Chapter 1

Ang tunog ng high heels ni Kaella Ponce habang lumalabas ng elevator ng Roque Corporation, 32nd floor ay parang may magic ang bawat yapak niya—lahat ng empleyado biglang nagkunwaring busy. Ang kaninang nagtsitsismisan sa gilid? Biglang nag-type ng walang laman na email. Yung messenger na huli na naman? Muntik nang matapon ang kape kakataranta.

“Good morning,” ani Kaella, kalmado pero may authority sa boses.

Sabay-sabay na halos buong floor: “Good morning, Ms. Kaella!”

Hindi man lang siya tumingin sa kanila, abala pa rin sa tablet habang nag-scroll ng schedule. Pero lahat, parang sabay na huminga ulit nang makalampas siya. Kilala siya sa tatlong bagay: walang mintis ang schedule, nakakakita ng typo mula sampung metro, at hindi natataranta kahit magka-crash ang system.

“Kaella, ikaw na talaga ang pag-asa ng kumpanya,” biro ng isang manager habang nag-aayos siya ng files.

“Hindi naman, konting milagro lang,” sagot niya, deadpan, pero nakangiti ng bahagya.

Pero sa likod ng professionalism, may sikreto siyang hindi sinasabi kahit kanino. Tuwing dumadaan siya sa lobby, tumatagal ang tingin niya sa malaking Roque family portrait. Lalo na sa isang mukha: si Jerome Roque, ang bunsong anak na matagal nang nasa abroad. Sa litrato, naka-tux siya, may ngiting tipong kaya niyang paikutin ang mundo. Hindi niya ito kailanman nakilala, pero minsan iniisip niya—babalik pa kaya ito? Hindi naman niya inaasahan na mapapansin siya nito.

“Kaella, stop daydreaming,” bulong niya sa sarili habang nililipat ang mga folder. “Trabaho muna.”

Pagdating ng lunch, kumalat agad ang memo ng HR: “New trainee starting today—let’s all welcome him!”

Hay naku, naisip niya. Isa na namang pasaway na kailangan i-orient.

Pero iba ang vibe ngayong araw. Parang may kakaibang kuryente sa paligid. Nang bumalik siya mula sa pag-aayos ng report, nakita niya ang dalawang staff na nagtatawanan at sumisilip sa HR office.

“Hoy, ano ‘yan?” tanong niya, kilay-taas.

“Ms. Kaella, grabe… cute ng newbie!” bulong ng isa, namumula pa ang pisngi.

Nag-roll eyes lang si Kaella. “Cute won’t save the quarterly report,” sagot niya.

Sa desk niya, habang nag-aayos ng paperwork, napansin niya sa peripheral vision ang isang matangkad na lalaki sa reception area. Medyo awkward: yung necktie niya tabingi, at yung ID badge… baligtad. Hawak niya ang office map na parang thesis defense.

Hindi napigilan ni Kaella ang bahagyang tawa. Naku po, isa na namang lost puppy.

“Excuse me,” marahang tanong ng lalaki sa receptionist, “Marketing department… saan banda?”

Nagpatingin si Kaella. Bago pa siya muling mawala, tinawag niya ito. “Trainee?”

Nag-angat siya ng ulo. At sa isang segundo, napatigil ang paghinga ni Kaella. May kung anong init at kabang dumaan sa dibdib niya. Maganda ang ngiti niya—hindi ‘yung mayabang na ngiti ng mga sosyal na lalaki, kundi ‘yung tipong sincere at medyo nahihiya.

“Yes, ma’am,” sagot ng lalaki.

“Badge. Baligtad.” Tinuro niya ang kwelyo. “Marketing—three doors down. Left. Don’t get lost again, hindi ito maze.”

Namula siya nang bahagya. “Salamat po.” Tapos mabilis na naglakad.

Hmm… polite naman pala, isip ni Kaella. Pero binalewala niya agad.

Maghapon, paminsan-minsan niyang nahuhuli na napapatingin ang trainee sa kanya. At minsan, nang magtagpo ang mga mata nila, ngumiti ito—isang ngiting nagparamdam ng kakaibang init sa tiyan ni Kaella.

Pag-uwi na, nag-vibrate ang phone niya. HR MESSAGE:

“Kaella, starting tomorrow, ikaw ang mag-o-oversee sa performance ng trainee. Siya ang isi-shadow ka.”

“Ha?” bulong niya, napataas ang kilay. “Ako pa talaga?”

Inirapan niya ang phone at inabot ang bag. Habang naglalakad sa hallway, narinig niya ang elevator ding at huminto siya—parang may narinig na kakaiba. Sa dulo ng corridor, may liwanag mula sa CEO’s office. Napalingon siya at napakunot ang noo.

Sa loob, kitang-kita niya si Mr. Hector Roque, seryoso pero… tumatawa. At sino ang kasama? Yung trainee! At hindi lang basta kasama—may kamay sa balikat nito si Hector, parang matagal na silang magkakilala.

Nanigas si Kaella. What?

Umikot ang isip niya. Bakit ganun ka-close ang CEO sa isang baguhan? At… bakit bigla niyang naisip ang mukha sa family portrait?

Pumikit siya sandali, huminga nang malalim. Hindi… hindi pwedeng siya ‘yun.

Bago magsara ang elevator, muling sumulyap si Kaella at bumulong:

“Impossible… pero… baka nga?”