Sa kabilang linya, ang tono ni Yngrid ay mabangis at puno ng pang-uuyam.“Aba, aba, Irina. Mukhang kilala mo ako ng mabuti, ha. Isang tawag lang, at nahulaan mo na kung sino ako? Siyempre, hindi nakakagulat, diba? Saan ka ba naman maghahanap ng mga lalaki sa South City kundi sa mga heir na mayaman—pati na rin ang pag-asang maging brother-in-law mo. Kaya ano ‘yan? Nagpakitang mayabang ka pa kay Ivy, parang isang peacock na ipinagmamalaki ang kanyang mga balahibo?”Ang mga pang-aasar niya ay matalim, maayos—parang inarte na ang pagbabasak ng parusa. Pero nanatiling kalmado at malamig ang boses ni Irina.“Papasok ako ng on time. Kung may sasabihin ka, sabihin mo na lang pagkatapos ng office hours.”At doon, tinapos niya ang tawag. Tumingin siya sa anak na nasa tabi niya. Ayaw niyang marinig ni Anri ang mga salitang puno ng hinanakit mula sa pag-uusap na iyon.Yumuko siya at nginitian ang bata. “Sige, Mommy. Saan nga ba pumunta si Daddy?”Pumuno ng pride ang dibdib ni Anri habang sumagot.
Hindi na kailangang lumingon ni Irina para malaman na si Yngrid iyon. Kaya't hindi na siya tumingin pabalik.Sandali siyang nag-isip.Bagamat wala siyang maraming talento, may isang bagay na bihasa si Irina—ang magkunwaring patay. Kahit gaano pa siya pagsabihan o saktan ni Yngrid, natutunan na niyang mag-shutdown, emosyonal man o pisikal. Hindi na tungkol sa panalo o pagbalik ng laban; ang tanging layunin niya ngayon ay mabuhay, para lang makita niyang lumaki si Anri."Parang patay na baboy ka na hindi natatakot sa kumukulong tubig," pang-aasar ni Yngrid. Nang magsalita siya, nandoon na siya sa harap ng mesa ni Irina. Sumunod sa kanya ang manager, ang head ng human resources, at ang direktor ng design department. Lahat sila ay nakatingin kay Irina ng may hindi magandang expression, malinaw na hindi natuwa.Naging tense ang atmospera sa design department. Pati ang mga babaeng kasamahan ni Irina na dati’y nang-aasar sa kanya, ngayon ay naramdaman na may malamig na hangin na dumaan, na p
Napasinghap si Irina sa gulat at hindi makapaniwala. Hindi niya akalaing pahihiyain siya ni Yngrid sa ganitong paraan.Pareho rin ang pagkabigla ni Queenie, na may hawak-hawak na pares ng malalaking, gusgusing sapatos.Bagaman madalas ipakita ni Queenie na isa siyang maayos at kagalang-galang na dalaga, isa lamang itong palabas—isang paraan para palakasin ang kanyang marupok na kumpiyansa sa sarili sa harap ng mga karaniwang taong nagpapakapagod para lang mabuhay. Kung ikukumpara sa mga tunay na anak-mayaman, ni hindi siya karapat-dapat magdala ng sapatos nila. Ang tanging dahilan kung bakit siya ipinatawag ni Yngrid ngayon ay para maging utusan.Kanina, nang sumakay si Queenie sa kotse ni Yngrid, ni hindi man lang siya nilingon nito. Habang binabaybay nila ang daan sa ilalim ng overpass, kumuha si Yngrid ng isang libong yuan mula sa kanyang handbag at iniabot ito kay Queenie."Umakyat ka ro'n," aniya, "bilhin mo 'yung pares ng malalaking sirang sapatos sa sapatero sa ilalim ng tulay.
