“Sinabi ni Mr. Villafuerte na kung hindi pa rin siya okay bukas, ihahatid kita sa school,” mahinahong sabi ni Manang Susan habang hinahaplos ang buhok ng bata. “Pagbalik ko, aalagaan ko si Mr. Villafuerte.”Ayaw mang umalis ni Skylie, alam niyang hindi niya pwedeng suwayin ang ama. At dahil ayaw niyang mag-alala pa ito, tahimik siyang tumango.Malungkot pa rin si Skylie nang dumating siya sa kindergarten. Noon, siya pa ang unang lumalapit kina Dale at Dane tuwing recess para makipaglaro.Pero ngayong araw, matagal nang naghihintay ang dalawang bata at hindi man lang siya lumapit. Kaya sila na mismo ang lumapit at nag-alok, “Maglaro tayo, Sky!”Namula ang mga mata niya habang marahang umiling. Nagkatinginan ang dalawa, halatang nag-aalala. “May nang-bully ba sa ’yo?” tanong nila.Umiling ulit si Skylie. Sa isip niya, bumalik ang larawan ng amang may sakit. May sakit si Daddy…Biglang may pumasok na ideya sa isip niya, kaya kumislap ang mga mata. Napatingin siya kina Dale at Dane, na la
Bago pa siya matapos magsalita, pagod na pinutol ni Dominic, “Hindi na ako kakain, aakyat na ako para magpahinga. Si Sky, ikaw na bahala.” At sakto namang dumating si Skylie sa pintuan.Napansin ni Manang Susan na parang hindi maganda ang pakiramdam ni Dominic, kaya hindi na siya nagsalita pa. Pinanood lang niyang umakyat ito sa hagdan bago niya inakay si Skylie papunta sa hapag.Pero si Skylie, nakatitig lang sa direksyon ng hagdan, halatang nag-aalala. “Masama ang pakiramdam ni Daddy,” bulong niya. Hinaplos ni Manang Susan ang ulo ng bata at mahinahong sinabi, “Mamaya, pupuntahan ko siya. Kumain ka muna habang mainit pa ang pagkain, Ms. Skylie.”Kahit kumakain, ramdam ni Manang Susan na wala sa mood ang bata—distracted at tahimik hanggang sa matapos. Pagkatapos ng huling subo, mabilis itong tumayo at tumakbo paakyat, dahilan para agad siyang habulin ni Manang Susan.Pagdating nila sa tapat ng kwarto ni Dominic, mahigpit na nakasara ang pinto. Maingat na kumatok si Skylie. “Daddy?” T
Katatapos lang ng tawag at bago pa makabawi si Avigail sa sarili, may kumatok sa pintuan ng kwarto.“Mommy!”Pagbukas niya, sinalubong siya ng dalawang masiglang bata.Maghapon nang naghihintay ang dalawa sa kanilang kwarto, pero hindi sila tinawag ng ina. Kaya sila na mismo ang lumabas.Pinipigil ang kakaibang bigat sa dibdib, pinilit ni Avigail na ngumiti sa dalawa.Pero kilala siya ng kambal—agad nilang nahalata na may bumabagabag sa kanya.Maingat na hinila ni Dale ang laylayan ng suot ng ina. “Mommy, may problema ba?”Tahimik namang nakatingin si Dane mula sa gilid, para bang binabasa ang bawat ekspresyon niya.Ngumiti si Avigail na parang wala lang. “Wala ‘yon. Nanaginip lang ako nang masama kanina.”Nagkatinginan ang magkapatid.Kita ni Avigail na hindi sila naniniwala, pero wala rin siyang magagawa.Hindi niya kailanman napapansin kapag umaarte ang kambal, pero sila—kailanman, hindi siya matatakasan.“Dahil ba ‘to kay Lola?” tanong ni Dane, bahagyang tumagilid ang ulo.Kahit h
