Alec reacted quickly, pulling Irina into his arms. “Irina! Breathe—calm down, please!”Ngunit itinulak niya si Alec palayo, halos mapatid ang tinig sa tindi ng hinagpis.“Hindi ko kayang kumalma, Alec! Hindi ko kaya! Nakulong ako dahil kay Zoey! Mula noong araw na inaresto ako, hindi ko na muling nakita ang nanay ko. Pagkalipas ng dalawang taon, nang makalabas ako, sinabi ng mga Jin na patay na siya! Si Nicholas mismo ang nagsabi sa akin—siya raw ang naglibing ng abo ng nanay ko sa baryo namin.”Nanginginig ang buo niyang katawan habang humahagulhol.“Gustong-gusto kong bumalik noon. Kahit minsan lang, kahit sandali lang, makita ko siya. Pero ni pamasahe, wala ako. Buntis pa ako noon… at para sa bata, kinailangan kong isuko ang pag-asang makabalik.”Nabitin ang hinga niya sa gitna ng hikbi.“Kasalanan ko lahat. Lahat ng ito, kasalanan ko. Patay na ang nanay ko… kaya ano pa ang silbi ng buhay ko?”Mahigpit siyang hinawakan ni Alec sa balikat.“Nandiyan pa si Anri. Nandito pa ako,” wika
Napatingin si Abner kay Irina na para bang hindi makapaniwala."Irina… buong araw, mula kaninang umaga… ang akala mo talaga, patay na ang nanay mo at inilibing dito?"Tumango si Irina."Anim na taon na ang nakalipas, sinabi sa akin ni Nicholas na dito siya nakalibing."Naningkit ang mga mata ni Abner."Si Nicholas... siya ba yung lalaking dumadalaw noon nang mapangasawa ng nanay mo ang tatay mo?""Oo," mahinang sagot ni Irina.Biglang nanigas ang panga ni Abner, at napuno ng galit ang kanyang mukha."Walang kwenta ang lalaking ‘yon!" singhal niya.Napabuntong-hininga siya, saka muling nagsalita."Noon, nagpapakilala siyang pinsan ng nanay mo. Pero simula nang mapangasawa niya ang tatay mo, ni hindi na siya nagpakita o tumulong. At nung pumanaw ang tatay mo, ni hindi man lang siya dumalaw o nagbigay galang.""Kaya napilitan ang nanay mo na lumuwas at magtrabaho, para mapag-aral ka sa kolehiyo. Noong panahong ’yon, ang kinikita lang niya ay limang daan o anim na daang yuan bawat buwan.
"Asawa ni Irina?"Napako si Celine sa kinatatayuan niya."Wa—wala siyang asawa! Ang babaeng ‘yan ay isang haliparot. Ilang taon na siyang palipat-lipat ng lalaki. Wala siyang asawa! Ikaw—ano’ng pangalan mo?"Habang binibigkas niya ang mga salitang iyon, unti-unting umaagos ang dugo mula sa kanyang dibdib. Pero wala siyang naramdamang sakit. Hindi rin niya namalayang unti-unti na pala siyang nawawala.Nakatitig pa rin ang mga mata niya kay Alec.Sa tabi niya, nakatayo si Greg na nakaapak sa katawan ni Mr. Lee. Samantala, si Irina ay nakasandal sa dibdib ni Alec. Kitang-kita ng dalawa—ito na ang huling sandali ni Celine."Natatakot ka ba?" mahinahong tanong ni Alec habang nakayuko kay Irina. Umiling siya."Hindi. Asawa mo ako. Wala akong dahilan para matakot. Kahit hindi ka dumating, hindi ko palalagpasin ang mga hayop na ‘to. Balak ko na talagang hanapin ang pinuno nila at durugin siya sa sarili kong mga kamay."Walang bahid ng takot si Irina. Hindi siya natakot kahit noong nakakulong
