Nanatiling tahimik si Irina, tulalang nakatitig sa kawalan.Hindi si Juancho ang dahilan.Kundi ang taong dinala ni Zoey.Matagal nang walang balita si Zoey. At sa wakas, kumilos na rin siya—hindi para tulungan si Irina, kundi para durugin siya nang walang pakundangan. Mapait na ngiti ang lumitaw sa mga labi ni Irina.Pinanood niya si Yngrid habang matagumpay na umaalis, matapos ipamalas ang kapangyarihan niya. Pagkaalis nito, agad na nabasag ang katahimikan sa opisina."Irina! Alam mo bang mataas ang tingin ng buong Kyoto kay Miss Yngrid? Tingnan natin ngayon kung paano ka makakaganti!" pangungutya ni Linda, lantaran at mapanlait."Ilang araw mo nang tinatapakan si Linda, ngayon, nakuha mo na ang karapat-dapat sa’yo!" sabat ng isa pa, may halong halakhak sa boses."Irina! Akala mo ba may hari kang tinutuluyan sa bahay mo? Ang lakas ng loob mong sagasaan si Miss Yngrid. Tsk tsk… ang sarap mo palang makita habang nagmamakaawa. Hahaha!"Maging ang design director ay hindi na rin nagawan
Ang babaeng kausap ni Irina ay isang taong hindi pa niya kailanman nakita. Maganda ito, at mas marangya pa ang kasuotan kaysa sa ina ni Susan.Hindi kalayuan sa babae ay nakaparada ang isang Bentley na halos tatlong milyong piso ang halaga. Sa isang iglap, naisip agad ni Irina na siguradong mayaman ang babaeng ito—marahil isang anak-mayaman.Matapang at matalim ang tono ng babae. Bagamat halatang hindi ito natuwa, ayaw nang palalain pa ni Irina ang sitwasyon, lalo na’t may gulo nang idinulot si Yngrid kaninang umaga.Sa kagustuhang pakalmahin ang tensyon, mapagkumbabang sinabi ni Irina.“Pasensya na po, sino po ba kayo sa mga magulang? Humihingi ako ng paumanhin kung hindi ako naging aktibo sa group chat nitong mga nakaraang araw—sobrang abala lang talaga ako. Dumalo naman po ako sa party na biglaang inorganisa ng grupo. Maaari niyo po bang sabihin kung saang hotel ito ginanap, o kung sa bahay po ba ng isa sa atin? Kahit saan pa ito ginanap—hotel man o tahanan—masaya akong mag-ambag n
Bumigat ang dibdib ni Irina, ngunit pinanatili niya ang kanyang mahinahong anyo. Hindi na niya muling tiningnan si Alec. Sa halip, ibinaling niya ang tingin sa bintana ng sasakyan. Tahimik siya, malayo ang tingin, tila ba naputol sa kasalukuyan—wala sa gitna ng galit o lungkot, at ni wala ring saya.Parang wala na siyang pakialam. Kahit may kutsilyong nakatutok sa leeg niya sa mga sandaling iyon, hindi siya mag-aaksaya ng tingin—lalong hindi siya magpapakita ng takot.May kung anong kinatutuwaan si Alec sa ganyang katahimikan niya. Tahimik niyang pinagmasdan ang ayos nito—tuwid ang likod—at marahang inakbayan, dahan-dahang hinila papalapit sa kanyang dibdib. Hindi siya tumutol. Bagkus, yumakap siya pabalik, parang kuting na payapang humahanap ng init.Isa lang ang sinabi ni Alec, “Huwag mong alalahanin si Yngrid.”Pero sapat na iyon para maintindihan niya ang lahat.Ang pamilya nila ang pinakamalapit niyang kaibigan—sobrang lapit na ang isang babaeng tulad niya, na kinuha lang ni Alec
“An important call?”Dapat ko bang akyatin at tanungin siya tungkol sa pera?Nagdalawang-isip si Irina, at nagpasya na lang na maghintay sa ibaba. Dahil umakyat siya sa taas para tumanggap ng mahalagang tawag, tiyak na may kinalaman ito sa isang bagay na lihim—isang bagay na hindi nararapat marinig ng iba.At tama ang kutob ni Irina. Ayaw ni Alec na malaman niya ang tungkol sa tawag na iyon.Sampung taon na ang nakalipas, noong si Alec ay namumuhay pa sa banyaga, nagsimula si Yngrid—ang pangalawang anak na babae ng pamilya nila, na bagong labing-walo—na maghabol sa kanya.Ngunit noong panahong iyon, wala talagang interes si Alec sa mga relasyon. Exiled siya, at ang pag-ibig ay wala sa kanyang isipan. Bukod pa rito, hindi niya gusto si Yngrid. Palasak, matigas ang ulo, at tuso siya, at wala siyang pasensya sa ganitong klase ng tao. Paulit-ulit niyang tinanggihan ang mga alok nito. Hanggang sa isang punto, para lang tuluyang makawala sa kanya, nagalit siya at mariing itinaboy si Yngrid.
