Reborn for Vengeance

Tumunog ang malalaking kampana ng San Agustin, ito’y umaalingawngaw sa mga pader ng batong simbahan kung saan nagtipon ang mga pamilya Hale at Vargas. Dapat sana’y araw ng kasal ni Selene Hale ngayon, isang pag-iisa na dapat mag-uugnay sa dalawang pinakamakapangyarihang pamilya sa Velmoria City. Si Selene ang tunay na anak ng mga Hale at siya ang pinaka minamahal ng lahat, ang siya ding bumihag sa puso ni Lucas Vargas. Para kay Lucas si Selene ang tanging babaeng ihaharap niya sa altar.

 

Ngunit hindi si Selene ang naglalakad sa pasilyo sa mga oras na ito.

 

Kundi si Amanda Hale ang ulilang inampon ng pamilya Hale siya ang ngayo’y nakasuot ng kasuotan na dapat sana’y para sa kanyang kapatid. Hindi maipagkakaila ang bigat ng sutla sa kanyang balikat at wari’y dala nito hindi lamang ang samyo ni Selene kundi pati ang pasaning itinakda ng kapalaran na kailanman ay hindi niya ginusto. Siya ang pamalit na ikakasal isang aninong pumapasok sa liwanag na hindi kailanman kanya.

 

Nakatayo si Lucas sa altar makikita rito ang nag-aalab at madidilim nitong mata sa pinipigilang galit. Si Selene ang inaasahan niya, ang kanyang Selene. Ngunit naroon si Amanda ito’y tahimik at matatag. Hindi umiwas ng tingin kahit pa umalingawngaw ang mga bulungan ng mga panauhin.

 

 Hindi ito isang kwento ng pag-ibig. Ito ay tungkulin at isang sakripisyong hinihingi alang-alang sa pagkakaisa ng dalawang makapangyarihang pamilya.

 

Kapag nagpalitan na ng panata at singsing paniniwalaan ng lahat na ito’y itinadhana. Ngunit sa ilalim ng kanyang ngiti ay nanginginig ang puso ni Amanda. Dahil sa bawat titig niya kay Lucas malinaw niyang nakikita ang apoy ng pagtataksil at ang sakit at isang lihim na pananabik na kahit siya’y hindi mawari.

 

At nang sandaling inabot ni Lucas ang kanyang kamay para isuot ang singsing bahagyang lumapit ito ang mga labi’y gumuhit ng malamig na bulong isang salitang tanging siya lang ang nakarinig.

 

At doon natigilan si Amanda.

Nanlamig ang kanyang mga daliri.

At bago pa man niya maunawaan alam niyang ang lahat ay hindi na magiging madali para sa kaniya.

Third Person’s POV

Ang mabigat na amoy ng alak ang siyang bumalot sa marangyang tahanan ng mga Vargas kumakapit ito sa hangin na para bang usok matapos ang isang sunog. Nakaupo si Amanda sa gilid ng kama kinakabahang naglalaro ang kanyang mga kamay sa kandungan. Matagal nang naglaho ang tawanan at kalansing ng mga baso mula sa piging kanina at ang natira na lamang ay katahimikang binasag ng mga pasuray-suray na yapak na papalapit sa kanyang pintuan.

Si Lucas iyon.

Nababatid ni Amanda na lango sa alak nanaman ang kaniyang asawa. Pumasok si Lucas sa may silid na may namumungay ang mga mata sa kalasingan ngunit nag-aalab pa rin ng unos na hindi magawang salubungin ni Amanda. Umaalingasaw ang alak at hinanakit mula sa kanya, bawat hakbang palapit ay mabigat na puno ng mga paratang na hindi kailanman binigkas.

"Ikaw" garalgal nitong sabi na siyang ikikaba lalo ni Amanda. Hindi niya kayang salubungin ang matalim at mapanganib ang tinig nito.

"Ikaw ang pumalit sa kanya. Akala mo ba magugustuhan kita?"

Mas lalong kumalabog ang dibdib ni Amanda. Gusto niyang magpaliwanag magmakaawa na huwag siyang kamuhian sa pasyang kailanman ay hindi niya pinili. Sapagka’t biktima din siya ng kasakiman ng pamilyang kumupkop sa kaniya. Ngunit bago pa man siya makapagsalita mariin nang humigpit ang kamay ni Lucas sa kanyang braso ito’y magaspang at walang awang pagkakahawak.

