Kabanata 5: Ang Lihim na Kulungan at ang Banta

RYELLA POV

Nang magising si Ryella, ang unang nararamdaman niya ay hindi sakit, kundi bigat. Ang bigat ng mainit na comforter, ang bigat ng katahimikan, at ang bigat ng pagkawala ng kontrol. Ang kanyang ulo ay humahapdi, at ang matalas na amoy ng mamahaling cologne at, nakakagulat, ang ozone mula sa air purifier, ang bumati sa kanyang pakiramdam.

Iminulat niya ang kanyang mga mata. Hindi ito ang kanyang condo. Hindi ito ang ospital.

Ito ay isang mansion.

Ang silid ay malaki, nakabalot sa plush velvet at dark oak. Ang malalaking bintana ay tinatanaw ang tanawin ng lungsod—ang parehong lungsod, ngunit mula sa isang posisyon ng ultimate power. Alam niya kung nasaan siya. Master Suite, Valente Penthouse.

Ang huling alaala niya—ang hooded figure, ang matalas na haplos sa kanyang ulo, ang pagbagsak—ay nagpadala ng surge ng adrenaline sa kanyang sistema.

Bigla siyang bumangon, ang kanyang hininga ay humahabol. “Nasaan ako? Sino ang nagdala sa akin dito?”

Ang kanyang boses ay nagdulot ng response mula sa anino ng silid.

“Tahimik ka,” sabi ni Vladimir Valente, ang kanyang boses ay mababa at malalim, at imposibleng kalmado. Nakaupo siya sa isang chaise lounge, nagbabasa ng isang financial journal, na tila ang pag-atake sa courthouse ay isang maliit na abala lamang.

“Vladimir!” Matigas na sabi ni Ryella, tinatawagan siya sa kanyang first name sa sobrang galit. “Dapat ay nasa ospital ako! Sino ang nagbigay sa inyo ng karapatan na dalhin ako rito?”

Inilapag ni Vladimir ang journal nang dahan-dahan, ang tunog ay nagpapahiwatig ng pagtatapos ng kanyang pasensya. Tumayo siya, ang kanyang posture ay isang pagpapahayag ng hindi matitinag na kapangyarihan.

“Ang karapatan?” Tumawa siya nang mahina. “Ang karapatan na mabuhay ka, Ryella. Iyon ang karapatan ko. Kung dinala kita sa ospital, magiging madali kang target. Dito, wala kang exposure.”

“Ito ay pagkulong! Ginawa niyo akong hostage—muli!”

Lumapit si Vladimir sa kama. Ang bawat hakbang niya ay sinusukat, ginagawa siyang predator na lumalapit. “Ito ay proteksyon, Abogada Cruz. Ang pagkakaiba ay ang persepsyon mo. Sa labas, ikaw ay marupok. Dito, ikaw ay konektado sa akin. Walang sinuman ang magtatangkang galawin ka sa aking domain.”

“Hindi iyan totoo!” Sumigaw si Ryella, ang kanyang ulo ay umalingawngaw sa sakit. “Mayroon pa ring nag-atake sa akin! Isang lalaking nakahood! Isang bagong kaaway! Hindi ninyo kontrolado ang lahat!”

Ang mga mata ni Vladimir ay nagdilim, ang lahat ng amusement ay nawala. “Huwag mo akong hamunin sa aking kontrol,” ang kanyang boses ay bumaba sa isang mapanganib na bulong. “Ang lalaking iyon ay tumama sa iyo dahil inalis mo ang iyong sarili sa aking proteksyon. Ito ang pagkakamali mo. Hindi na iyon mangyayari muli.”

“Kung ganoon, ano ang iyong plano?” tanong ni Ryella, pinilit na maging matatag ang kanyang boses sa gitna ng panginginig ng kanyang katawan. “Ikinulong ninyo ako rito? Paano natin ipagpatuloy ang kaso? Paano ako magtatrabaho?”

Ngumiti si Vladimir, ang ngiti ay hindi umabot sa kanyang mga mata. “Ang kaso ay ipagpapatuloy. Ngunit ang iyong opisina ay nandito na ngayon. Nag-utos na ako na dalhin ang iyong files at laptop mula sa iyong firm. Magtatrabaho ka mula rito, sa ilalim ng aking paningin.”

Ang kanyang hininga ay nahabol. “Tinuturing ninyo akong parang ari-arian!”

“Tinuturing kitang isang precious asset,” mabilis na putol ni Vladimir. Sumandal siya, ang kanyang cologne ay bumalot sa kanya. “At ang mga precious asset ay hindi pinapayagan maglaro sa kalsada. Wala ka nang personal freedom. Wala ka nang choice kung saan ka mananatili. Hindi iyon negotiable.”

