[ CHAPTER 5 ]

∆

Naka wheel chair ako ng ilabas ako ng ospital. Wala naman akong malalang sakit maliban sa ibabang parte ng katawan ko. Paano ako makaka lakad ng maayos nito bukas? At anong isasagot ko kung merong mag tanong ‘kong anong nangyari sakin? Nakakainis talaga!

Hindi pa rin ako handa na magpakasal na agad bukas. Napaka bilis ng mga pangyayari. In just a snap I'm already married. Parang kailan lang na ayaw ‘kong mag asawa dahil baka katulad din siya ni dad. Bumuga ako ng malalim na hininga at ipinikit ang mga mata. Na set ko na rin ang alarm ko dahil maaga pa akong aayusan. Matapos akong ilabas ng ospital ay hindi ko na nakita pa ang h*******k na lalaking ‘yon.

Makikita ko na ulit ang kapatid ko bukas. Kailangan ko na ‘ring mag plano para sa pag takas namin ni Janine. We need to get away from my dad, pero ipinangako niya ‘din sa akin na makukuha ko ang kapatid ko mula sa kaniya kapag naikasal nako which is bukas na. Hindi parin ako dapat makampati, alam kung may plinaplano parin si dad para makuha ang mga gusto niya mula kay Dos.

Muling sumagi sa isip ko ang nangyari samin. Should I trust him? What if kakampi pala siya ni Dad at pareho nila akong tratraidurin? Kailangan ko ring maka takas mula sa kaniya. Pagkatapos ng kasal namin bukas ay agad ko silang tatakasan. Lalayo na ako at hindi na kami mag papakita pa sa kanila, mabubuhay kami ni Janine ng masaya na mag kasama.

Nagising ako dahil sa tunog ng alarm mula sa cellphone ko. Agad ko itong kinuha at pinatay. This is it! Whatever happens soon si god na ang bahala.

Dumating na rin ang mga mag aayos sa akin. Halos ilang oras din nila akong inaayusan at naka ramdam ako agad ng gutom. Kumain ako ng kaunti at isinuot na ang magarang wedding gown. Halatang mamahalin dahil sa ganda ng desinyo. Nanghihinayang ako dahil baka sirain ko lang ito kapag tumakas kami mamaya.

Paano ko pala ito mahuhubad mamaya?

Tumingin ako sa malaking salamin, I looked myself in the mirror. I've never thought that I could be this beautiful. Hindi ko makilala ang sarili, is this really me? Parang maiinlove din ako sa sarili ko. Napaka ganda ko.

“Napaka swerte ni Mr. Madrigal.” Rinig kong sabi ng isang nag ayos sa akin. He was gay.

“Sinabi mo pa, para akong na straight bigla.” Saad pa ng kasama niya.

Lumapit sila sa akin, binigyan ko naman sila ng ngiti.

“This is your best day girl, kaingit ka!”

'Hindi niyo dapat ako paka inggitan dahil hindi ko gusto ang kasal nato.'

Gusto kong sabihin ‘yon pero parang wala akong lakas ng loob para mag salita. Sumakay na ako sa magarang kotse at habang papalapit sa simbahan ay mas lalo akong nilalamon ng kaba. What if hindi kami maka takas? What if ilayo ulit ni dad si Janine?

Umiling ako at winala ang mga nasa isip. I want to think positive. We will get away with them and we will live happily.

Nasa tapat na kami ng simbahan at wala ni isang tao roon. Even the door was close. I saw a two men running towards the door. Naka handa silang buksan iyon.

Bumaba ako at tiningnan ng mabuti ang mataas na simbahan. Ito ang huling minuto ng buhay ko na kung saan hindi ko pa ibinibigay ang matamis ‘kong ‘i do’.

I don't know what to feel. Should I cry? Should I be sad kasi matatali na ako sa lalaking ilang araw ko lang nakilala? or should I smile coz at last ikakasal na ako.

Halo-halo ang emosyon ko nang nasa harap na ako ng malaking pinto. Naka yuko lamang ako habang naka tingin sa bulaklak na hawak ko. Hindi ko napansin na binuksan na pala ang pinto. I heard a gasp at doon lamang ako napa tingin sa unahan. There are so many people, some of them ay hindi ko kilala. Bilang lang sa daliri ang mga kilala ko na nandito.

Napako ang tingin ko sa isang babaeng nasa unahan na may katabing medyo kahawig ni Dos. She looks familiar but I really don't know kung saan ko siya nakita. She was smiling at me. Parang may kung ano sa akin habang naka tingin sa kaniya.

Bumaling ang tingin ko kay dad na nasa harap ko at malapad ang ngiti. Gusto ‘kong umirap at kunin ang mga braso ko sa kaniya.

“Mabuti naman at tumutupad ka sa usapan.” Mahinang sabi nito na ako lamang ang nakakarinig.

“Where’s my sister.” Pag ka sabi nun ay muli akong ngumiti upang hindi mahalatang nag uusap kami.

“She's here. Don't worry ibibigay ko na sayo ang kapatid mo.”

Naka ramdam ako ng inis.

“Na anak mo.” Matigas kong sabi. Naputol ang pag uusap namin nang kunin ni Dos ang kamay ko mula sa kaniya.

“Take care of her.” Saad pa niya. What a plastic! Sarap niyang tadyakan! May pa take care of her pa siyang nalalaman na ni minsan ay hindi niya nagawa sa amin. Fuck him!

Nagtama ang mga tingin namin, gusto kung umayaw kaagad dahil nakokonsensya ako. Nakokonsensya ako sa sarili ko dahil alam ‘kong hindi ko pa siya lubusang kilala at hindi ko alam kung mahal ko siya.

Akala ko noon ang pagpapakasal ay para lang sa nagmamahalan. Tumulo ang luha ko. Did I deserve this? Nakita ko ang pag kunot ng noo niya. Nakita niya ba ang mga luha ko?

“Shh. . . don't cry baby, I promise you that no one can hurt you when I'm here with you.” Ngumiti ito.

Hindi ‘yon sapat. Paano kung nag sisinungaling lang siya? Paano kapag pag tapos nito ay magsawa siya sa akin ay itapon niya nalang ako na parang basura.

Pinisil nito ang kamay ko. Even my hands is shaking.

The ceremony has started, at habang patagal ng patagal ay mas lalong binabalot ako ng kaba.

“I do father.” He said while still looking at me. He looked at me like I was the most beautiful woman in his eyes. Nakikita ko kung paano kumislap ang mga mata niya kapag tumitingin siya sa mga mata ko.

Ako na ang tinatanong at hindi ko alam kung sasagot bako. Should I say I do too?

Napa baling ang tingin ko sa batang babae na nasa harap kasama ng walang kwenta ‘kong ama. She's here, my little sister is here. Muling tumulo ang luha ko nang makita ko siyang naka ngiti habang naka tingin sakin.

“I do.”

Wala sa sariling sagot ko. I'm doing this for us Janine. I'm doing this for your freedom.