahil nalalakihan siya.

"Sige na. Tama lang iyan. Hindi naman galing sa akin iyan. Sa magulang iyan ni Amelia."

Tinanggap din niya. Pinipilit pa siya ni Auntie na dito na kumain ng dinner, pero hindi na nagpapilit pa. Kukunin pa daw niya iyong kalabaw na alaga niya.

Nakangisi si Auntie habang kumakain kami.

Naiirita ako kaya hindi ko na napigilang magtanong sa kaniya.

"Totoo ang sinabi ko na madi-distract ka kapag si Hendrix ang tutor mo."

"Hindi kaya. Ang hirap lang ng explanation niya."

"Sus!"

"Totoo naman," giit ko.

"Ang simple nga lang ng ginawa niyang explanation."

Hindi na ako nakipagtalo pa. Totoo naman iyon. Mas magaling pa nga siya kaysa sa teacher ko.

"Matalino iyong si Hendrix. Magaling din siyang mag-basketball. Guwapo pa."

"Auntie, what are you trying to do? I'm too young for that."

She chuckled. "Sinasabi ko lang. Natutuwa kasi ako talaga sa batang iyon, pati na sa kapatid niya."

"Well, I like Ranna kahit poor siya."

"Bakit ba ang big deal sa'yo kapag mahirap ang tao?"

"Hindi naman big deal. Pero ibang usapan na kapag sa ideal boyfriend ko." Napikon si Auntie kaya hindi na siya nagsalita. And I don't know why are we talking about it anyway.

"Hendrix!" gulat na bulalas ni Auntie. Oh, not again!

"Ah, naiwan ko po iyong libro ko kanina kaya binalikan po!" sagot naman ng lalake. Hindi na ako lumingon pa dahil nakaramdam ako ng hiya.