Ep. 5

Ep. 5

พอไปส่งดอกเหมยเสร็จหมอมาร์คก็มาส่งฉันที่โรงเรียน..ฉันต้องจำยอมมากับเขาเพราะว่าดอกเหมยอยากมากับน้าหมอมาร์คแค่คนเดียว..หมอหนุ่มจอดรถหน้าตึกและเมื่อฉันเดินลงจากรถเรียบร้อยแล้วแทนที่เขาจะออกรถไป..หมอมาร์คกลับลงจากรถและยืนมองฉันขณะที่กำลังจะขึ้นตึก..ครูหลายคนแถวนั้นหันมามองด้วยความสนใจเพราะร้อยวันพันปี..ครูเอ๋ยจะมีผู้ชายมาส่งฉัน..เรียกง่ายๆคือไม่มีเลยตะหาก

“หมอมาร์คไปได้แล้วค่ะ..ขอบคุณที่มาส่ง” ร่างสูงยังยืนยิ้มโชว์ใบหน้าหล่อๆให้ครูสาวที่เดินผ่านไปผ่านมาได้หัวใจสั่นเล่นๆ..

“เอ๋ยเดินขึ้นไปก่อนสิ..แล้วมาร์คค่อยไป”

“หมอมาร์คสวัสดีค่ะ” เสียงของมะปรางเพื่อนรักดังขึ้น..เจ้าหล่อนเดินตรงเข้ามาหาฉันกับหมอมาร์ค..

“ครูมะปรางสวัสดีครับ..ไม่ได้เจอกันนานเลย..แต่เดี๋ยวคงได้เจอกันบ่อยๆ” อดีตคนรักของฉันยิ้มกว้างแถมพูดเหมือนมีนัยสำคัญ..และเพื่อนรักของฉันก็คงกำลังคิดไปถึงไหนต่อไหนเพราะหันมาทำตาล้อเลียนฉัน..

“โล่งอกซะที..ในที่สุดเอ๋ยก็ยอมคืนดีกับหมอมาร์ค..” ยัยเพื่อนทรยศยกมือทาบอก..ทำท่าทีปลื้มปริ่มยินดีที่ฉันยอมกลับไปรีเทิร์นกับหมอมาร์คเหมือนที่หล่อนกรอกหูฉันอยู่ทุกวัน..

“ไม่ได้คืนดี..และคงไม่มีวันนั้นหรอก..” ฉันมองหน้าหมอมาร์คและกอดอกอย่างมั่นใจ..

“ถึงไม่มีวันนั้น..วันต่อๆไปก็คงจะมีครับ..เพราะยังไงเอ๋ยก็ไปไหนไม่รอดหรอกเชื่อมาร์คสิ” หมอมาร์คหัวเราะในลำคอเบาๆ จนฉันอดหมั่นไส้ในความมั่นหน้าไม่ได้..

“สู้ๆนะคะหมอมาร์ค..มะปรางเป็นเอฟซีนะคะ..” มะปรางยกนิ้วให้หมอหนุ่ม..เห็นทีนอกจากฉันจะเสียหลานรักให้หมอมาร์คคงต้องเสียเพื่อนสาวคนสนิทไปด้วยเป็นแน่..

“ขอบคุณนะครับ..มาร์คไปก่อนนะเอ๋ย..ตั้งใจทำงานนะ..แล้วเจอกันครับ” หมอหนุ่มโบกมือพลางส่งยิ้มให้อีกครั้งและขึ้นรถขับออกไปทันที..

“อะไรยังไงแก..ทำไมได้มาโรงเรียนด้วยกัน” และฉันก็โดนซักราวกับเป็นจำเลย..

“เมื่อวานรถฉันเสียท่านรองไปส่งน่ะสิ...” พอพูดถึงท่านรองเพื่อนสาวก็ออกอาการดี๊ด๊า..ราวกับสาวน้อยแรกรุ่น..

“โรแมนติกมากนางเอกรถเสียแล้วยังไงต่อแก..”

“พอไปรับดอกเหมย..หมอมาร์คก็บังเอิญผ่านมา..แล้วหลานของฉันก็ดันติดหมอมาร์ค..ฉันก็เลยนึกคำพูดแกว่า..ฉันต้องมีแฟนเพื่อให้มาร์คเลิกยุ่งกับฉัน..ฉันก็เลยยืมท่านรองเป็นแฟน...”

