Ang matandang lalaki ay isang tunay na bastos.Matapos niyang marinig ang isang usapan tungkol kay Irina, agad niyang naisip na nahuli siya ni Alec. Alam niyang hindi siya pakakawalan ni Alec nang basta-basta, kaya't isang baluktot na ideya ang pumasok sa kanyang isipan—hindi lang siya makikinabang kay Alec, kundi maaari niyang makuha ang babae na kinaiinggitan at kinamumuhian ng lahat.Isang perpektong pagkakataon.Habang tinitingnan si Irina, may kasamang kilig at pagpapakita ng kasiyahan sa mata, ngumiti ang matandang pervert at nagsalita ng may pang-iinsulto, "Ikaw, wala ka nang silbi, ginagawa ko 'to para kay Young Master."Bago pa man siya makapagsalita ulit, "Plop!"—isang biglaang lakas ang nagpabagsak sa kanya. Tumakbo si Anri at walang pag-aalinlangan siyang itinulak ang matanda ng malakas. Ang halos 200-pound na lalaki ay bumagsak sa lupa, ang mga binti ay nakatukod sa maling anggulo at ang katawan ay nanginginig mula sa lakas ng pagkakatumba.Hindi pa siya nakaka-react ng b
"Nasaan ang anak ko? Gaano ka inosente ang anak ko sa lahat ng ito?"Ang boses ni Irina ay nanginginig, ngunit pinilit niyang ipagpatuloy."Anim na taon na ang nakalipas, alam kong ikaw ang ama ng batang dinadala ko. Dapat ba akong lumaban para sa anak ko?"Matatag ang kanyang titig, kahit na ang mga emosyon sa loob niya ay nag-aalburuto."Pero kahit na alam mong iyo ang bata, hindi mo pa rin siya itatago. Dahil wala naman talagang nangyari sa ating dalawa, hindi ba? Walang pagmamahal, walang nararamdaman."Isang mapait na ngiti ang sumulyap sa kanyang mga labi."Hindi mo nga alam na ako 'yon nung gabing 'yon. At kahit na malaman mo, hindi ka maghihintay hanggang ngayon—matagal na sana akong pinatay, hindi ba?"Huminga siya ng malalim, at hinapit ang kanyang mga kamao sa mga alaalang bumabagabag sa kanya ng mga taon."Hindi ko ito sinasabi para makuha ang awa mo, kundi para linawin ang isang bagay—anim na taon na ang nakalipas, nang tawagin mong 'mga pagsubok at tagumpay sa lugar na i
Pilit na nagpumiglas si Irina, ngunit habang lalong lumalakas ang kanyang paglaban, lalo ring humihigpit ang hawak nito sa kanya. Walang awang bumalot sa kanya si Alec.Sa harap ng kanyang lakas, wala siyang laban—lubos na dehado. Kahit pa may sampu siyang katawan, hindi pa rin siya makakawala mula sa kanyang pagkakahawak. Unti-unting nanghina ang kanyang paglaban.Dahan-dahan, ang matindi niyang pagpupumiglas ay nauwi sa wala. Isang biglaang pagkaunawa ang bumagsak sa kanya—mabigat, hindi matakasan. Ano pa ang silbi ng paglaban?Noong sinundan niya ito pabalik sa syudad mula sa probinsya. Noong kinuha siya nito mula sa ospital. Noong dinala niya si Anri pabalik sa bahay nito. Hindi ba’t matagal nang napagdesisyunan ang lahat? Hindi ba’t matagal na niyang isinuko ang kanyang kapalaran?Isang bulong ang gumapang sa kanyang isipan.Matagal mo nang inisip ito, hindi ba? Ito naman talaga ang gusto mo, hindi ba?Ilang taon siyang tumakbo palayo. Paulit-ulit niyang tinanggihan ito, iniiwasa
