Ep. 4

Ep. 4

Mark talks

“เหมยเป็นอะไรคะ” เสียงหวานๆของเอ๋ยพูดด้วยความตกใจและรีบปล่อยมือจากผู้ชายคนที่เอ๋ยเพิ่งจะแนะนำว่าเป็นแฟนทันที

“เหมยไม่อยากให้น้าเอ๋ยมีแฟน..ฮือ....เหมยเสียใจ” หลานสาวของเอ๋ยนอนที่พื้นและร้องไห้เหมือนเสียอกเสียใจที่กำลังจะโดนผู้ชายคนนั้นแย่งน้าเอ๋ยที่รักไปจากตัวเอง..

“เหมยไม่ร้องไห้นะคะ..” อดีตคนรักของผมพยายามปลอบใจหลานสาว..แต่ดอกเหมยยังร้องไห้ไม่หยุด..

“ก็ได้ค่ะ..น้าเอ๋ยไม่มีแฟนก็ได้” ร่างบางถอนหายใจ..พลางใช้มือลูบหลังเด็กหญิงตัวน้อยเบาๆ..

“จริงๆนะคะ..ฮึก...ฮือ..” ใบหน้าเล็กๆขาวนวลเนียนแดงก่ำเพราะเพิ่งจะผ่านการร้องไห้อย่างหนัก..และผมรู้แล้วว่าจะเข้าหาเอ๋ยได้ยังไง..ผมไม่เชื่อสักนิดว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นแฟนเอ๋ย..เพราะถ้าเป็นคนรักจริงๆดอกเหมยคงไม่แสดงท่าทีต่อต้านขนาดนี้หรอก..แสดงว่าเอ๋ยแค่อยากให้ผมเลิกยุ่งกับตัวเองเท่านั้นแหละ..แต่สายตาของหนุ่มหล่อเข้มคนนี้มองเอ๋ยด้วยแววตาที่เรียกได้ว่าชื่นชมและชอบเอ๋ยแน่นอน..แต่ผมว่า..ผมได้เปรียบผู้ชายคนนี้อย่างหนึ่ง..

“ดอกเหมยครับ..หิวไหม..น้าหมอจะเอารถมารับนะครับ..ดอกเหมยรอตรงนี้กับน้าเอ๋ยนะครับ”

“หิวมากค่ะ..ฮือ..น้าเอ๋ยไปกับน้าหมอนะคะ..ฮึก..” ดอกเหมยยังสะอึกสะอื้นแต่อาการที่ร้องไห้จนชักดิ้นชักงอเมื่อครู่หยุดแล้ว..

“พี่ปาล์มคะ..เอ๋ยขอโทษนะคะ..เอ๋ยคงต้องไปกับคุณหมอภาวิชญ์” หญิงสาวบอกอย่างจำยอม..ดอกเหมยคือจุดอ่อนของเอ๋ย..เพราะฉะนั้นผมต้องอาศัยความได้เปรียบนี้ทำคะแนนกับเอ๋ย..

“ครับ..งั้นเจอกันที่โรงเรียนนะครับ..พรุ่งนี้ให้พี่ไปรับที่บ้านไหม..เอ๋ยส่งโลเคชั่นมาทางไลน์เดี๋ยวพี่...” อีตาพี่ปาล์มของเอ๋ยไม่ทันจะพูดจบ..

“น้าหมอมารับเหมยตอนเช้าได้ไหมคะ..” มือเล็กๆของดอกเหมยเกี่ยวที่ชายเสื้อของผม..ดวงตากลมโตที่คลอไปด้วยหยาดน้ำตามองผมอย่างออดอ้อน..ไม่ต้องขอร้องผมก็พร้อมจะรับส่งทั้งน้าทั้งหลานอยู่แล้ว..ยิ่งโดนอ้อนแบบนี้ผมยิ่งใจอ่อน..

“คุณหมอต้องไปราวน์วอร์ดแต่เช้าไม่มีเวลาไปส่งเหมยหรอกค่ะ..” เอ๋ยก็ยังเป็นเอ๋ยคนเดิมที่ใจแข็งและทำตัวห่างเหินกับผมราวกับคนที่ไม่รู้จักกัน..

