Mariing nagkamay si Luna habang pinipigil ang panginginig ng kaniyang katawan. Namumugto na ang kaniyang mga mata, ngunit pinili niyang hindi umiyak. Tinitigan niya si Eduardo nang direkta, saka mahinahong ngunit mariing nagsalita:"Pakiusap lang… kung may halaga pa 'ko sa'yo kahit kaunti, pakiusap… huwag mo silang hayaang tumira sa tapat ng bahay ng tiyuhin ko." Sandaling tumigil siya, huminga nang malalim, at muling nagsalita, mas malinaw at tahasan:"Kahit ano ang gusto mong kapalit… kahit anong kundisyon, tatanggapin ko. Basta pumayag ka." ani Luna.Bago pa man niya lubusang matapos ang kaniyang mga salita, bigla niyang narinig ang tinig ni Eduardo."Sige." anito.Napahinto siya. Para siyang binuhusan ng malamig na tubig, hindi dahil sa galit o takot, kundi dahil sa matinding gulat.Hindi niya inaasahan na agad-agad siyang papayagan. Walang tanong. Walang kondisyon. Walang pagtatalo.Pumuno ng luha ang kaniyang mga mata, at sa isang saglit, tila nagdilim ang lahat sa kaniyang isi
Pagkababa ni Aria mula sa sasakyan, agad niyang namalas ang kotse ng kaniyang ina na nakaparada sa harap ng tahanan."Aba, sasakyan 'yon ni Mommy! Dad, nasa loob ng bahay si Mommy!" hiyaw ni Aria.Saglit lamang tumango si Eduardo malamig at walang aninong damdaming sumilay sa kaniyang mukha. Isang mapanuring sulyap ang iniukol niya sa sasakyan ni Luna tila walang saysay ang presensiya niyon sa kaniyang paningin."Oo," tugon niya, payak at walang ligaya sa tinig.Tahimik na inalalayan ni Eduardo ang kanyang anak papasok sa tahanan, waring karaniwang sandali lamang ang pagbabalik ng asawa.Paglapit nila sa pintuan, sinalubong sila ng mayordoma.Agad na nagtanong si Aria, "Nasaan si Mommy?" "Ahh, nasa itaas po si Madam." magalang na tugon ng mayordoma."Talaga po? Sige!" masiglang sagot muli ni Aria.Maliwanag ang ngiti sa kaniyang mukha, sabay takbo paitaas ng hagdan, tila ba sabik na sabik na muling makapiling ang ina. Ang hakbang niya'y magaan, puno ng kasiyahang hindi maitatago.Kak
Hindi na nagulat si Luna nang marinig na si Regina ang sumagot sa tawag.Alam naman niya kung gaano kalapit ang dalawa sa isat-isa, na para bang wala nang puwang para sa ibang tao sa pagitan nila. Kung tutuusin, hindi na nakapagtataka.Wala namang mali roon.Pero masakit pa rin ito para kay Luna.Pinilit siyang huminga nang malalim, nilunok ang bigat sa dibdib, at sa pinakapanatag na tinig na kaya niyang buuin, ay sinabi niya:"Pakisabi kay Eduardo na tumawag ako."Alam din ni Regina na si Luna ang nasa kabilang linya ng telepono.Sa malamig at walang emosyon na tinig, sinabi niya, "Naliligo si Eduardo. Kung may sasabihin ka, sabihin mo na lang sa akin." anito.Sabihin sa kanya?Napangiti si Luna, hindi sa tuwa, kundi sa pait. Oo, may kinalaman nga si Regina sa usapin. Totoo, ang nakita ng kanyang tiyuhin kanina sa loob ng komunidad ay walang iba kundi ang tiyahin ni Regina.Ngunit ang tunay na bumili ng villa sa tapat ng kanilang tahanan… malamang ay si Ernesto mismo.Ang pamilyang
Dahil hindi sumagot si Ricardo inakala ni Apollo na ayaw talaga nitong magsalita.Kaya’t bahagya siyang ngumisi at sabing may halong biro: "Ayaw mo talagang sabihin, no? Sige na nga, respeto na lang sa pribadong buhay mo." aniya.Pero sa tono ng kanyang boses, halata pa rin ang pananabik at pagkausisa. Habang ang iba sa grupo ay tumahimik na rin, unti-unting lumalalim ang hinala sa paligid na ang "pagkakataon" na sinasabi ni Ricardo ay maaaring hindi na basta pagkakataon lang.Narinig ni Apollo ang katahimikan ni Ricardo, kaya alam niyang wala siyang makukuhang sagot doon. Ngumiti na lang siya, yumuko at lumapit kay Samantha."Samantha," malambing niyang tanong habang nakatingin sa bata, "ilang beses mo na bang nakita ‘yung Tita na kumain kasama n’yo kaninang tanghali? Alam mo ba ang pangalan niya?" Napakunot-noo si Ricardo. "Apollo!" mariin niyang tawag, may babala sa tono.Ngunit si Samantha, inosente at walang kamalay-malay sa tensyon ng mga nakatatanda, ay hindi nag-alala. Bagama
Tinitigan ni Ricardo si Eduardo, saglit na tumigil bago tinanggap ang baso. "Salamat," aniya.Nagtagay silang dalawa at nagpatuloy sa pag-uusap habang umiinom.Ilang sandali pa, napatingin si Eduardo kay Ricardo ng mas matagal, mas malalim, na para bang may gustong basahin sa kanyang mukha.Itinaas ni Ricardo ang kanyang tingin at tahimik na nagtanong, "Bakit?"Si Apollo ang sumagot sa halip na si Eduardo, sabay kindat at bahagyang tawa, "Ikaw… parang may kakaiba sa'yo ngayon."Ngumiti si Eduardo, hindi nagsalita, pero sapat na ang ngiting iyon para ipakitang sumasang-ayon siya sa sinabi ni Apollo.Nanatiling kalmado si Ricardo at malamig na tugon niya, "Talaga ba?"Tumaas ang kilay ni Apollo, bahagyang nang-aasar, "Hindi ba?"Imbes na sagutin, dahan-dahang uminom si Ricardo ng alak, piniling manahimik.Sa mga sandaling iyon, may lumapit na panibagong bisita upang bumati sa kanilang grupo, pansamantalang pinutol ang usapan.Pagkaalis ng mga bumati, tumingin si Ricardo sa kanyang relo.
Gayunpaman, medyo malaki ang saranggolang nabili nila ngayon, at bata pa si Samantha kaya nahirapan silang dalawa na ito'y paliparin ng maayos.Tahimik na lumapit si Ricardo at tinulungan silang dalawa nang walang sinasabi, pero maingat siyang humawak sa tali ng saranggola, sabay sinundan ang direksyon ng hangin.Nang sa wakas ay lumipad na nang maayos ang saranggola, sabay na napangiti nang masaya sina Luna at Samantha.Ang munting bata ay tumalon-talon sa tuwa habang hawak ang tali, at si Luna naman ay saglit na nakalimot sa bigat ng damdamin sa sandaling iyon, parang gumaan ang lahat.Pagkatapos noon, si Luna na ang nag-akay kay Samantha para maglaro sa paligid.Si Ricardo naman ay nanatiling nakatayo sa di kalayuan, tahimik na nakamasid. Hindi siya sumali sa kasiyahan, pero hindi rin ito umalis, tila sapat na sa kanya ang makita silang masaya.Ilang sanadali'y pagod na sa pagpapalipad ng saranggola, si Luna at Samantha ay sabay na lumuhod sa tabi ng lawa upang manghuli ng isda.Ma