Ang porselanang recliner sa loob ng bathtub ay hindi katulad ng anuman na naranasan ni Irina. Isa itong marangyang gamit, idinisenyo para sa lubos na pagpapahinga—upang makasandal ang isang tao habang dumadaloy ang mainit na tubig sa kanyang katawan, tulad ng isang pribadong hot spring.Ngunit kailanman ay hindi naranasan ni Irina ang ganitong uri ng karangyaan.Nang itinapon siya ni Alec sa tubig, agad siyang binalot ng matinding takot. Hindi siya makahinga, kumakabog ang puso niya sa dibdib, at kusa siyang lumaban—pilit na umaahon, nagkukumahog na kumapit sa kung anumang maaari niyang mahawakan.Ang tubig mula sa showerhead sa itaas ay diretso sa kanyang mukha, pinapaluha siya at binubura ang kanyang paningin. Halos hindi niya maidilat ang kanyang mga mata, ang hapdi ng tubig ay humahalo sa sarili niyang mga luha.Sa gitna ng kanyang matinding takot, walang direksyong kumakampay ang kanyang mga kamay habang humihiyaw siya, “Tulungan niyo ako! Tulungan niyo ako!”Bagamat hindi sapat
Walang magawa si Irina kundi umiyak, puno ng pagdurusa. “Hindi… hindi na ako tatakas. Hindi na ako kailanman tatakas.”Isang malamig na ngiti ang gumuhit sa labi ni Alec bago niya unti-unting ibinaba ang kanyang ulo at hinalikan siya.Ang sumunod na nangyari ay tila likas lamang—ang bunga ng anim na taong paghahanap. Ito rin ang naging hantungan ng kanyang katawan at kaluluwang uhaw sa loob ng mahabang panahon.Kalaunan, nakatulog si Irina sa bisig ni Alec. Ngunit kahit mahimbing ang kanyang tulog, nanatiling bakas sa kanyang mga mata ang malinaw at walang magawang luha.Mahigpit siyang niyakap ng lalaki habang dahan-dahang bumangon. Pinagpag niya ang maliliit na patak ng tubig sa kanyang balat, saka kinuha ang isang malaking tuwalya mula sa washstand. Binalot niya ang katawan nilang dalawa bago siya tumayo at binuhat siya palabas.Mahimbing ang kanyang tulog, at dahil sa kawalan ng panimbang, kusa niyang ikinulong ang kanyang mga kamay sa batok at leeg ng lalaki—parang isang sanggol
Hindi direktang sinagot ni Irina ang tanong ni Alec.Blangko ang kanyang ekspresyon—walang bahid ng emosyon, ngunit ang kanyang tinig ay kalmado at banayad.“Wala namang halaga. Sa huli, may utang pa rin ako sa’yo. At kahit wala akong utang, kaya mo pa ring gawin na may utang ako sa’yo. Ang mahalaga, nahuli mo na ako ulit. At ngayong nasa kamay mo na ako, wala akong ibang magagawa kundi sundin ang gusto mo.”Humugot siya ng malalim na hininga bago muling nagsalita. “Sa mata ng mga tao sa mataas na lipunan ng city, matagal nang bulok ang pangalan ko. Sa paningin n’yong lahat, isa lang akong babaeng mapagsamantala, tuso, at walang ibang hangad kundi umangat gamit ang panlilinlang.”Bahagyang tumigil siya, saka idinugtong, “Wala na ring halaga ‘yon. Ang mahalaga lang sa akin ngayon… ay ang buhay ng anak ko.”Narinig niya nang malinaw ang tawag kanina. Hindi man niya kailanman nakita ang ama ni Alec, alam niya kung sino ang nasa kabilang linya. At mula sa tono ng matanda, tila buong syuda
Sa malaki at magulong kama, mahimbing pa rin ang tulog ni Alec.Hindi tulad ng matalim at matikas niyang anyo kapag gising, ngayon, sa kanyang mahimbing na pagtulog, may kakaibang lambing ang kanyang mukha. Lalo pa itong gumuwapo—parang isang obrang nililok ng mismong Diyos. Ang matitigas na linya ng kanyang mukha, parang hinulma ng matalas na kutsilyo at matibay na palakol, ay nagpapakita ng perpektong anyo.Ang kanyang balat, kasing tikas ng isang mandirigmang sanay sa laban, ay may mainam na kulay—isang malusog na tansong kayumanggi, magaspang ngunit kaakit-akit.Ngunit sa gitna ng kanyang matikas na balat, may isang makintab na linya ng likido na bahagyang kumikinang sa liwanag.Mabilis na napagtanto ni Irina kung ano iyon—laway niya.Diyos ko!Ano bang kahihiyan ito?!Pinapangaralan niya ang sarili na kahit anong mangyari, kahit gaano pa siya pahirapan ni Alec, kailangan niyang panatilihin ang natitirang dignidad niya. Pero ano ang nangyari? Napasarap ang tulog niya sa mga bisig
