I really wanted to see her.I truly did.Kaya nang tumugon ang nakatatandang kapatid ni Paolo sa ulat mula sa mga Jin at nagpadala ng mga tauhan upang palihim na makapasok sa lungsod, sumama si Paolo sa kanila.Hindi siya nandoon para sa misyon. Ang tunay niyang layunin ay masilayan, sa sariling mga mata, kung ano ang hitsura ng babaeng tinatawag na Irina.Unang beses niya itong nakita ay kahapon lamang ng umaga, sa harap ng kompanyang pinapasukan nito.Sa unang tingin pa lamang, kapansin-pansin na ang sigla at kasariwaan sa kilos ni Irina. Suot niya noon ang isang maluwag at mamahaling puting sweater na lalong nagpatingkad sa kaniyang inosenteng anyo.Walang bakas sa kaniya na siya’y dalawampu’t pito na—bagkus, wari’y isa pa ring dalagang di pa nababahiran ng karumihan ng mundo.At ang kaniyang mukhang walang kolorete—mas higit pa sa kagandahan ng alinmang babaeng nakita ni Paolo sa Isla. Napapitlag si Paolo sa tanawing iyon.Ngunit batid niyang mapanganib ang kaniyang kalagayan. Hin
Tumawa si Irina.Bahagya siyang tumagilid ng ulo habang tumatawa—halatang natatawa siya, hindi sa tuwa, kundi sa kahibangan ng lalaking nasa harapan niya.Tunay ngang nakakatawa ito—nakakatawang kahabag-habag.“Pasensya na,” matalim niyang sabi, “pero kilala ba talaga kita?”Kalma ang sagot ni Paolo. “Alam mong Paolo ang pangalan ko.”“Dahil lang ‘yon sa asawa ko—ang ASAWA ko, malinaw ba?” diin niya, napakatalim ng tinig. “Siya ang may balak pabagsakin ang buong Island ninyo. Inaral niya lahat ng tungkol sa pamunuan ng isla—kabilang ang pamilya n’yo. Kaya sa edad mo, katawan, at itsura mo, hindi mahirap hulaan kung sino ka.”Napangisi siya nang malamig. “Kaya huwag mong masyadong taasan ang tingin sa sarili mo.”Hindi natinag si Paolo. “At dahil diyan, lalo kitang hinangaan. Matapang ka. Marunong.”Nanatili siyang nakaupo sa sofa, ang mga mata’y nakatuon kay Irina. Ngunit may kakaiba siyang napansin sa tingin nito.Isang uri ng gutom—hindi para sa karahasan… kundi para sa iba.Pagkagu
“Bitawan mo ako! Kung hindi—”“Kakagatin mo ako hanggang mamatay?”Ang tinig niya'y malambing, at ang kaniyang mga mata'y animo’y mga talulot ng melokoton—makipot, ngunit mapanukso. Ang kaniyang mga tampok ay halos babae sa hinahon at ganda. Kung hindi lang niya nakita ang lalaking lalaking gulugod sa leeg nito, at narinig ang malalim nitong boses, marahil ay napagkamalan na niya itong babae.Napahinto si Irina, tila napatigil sa gulat.“Kung sasama ka sa akin, hindi ka naman malulugi.”“Una sa lahat, dalawang taon ang tanda mo sa akin. Pangalawa, ni minsan ay wala pa akong naging kasintahan. Pero ikaw—may asawa ka na, at may anak pang anim na taong gulang. Kung tutuusin, ako ang talo rito, hindi ba?”“Ikaw…”Ganito na ba magkwenta ang mga tao ngayon? Hindi man lang ba ako tatanungin kung gusto kong sumama? Gusto ko ba talaga?!Gigil na gigil na siyang sipain ito sa pagkalalaki. Ngunit matapos siyang bugbugin ni Claire, wala na siyang lakas. Kaya’t napalaylay na lang siya sa bisig nit
Lumalapit na ang tinig ng lalaki.Mula sa likuran niya, may pabulong at balisang nagsusumamo, “Young Master—huwag po kayong magpakita! Kapag nakita kayo ng babae ni Alec, baka malagay kayo sa panganib. Pakiusap, Young Master…”Young Master. Iyon ang tawag ng marami kay Alec—isang pamagat ng mataas na paggalang.Bahagyang lumingon si Irina, pilit na sinisipat kung sino ang paparating. Pero sobrang pamamaga ng kanyang mga mata; halos hindi niya naaninag ang hugis ng katawan ng dumarating. Tanging ang mapuputing pantalon at isang pares ng makintab na sapatos na balat—may mga floral na disenyo—ang malinaw niyang nakita, dahan-dahang lumalapit sa kanya.“Young Master?” ani Claire, tila hindi makapaniwala. Lumingon siya—at nanlaki ang mga mata sa pagkabigla.Mula sa bungad ng bodega ay lumitaw ang isang lalaki—higit sa 1.8 metro ang taas, mas matangkad pa kina Duke at Juancho. Nakasuot siya ng perpektong puting suit, at ang kanyang presensiya’y parang larawang iginuhit mula sa isang panagin
“Dahil hindi imposibleng may maudyok ako sa kanila—tatlo, lima, baka pito o walo—na lumaban sa’yo,” kalmadong sabi ni Irina. “Hindi lang para iligtas ako… kundi para patayin ka rin.”Napahinto si Claire.Alam niya sa simula pa lang—si Irina ay tahimik, mapagkumbaba. Kapag may pinagdadaanan, tinitiis lang nito nang walang reklamo. Pero ngayon… ibang Irina ang nasa harapan niya. Matapang, matalas ang dila, walang takot, walang pag-urong.At ang pinakamasaklap? Tinamaan siya mismo sa pinakamasakit na bahagi.Nanginig sa matinding galit si Claire, umuuga ang buong katawan. Namula’t namutla ang mga labi niya sa galit habang binigwasan si Irina ng mariin at pasigaw na naglabas ng hinanakit:“Walanghiya ka! Sinira mo ang lahat sa buhay ko! Ako dapat ang pinakakinikilala, pinakahinahangaang babae sa buong Nancheng! Ako dapat ang pakakasalan ni Alec—at kung hindi man siya, si Duke man lang! At kung ‘di rin iyon, naroon pa ang pinsan kong baliw na baliw sa’kin!”“Pero ninakaw mo ang lahat! Wina
Pagkarinig ng matalim na tinig sa likuran niya, kusang napalingon si Claire.Si Irina naman, inakalang dumating na ang kanyang tagapagligtas. May pag-asang tumingin siya sa lalaking nasa likuran ni Claire—ngunit ang bumungad sa kanya ay isang mukhang puno ng matinding pilat. Sandaling nagulumihanan si Irina. Saan niya nga ba nakita ang mukhang iyon?Nakakasalubong na ba niya ito sa pagpasok sa opisina?O baka matagal na pala siyang sinusubaybayan—noong nagtatrabaho pa siya?Muling bumalot ang matinding pagkalugmok sa puso ni Irina.Samantala, si Claire ay galit na galit na sumigaw, “Pilat! Ano bang isinisigaw mo riyan? Nakakainis ka na! Naiintindihan mo ba kung saan galing ang kinikita mo? Galing sa’kin! At ngayon, nagmamagaling ka pa sa harap ko? Lumayas ka nga riyan! Hindi ko siya papatayin ngayon—hindi! Dudurugin ko ang mukha niyang ‘yan! Gagawin kong duguan, wasak, at wala nang makikilalang ganda! Tingnan natin kung makakakuha pa siya ng atensyon ni Alec pagkatapos!”Ngunit sa kab