Nanatiling nakapako si Mari sa kinatatayuan niya, tulalang nakatitig kay Irina.“Irina… Irina, totoo ba? Yung sinabi ni Miss Yngrid… totoo ba ‘yon? Ikaw… ikaw ba ‘yung bilanggo na pinag-uusapan ng lahat nitong nakaraang dalawang buwan? ‘Yung babaeng dinala ni Alec?”Ramdam ni Irina ang pagkirot ng puso niya habang umaalingawngaw ang mga salita sa buong silid. Ang lihim niya—ibinuyangyang sa lahat sa pinaka nakakahiya at masakit na paraan.Parang hinubaran siya sa harap ng lahat, walang natira kahit isang hibla ng dangal. Hindi niya kayang magsalita. Dapat ba siyang ang mismong bumuka ng lumang sugat, para lang patunayan na sapat na ang paghihirap niya?Tumayo lang si Irina, parang isang rebulto—hindi gumagalaw, walang buhay sa mga mata, parang lumubog na lang sa loob ng sarili para makaligtas sa sakit ng sandaling iyon.At doon na tuluyang sumabog ang opisina.“Oh my God, siya nga talaga!” “Naalala ko na—no’ng unang araw niya, katabi pa natin siya sa elevator habang tsinitsismis nati
Napagod na si Linda, kaya’t iniangat ang isa sa mga sapatos at tinutok ito sa hangin. Bigla siyang umiwas at nagulat nang makita na ang taong huminto sa kanya ay si Caleb, ang pinakabatang lalaking empleyado sa opisina. Si Caleb ay kakagraduate lang mula sa kolehiyo at nasa 22 taong gulang na ngayong taon. Isa siyang intern.Tahimik si Caleb sa mga nakaraang pagkakataon, nang tumayo ang ilang mga lalaki, mga disenador, para kay Irina. Pero sa pagkakataong ito, nagsalita siya. Bago pa makapagsalita si Linda, sinipa siya ni Caleb at ibinagsak sa lupa.Hindi madali para sa isang batang lalaki sa kanyang twenties na patumbahin ang isang babae, ngunit sa sandaling bumagsak si Linda sa lupa, bago pa niya maiproseso kung ano ang nangyari, si Caleb ay mabilis na kinuha si Irina at pinatakbo palabas, parang isang leon na nangangaso.Wala ni isang salita ang lumabas mula kay Irina. Lubos siyang naguluhan.Ang batang ito...Nakausap ni Irina si Caleb sa ilang linggo niyang pagtatrabaho dito. Si
Mabilis na pumwesto si Irina sa harap ni Mari, na para bang siya ang panangga. Malungkot ang ngiti niya habang nagsalita.“Kung makakagaan 'yan ng loob mo, sige—saktan mo na ako,” mahina niyang sabi. “Kahit sino pa ang dumating para tulungan ako, hindi ako tatakbo. Sige na—suntukin mo.”Pumikit siya, handang tanggapin ang anumang gagawin ni Linda.Nang marinig ng mga tao sa opisina ang sinabi ni Irina, napabuntong-hininga sila.Sa kahit anong trabaho, hindi nawawala ang alitan at inggitan—parte na 'yan ng pulitikang opisina. Pero hindi dapat umaabot sa puntong may nasasaktan, lalo na’t baka masira pa ang mukha ng isang tao.Marami sa kanila ang hindi talaga gusto si Linda. Yung iba, tahimik na lang na lumabas ng silid—ayaw nang masaksihan ang ganoong kabastusan at kahihiyan.Pero imbes na matauhan, lalo pang tumindi ang galit sa puso ni Linda.Galit siya kay Irina—dahil sa sandaling dumating ito, tila siya agad ang paborito ni Juancho. Dahil kayang-kaya nitong punahin ang mga kamali
Tulad ng inaasahan, narinig ni Irina ang malamig at malinaw na boses ni Yngrid sa kabilang linya.“Irina, sana hindi ko na kailangan pang turuan ka kung anong sasabihin mo, ‘di ba?”Nanatiling kalmado ang boses ni Irina. “Paano mo nakuha ang number ko?”Tumawa ng pabiro si Yngrid, at ramdam na ramdam ang kanyang kayabangan sa tono ng boses niya.“Huwag mong gawing katawa-tawa ang sarili mo. Nasa personnel file mo ang contact details mo. Syempre, alam ko ‘yan. Alam ko rin na nandiyan ka ngayon sa police station, nagbibigay ng pahayag. Kung makakalabas si Linda o hindi… nakasalalay lang yan kung magpapakatao ka.”Kalmado pa rin, tinanong ni Irina, “So, pinoprotektahan mo ba si Linda—o ang sarili mo?”May ilang saglit ng katahimikan bago sumagot si Yngrid, “Anong ibig mong sabihin?”“Ibig sabihin, parehong kayo puwedeng mapahamak.”“Hindi mo gagawin ‘yan!”“Hindi ko gagawin,” sagot ni Irina, may bahid ng mapait na pang-aasar sa boses. “Hindi ko gagawin, lalo na’t ang kaligtasan ng anak k