“Hoy!” sigaw ni Mr. Lee, may halong pang-uuyam ang ngiti. “Ano bang isinisigaw mo diyan? May kilala ka ba rito? Sabi ni Celine, kararating mo lang sa bayan at wala kang kakilala. Tigilan mo nga ’yang drama mo.”Lumapit siya at walang-awa niyang hinablot ang buhok ni Irina.Pero mas mabilis ang naging reaksyon ni Irina. Sa gitna ng galit at takot, bigla siyang sumunggab sa binti ng lalaki at buong lakas isinubsob ang kanyang mga ngipin sa laman ng kanyang hita.“AAAHHH! Hayop ka! Ulol! Ikaw ba’y aso?! Pakawalan mo ko! Celine! Saan mo nakuha ang ganitong klaseng aso?! Paalisin mo ‘to!”Hindi pa man natatapos ang reklamo ni Mr. Lee, isang malakas na sipa ang dumapo sa tagiliran niya—isang biglaan at mapanirang hampas.Tumilapon siya sa kabila ng silid, bumagsak sa pader, at gumuho sa sahig na parang basang tuwalya. Napahandusay siyang namimilipit, hingal at daing ang tanging lumalabas sa bibig.Isang paa ang sumunod na dumagan sa kanyang dibdib.Pag-angat ng kanyang ulo, nakita niya kung
Biglang sumigaw si Irina, “Anong ginagawa mo?!”Ngumisi ng malamig si Celine. “Irina, kung may sisisihin ka, sarili mo na lang. Kasalanan mong na-offend mo ang panganay na anak ng mga Jin. Sa loob ng limang o anim na taon, paulit-ulit siyang naghanap sayo. At sa bawat pagkakataon, gumastos ako ng sampu-sampung libong yuan para lang mapalapit sa kanya. Akala mo ba papayag akong masayang lahat 'yon? Syempre hindi. Babawiin ko lahat sa'yo.”Sumigaw si Irina, “Illegal na 'yang ginagawa mo! Ikinukulong mo ako para lang sa pansariling interes!”Tumawa si Celine nang malakas, tila nawawala na sa sarili. “Illegal? Aba, ang tapang mo—nandito ka sa teritoryo ko. Sa maliit na bayang ‘to, sa lupaing sakop ko at sa mga taong hawak ko, tatawagin mong krimen 'to? Alam mo ba kung gaano kalalim ang koneksyon ko rito? Kung gugustuhin kong patayin ka, Irina, ilang minuto lang, wala ka na.”“Pero hindi. Hindi pa kita bibitawan. Una, pagkakakitaan muna kita. Pagkatapos, pwede ka nang mamatay.”Napatitig s
Ang pinakamalala nang pwedeng mangyari ay ang kamatayan.Pero tanggap na iyon ni Irina. Si Anri ay kasama na ngayon ng kanyang ama—at alam niyang may malalim na ugnayan ang dalawa. Naranasan din niya ang isang maikli ngunit tunay na pag-ibig kasama si Alec. Wala na siyang tunay na pagsisisi sa buhay.Mahigpit siyang hawak ng apat na lalaki, ngunit hindi siya pumalag.“Irina…” tawag ni Abner, nanginginig ang tinig, at namumula ang mga mata sa luha.Isa na lamang siyang matandang balo. Wala siyang kapangyarihan, koneksyon, o kayamanan—di tulad ni Celine na may negosyo sa lungsod at maraming kakilala. Si Abner ay isang payak na tao—walang boses, walang lakas.“Lolo…” mahina ngunit matatag ang tinig ni Irina, “pasensya na po sa abala. Maraming salamat… sa lahat.”“Dalhin ‘yan pabalik sa lungsod,” malamig na utos ni Celine.Agad kumilos ang mga bodyguard, hinihila si Irina palabas ng bakuran. Sa labas, may maliit na kumpol ng mga taga-baryo na nagtipon.Tahimik ang karamihan. Mga payak na