Sa kabilang linya, ang tono ni Yngrid ay mabangis at puno ng pang-uuyam.“Aba, aba, Irina. Mukhang kilala mo ako ng mabuti, ha. Isang tawag lang, at nahulaan mo na kung sino ako? Siyempre, hindi nakakagulat, diba? Saan ka ba naman maghahanap ng mga lalaki sa South City kundi sa mga heir na mayaman—pati na rin ang pag-asang maging brother-in-law mo. Kaya ano ‘yan? Nagpakitang mayabang ka pa kay Ivy, parang isang peacock na ipinagmamalaki ang kanyang mga balahibo?”Ang mga pang-aasar niya ay matalim, maayos—parang inarte na ang pagbabasak ng parusa. Pero nanatiling kalmado at malamig ang boses ni Irina.“Papasok ako ng on time. Kung may sasabihin ka, sabihin mo na lang pagkatapos ng office hours.”At doon, tinapos niya ang tawag. Tumingin siya sa anak na nasa tabi niya. Ayaw niyang marinig ni Anri ang mga salitang puno ng hinanakit mula sa pag-uusap na iyon.Yumuko siya at nginitian ang bata. “Sige, Mommy. Saan nga ba pumunta si Daddy?”Pumuno ng pride ang dibdib ni Anri habang sumagot.
Hindi na kailangang lumingon ni Irina para malaman na si Yngrid iyon. Kaya't hindi na siya tumingin pabalik.Sandali siyang nag-isip.Bagamat wala siyang maraming talento, may isang bagay na bihasa si Irina—ang magkunwaring patay. Kahit gaano pa siya pagsabihan o saktan ni Yngrid, natutunan na niyang mag-shutdown, emosyonal man o pisikal. Hindi na tungkol sa panalo o pagbalik ng laban; ang tanging layunin niya ngayon ay mabuhay, para lang makita niyang lumaki si Anri."Parang patay na baboy ka na hindi natatakot sa kumukulong tubig," pang-aasar ni Yngrid. Nang magsalita siya, nandoon na siya sa harap ng mesa ni Irina. Sumunod sa kanya ang manager, ang head ng human resources, at ang direktor ng design department. Lahat sila ay nakatingin kay Irina ng may hindi magandang expression, malinaw na hindi natuwa.Naging tense ang atmospera sa design department. Pati ang mga babaeng kasamahan ni Irina na dati’y nang-aasar sa kanya, ngayon ay naramdaman na may malamig na hangin na dumaan, na p
Napasinghap si Irina sa gulat at hindi makapaniwala. Hindi niya akalaing pahihiyain siya ni Yngrid sa ganitong paraan.Pareho rin ang pagkabigla ni Queenie, na may hawak-hawak na pares ng malalaking, gusgusing sapatos.Bagaman madalas ipakita ni Queenie na isa siyang maayos at kagalang-galang na dalaga, isa lamang itong palabas—isang paraan para palakasin ang kanyang marupok na kumpiyansa sa sarili sa harap ng mga karaniwang taong nagpapakapagod para lang mabuhay. Kung ikukumpara sa mga tunay na anak-mayaman, ni hindi siya karapat-dapat magdala ng sapatos nila. Ang tanging dahilan kung bakit siya ipinatawag ni Yngrid ngayon ay para maging utusan.Kanina, nang sumakay si Queenie sa kotse ni Yngrid, ni hindi man lang siya nilingon nito. Habang binabaybay nila ang daan sa ilalim ng overpass, kumuha si Yngrid ng isang libong yuan mula sa kanyang handbag at iniabot ito kay Queenie."Umakyat ka ro'n," aniya, "bilhin mo 'yung pares ng malalaking sirang sapatos sa sapatero sa ilalim ng tulay.