Si Irina ay lumingon at nakita ang isang mukha na tila pamilyar. Ang babae sa harap niya ay elegante ang ayos, at ang kilos ay puno ng yabang at pagdama ng pang-iinsulto. Hinamon ni Irina ang titig ng babae ng tahimik, hindi nagmamagaling o nagpapakumbaba."Pardon, kilala ba kita?" tanong niya, nagsusumikap na alalahanin kung sino ang babae, ngunit wala siyang naaalalang pangalan o koneksyon.Tumawa ng pang-iinsulto ang babae. "Huwag mong gawing biro! Hindi mo ba ako kilala? Madalas tayong nagusap noong kindergarten pa tayo. Tuwing inaagaw ng anak mong si Anri ang mga laruan ng anak ko, ikaw ang nagbabalik ng mga ito. At ngayon, parang hindi mo ako kilala?"Doon, pumasok ang alaala.Ang babae pala ay ina ni Casey—kaklase ni Anri. Si Casey kasi, may ugali na ipinapahiram ang mga laruan niya kay Anri kahit hindi ito humihingi. Sa unang tingin, parang walang masama ito, ngunit laging inuungkat ng ina ni Casey na ninanakaw ni Anri ang mga laruan at gustong agawin. Dalawang beses na siyang
Nagulat si Queenie at napatigil sa takot.Sabayan nilang lumingon ni Irina at Mari at nakita nila ang isang babae sa edad na limampu, na galit na galit at mabilis na papalapit sa kanila, may mga kamay sa balakang at ang mukha’y pulang-pula sa galit.Agad na sumiksik si Queenie sa likod ni Mari, ang boses niya ay nanginginig at puno ng luha.“Mom, anong ginagawa mo dito? Dalawang araw na! Hindi ka pa ba galit? Halos magutom ako nitong mga nakaraang araw…”Pinigilan niya ang hikbi at ipinutok ang kanyang boses. “Si Mari ang nag-alaga sa’kin, at binigyan ako ulit ng HR ng pagkakataon. Nabalik na ako sa trabaho. Alam kong nagkamali ako, okay? Hindi ba’t oras na para patawarin na ako?”Biglang sumabog ang babae. “Walang kahihiyang bata ka!” Puno ng masakit na mga salitang naglalabas ng galit.Nakatayo si Queenie, hindi makagalaw, hindi makapaniwala sa mga binitiwan na salita ng kanyang ina. “Mom… bakit mo ako sinisigawan ng ganito?”“Boba, nakakahiya ka! Akala mo hindi kita nakikita? Ibiga
"Keep investigating!" Alec's voice turned suddenly cold and ruthless on the other end of the line."Opo, Young Master!" agad na tugon ni Greg.Dagdag pa ni Alec, "Gawin mong pangunahing prioridad ito. Kalimutan mo na muna ang iba.""Nauunawaan ko, Young Master," walang pag-aalinlangang sagot ni Greg.Matapos ang tawag, sandaling napatigil si Alec sa itaas bago bumaba.Sa ibaba, gising na si Irina.Maaga siyang nagising at naglaan ng oras sa kanyang skincare routine. Halos wala nang bakas ng mga pasa sa kanyang mukha na iniwan ni Linda ilang araw na ang nakalipas—yung sapatos na siyang ginamit sa pananakit sa kanya. Gumamit siya ng kaunting langis na bigay ni Queenie, at napakahusay ng epekto nito—walang masangsang na amoy.Nagtapos siya sa isang manipis na patong ng foundation. Ang resulta: mas preskong itsura, mas matingkad ang kanyang natural na ganda.Pagkalabas niya ng banyo, nasalubong niya si Alec na naka-bathrobe.Kahit banayad lang ang kanyang makeup—halos hindi halata—agad it