“น้าหมอว่างครับ..เดี๋ยวน้าไปรับเหมยไปโรงเรียนนะครับ” ผมจับมือเล็กๆนั้นไว้..พลางสบตาเอ๋ยแล้วยกยิ้มที่มุมปาก..ยังไงซะเอ๋ยก็ต้องไปกับผมอยู่ดี..แค่มีดอกเหมยเป็นตัวประกัน..เอ๋ยมองผมแทบจะกินเลือดกินเนื้อ..นั่นก็เรื่องของเอ๋ยเพราะผมจะแกล้งตีมึนเข้าหาเอ๋ยแบบนี้แหละ..

“น้าหมอไปเอารถมารับเร็วๆนะคะ..เหมยหิวแล้ว” เด็กน้อยลูบท้องทำหน้าเหมือนหิวโหยอย่างน่ารักน่าเอ็นดู..จนผมอดเอามือไปลูบผมเบาๆไม่ได้..

“ได้ครับ...” ผมรีบเดินข้ามฟากไปที่โรงจอดรถหน้าตึกฉุกเฉินของโรงพยาบาล..โชคดีอีกอย่างของผมคือ..โรงพยาบาลกับโรงเรียนของดอกเหมยอยู่ตรงข้ามกัน..ผมจะมาหาหลานรักของเอ๋ยเมื่อไหร่ก็ได้..ผมขับรถมาจอดต่อท้ายรถหรูของรองผู้อำนวยโรงเรียนคนนั้น..เอ๋ยยกมือไหว้เขาและจูงมือหลานสาวมาที่รถ..

“น้าเอ๋ยคะ..เหมยง่วงขอไปนอนที่เบาะหลังนะคะ..น้าเอ๋ยนั่งข้างหน้ากับน้าหมอนะคะ” ร่างเล็กไม่เปิดโอกาสให้น้าสาวปฏิเสธเปิดประตูรถและนอนลงที่เบาะหลังจนเต็มพื้นที่..เอ๋ยมองแล้วถอนหายใจและจำใจมานั่งเบาะหน้ากับผม..นานเท่าไหร่แล้วนะ..ที่เราไม่ได้นั่งรถไปด้วยกันแบบนี้..ผมแอบมองเสี้ยวหน้าหวานๆของคนที่ผมรักมาตลอด..เอ๋ยมองตรงไปด้านหน้าไม่ยอมหันมาพูดคุยกับผมสักคำ..

“เอ๋ย..เป็นยังไงบ้าง..สบายดีไหม?” ผมเอ่ยถาม..

“ตั้งแต่วันนั้น..ฉันสบายดีมากค่ะ..ตัดสินใจไม่ผิดจริงๆ” เอ๋ยฝืนยิ้มกว้างทำหน้าเหมือนมีความสุข..แต่ผมกับเอ๋ยคบกันมาตั้งห้าปีทำไมผมจะไม่รู้ว่าเอ๋ยแสร้งทำ..เอ๋ยไม่ได้มีความสุขอย่างที่พูดหรอก..

“แต่มาร์คไม่เคยมีความสุขเลยนะตั้งแต่วันที่เอ๋ยไป..”

“จะว่าไปฉันก็ต้องขอโทษคุณหมอนะคะ..ที่ไปขัดจังหวะกำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็ม” เอ๋ยยกยิ้มที่มุมปากหันมามองหน้าผม..ผมถอนหายใจอย่างหนักหน่วง..

“มาร์คไม่รู้จะพูดยังไงให้เอ๋ยเชื่อว่ามาร์คกับเอมิไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ..”

“ฉันว่าเราเลิกพูดเก่าๆดีกว่า..เอาเป็นว่าตอนนี้..ฉันไม่รู้สึกโกรธเกลียดอะไรคุณหมอเลยค่ะ..คนเราต้องเดินต่อไป..คุณหมอเองก็ทิ้งอดีตไว้เถอะค่ะ..อย่ารื้อฟื้นอะไรเลย..มันจะเจ็บปวดทั้งสองฝ่าย..” เอ๋ยพูดเหมือนปล่อยวาง..แต่ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้..