Nanatiling nakapako si Mari sa kinatatayuan niya, tulalang nakatitig kay Irina.“Irina… Irina, totoo ba? Yung sinabi ni Miss Yngrid… totoo ba ‘yon? Ikaw… ikaw ba ‘yung bilanggo na pinag-uusapan ng lahat nitong nakaraang dalawang buwan? ‘Yung babaeng dinala ni Alec?”Ramdam ni Irina ang pagkirot ng puso niya habang umaalingawngaw ang mga salita sa buong silid. Ang lihim niya—ibinuyangyang sa lahat sa pinaka nakakahiya at masakit na paraan.Parang hinubaran siya sa harap ng lahat, walang natira kahit isang hibla ng dangal. Hindi niya kayang magsalita. Dapat ba siyang ang mismong bumuka ng lumang sugat, para lang patunayan na sapat na ang paghihirap niya?Tumayo lang si Irina, parang isang rebulto—hindi gumagalaw, walang buhay sa mga mata, parang lumubog na lang sa loob ng sarili para makaligtas sa sakit ng sandaling iyon.At doon na tuluyang sumabog ang opisina.“Oh my God, siya nga talaga!” “Naalala ko na—no’ng unang araw niya, katabi pa natin siya sa elevator habang tsinitsismis nati
Sumunod si Queenie kay Irina at Mari, ang ulo’y nakayuko, at ang kanyang self-esteem ay nahulog na parang isang sirang coat na hinihila ng hangin.Si Mari, na hindi natatakot magsabi ng opinyon, ay nagmungkahi na pumunta sila sa isang marangyang buffet—999 bawat tao.At sa gulat ni Queenie, hindi man lang kumurap si Irina.Talaga nga, dinala sila roon.Halos 3,000 para sa tatlo—para lang sa lunch.Ang buffet restaurant ay napakalaki. Sa loob, ang dami ng mga putahe ay nakakalito. Mga mamahaling delicacies tulad ng orochi, sea urchin, sashimi, iba't ibang seafood, at pati na ang bird’s nest soup ay nakadisplay ng maganda. Pati ang “ordinaryo” na mga putahe ay may kasamang caviar sushi at spicy pickled fish na kayang magpagising ng patay.Nakatigil si Queenie at Mari sa harap ng pinto, nakabukas ang mga mata, kalahating bukas ang bibig.Hindi pa sila nakapunta sa ganitong klase ng lugar.Samantalang si Irina, kalmado lang.Hindi siya mapili sa pagkain. Lumaki siya na itinuro sa kanya na
“Hindi ko lang talaga gusto ang mga taong katulad mo. Kung hindi kita gusto, wala akong pakialam sa iniisip mo.”Kahit na namumula at nagiging asul ang mukha ni Lina dahil sa hiya, nanatiling kalmado si Irina.Matiyagang hinati ni Irina ang mga gawain sa kanyang mesa at iniabot kay Lina.“Ito ang assignment mo para sa linggong ‘to. Kung may mga tanong ka, huwag mag-atubiling itanong sa’kin.”Hindi nakasagot si Lina.Ngunit bago pa man siya makapagsalita, tumalikod na si Irina at lumabas ng opisina nang hindi lumilingon.Paglabas ni Irina, nagkagulo ang buong opisina.Si Lina ang unang nagsalita, may halong pag-iyak sa boses.“Gusto ba ni Mrs. Beaufort na maghiganti sa’kin?”Mabilis na sumagot si Zian, “Hindi ganyan si Irina!”“Eh bakit hindi niya ininom ang milk tea na binigay ko?” reklamo ni Lina.Suminga si Xavier, isang kasamahan na lalaki. “Bakit naman kailangan niyang inumin ang milk tea mo?”Nagyukay si Yuan, “Ha, nilagyan mo ba ‘yan ng mga petal o kung ano?”Si Zian, ang pinaka