“Oh.” Irina’s cheeks flushed slightly, but she didn’t say anything more.Alam niyang ang ganitong klaseng event ay tiyak na maingat na inihanda ng Beaufort Group. Ang kailangan lang niyang gawin ay dumaan. Maliwanag sa kanya ang kanyang papel. Hindi siya magsasalita ng wala sa lugar sa event. Kung kinakailangan, puwede niyang gawing isang magandang palamuti—tahimik na nakaupo sa gilid.Ibinaba ni Irina ang kanyang mga kutsara at mangkok, at sinabi, "Kung wala nang iba, dapat ay maglaan ka ng oras kay Anri. Matagal na kayong hindi naglalaro, at spoiled na siya—hindi na siya nasisiyahan sa mga laro ko. Mahilig na siya sa mga intellectual na laro, yung mga tanging ikaw lang ang makakasabay. Kaya kayo na lang ni Anri ang maglaro. Ako, pupunta lang ako sa desk ko saglit—may mga drafts pa akong kailangang tapusin."Ibinaba ng lalaki ang kanyang mga chopsticks at tinanong, "Talaga bang gusto mo ang trabaho mo nang ganoon na lang?"Pinagkibit ni Irina ang labi, tapos tumango. "Oo naman.""Gaa
Nang makita ni Irina ang lalaking nakatayo sa harap niya, kusa siyang napalinga—kaliwa, kanan, harap, likod.Tama nga ang kutob niya. Lahat ng taong nasa paligid ay tila napatigil sa galaw, napipi, o nanlaki ang mga mata sa gulat.Para bang ang lalaking nakasandal sa pinto ng sasakyan ay si Kamatayan mismo.Pati sina Mari at Queenie na nasa magkabilang gilid niya ay napahinto at napatulala.Makaraan ang ilang segundo, bahagyang tinulak siya ni Mari at pautal na sinabi, “Ah… Mrs. Beaufort, siguro ikaw na ang mauna.”Tumango si Queenie bilang pagsang-ayon, halatang natigilan din.Kagat-labi, dahan-dahang lumapit si Irina kay Alec habang kinakalikot ang mga daliri sa kaba.“Bakit? Hindi ka ba natutuwa na makita ako?” tanong ni Alec, waring walang pakialam, habang binubuksan ang pinto ng sasakyan.Sa likod niya, biglang natahimik ang mga usisero’t nakikining mula sa mga pintuan at bintana. Namutla ang mga mukha nila na parang binuhusan ng malamig na tubig.Hinawakan niya ang pinto ng kots
On the other end of the phone, Alexander was so stunned by Alec’s reply that he nearly choked.It took him a long moment to regain his breath.“So,” he finally said, voice tight with disbelief, “you’re planning to make your relationship with Irina public to the entire city?”“It’s already public,” Alec replied calmly.Alec added nonchalantly, “As for the wedding ceremony, I’ll pick another day.”Tumaas ang boses ni Alexander, puno ng hindi pagkakasunduan.“At sa tingin mo ba ang kasal mo—isang napakahalagang kaganapan sa buhay mo—ay hindi nararapat ipabatid sa iyong mga lolo’t lola, tiyahin, at sa akin, lahat tayo sa lumang bahay?”Tahimik na sumagot si Alec, hindi nagmamadali.“Hindi ba’t dinala ko si Irina sa lumang bahay kalahating buwan na ang nakalipas? Ipinaliwanag ko na lahat. Binigay pa nga ng matandang babae ang kanilang pamana—ang yellow wax stone—kay Irina. Dad, nakakalimutan mo na ba bago ka pa mag-seventy?”“Ikaw—!” Si Alexander ay nawalan ng salitang kayang ipagsalita, h