“เอ๋ย..มาร์คยังรักเอ๋ยนะ..เอ๋ยจำไว้แค่นี้แหละ..มาร์คลืมเอ๋ยไม่ได้แม้สักนาที” ผมจะพยายามทำทุกทางเพื่อให้ได้เอ๋ยคืนมา..เพราะผมลืมเอ๋ยไม่ได้จริงๆ....

Aey talks

ฉันกับมาร์คเจอกันตอนงานประกวดดาวเดือน..แน่นอนว่าเดือนคณะแพทย์ศาสตร์อย่างน้องหมอมาร์คที่ทั้งหล่อเหลามีมันสมองย่อมโดดเด่นและได้รับตำแหน่งเดือนปีนั้นไปอย่างไม่มีใครค้านสายตา..ส่วนฉัน..ก็แค่ไม้ประดับบนเวทีที่หลายคนมองว่ายิ้มสวยจนได้รับรางวัลพิเศษขวัญใจช่างภาพที่ต้องมายืนร่วมเฟลมกับดาวมหาวิทยาลัยจากคณะบริหารและเดือนมหาวิทยาลัยอย่างมาร์ค..วินาทีแรกที่เราสบตากัน..ฉันรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุน..ลมหายใจติดขัด..และหัวใจที่เคยเต้นปกติมาตลอดหลายสิบปีกลับเต้นรัวอย่างไม่ทราบสาเหตุ..ตอนนั้นฉันคิดว่าฉันคงชอบมาร์คเข้าแล้ว..แต่เขาซึ่งทั้งหล่อฉลาดแถมร่ำรวยคงไม่ชอบผู้หญิงที่หน้าตาไม่ได้สวยจนโดดเด่นอะไรอย่างฉันแน่นอน..หลังจากวันนั้น..มาร์คจะมายืนรอฉันที่คณะครุศาสตร์หลังจากฉันเรียนเสร็จแทบทุกวัน..ชวนฉันไปกินไอศกรีมบ้าง..ชวนไปวิ่งที่สวนสาธารณะบ้าง..ฉันเองก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรเพราะชอบเขาอยู่แล้ว..วันวาเลนไทน์ตอนเรากำลังขึ้นปีสาม..มาร์คชวนฉันไปที่คอนโดของเขา..ในห้องของมาร์คเต็มไปด้วยดอกกุหลาบสีขาวนับร้อยๆดอก..

“ไปเหมาจากปากคลองตลาดมารึไง” ใครๆก็รู้ว่าดอกไม้วันวาเลนไทน์แพงแค่ไหน..แต่ด้วยฐานะของมาร์คลูกชายเจ้าของโชว์รูมรถหรูอย่างเขาแค่นี้คงเรียกว่าเศษเงิน..

“แล้วชอบไหมล่ะ..” มือหนาโอบรอบเอวฉัน..คางเรียวของมาร์คเกยที่ไหล่ของฉัน..ใบหน้าขาวจัดค่อยๆเชยคางฉันขึ้น..พลางประทับรอยจูบที่ดูดดื่ม..มือของมาร์คเริ่มซุกซนล้วงเข้าไปในเสื้อยืดของฉันไล้วนที่หลังเบาๆพร้อมกับปลดบราเซียของฉัน..

“มาร์ค....” ฉันท้วงติงเขา..เพราะครั้งนี้เหมือนมาร์คจะอยากทำมากกว่ากอดจูบเหมือนอย่างเคย..และฉันก็ยังไม่พร้อมกับการมีสัมพันธ์ลึกซึ้ง..

 “อัปสรแปลว่านางฟ้า..เอ๋ยจะเป็นนางฟ้าของมาร์คตลอดไป” เสียงทุ้มนุ่มพูดขึ้นอย่างจริงจัง..หัวใจฉันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ..วินาทีนั้น..ฉันเผลอปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเขา..และนั่นคือครั้งแรกของเรา..

“น้าเอ๋ย...เหมยอยากกินไก่ทอดกับข้าวค่ะ” หลานรักเกาะแขนฉันพลางพูดอย่างออดอ้อน..แถมยังทำตาโตๆวิ้งๆอีก..ใจของน้าเอ๋ยก็อ่อนยวบทุกที..

“รอตรงนี้นะคะ เดี๋ยวน้าเอ๋ยไปสั่งให้” ฉันปล่อยให้ดอกเหมยนั่งรอกับหมอมาร์ค..และเดินไปสั่งอาหารที่เคาท์เตอร์..

