Sa kabilang banda, dumating si Charles sa bahay nila Anne pero wala na ito sa kanilang bahay. Galit na galit niyang pinaghampas ang manibela, dahilan upang mag-ingay ang busina at matakot ang mga taong dumaraan. Samantala, nakasakay na si Anne sa kotse papunta sa ospital at tumawag kay Hector. Pagka-connect ng tawag, isang matamis at medyo inosenteng boses ni Rachel ang sumagot. “Hello~ Sino po ang naghahanap sa kuya ko? Naliligo po siya ngayon~” Bumigat ang dibdib ni Anne at nakaramdam siya ng hindi maipaliwanag na pagkailang. Pilit niyang pinakalma ang kanyang boses: “Rachel, pakitawag mo si kuya mo sa telepono.” “Hindi puwede, naliligo si kuya, hindi pwedeng pumasok si Rachel, nakakahiya, nakakahiya~” sagot ng inosente at cute na boses mula sa kabilang linya. Lalong lumalim ang pagkailang ni Anne, pero pinilit pa rin niyang maging mahinahon: “Ganito na lang Rachel, pakiusap, sumigaw ka na lang mula sa labas ng salamin. May emergency ako.” “Hindi pwede. Hindi puwedeng is
“Ano ang nangyari?” Kumunot ang noo ni Anne at may masamang kutob siyang naramdaman. “Si Papa nasa ICU, baka hindi na siya magtagal. Nasaan ka ngayon? Susunduin na kita agad.” Mula sa kabilang linya, maririnig ang pagkataranta sa boses ng pangalawang kapatid ni Anne. Biglang sumama ang pakiramdam ni Anne. Hindi niya alam kung bakit, pero bigla niyang naalala ang huling pagkikita nila ni Rolando tatlong oras lang ang nakalipas. Sa ilalim ng madilim na ilaw ng kalye, nakita niya ang isang uri ng pagkilala, papuri, at kabaitan sa mukha ng kanyang ama na hindi niya kailanman nakita noon. Hindi—! Kanina okay pa siya? Bakit bigla atang lumala ang pakieramdam niya? Bahagyang nanginig ang kamay ni Anne habang hawak ang telepono at pilit pinapakalma ang sarili: “Kuya, huwag mo na akong sunduin. Mas malapit ako sa People’s Hospital. Magpapalit lang ako ng damit at magkikita na lang tayo sa ospital.” Pagkatapos niyang sabihin iyon, mabilis niyang binaba ang tawag. Samantala, si
Mabilis ang tibok ng puso ni Joshua, nilamon siya ng takot sa sinabi ng kaniyang ina na kamatayan.Hinawakan niya ang kanyang buhok sa takot at paulit-ulit na binangga ang salamin: “Pa, mag-isip ka ng paraan, iligtas mo ako.”Tumingin sa kanya ang kaniyang ina na may pagduduwal: “Hanggang ngayon, matigas pa rin ang ulo mo. Walang sinuman ang isinilang na mababa, walang isinilang para lang paglaruan mo. Ang sinapit mo ngayon, kasalanan mo yan!”Nang paalis na sana ang ina ni Joshua bigla itong sumigaw mula sa , likod ng salamin.“Oo, kasalanan ko nga!Pero kailan niyo ba ako tiningala? Lagi niyo lang akong pinapalo at minumura. Kahit anong gawin ko, hindi ko kailanman naabot ang mga inaasahan ninyo. Sa mga mata ninyo, isa lang akong basura!”Natigilan ang kaniyang ina at biglang naalala ang mga panahon na pinaghubad niya si Joshua at pinatayo sa gitna ng bakuran sa gitna ng taglamig.Mula pagkabata, mahigpit siya kay Joshua. Mali ba siya?Tumawa ng nakakatakot si Joshua.“Bakit ako g
Sa opisina ng Care for Women FoundationPalakad-lakad si Mrs. Jema sa loob ng opisina at halatang balisa siya.“Euleen, anong gagawin natin? Yung mga dati nating donors, ayaw na raw mag-donate ulit. Kapag nagpatuloy ito, magiging kalansay na lang ang foundation natin!”“Kumalma ka lang, gagawa ako ng paraan.” Napakamot si Euleen, halatang stress na stress na din sa nangyayari.Naka-sick leave si President Dave nitong mga nakaraang araw kaya’t sa kanya, bilang vice chairman, napunta ang lahat ng problema.Mula umaga hanggang ngayon, sunod-sunod ang tawag na gustong umatras ng mga donors—nakakabaliw!Dati nang may kinurakot na pondo si Mrs. Jema, kaya kung maubos pa ang natitirang pera sa foundation, siguradong patay siya.Kaya nag-suggest ito: “Euleen, bakit hindi mo subukang hingan ng donation ang tatay mo?”“Huwag.” Diretsong tumanggi si Euleen.Marami nang ginastos ang tatay niya kamakailan para mapababa ang sentensya ng kapatid niyang lalaki.Karamihan ng perang iyon, napunta lang
Grabe naman sa personal na banat ng kanyang amo. “Kapag totoong nagmamahalan ang dalawang tao, gusto nilang magkasama araw-araw.” Renz: ... Aba, ito na yata ang tinatawag na kinain na ng pagmamahal! “Isa lang ang dahilan kung bakit ayaw ng asawa kong pumunta sa Valderama’s Building—kulang pa ang pagmamahal niya sa akin. Bakit kayang kaya niyang makasama ang baby namin araw-araw, pero ako, hindi niya kayang makita araw-araw? Sa tingin mo ba, may mali sa sinabi ko?” Renz: ... “Ikaw bahala boss Hector, kung ganun ang tingin mo, ibig sabihin kulang pa nga ang pagmamahal niya sa’yo.” Pagkasabi nito, biglang dumilim ang mukha ni Hector. “Renz, gusto mo na bang mamatay? May project sa Africa ngayon, mukhang gusto mo yatang ma-assign doon?” Hindi na alam ni Renz kung matatawa ba siya o maiiyak: “Hector, kayo po ang nagsabi niyan, hindi ako.” “Tumahimik ka na lang pwede ba!” Halos mapaiyak na si Renz sa takot: ... Grabe naman, pati ba naman pag-ibig, hindi na i
Pagbaba ni Anne, nakita niya si Rachel na nakaupo pa rin sa dining table, parang tulala, kaya siya na ang unang lumapit dito at bumati. “Rachel, mas bata ako sa’yo, kaya wag mo akong tawaging ate! Naiintindihan mo ba?” nakangusong sabi ni Anne habang tinititigan ang mukha ni Rachel. Naguluhan si Rachel at nakasimangot na nagtanong “Eh anong dapat kong itawag sa’yo? Hindi ba dapat naman talagang ate?” “Hindi. Dapat tawagin mo akong hipag.” Pagkasabi noon, marahang hinaplos ni Anne ang ulo ni Rachel, saka tumalikod at lumakad papunta sa pinto. Habang naglalakad, hindi na niya tinignan pa ang salamin sa gilid para obserbahan ang reaksyon ni Rachel. “Goodbye, Hipag!” masiglang sigaw ni Rachel. Lumingon si Anne at ngumiti: “Goodbye, Rachel.” Renz: !!! Nagkakabugan ang mga bida, parang nag-aalab na fireworks sa ere! Kalmado lang si Hector habang hinihintay si Anne palabas, at maginoong binuksan ang pinto ng sasakyan para sa kanya. Sumakay si Anne sa kotse, saka ng