Ang dalagang nasa litrato ay nakangiti nang maliwanag—animo'y sumisikat na araw. Mistulang isang mirasol ang dating niya—punô ng init at liwanag. May mga biloy siya sa magkabilang pisngi, at ang mumunti niyang labi, kulay rosas, ay bahagyang nakabuka, ipinapakita ang pantay-pantay at mapuputing ngipin. Lahat ng iyon ay malinaw na kuha sa larawan.May singkit na talukap si Irina at malalaking matang punô ng damdamin. Kapag siya’y ngumiti, tila walang kamalay-malay sa kasamaan ng mundo—isang inosente at masiglang dalaga.Minsan lang nakita ni Alec ang ganoong ngiti mula kay Irina. Anim na taon na ang nakalilipas, sa isang bihirang sandali ng kapayapaan sa pagitan nila. Dalawa o tatlong araw lang iyon, pero sa panahong ‘yon, ngumiti siya sa kanya nang ganoon katamis.Ngunit sandali lamang ang lahat.Nang akalain ni Alec na may balak si Irina laban sa pamilya ni Zoey, hindi siya nagdalawang-isip—itinaboy niya ito nang walang kahit kapiranggot na awa.Simula noon, hindi na muling bumalik a
Juancho was unfazed. “Relax, they’re just a few photos—what’s the big deal? I, Juancho, am not afraid of Young Master.”Pumait ang mukha ni Marco at mariin siyang pinagalitan, “Baka hindi ka natatakot, pero ako takot! At pati na si Irina! Ayokong magkaroon ng maling impresyon si Young Master tungkol sa kanya. Sobrang dami na ng pinagdadaanan niya. Tama na—huwag nang magkuha pa ng mga larawan!”Tinutok ni Juancho ang kamera at tumawa. “Huli na. Nakapagkuha na ako ng ilang set bago mo pa ako napansin. Marco, sobrang higpit mo naman. Tsk.”Sinamaan siya ni Marco ng tingin, hindi makapagsalita.Habang patuloy na kumukuha ng litrato si Juancho, mahinang sinabi sa sarili, “Ang gaganda ng tatlong babaeng 'yan. Paano ko hindi 'yan napansin dati?”Tumawa siya at bumaling kay Marco. “Alam mo, talagang nagiging parang yung mga kasama mong tao. Dati, pag nakikita ko si cousin ng cousin mo—si Miss Queenie—gusto ko nang magsuka. Akala ko, isa lang siyang probinsyanang walang kaalam-alam na nagpapan
Maingat na pinunasan ni Queenie ang maliit na kahon na bakal sa kanyang kamay bago siya nagsalita, medyo nahihiya ang tono.“Ah… medyo luma na ang itsura, pero ang laman nito ay maganda talaga. It’s, uh… rat pup oil.”Nabulunan si Mari sa iniinom niya. “Pfft… ano’ng sabi mo?”Pati si Irina ay tila natigilan.Kumuha pa si Queenie ng isang malaking subo ng maasim na isda, ngumunguya nang mabagal, saka ipinaliwanag, “Gawa ito sa bagong silang na mga daga—yung wala pa talagang balahibo. Ibababad sila sa langis ng linga nang ilang buwan, tapos saka sasalain ang langis.”Hindi makapagsalita si Mari.“Para saan naman ‘yan, ha? Queenie, huwag mong sabihing kaya ka pala mainitin ang ulo, mahilig mang-insulto, at parang reyna kung umasta ay dahil sa kakaibang panlasa mo sa pagkain? Yung iba, toyo, suka, o bawang ang ginagamit pampalasa—ikaw, langis ng daga?!”Hindi naman nagalit si Queenie sa pang-aasar ni Mari.Sanay na kasi siyang wala masyadong kaibigan.Ang pinsan niyang pormal at palaging
Sumunod si Queenie kay Irina at Mari, ang ulo’y nakayuko, at ang kanyang self-esteem ay nahulog na parang isang sirang coat na hinihila ng hangin.Si Mari, na hindi natatakot magsabi ng opinyon, ay nagmungkahi na pumunta sila sa isang marangyang buffet—999 bawat tao.At sa gulat ni Queenie, hindi man lang kumurap si Irina.Talaga nga, dinala sila roon.Halos 3,000 para sa tatlo—para lang sa lunch.Ang buffet restaurant ay napakalaki. Sa loob, ang dami ng mga putahe ay nakakalito. Mga mamahaling delicacies tulad ng orochi, sea urchin, sashimi, iba't ibang seafood, at pati na ang bird’s nest soup ay nakadisplay ng maganda. Pati ang “ordinaryo” na mga putahe ay may kasamang caviar sushi at spicy pickled fish na kayang magpagising ng patay.Nakatigil si Queenie at Mari sa harap ng pinto, nakabukas ang mga mata, kalahating bukas ang bibig.Hindi pa sila nakapunta sa ganitong klase ng lugar.Samantalang si Irina, kalmado lang.Hindi siya mapili sa pagkain. Lumaki siya na itinuro sa kanya na