Nakita niyang si Irina ay nakabalot pa rin sa kumot, para bang isang ostrits na nagtatago, ayaw lumabas. Walang pasabi, inabot siya ng lalaki at hinila palabas. Tinitigan siya nito saglit bago magsalita sa matigas na tinig."Manatili ka sa kama ngayong araw. Magpahinga ka. Ipapadala ng kasambahay ang pagkain mo."Hindi nakapagsalita si Irina."Narinig mo ba ako?" Malamig at matigas ang kanyang boses—isang utos na hindi puwedeng suwayin."Oo, narinig ko," mahina niyang tugon. Wala siyang magawa kundi sumunod.Ang tanging nais niya lang ay umalis agad ang lalaki para makahanap siya ng damit at makapunta kay Anri.Hindi pa niya ito nakikita mula kagabi. Maayos ba ang tulog nito? Natakot ba siya? Umiyak ba?Iniisip kaya ni Anri na iniwan na siya ng kanyang ina?Limang taong gulang pa lang siya—maliit pa, at sobrang lapit sa kanya.Marahil ay nabasa ng lalaki ang nasa isip niya, dahil bigla itong nagsalita."Halos makalimutan ko—hindi mo pa nakikita ang anak mo mula kagabi."Hindi na niya
Sumunod si Queenie kay Irina at Mari, ang ulo’y nakayuko, at ang kanyang self-esteem ay nahulog na parang isang sirang coat na hinihila ng hangin.Si Mari, na hindi natatakot magsabi ng opinyon, ay nagmungkahi na pumunta sila sa isang marangyang buffet—999 bawat tao.At sa gulat ni Queenie, hindi man lang kumurap si Irina.Talaga nga, dinala sila roon.Halos 3,000 para sa tatlo—para lang sa lunch.Ang buffet restaurant ay napakalaki. Sa loob, ang dami ng mga putahe ay nakakalito. Mga mamahaling delicacies tulad ng orochi, sea urchin, sashimi, iba't ibang seafood, at pati na ang bird’s nest soup ay nakadisplay ng maganda. Pati ang “ordinaryo” na mga putahe ay may kasamang caviar sushi at spicy pickled fish na kayang magpagising ng patay.Nakatigil si Queenie at Mari sa harap ng pinto, nakabukas ang mga mata, kalahating bukas ang bibig.Hindi pa sila nakapunta sa ganitong klase ng lugar.Samantalang si Irina, kalmado lang.Hindi siya mapili sa pagkain. Lumaki siya na itinuro sa kanya na
“Hindi ko lang talaga gusto ang mga taong katulad mo. Kung hindi kita gusto, wala akong pakialam sa iniisip mo.”Kahit na namumula at nagiging asul ang mukha ni Lina dahil sa hiya, nanatiling kalmado si Irina.Matiyagang hinati ni Irina ang mga gawain sa kanyang mesa at iniabot kay Lina.“Ito ang assignment mo para sa linggong ‘to. Kung may mga tanong ka, huwag mag-atubiling itanong sa’kin.”Hindi nakasagot si Lina.Ngunit bago pa man siya makapagsalita, tumalikod na si Irina at lumabas ng opisina nang hindi lumilingon.Paglabas ni Irina, nagkagulo ang buong opisina.Si Lina ang unang nagsalita, may halong pag-iyak sa boses.“Gusto ba ni Mrs. Beaufort na maghiganti sa’kin?”Mabilis na sumagot si Zian, “Hindi ganyan si Irina!”“Eh bakit hindi niya ininom ang milk tea na binigay ko?” reklamo ni Lina.Suminga si Xavier, isang kasamahan na lalaki. “Bakit naman kailangan niyang inumin ang milk tea mo?”Nagyukay si Yuan, “Ha, nilagyan mo ba ‘yan ng mga petal o kung ano?”Si Zian, ang pinaka