“ว้าย...เริ้ดอ่า..แล้วหมอมาร์คยอมมั้ย? สนุกอ่ะ”

“คนที่ไม่ยอมคือเหมย..เหมยลงไปนอนกับพื้นแล้วร้องไห้ไม่ยอมให้ฉันมีแฟน..อีตาหมอมาร์คก็ชวนเหมยไปกินข้าว..แล้วเหมยก็อยากไปกับเขา..และอยากให้หมอมาร์คมาส่งตอนเช้า..ก็เลยเป็นอย่างที่เห็น” ฉันถอนหายใจอย่างหนักหน่วงในใจ..

“งั้นก็แย่หน่อยแก..หลานรักแกดันหลงเสน่ห์หมอมาร์ค..ว่าแต่ท่านรองนี่ก็น่าจะชอบแกแหละ..” มะปรางหันมาทำตาวิบวับล้อเลียนฉันอีกครั้ง..

“ชอบอะไรล่ะ..ฉันก็ว่าปกติ”

“ปกติที่ไหนล่ะแก..วันก่อนรถฉันแบตหมดสตาร์ทไม่ได้..ท่านรองก็ขับผ่านไปเฉยๆดีว่าครูผู้ชายแถวนั้นช่วย..คนไม่สวยก็งี้..จะไปสู้ดาวคณะครุศาสตร์ตำแหน่งขวัญใจช่างภาพได้ยังไง” มะปรางทำปากยื่นปากยาวพลางทำตาโตจ้องหน้าฉัน..

“ดาวคณะที่หาคนประกวดไม่ได้ไม่นับย่ะ” ตอนนั้นรุ่นพี่จับออกไปประกวดดาวเดือนของมหาวิทยาลัยโดยไม่ถามความเห็นฉันสักนิดเลยและฉันก็ไปประกวดแบบงงๆ..

“ยอมรับมาเถอะว่าสวยไม่งั้น..เดือนมหาวิทยาลัยอย่างหมอมาร์คจะมาเฝ้าที่คณะทุกวันเหรอ?” ตอนแรกฉันแอบชอบหมอมาร์ค..แต่ไม่คิดว่าเขาเองก็ชอบฉันเหมือนกัน..เพราะนักศึกษาแพทย์หนุ่มหล่อมักจะมารอฉันที่คณะหลังฉันเรียนเสร็จทุกวัน..จนเรากลายเป็นคนรักกันในเวลาต่อมา..

“โอ้ย..เลิกพูดถึงหมอมาร์คซะที..ฉันปวดหัว..เหมยนะเหมย...ติดหนึบหมอมาร์คยังกะญาติสนิท..” และฉันก็ไม่รู้จะแก้ปัญหาในจุดนี้ยังไง..คงต้องตามใจหลานสาวไปก่อน..จากนั้นค่อยอธิบายด้วยเหตุผลว่า..เราไม่ควรไปสนิทกับคนแปลกหน้า..

“ถ้าฉันเป็นดอกเหมยก็อยากตามติดหมอมาร์ค..คนอะไรก็ไม่รู้ขาวเนียนไปทั้งตัวผิวดีจนผู้หญิงยังอาย..แถมยังสูงหุ่นดีหน้าตาหล่อฉลาดอีกตะหากชาติก่อนทำบุญมาด้วยอะไรนะ..” มะปรางทำหน้าชวนฝันจนฉันอดหมั่นไส้ไม่ได้..

“ไหนว่าเป็นเอฟซีท่านรอง..ย้ายข้างแล้วเหรอ?” ฉันท้วงขึ้นมา..เพื่อนสาวทำหน้านิ่งเหมือนคนกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก..

“ท่านรองก็หล่อคมสมาร์ท..หมอมาร์คก็หล่อใส..โอ้ยเลือกไม่ถูกจริงๆ”

“ฉันไปดีกว่า..” ฉันแอบยิ้มขำในความบ้าความหล่อผู้ชายของเพื่อนสาว..