"Si Selene ang nararapat nandito. Hindi ikaw." singhal nito sa kaniya isang malutong na sampal ang dumapo sa kaniyang pisngi. Agad naman nag babadya ang mga luha sa mata ni Amanda.

Sa tindi ng galit nito napaatras siya at tumama sa paanan ng kama. Ngunit parang wala lang ito kay Lucas halos mawalan din ng hininga si Amanda sa pagitan ng takot at matinding tibok ng kaniyang dibdib.

“Wala kang Karapatan, you worthless slut. What made you think na magugustuhan kita? Isa ka lamang basura, panakip butas, pampalit naiintindihan mo ba?”Mahigpit na hinawakan nito ang kaniyang mga panga.

“Ta-aamaa na please.”Nangingilid ang mga luhang sambit niya. Mas masakit pa kaysa sa higpit ng pagkakahawak nito sa kaniya ang mga salitang ibinato nito bawat pantig ay paalala na siya ay pamalit, isang aninong pinilit isuksok sa papel na hindi kailanman kanya.

Nag simula na itong punitin ang kaniyang damit. At ginawa ang mga bagay na kailan man ay hindi niya ninanais at ginusto.

Nagmistulang malabo ang gabing iyon para kay Amanda. Ang kanyang poot, ang pait at ang bigat ng dalamhati ay bumalot sa kanya hanggang ang tanging nagawa niya ay ipikit ang mga mata at tiisin.

At nang muling bumalik ang katahimikan nakahiga si Amanda sa dilim nanginginig ang buong katawan. Tahimik na dumaloy ang mga luha sa mga kumot durog ang puso sa mapait na katotohanan anuman ang tali na nag-ugnay sa kanya kay Lucas Vargas ito’y ipinanganak hindi mula sa pag-ibig kundi sa poot at sakit.

At nang sumilip ang unang liwanag ng umaga sa mga kurtina batid ni Amanda na kailanman ay hindi na muling magiging pareho ang kanyang buhay.

-------------

Amanda’s POV

Nagising ako na may kirot ng mga pasa at naninigas ang katawan at higit sa lahat mas mabigat pa ang aking kalooban. Dumaloy ang sikat ng araw sa pagitan ng kurtina mainit at parang gintong kumikislap ngunit para saakin tila isang kalupitan ang masilayan muli ang araw. Ninanais ko ng mamatay upang wakasan na ang aking pag hihirap. Ano’t nakalaya nga ako sa poder ng mga Hale ngunit ito rin ang aking sasapitin.

Ilang taon ako nag dusa sa mga pang aapi nila ngunit may mas hihigit pa pala kaysa dito. Ang apakan ang aking dangal, dangal, iyon nalamang sana ang natitira para saakin. Inaalipusta ako ni Lucas pero pakiramdam ko parang baliwala lang para dito ang nangyari kagabi. Kayang magningning ng kaniyang mundo sa pag sapit ng umaga subalit ako nama’y gumuho sa loob.

Hinaplos ng aking mga daliri ang braso kung saan naiwan ang bakas ng pagkakahawak niya kagabi nag iwan ito ng marka. Isang paalala. Isang tanikala.

Dahan-dahan akong bumangon, pinipigilan ang buhol na bumabara sa aking lalamunan. Nais kong maligo o kaya kuskusin lahat kung pwede lang mabura ng sabon at tubig lahat ng sakit na ginawa niya saakin. Kung sanay madali lang maalis ang bakas ng bawat kalupitan niya saakin sana’y naging masaya din ang bawat salubong ko sa araw.

Gusto kong umiyak, sumigaw pa nga, ngunit ang mga pader ng mansyon ng Vargas ay kailanman ay hindi makikinig. Marupok ang lugar ko dito at alam ko yun. Wala akong Karapatan mag reklamo tinanggal nila ang karapatan na iyon saakin. Hindi ako si Selene. Kailanman ay hindi ako magiging si Selene.

Pinilit ko ang aking sarili na tumindig. Hinugasan ko ang aking mukha at sinuklay ang aking buhok at isinukob ang isang shawl sa balikat upang ikubli ang mga bakas ng nagdaang gabi. Sa salamin hinanap ko ang bakas ng dating ako bago ako ampunin ng mga Hale. Ang tahimik na nangangarap na inampon ng pamilya Hale. Ang batang naniwala na marahil ay maaari rin akong makatagpo ng lugar na nababagay sa saakin. Ngunit ang nakita ko lamang ay isang aninong nakasuot ng hiniram na karangyaan.