Sa kabilang linya, nag-alinlangan si Mari.“Irina… Mrs. Beaufort... sorry talaga. Hindi ko alam kung sino ka noon. Baka may nasabi akong hindi maganda, at… sana mapatawad mo ako.”Matalim ang boses ni Irina nang sumagot, “Mari! Kailan ka pa natutong utal-utal magsalita?”Hindi nakaimik si Mari. Takot na takot siya! Pero sa totoo lang, may bahid din ng inis sa puso niya para kay Irina.Naawa siya rito noon, nakaramdam pa nga ng simpatya—ni hindi niya alam na asawa pala ito ni Alec. Palihim pala ang pagkatao nito! At dahil doon, parang naramdaman niyang niloko siya.Boss pala ito sa simula pa lang!Maya-maya, lumambot na ang tono ni Irina, pilit inaalo si Mari.“Mari, higit isang buwan na tayong magkasama. Ni minsan, hindi kita narinig na nauutal. Kung hindi mo sasabihin kung ano talagang nangyayari, aakyat ako riyan at kakausapin ka nang harapan.”Agad na nataranta si Mari at napabulalas, “Huwag kang aakyat! Sobrang dami kong ginagawa ngayon! Kailangan ko na talagang bumalik sa trabaho
He was choking too—on his own breath this time. Twice in one morning, Irina had caught him off guard. Who would’ve thought she had such a knack for teasing?Earlier, with just one sentence—“She’s your child too.”—she had shaken him so much, he nearly skipped work altogether.And now? In front of Greg, she leaned in close, naturally resting against him as she fixed his tie.Parang… mag-asawang matagal nang nagsasama. Isang misis na nahuling palabas ang asawa nang medyo magulo ang ayos—at walang pag-aalinlangan, inayos agad ang kuwelyo nito.Napaka-natural ng kilos ni Irina. Parang likas na likas. At sa simpleng sandaling iyon… may kumislot sa loob ni Alec.Bihirang magpakita si Irina ng ganoong lambing. At si Alec—bihira ring hayaang maramdaman sa sarili na siya ay asawa nito. Pero ang munting pagbabagong ito… mas matindi ang epekto kaysa inaasahan niya.Para sa isang lalaking nakapatay na ng buhay, nanatiling kalmado kahit sa gitna ng kaguluhan… ito ang nagpapabilis ng tibok ng puso n
Nang mapansing sandaling natigilan ang lalaki, biglang narealize ni Irina na baka nagmistulang nanliligaw siya sa sinabi niya kanina.Muli siyang namula sa hiya.Ngunit hindi na pinansin pa iyon ng lalaki. Tumayo ito at nagsabing, “Male-late na tayo—kailangan na nating umalis.”Tumango si Irina. “Sige.”Hinawakan nilang dalawa ang kamay ni Anri, at sabay-sabay silang lumabas ng bahay—isang pamilyang magkasama.Sa likuran nila, napabuntong-hininga nang magaan sina Yaya Nelly at Gina.Mahinang bulong ni Yaya Nelly, “Napakabait talaga ni Madam. At kahit tahimik lang si Sir, ni minsan hindi siya naging masama sa amin bilang mga kasambahay. Hindi ko talaga maintindihan kung bakit may mga tao pa ring nagpapakalat ng masasamang tsismis tungkol sa kanya online. Kung alam ko lang kung sino, baka harapin ko pa sila.”“Hindi na kailangan iyon, Yaya Nelly,” sagot ni Gina nang kalmado. “Kanina lang ng umaga, binura na lahat ng mga public post. Kapag bumabalik si Sir, agad na inaayos ang lahat.”La
Her kiss was still clumsy—awkward and hesitant. She pressed her lips to his several times, unsure what to do next, pausing often, her mind stalling like a short-circuited wire.She was utterly lost.Her uncertainty made Alec nearly lose his patience.With a swift motion, he pulled her back with one arm and cradled the back of her head with the other, forcing her to look up at him. His tone turned cold.“Stupid,” he snapped.Pinagtitinginan siya ni Irina, medyo nabigla.“Matagal na kitang tinuturuan, at hindi mo pa rin kayang humalik nang maayos?” tanong niya.Bahagyang bumuka ang labi ni Irina, walang masabi. Paano niya ipagtatanggol ang sarili?Kasalanan ba niya?Tuwing lumalapit si Alec sa kanya, hindi naman talaga pagtuturo ang nangyayari—pinapalakas siya ni Alec. Bawat pagkakataon, hindi lang niya kinukuha ang kanyang hininga; pati na ang kanyang mga isip. Nagiging blangko ang utak niya, at sumusunod na lang siya sa kanyang gabay, walang kakayahang matutunan ang anuman.Kailan pa