Mark talks

หลังจากตรวจผู้ป่วยนอกเสร็จช่วงบ่ายผมก็ว่างแถมวันนี้ไม่มีเวรดึก..และผมมีแพลนแล้วว่าจะทำอะไร..ผมเดินข้ามถนนไปหน้าโรงเรียนอนุบาลสมถวิล..ดอกเหมยกำลังนั่งกับครูสาวคนหนึ่ง..

“ดอกเหมย..น้าหมอว่างพอดี..หิวไหมครับ” ผมรู้ว่าเด็กวัยนี้หลังเลิกเรียนมักจะใช้พลังงานทั้งวันจนหมดและจะรู้สึกหิวโหยเพราะฉะนั้นผมต้องเอาใจโดยการเอาของกินมาล่อ..

“น้าหมอ..” เด็กหญิงวิ่งเข้ามากอดผมอย่างสนิทสนมจนผมอดเอ็นดูไม่ได้..มิน่าเอ๋ยถึงรักหลานราวกับแก้วตาดวงใจเพราะดอกเหมยน่ารักแบบนี้นี่เอง..

“คุณครูครับผมขอรับเหมยไปได้ไหมครับ” ผมเอ่ยขึ้นเป็นเชิงขออนุญาต..เพราะการรับนักเรียนต้องมีผู้ปกครองที่ครูรู้จักมารับด้วยตนเอง..เผื่อมีมิจฉาชีพลักพาตัวเด็กไป..

“ครูเตยขา..น้าหมอเป็นแฟนน้าเอ๋ยค่ะ” ผมอมยิ้ม..โชคดีที่หลานสาวของเอ๋ยถูกชะตากับผม..ดอกเหมยนี่แหละจะเป็นตัวเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเอ๋ย..

“อย่างนั้นเหรอคะ..งั้นเจอกันวันจันทร์นะคะดอกเหมย” ดอกเหมยยกมือไหว้ครูเตยก่อนจะเดินไปกับผม..โทรศัพท์มือถือของผมสั่นระรัว..

“ว่าไงหมอเต้..ตอนนี้เหรอ?” มีงานเข้าด่วน..จะทำไงดี..ตอนนี้ครูเตยก็กลับบ้านไปแล้ว..ขณะที่ผมกำลังใช้ความคิดว่าจะไปฝากดอกเหมยไว้ที่ไหน..สายตาของผมเหลือบไปมองโชว์รูมรถหรูข้างๆโรงเรียนอนุบาล..ผมพาหลานสาวของเอ๋ยตรงไปยังโชว์รูมทันที...

“อามาร์คลื้อไม่ได้ทำงานเหรอ?” หม่าม้าของผมกำลังนั่งกินขนมจิบชาอยู่บนโต๊ะทำงานซึ่งอยู่ห้องด้านในของโชว์รูม

“ม้า..มาร์คฝากดอกเหมยหน่อยมีผ่าตัดด่วน”

“ลื้อไปเอาลูกหลานใครมาหน้าตาน่าชัง” หม่าม้าถามด้วยความสงสัย..

“หลานของเอ๋ยครับม้า..”

“ดอกเหมยครับรอน้าเอ๋ยที่นี่นะ น้าหมอติดธุระด่วน..น้าหมอจะโทรให้น้าเอ๋ยมารับ” ผมบอกเด็กหญิงตัวน้อย..ดอกเหมยพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย..

“ได้ค่ะน้าหมอ”

“ม้า..มาร์คฝากหลานของเอ๋ยหน่อยนะครับ”

“อาเอ๋ยแฟนลื้อน่ะเหรอ? ไม่เจอตั้งนานอีสบายดีไหม? ม้าคิดถึงอาเอ๋ย” หม่าม้าผมเป็นแฟนคลับของเอ๋ย..ถามตลอดว่าเมื่อไหร่จะแต่งงานแกอยากมีหลาน..เพราะผมไม่เคยบอกว่าผมเลิกกับเอ๋ยแล้ว..

“เดี๋ยวเอ๋ยจะมารับหลานที่นี่..ม้าคุยกับเอ๋ยเองละกันนะ..มาร์คไปก่อน” ผมโทรหาเอ๋ยแต่หญิงสาวไม่รับจึงส่งข้อความไปแทน..จากนั้นจึงรีบกลับไปโรงพยาบาลทันที..