Mamahalin man ang aking mga kagamitan ngunit hindi ko nakikita ang aking sarili na nababagay rito. “Kailan man ay hindi ako sasapat sa kanila lalo na sa kaniya dahil hindi ako si Selene. Alam ko ang aking lugar dito. At sisiguraduhin kung hanggang dito lang ako. Hindi ako makikialam. Iyon lamang ang nakikita kung paraan upang mabuhay at baka sakali, baka sakaling balang araw matutunan din ako itrato ni Lucas ng tama. Kahit iyon lamang magiging masaya na ako.” Bulong ko sa aking sarili.

Sa ibaba abala ang buong bahay sa karaniwang ritmo wari’y walang nangyari kagabi. Magalang na yumukod ang mga katulong habang ako’y dumadaan maingat na iniiwas ang tingin. Alam ba nila? Naghihinala ba sila? Kumirot ang dibdib ko sa isiping iyon at ang hiya ay parang bakal na bumibiyak sa aking tadyang.

Sa hapag-kainan naroon na si Lucas walang mababasa sa kanyang mukha. Saglit itong tumingin saakin bago muling ibinaling ang mga mata parang hindi ako nakita. Walang paghingi ng tawad at ni walang salita. Tanging katahimikan at kalansing ng kubyertos ang namamagitan sa aming dalawa. Ang ipinag papasalamat ko nalang ay kahit papanu pinapasabay ako nito sa hapag hindi kagaya ng mga Hale na kailangan muna nila matapos kumain bago ako makakain.

Dahan-dahang naupo ako bawat naging kilos ko ay maingat habang ang puso ko’y kumakabog. Sinubukan kung kumain ngunit bawat subo’y nagiging abo sa aking bibig. Ibinaba ko ang aking ulo at ikinandado ang aking tinig.

Umuugong nanaman ang mga salitang paulit ulit niyang sinasabi saakin. “Wala akong karapatan dahil hindi ako si Selene.”

At sa katahimikang iyon binitiwan ko ang isang panata sa aking sarili. Na mananatili lamang akong tahimik at susundin lahat ng gusto nito. Baka sakali, baka sakaling balang araw matoto na itong itrato ako bilang tao kahit iyon nalamang magiging masaya na ako.

Alam kung karuwagan ito pero wala akong magagawa kasi ito na lamang ang nakikita kung paraan para mabuhay. Wala naman akong mapupuntahan hindi ako nakapag tapos ng kolehiyo hanggang high school lamang ako dahil iyon ang gusto ng mga Hale. Mag sasayang lang daw sila ng pera saakin pero sa totoo lang naging valedictorian naman ako nung high school. Kaso hindi naman sila umattend nung graduation ko katwiran nila busy daw sila sa trabaho ng mga oras na iyon.

----------

Third person’s POV

Lumipas ang ilang araw bagamat unti-unti ng nag lalaho ang mga pasa sa kaniyang katawan ngunit napapalitan naman ng bago. Si Lucas? parang wala lang sa kaniya ang kalapastanganang ginagawa nito kay Amanda.

Madalang din itong umuwi at pag ka umuwi naman ay palagi siyang sinasaktan sa kunting pag kakamali lamang niya. Ni minsan ay hindi rin siya nito tinaponan ng kahit kunting pag kaawa wari’y isa lamang siyang anino na hindi na dapat pag tuunan ng pansin.

Kakaiba ang katahimikan sa tahanan ng mga Vargas sapagka’t siya lamang at mga katulong ang naroon. Hindi niya alam kung takot rin ba ito kay Lucas pero parang mga bulag at bingi ito lagi sa tuwing nakikita siyang nasasaktan.

Nakaupo si Amanda sa tabi ng bintana ng bago niyang kwarto mahigpit na hinahawakan ang shawl sa kanyang mga balikat, kailangan niya mag suot nito palagi para matabunan ang mga pasa sa kaniyang katawan.

Sakit ang bumabalot sa buong katawan niya pero ang mabigat na damdamin sa dibdib ang pinakamalupit sa lahat.

Napatingala siya nang may umingay ng may sasakyan na dumating sa labas. Makalipas ang ilang sandali bumukas ang pintuan at umaalingawngaw sa pasilyo ang pamilyar na mga tinig.

Lumuha ang dibdib ni Amanda.

“Ba-bakit sila narito? Ano pa ba ang gusto nila sinunod ko naman ang kanilang gusto?”.