Sa kabilang linya, nag-alinlangan si Mari.“Irina… Mrs. Beaufort... sorry talaga. Hindi ko alam kung sino ka noon. Baka may nasabi akong hindi maganda, at… sana mapatawad mo ako.”Matalim ang boses ni Irina nang sumagot, “Mari! Kailan ka pa natutong utal-utal magsalita?”Hindi nakaimik si Mari. Takot na takot siya! Pero sa totoo lang, may bahid din ng inis sa puso niya para kay Irina.Naawa siya rito noon, nakaramdam pa nga ng simpatya—ni hindi niya alam na asawa pala ito ni Alec. Palihim pala ang pagkatao nito! At dahil doon, parang naramdaman niyang niloko siya.Boss pala ito sa simula pa lang!Maya-maya, lumambot na ang tono ni Irina, pilit inaalo si Mari.“Mari, higit isang buwan na tayong magkasama. Ni minsan, hindi kita narinig na nauutal. Kung hindi mo sasabihin kung ano talagang nangyayari, aakyat ako riyan at kakausapin ka nang harapan.”Agad na nataranta si Mari at napabulalas, “Huwag kang aakyat! Sobrang dami kong ginagawa ngayon! Kailangan ko na talagang bumalik sa trabaho
He was choking too—on his own breath this time. Twice in one morning, Irina had caught him off guard. Who would’ve thought she had such a knack for teasing?Earlier, with just one sentence—“She’s your child too.”—she had shaken him so much, he nearly skipped work altogether.And now? In front of Greg, she leaned in close, naturally resting against him as she fixed his tie.Parang… mag-asawang matagal nang nagsasama. Isang misis na nahuling palabas ang asawa nang medyo magulo ang ayos—at walang pag-aalinlangan, inayos agad ang kuwelyo nito.Napaka-natural ng kilos ni Irina. Parang likas na likas. At sa simpleng sandaling iyon… may kumislot sa loob ni Alec.Bihirang magpakita si Irina ng ganoong lambing. At si Alec—bihira ring hayaang maramdaman sa sarili na siya ay asawa nito. Pero ang munting pagbabagong ito… mas matindi ang epekto kaysa inaasahan niya.Para sa isang lalaking nakapatay na ng buhay, nanatiling kalmado kahit sa gitna ng kaguluhan… ito ang nagpapabilis ng tibok ng puso n
Nang mapansing sandaling natigilan ang lalaki, biglang narealize ni Irina na baka nagmistulang nanliligaw siya sa sinabi niya kanina.Muli siyang namula sa hiya.Ngunit hindi na pinansin pa iyon ng lalaki. Tumayo ito at nagsabing, “Male-late na tayo—kailangan na nating umalis.”Tumango si Irina. “Sige.”Hinawakan nilang dalawa ang kamay ni Anri, at sabay-sabay silang lumabas ng bahay—isang pamilyang magkasama.Sa likuran nila, napabuntong-hininga nang magaan sina Yaya Nelly at Gina.Mahinang bulong ni Yaya Nelly, “Napakabait talaga ni Madam. At kahit tahimik lang si Sir, ni minsan hindi siya naging masama sa amin bilang mga kasambahay. Hindi ko talaga maintindihan kung bakit may mga tao pa ring nagpapakalat ng masasamang tsismis tungkol sa kanya online. Kung alam ko lang kung sino, baka harapin ko pa sila.”“Hindi na kailangan iyon, Yaya Nelly,” sagot ni Gina nang kalmado. “Kanina lang ng umaga, binura na lahat ng mga public post. Kapag bumabalik si Sir, agad na inaayos ang lahat.”La
Her kiss was still clumsy—awkward and hesitant. She pressed her lips to his several times, unsure what to do next, pausing often, her mind stalling like a short-circuited wire.She was utterly lost.Her uncertainty made Alec nearly lose his patience.With a swift motion, he pulled her back with one arm and cradled the back of her head with the other, forcing her to look up at him. His tone turned cold.“Stupid,” he snapped.Pinagtitinginan siya ni Irina, medyo nabigla.“Matagal na kitang tinuturuan, at hindi mo pa rin kayang humalik nang maayos?” tanong niya.Bahagyang bumuka ang labi ni Irina, walang masabi. Paano niya ipagtatanggol ang sarili?Kasalanan ba niya?Tuwing lumalapit si Alec sa kanya, hindi naman talaga pagtuturo ang nangyayari—pinapalakas siya ni Alec. Bawat pagkakataon, hindi lang niya kinukuha ang kanyang hininga; pati na ang kanyang mga isip. Nagiging blangko ang utak niya, at sumusunod na lang siya sa kanyang gabay, walang kakayahang matutunan ang anuman.Kailan pa