“Hindi ako pumapayag!” Matigas na sabi ni Ryella, ang kanyang mga kamay ay humigpit sa sheet. “Ako ang inyong abogada. Mayroon akong mga responsibilidad! Mayroon akong buhay!”

Tumawa siya. “Ang buhay mo ay nawala, Ryella. Sa sandaling tinanggap mo ang aking kaso, ito ay kinuha. Ang buhay mo ngayon ay konektado sa akin. Ang responsibilidad mo ay mabuhay at manalo. At upang mabuhay, tatanggapin mo ang aking mga termino.”

“Ano ang mga termino?”

Tumayo si Vladimir, lumakad patungo sa bintana, ang kanyang silweta ay isang diyos ng gabi. “Manatili ka malapit sa akin. Huwag mong kukuwestiyunin ang aking mga desisyon tungkol sa iyong kaligtasan. Pagkakatiwalaan mo ako, kahit na pakiramdam mo ay mali ang lahat. At sa lahat ng oras, sasabihin mo sa akin ang lahat.”

“Hindi iyan tunog ng proteksyon, Valente. Tunog iyan ng pagmamay-ari at pagkabihag.”

“Iyan ay kaligtasan,” sabi niya, sumandal sa glass. “At ang kaligtasan ay laging may katumbas na halaga. Piliin mo, Ryella. Ang mahigpit na kaligtasan sa akin, o ang walang katiyakang kalayaan sa labas kung saan hinihintay ka ng lalaking nakahood?”

Ang kanyang internal battle ay nagpatindi. Ang kanyang prinsipyo ay sumisigaw na tumanggi, ngunit ang kanyang survival instinct ay nagtatanong kung may choice ba talaga siya. Ang bawat salita niya ay isang loop—proteksyon ay pagmamay-ari.

“Sige,” bulong niya, ang kanyang boses ay halos hindi naririnig. “Tatanggapin ko ang inyong mga termino.”

Ang mga mata ni Vladimir ay nagliyab sa tagumpay. Dahan-dahan siyang lumapit sa kama. Kinuha niya ang kanyang kamay, ang kanyang palad ay humawak sa kanyang baba, pinipilit siyang tumingin sa kanya.

“Good girl,” ang kanyang boses ay low and husky, isang reward na nakakatakot sa kanya.

Pagkatapos, nang walang babala, dumampi ang kanyang labi sa labi niya.

Ang halik ay mapilit, demandante, isang selyo na hindi nagtatanong. Hindi ito soft o romantic; ito ay isang pag-angkin—isang pag-angkin ng teritoryo, isang pag-angkin ng kontrol. Ang shock ay nagpababa sa kanyang guard, at naramdaman niya ang init, ang raw power, at ang gutom na ayaw niyang aminin.

Nang humiwalay siya, ang kanyang ngiti ay matagumpay.

“Ngayon, selyado na ang kasunduan.”

“Hindi iyan bahagi ng usapan,” hingal na sabi ni Ryella, ang kanyang labi ay nanginginig.

“Lagi itong bahagi ng usapan,” sabi niya, ang kanyang tingin ay matalim. “Hindi mo lang alam iyon.”

Tumayo si Vladimir at lumingon upang umalis, iniwan si Ryella na nanginginig at nalulula sa kanyang master suite. Ito ay hindi na isang legal retainer. Ito ay isang personal na kulungan.

Nang tumayo si Ryella mula sa kama, biglang tumunog ang phone sa nightstand—isang lumang burner phone na hindi niya nakikilala. Pinulot niya ito nang may pag-aalinlangan.

Isang baluktot na boses ang bumulong sa linya, mabigat at distorted: “Dapat ay tumanggi ka sa kanya, Ryella. Ngayon, ikaw ang magbabayad ng halaga.”

Bago pa man siya makapagtanong kung sino ito, may kumatok nang marahas sa pinto. Pumasok si Mikhail, ang head of security ni Vladimir, ang kanyang mukha ay maputla.

“Abogada Cruz, may mensahe,” sabi niya, ang kanyang tinig ay nag-aalala. “Nakita namin ito sa courthouse parking lot kung saan kayo huling umatake. Nakasulat sa pader: Ang kanyang Abogada ang susunod na magiging Walang Malay.”

Napahigpit ni Ryella ang kapit sa phone. Ang pag-atake ay hindi lang babala; ito ay isang paunang salita. Ang hooded figure ay nagbabalik, at ang prize ay siya.

Lumingon siya sa bintana, nakatingin sa lungsod. Siya ay ligtas sa teritoryo ni Vladimir, ngunit ang kaligtasan na iyon ay isang kulungan. Ang lalaki sa phone ay alam ang kanyang entanglement. Ang hooded figure ay nagbabanta sa kanya. At si Vladimir? Siya ang pinakamalaking panganib sa lahat.

I’d love to hear your thoughts—leave a review and send gems if you enjoyed the chapter. Thank you!