“Irina! Wala kang utang na loob! May konsensiya ka pa ba?” galit na sigaw ni Zoey mula sa kabilang linya. “Sinalo ka ng mga magulang ko at inalagaan ng halos walong taon, tapos ganito ang isusukli mo? Pag-aawayin mo pa sila?”Kahit pa si Alec ang napangasawa ni Irina, hindi siya natatakot dito.Pumunta siya ng Kyoto kasama ang kanyang lolo para sa gamutan nito, at hindi siya umalis sa tabi nito kahit isang araw. Sa panahong ‘yon, nasaksihan niya kung gaano kalalim ang koneksyon ng kanyang lolo sa mga makapangyarihan sa kapitolyo.Doon niya lubusang naunawaan kung bakit mataas ang pagtingin sa kanya sa syudad—kung bakit pati si Alec ay nagbibigay-galang sa kanya.Hindi pinalalaki ang sinasabi tungkol sa impluwensiya ng kanyang lolo. Konektado ito sa mga pinakamaimpluwensyang tao sa buong bansa.At dahil doon, wala siyang dahilan para matakot kay Irina—kahit pa napangasawa nito ang isang diyos.Samantala, kalmadong naglinis ng lalamunan si Irina bago tumugon sa mahinahon ngunit matigas
Sa kabilang linya, hindi na pinilit pa ni Cassandra na itago ang kanyang pagkabigo."Lahat ng kasalanan ni Irina! Kung hindi dahil sa kanya, hindi kami mag-aaway ng iyong ama ng ganito!"Napblink si Zoey."Wait… talagang nagbuno kayo?""Oo!" sagot ni Cassandra nang walang pag-aalinlangan.Pumait ang mukha ni Zoey, at tumaas ang tono ng kanyang boses."Si Irina! Ang kasuklam-suklam na babaeng iyon!"Ibinaba niya ang telepono nang walang salitang sinabi, ang kanyang mga kamao ay nakakumpol ng husto, ang mga daliri ay namumuti.Kung si Irina ay nasa harap niya noon, malamang na talagang susubukan niyang sirain ito.Walang pag-aalinlangan, tinawagan niya ang numero ni Irina.Samantala, sa isang ganap na ibang mundo...Mahimbing pa ring natutulog si Irina, mahigpit na niyayakap ni Alec.Ang emosyonal na bigat ng mga nakaraang araw ay sa wakas ay nagsimulang magpakita ng epekto. Kagabi, siya ay umiyak, ngumiti, bumagsak, at niyakap ng mahigpit ng lalaking minamahal niya.At ngayon, sa kauna
Nang gabing iyon, habang mahimbing na natutulog si Irina sa mga braso ni Alec—wala ni isang panaginip, tanging katahimikan—si Zoey, malayo sa Kyoto, ay umiiyak hanggang madaling araw.Pagdapo ng umaga, magaspang na ang kanyang boses, namumugto ang mga mata, at ang mga itim na bilog sa ilalim ng kanyang maputlang mukha ay nagbigay-diin sa kanyang pagod na hitsura. Nang dumating ang mga doktor sa ospital para sa kanilang mga routine check-up kay Don Pablo, nagulat sila sa nakita nilang hitsura ni Zoey.Isa sa mga batang babae na intern ay halos mapaiyak sa nakakatakot na itsura ni Zoey.Nakatayo si Zoey doon, ang mga mata'y malabo at walang buhay, parang ang liwanag sa kanya ay naubos na.Matapos magtapos ang pagsusuri ng mga doktor kay Don Pablo at kumpirmahin na wala nang seryosong kondisyon, tahimik nilang iniwan ang silid. Ang hangin sa loob ng ward ay naging mabigat at tahimik.Pagkatapos, nilapitan ni Zoey ang kama ng matanda at tumayo sa tabi nito.“Lolo…” mahina niyang sambit. A