F.E.A.R.

บทนำ

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นกระเบื้องเสียงดังและเร็ว น้ำฝนรุ่นพี่ปีสองคณะวิศวกรรมศาสตร์กำลังเร่งฝีเท้าไปให้ทันเวลาเข้าพบอาจารย์ที่ปรึกษาในวันเปิดภาคเรียนใหม่

ใบหน้าสะสวยถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางๆขับให้เธอดูสวย ผมดกดำปล่อยยาวสยายตกมาถึงกลางหลังของน้ำฝน วันนี้เธอเลือกที่จะใส่กระโปรงทรงเอที่สั้นเสมอเข่าและสวมเสื้อช็อปทับเสื้อนักศึกษารัดรูป

ปึก!

ตุบ!!

"เดินไม่ดูตาม้าตาเรือรึไงวะ!!" เสียงเกรี้ยวกราดของใครบางคนที่เธอคุ้นเคยดังขึ้น น้ำฝนที่กำลังชะงักต้องเงยหน้าขึ้นมามองตามเสียง "นะ...นาย!" เสียงตะกุกตะกักเรียกแผ่วเบาเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นเป้ยืนเท้าเอวอยู่ตรงหน้า

"รีบไปหาผัวรึไงวะฮะ!"

"ผัวบ้านแกสิไอ้ลามก!!" ตอบกลับเสียงเกรี้ยวพร้อมกระแทกตัวชนจนเป้เซถลาไป ทว่าน้ำฝนกลับเป็นฝ่ายที่ต้องเซมาตามแรงดึงเมื่อถูกมือหนาของเป้รั้งข้อมือเอาไว้

ร่างบอบบางสะบัดลอยมากระแทกกับแผงอกแกร่ง ผมดกดำสยายสะบัดฟาดกับกรอบหน้าชายหนุ่ม แต่กลิ่นหอมๆของแชมพูสระผมทำให้เขาต้องสูดดมมันเข้าปอด

"หยี!....โรคจิตปะวะเนี่ย" น้ำฝนผลักดันใบหน้าของเป้ออกห่างเมื่อเห็นสีหน้าหื่นๆของเขา

"ถ้าฉันโรคจิตเธอก็คงไม่ต่างกันว่ะ พวกขี้อ่อยแต่งตัวแรดๆมาหาผู้ชาย" ไม่ทันได้พูดจบหมัดหนักๆก็ลอยหวือมาเสยมุมปากจนเขาหน้าหันไปตามแรงกระแทก

เป้เอามือใช้หัวแม่มือเช็ดเลือดที่มุมปากช้าๆพร้อมดันลิ้นหนาจนแก้มนูนป่องออกมา

"เคยโดนคนโรคจิตข่มขืนไหม!!" ว่าจบก็รั้งใบหน้าสะสวยเข้ามาใกล้ด้วยมือข้างเดียว ทำเอาน้ำฝนหลับตาปี๋และกรีดร้องเสียงหลงจนนักศึกษาที่เดินอยู่แถวนั้นหันมามองเธอและเป้เป็นตาเดียว

"แกถอยไปนะไอ้บ้าไอ้ลามก" เมื่อลืมตาขึ้นมาเห็นริมฝีปากของเป้อยู่ใกล้แค่ไม่กี่เซ็นติเมตรน้ำฝนก็รีบผลักหน้าเขาออกอย่างเร็ว เป้ที่โดนผลักออกแค่นหัวเราะในลำคอเสียงต่ำ

"อย่าให้เจออีกนะไอ้ลามก!" น้ำฝนรีบผละตัวออกห่างและหอบกระเป๋าวิ่งออกมาจากตรงนั้นทันที บอมที่เพิ่งเดินมาก็มองตามร่างบางของน้ำฝนที่วิ่งผ่านเขาด้วยสายตาตั้งคำถาม

"มึงว่าน้องเขาวิ่งหนีอะไรวะ?" บอมเอ่ยถามอาทิตย์ ด้วยสีหน้ามึนงง อาทิตย์เชิดหน้าไปทางเป้ที่ยืนหัวเสียอยู่ เมื่อเห็นแบบนั้นบอมก็กระตุกยิ้มมุมปาก เขากับอาทิตย์เดินตรงมาหาเพื่อนรักที่ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่

"โดนเขาด่าว่าเลวมาเหรอวะ"

คำถามของบอมทำเอาเป้ต้องขบกรามแน่นอย่างข่มอารมณ์ เขาไม่ได้ตอบคำถามแต่กลับเดินหนีเพื่อน อาทิตย์ที่ยืนกอดอกมองอยู่ก็แค่นหัวเราะออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย และนั้นก็ทำให้บอมต้องขมวดคิ้วอย่างมึนงง

"อะไรของพวกมันวะเนี่ย...." บอมเกาหัวอย่างมึนงงเมื่อเพื่อนรักทั้งสองมันมีท่าทีแปลกไปอีกคนแล้วโดยเฉพาะไอ้เป้เพื่อนรักที่ตอนนี้ไม่ต่างจากอาทิตย์ในคราที่มีรักเลย

"เดี๋ยวนะนี่มึงอย่าบอกนะว่าโดนน้องฝนด่ามาจริงๆ?" อาทิตย์กอดอกถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงยียวน คนโดนถามพ่นลมหายใจออกมาหนักๆและพยักหน้าเป็นคำตอบแทน

"ให้มันได้แบบนี้สิวะ นี่พี่เป้เฮดว้ากต้องมาอารมณ์เสียเพราะรุ่นน้องปีสองด่าว่าเลวเหรอวะเนี่ย" เป้ตวัดสายตามองเจ้าของคำพูดเย้าแหย่นั้นอย่างดุดัน "มึงอย่ากวนตีนไอ้อาทิตย์!" ตะเบ็งเสียงใส่เพื่อนอย่างหัวเสีย

"กูว่าท่าจะได้กัดกันอีกนานนะ" อาทิตย์แค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยันและหนุมตัวเดินออกมาจากตรงนั้น เขาเดินเข้าไปในอาคารเรียนก่อนเป้และบอมเพราะดูท่าทางแล้วคงนั่งสงบสติอารมณ์อยู่นาน

"บัดซบ!!" สบถคำหยาบอย่างหัวเสีย ตั้งแต่เกิดมายังไม่มีผู้หญิงคนไหนตะโกนแสกหน้าด่าเขาแบบนี้มาก่อน และน้ำฝนก็เป็นคนแรกที่เขาหมายหัวเอาไว้

"เจอหน้าอีกโดนตีนแน่ยายเตี้ย!"