Mark talks

“ดอกเหมยครับ..น้าเอ๋ยเคยมีแฟนไหม?” ผมรีบใช้โอกาสนี้สืบราชการลับทันที..ใบหน้าเล็กๆสั่นศีรษะ..

“ไม่มีค่ะ..เหมยไม่อยากให้น้าเอ๋ยมีแฟน” ดอกเหมยทำหน้าตึงๆเหมือนออกการ์ดปกป้องน้าสาวเต็มที่..

“ทำไมล่ะครับ”

“ก็น้าเอ๋ยจะรักคนอื่นมากกว่าเหมยไงคะ”

“เหมยชอบน้าหมอไหมครับ” ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้พลางยิ้มกว้าง..

“ชอบค่ะ..” เด็กน้อยยิ้มจนเห็นฟันเกือบทุกซี่..

“น้าหมอก็ชอบดอกเหมย..และน้าหมอก็ชอบน้าเอ๋ยด้วย..เอาแบบนี้ไหมครับ..ถ้าน้าหมอได้เป็นแฟนน้าเอ๋ย..น้าหมอก็จะรักและดูแลทั้งน้าเอ๋ยทั้งดอกเหมย..พาเหมยไปกินไอศกรีมซื้อของเล่นให้พาไปสวนสัตว์..แบบนี้เหมยโอเคไหมครับ” ผมยื่นข้อเสนอ..หวังว่าเด็กน้อยจะตอบรับและยอมเป็นคนของผม..

“อืม..ถ้าน้าหมอเป็นแฟนน้าเอ๋ย..เหมยก็โอเคค่ะ..” ผมแทบจะกระโดดตัวลอยด้วยความดีใจ..มีดอกเหมยเป็นพวก..เอ๋ยไปไหนไม่รอดแน่..

“งั้นเหมยต้องช่วยน้าหมอนะครับ..ถ้ามีคนมาจีบน้าเอ๋ย..เหมยต้องห้ามน้าเอ๋ยคุยกับผู้ชายคนอื่น..ทำได้ไหมครับ”

“ได้ค่ะ..” ดอกเหมยพยักหน้ารับ..ผมยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เมื่อร่างบางเดินเข้ามานั่งข้างๆหลานสาว..วางจานข้าวไก่ทอดตรงหน้าเด็กหญิง..

“น้าเอ๋ยคะ..เหมยอยากให้น้าเอ๋ยมีแฟน..” ดอกเหมยซบไหล่น้าสาวถูไปมาอย่างออดอ้อน..

“ก็คุณลุงปาล์มไงคะ..แฟนน้าเอ๋ย” เอ๋ยจงใจพูดต่อหน้าผมและคงอยากให้ผมเข้าใจว่าตัวเองมีแฟนแล้ว..เลิกยุ่งกับเธอซะที..

“เหมยอยากให้น้าเอ๋ยกับน้าหมอเป็นแฟนกัน...”

“วะ..ว่าไงนะ..หมอมาร์ค คุณไปสอนอะไรหลานฉันรึเปล่า” เอ๋ยกัดฟันกรอดๆมองหน้าผมอย่างไม่พอใจ..ผมไหวไหล่และทำไม่รู้ไม่ชี้..

“น้าหมอก็อยากเป็นแฟนกับน้าเอ๋ยนะ..” ผมสบตาเอ๋ยตรงๆ..จนหญิงสาวเบือนหน้าหนี

 “น้าเอ๋ยทำไมหน้าแดงคะ..” ดวงตากลมโตมองใบหน้าของเอ๋ยอย่างสนใจ..

“น้าเอ๋ยอายครับดอกเหมย..” ผมได้ทีล้อหญิงสาวทันที..ทั้งที่เอ๋ยหน้าแดงคงเพราะโมโหผมมากกว่า..

“หมอมาร์ค!!!” มือเล็กๆเอี้ยวลงมาใต้โต๊ะหยิกแขนผมแรงๆจนผมสะดุ้ง..แต่ผมไม่สนใจ..มีดอกเหมยหนุนหลังยังไงก็ชนะใสๆ..ในเมื่อดอกเหมยคือดวงใจของเอ๋ย..