“Irina! Wala kang utang na loob! May konsensiya ka pa ba?” galit na sigaw ni Zoey mula sa kabilang linya. “Sinalo ka ng mga magulang ko at inalagaan ng halos walong taon, tapos ganito ang isusukli mo? Pag-aawayin mo pa sila?”Kahit pa si Alec ang napangasawa ni Irina, hindi siya natatakot dito.Pumunta siya ng Kyoto kasama ang kanyang lolo para sa gamutan nito, at hindi siya umalis sa tabi nito kahit isang araw. Sa panahong ‘yon, nasaksihan niya kung gaano kalalim ang koneksyon ng kanyang lolo sa mga makapangyarihan sa kapitolyo.Doon niya lubusang naunawaan kung bakit mataas ang pagtingin sa kanya sa syudad—kung bakit pati si Alec ay nagbibigay-galang sa kanya.Hindi pinalalaki ang sinasabi tungkol sa impluwensiya ng kanyang lolo. Konektado ito sa mga pinakamaimpluwensyang tao sa buong bansa.At dahil doon, wala siyang dahilan para matakot kay Irina—kahit pa napangasawa nito ang isang diyos.Samantala, kalmadong naglinis ng lalamunan si Irina bago tumugon sa mahinahon ngunit matigas
Sa kabilang linya, hindi na pinilit pa ni Cassandra na itago ang kanyang pagkabigo."Lahat ng kasalanan ni Irina! Kung hindi dahil sa kanya, hindi kami mag-aaway ng iyong ama ng ganito!"Napblink si Zoey."Wait… talagang nagbuno kayo?""Oo!" sagot ni Cassandra nang walang pag-aalinlangan.Pumait ang mukha ni Zoey, at tumaas ang tono ng kanyang boses."Si Irina! Ang kasuklam-suklam na babaeng iyon!"Ibinaba niya ang telepono nang walang salitang sinabi, ang kanyang mga kamao ay nakakumpol ng husto, ang mga daliri ay namumuti.Kung si Irina ay nasa harap niya noon, malamang na talagang susubukan niyang sirain ito.Walang pag-aalinlangan, tinawagan niya ang numero ni Irina.Samantala, sa isang ganap na ibang mundo...Mahimbing pa ring natutulog si Irina, mahigpit na niyayakap ni Alec.Ang emosyonal na bigat ng mga nakaraang araw ay sa wakas ay nagsimulang magpakita ng epekto. Kagabi, siya ay umiyak, ngumiti, bumagsak, at niyakap ng mahigpit ng lalaking minamahal niya.At ngayon, sa kauna
Nang gabing iyon, habang mahimbing na natutulog si Irina sa mga braso ni Alec—wala ni isang panaginip, tanging katahimikan—si Zoey, malayo sa Kyoto, ay umiiyak hanggang madaling araw.Pagdapo ng umaga, magaspang na ang kanyang boses, namumugto ang mga mata, at ang mga itim na bilog sa ilalim ng kanyang maputlang mukha ay nagbigay-diin sa kanyang pagod na hitsura. Nang dumating ang mga doktor sa ospital para sa kanilang mga routine check-up kay Don Pablo, nagulat sila sa nakita nilang hitsura ni Zoey.Isa sa mga batang babae na intern ay halos mapaiyak sa nakakatakot na itsura ni Zoey.Nakatayo si Zoey doon, ang mga mata'y malabo at walang buhay, parang ang liwanag sa kanya ay naubos na.Matapos magtapos ang pagsusuri ng mga doktor kay Don Pablo at kumpirmahin na wala nang seryosong kondisyon, tahimik nilang iniwan ang silid. Ang hangin sa loob ng ward ay naging mabigat at tahimik.Pagkatapos, nilapitan ni Zoey ang kama ng matanda at tumayo sa tabi nito.“Lolo…” mahina niyang sambit. A