Matagal din siyang nag-isip bago nagdesisyong tawagan si Avigail. Paano kung may nasabi si Mama na masama sa kanya? Kung gano’n, kailangan kong tawagan siya para mag-sorry...Dahil sa biglaang pagdating ni Luisa, naging magulo ang tulog ni Avigail. Paulit-ulit siyang nanaginip na umiiyak si Skylie at gusto siyang yakapin, pero hindi niya ito maabot.Pagkagising, may kaba na agad sa dibdib niya. Hindi pa siya tuluyang nakakabawi ng ulirat nang biglang tumunog ang telepono sa tabi.Kinuha niya ito at tumingin sa screen—si Dominic. Dalawa lang ang posibleng dahilan kung bakit tatawag siya sa ganitong oras: alinman sa nahanap na niya ang stalker ko, o tungkol kay Sky ito.Wala na siyang ibang choice kundi sagutin ang tawag.“Pasensya na,” agad na bumungad ang mababa at malalim na boses ni Dominic pagkakonekta ng tawag.Half-awake pa si Avigail, kaya bahagya siyang natigilan. Bakit siya nagso-sorry sa’kin?“Hindi ko intensyon na kunin si Sky,” dugtong ni Dominic.Doon lang bumalik sa alaal
“Mag-behave ka, Sky. Ako na magbubuhat sa’yo. Huwag ka nang umiyak,” malumanay na alo ni Luisa. Pero imbes na tumigil, lalo lang humagulgol si Skylie, hanggang sa halos hindi na siya makahinga sa sobrang iyak.Nang makita ni Luisa na lumalala ang sitwasyon, napilitan siyang iabot si Skylie kay Dominic. Sa sandaling mapunta si Skylie sa mga bisig ni Dominic, unti-unti ring humina ang iyak nito at naging mahina na lang na paghikbi.Sa unang tingin pa lang ni Dominic sa lungkot na bakas sa mukha ni Skylie, alam na niya kung ano ang nangyari. Ano na namang matitinding ginawa ng mama ko para lang mailabas si Sky mula sa bahay ni Avigail?“Nasobrahan mo sa spoiled ang bata,” hindi nasiyahan si Luisa. “Nakalimutan mo na ba kung gaano kalupit ‘yung babaeng ‘yon noon? Bakit mo pa gustong palapitin si Sky sa kanya? Paulit-ulit ko nang sinabi sa’yo na lumayo ka sa kanya! Pero hindi ka nakikinig! Ayan tuloy—ayaw na ngang umuwi ni Sky sa bahay niya!”Hindi alam ni Skylie kung ano ang ibig sabihin
Pagkatapos ng tanghalian, gumawa ng palusot sina Dale at Dane na gusto nilang magpahinga, bago mabilis na bumalik sa kwarto. Pakiramdam ni Avigail ay pagod na rin siya, kaya matapos ayusin ang dining room, nagpahinga rin siya.Sa kwarto ng mga bata sa itaas, magkatapat na nakaupo sina Dale at Dane sa gilid ng kanya-kanyang kama, imbes na matulog. Kita sa mukha ng dalawa ang lungkot.“Ang lungkot ko, Dale,” ani Dane, pinipigil ang luha habang nakakunot ang labi. Mas sensitibo talaga si Dane—hindi lang siya pinagalitan ni Luisa, kinuha pa nito si Skylie.Tumingin si Dale sa kapatid, at nang makita ang mapupulang mata nito, agad siyang lumipat at umupo sa tabi. “Pwede kang malungkot, pero bawal umiyak,” seryosong sabi ni Dale.Napangiwi si Dane. “Pero bakit kailangan magsalita si Lola ng ganun sa’tin?” Akala niya’y maganda na ang ginawa niyang pagbati kay Luisa bilang Lola.Nang maalala ni Dane ang pangungutya ni Luisa kanina, gusto na naman niyang maiyak.Alam ni Dale ang nararamdaman n