“Imposible ‘yan! Hindi ako nabubulagan—nakita kong pumasok siya, ako mismo ang nakakita!” mariing sambit ni Greg, para bang nakakita siya ng multo.Umiling si Alec. “Kung kahit isang segundo lang tayo pumikit kagabi, baka doon siya nakalusot. Malamang sinadya niyang itago ang sarili. At kung ayaw niyang matagpuan, kahit gaano pa karami ang tao at gamit natin, hindi siya mahuhuli.”May bahid ng pagkadismaya sa kanyang tinig.Umalis siya kagabi mula sa bahay nang buo ang kumpiyansa— Nagbitiw pa siya ng pangakong may sorpresa si Irina pag gising nito sa umaga.Ngunit ngayon, malinaw na—hindi matutupad ang sorpresang iyon.“Mag-iwan ng isang tao para lihim na magbantay sa lugar,” malamig na utos ni Alec. “Ang iba, umatras na.”“Opo, Young Master,” sagot ni Greg, habang unti-unting dinadalaw ng guilt at hiya ang kanyang dibdib.Buti na lang at mas mellow na ang Young Master ngayon.Noong araw, kahit wala siyang sabihin, sapat na ang galit sa kanyang mga mata para ikapahamak ng isang tao. A
Alec suddenly sat up. “What is it, Greg?”“Young Master,” sabi ni Greg, may halong pagkaapurahan pero mahinahong boses, “nahanap ko na… kung saan nakatira ang matandang babae.”Halos masabi na niyang “yung pulubing babae,” pero binago niya ito sa huling sandali.“Ano?!” gulat na gulat si Alec, at kitang-kita ito sa kanyang mukha.Napatingin si Irina, na nakasandal pa rin sa dibdib niya.“Alec, bakit? May problema ba sa kumpanya? Sobrang pagod ka na sa trabaho nitong mga araw na ‘to, tapos hinila pa kita papunta sa Allegre family para samahan ako…”May pag-aalala sa boses ni Irina habang tinitingnan siya ng kanyang mapungay at pagod na mga mata.Umiling si Alec. “Hindi. Kailangan ko lang umalis saglit—may mahalagang kailangang asikasuhin.”Bahagyang tumango si Irina. “Sige… pero huwag mong sosobrahan ang sarili mo, ha?”“Matulog ka na nang mahimbing,” malambing niyang sabi habang hinawi ang buhok nito palayo sa mukha. “Pagmulat mo bukas, may surpresa kang aabangan.”Napakagat-labi si I
“’Wag kang lalapit sa ’kin! Galit ako sa ’yo!” sigaw ng batang babae kay Don Pablo, pulang-pula ang mukha sa galit. “Habambuhay kitang kamumuhian! Nakakasuka kang tingnan!”Sa isang iglap, parang binuhusan ng malamig na tubig si Don Pablo.Ang batang nasa harap niya ay hindi ang anak niya— Kundi anak ng kaaway ng kanyang apo.Paanong makakaramdam siya ng init ng loob para sa batang ito?Umayos ng tayo ang matanda, at lumamig ang kanyang tingin habang tumingin kay Alec.“Alec,” aniya, matigas ang tinig, “nakita mo naman. Nasira na ang mga batang ito dahil sa mga babaeng kagaya niya. At inaasahan mong susuportahan ko ang isang taong nanakit sa sariling kong apo? Ang tanging magagawa ko para maprotektahan siya ay gamitin ang impluwensya ko—at suportahan ang Isla sa pagtutol sa pananakop mo.”Sa mga salitang iyon, tuluyang nanghina si Irina. Bumagsak ang luha sa kanyang mga mata habang umiiyak, “Pareho kayo ng apo mo—wala kayong kahihiyan!”Tumagilid ang tingin ng matanda sa kalangitan, a
“Maaari ngang nagkamali si Claire, pero may isang bagay siyang tama,” malamig na sabi ni Don Pablo, habang matalim ang tingin kay Irina. “Hindi kailanman naging matinong babae ang babaeng ‘to!”“Sana hindi mo pagsisihan ang mga salitang ‘yan!” singhal ni Irina, nanginginig sa galit ang boses. “Ikaw! Matandang ampalaya! Buong buhay mo’y ginugol mo sa pagbabasa ng mga libro—pero ni isa wala kang natutunan. Yang ipinagmamalaki mong ‘kagandahang asal ng pamilya’? Puro palabas!”“Isang pagtatanghal! Isang panloloko! Isa kang mapagkunwari! Habangbuhay mong hinabol ang pangalan at dangal, pero walang puso! Ngayon ko lang lubos na naintindihan kung bakit tumakas ang anak mo sa bahay— Dahil alam niyang ang isang lalaking baliw sa sariling imahe, gaya mo, ay hindi karapat-dapat maging ama niya!”“Wala kang karapatang tumawag ng kahit sinong anak! Wala kang karapatang humawak ng pamilya! Isa kang bulok na matanda!”Dumadaloy na ang luha sa mga mata ni Irina habang binibigkas niya ang bawat salit
Dahil sa matinding hapdi ng mga paso mula sa asido, wala nang lakas si Claire para lumaban kay Anri.Kaya naman, sinamantala ito ng munting Anri. Sa isang bugso ng lakas, sunod-sunod niyang pinakawalan ang matitinding suntok—hanggang sa magmukhang dalawang malaking pasa ang mga mata ni Claire, bugbog at namamaga.Hindi na halos makita kung saan nagtatapos ang talukap at nagsisimula ang mata.Ang itsura niya ay—kahit ayaw aminin—nakakatawa sa sobrang sabog.Isa-isang napatawa ang mga tao sa silid.Maging si Marco, hindi napigilang matawa nang bahagya. Sa likuran niya, panay pa rin ang singhot ng kanyang ina, kaya’t marahan siyang lumingon para damayan ito.“Mom,” malumanay niyang sabi, “marami pa akong hindi maipaliwanag sa ngayon. Pero matagal ko nang pinagdududahan ang ilang bagay.”Napatingin sa kanya ang ina niya. “Anong klaseng pagdududa?”Lumalim ang ekspresyon ni Marco. “Kilala mo silai. Sabihin mo nga sa akin ng totoo—sa tingin mo ba, kaya talaga nilang maging gano’n ka-walang
Sandaling natahimik si Irina. Tinitigan niya si Claire—kalma ang mukha, walang mabasa sa ekspresyon.“Ano ’yon?”“Matagal ko nang kinikimkim ang lihim na ito,” sagot ni Claire, desperado ang mga mata. “Walang ibang nakakaalam—si Zoey lang ang nagsabi sa akin. Gusto ko na itong sabihin sa’yo ngayon, pero may kondisyon ako. Patawarin mo muna ako, kahit ngayon lang. Pwede ba?”Umiling si Irina. “Claire, may utang ka—hindi ito basta-bastang pinalalampas.”“Pwede mo ’kong tulungan. Kaya mo!” giit ni Claire, papalapit na sa pagkabaliw sa takot. “Kung gugustuhin mo, magagawa mo. Asawa ka ni Mr. Beaufort—ang makapangyarihan, ang kayang gawin ang lahat! May kakayahan ka. Tulungan mo lang ako sa pagkakataong ito. Kapalit, ibibigay ko ang lihim na ito. Ano, ayos ba?”Sandaling nag-isip si Irina, bago malamig na nagtanong, “Tungkol saan?”“Tungkol sa nanay mo,” sabi ni Claire.Napahinto si Irina.Kung ibang bagay lang ang binanggit ni Claire, iisiping nagsisinungaling lang siya. Pero nabanggit ni