Para kay Irina, wala nang mas mahalaga kaysa sa pagliligtas sa sarili at ang ligtas na pagsilang ng kanyang anak.Matapos ang matapang na pahayag ng direktor, totoo ngang umalis ito para sa kanyang business trip, iniwan si Irina na mag-isang nakaupo sa kanyang desk, nag-iisip.“Irina!” Isang matalim na tinig ang bumutas sa katahimikan, na gumising sa kanya mula sa kanyang pagkalibang.Si Madisson, isang senior designer na kilala sa kanyang mapangutya at masamang ugali, ay nakatayo na may hawak na braso, tinitigan siya ng masama.Tiningnan ni Irina ang kanyang mga mata ng kalmado, ang kanyang tono ay hindi nagbabago. “Miss Madisson, kung may trabaho kang kailangan, sabihin mo lang. Aasikasuhin ko.”Bahagya pang nabigla si Madisson, ngunit mabilis siyang nagbalik sa kanyang ugali.“Fine! Dalhin mo lahat ng materyales at sample na nakuha ko mula sa mga supplier sa construction site at hayaan mong suriin ng engineer iyon. Wala ang direktor kaya hindi ka makakakuha ng company car. Ayusin m
Hinawakan ni Duke si Irina nang mahigpit gamit ang kanyang malalakas na braso, saka magaan siyang ibinaba sa lupa, habang nakaukit pa rin ang pilyong ngiti sa kanyang mukha. Ang kanyang boses ay puno ng panunukso nang siya’y magsalita."Galit ka ba sa akin dahil sinabi ko sa cruise meeting na sinusubukan mong makipaglapit kay Mr. Allegre, at dahil hindi kita tinulungan?”Mabilis na itinanggi iyon ni Irina, ang boses niya ay matatag pero mahina."Hindi…”Hindi naman talaga siya galit.Ano ba talaga ang koneksyon niya kay Duke? May dahilan ba para magalit siya sa lalaki? Si Irina ay kilala sa pagiging maingat sa pag-iisip, at hindi niya makita ang lohika rito.Ang boses ni Duke ay naging matalim at malamig, habang ang kanyang tingin ay naging mas mabangis."You, country girl… Listen to me. Noong araw na iyon, desperado ka para sa pera kaya pumayag kang magpagamit. No one could have saved you—not without making enemies of every wealthy man and woman in the country.. Ang tanging posibleng
Walang sagot si Irina. Tahimik niyang iniyuko ang ulo at ipinagpatuloy ang pagkain, masusing tinatanggal ang mga hibla mula sa kanyang kamote, determinado sa kanyang gawain.“Do you like sweet potatoes that much?” Duke asked, watching her with mild amusement.“Oo, gusto ko. Matamis kasi,” sagot ni Irina ng diretso.Tumaas ang kilay ni Duke. “Matamis? Kamote lang ‘yan, hindi tsokolate! Pahingi nga ako. If I find out you’re lying to me, I’ll kill you on the spot!”Bago pa makasagot si Irina, inagaw na ni Duke ang lunch box at tinidor mula sa kanyang mga kamay. Wala siyang pakialam na nasa labas sila, na may alikabok at ingay sa paligid. Nang walang pag-aalinlangan, kinuha ni Duke ang isang piraso ng kamote gamit ang tinidor at isinubo ito sa bibig.Nakanganga si Irina, hindi makapaniwala.Hindi alintana, kumain si Duke ng isang piraso, saka ng isa pa. Nang matapos, tumigil siya sandali, ang ekspresyon ay nagbago sa pagkalito.“Damn! Hindi ko akalain na masarap pala ang pagkain sa constr
Nanatiling tahimik si Alec saka tumayo at umalis nang walang sinasabi. Pinanood siya ni Amalia na may malumanay na ngiti."That boy has always been reserved," sabi niya, sabay lingon kay Irina. "Irina, mabilis kayong nagpakasal, at walang masyadong oras para magbuo ng malalim na koneksyon, pero makikita mo rin ang mga magagandang katangian niya sa paglipas ng panahon."Ang mga labi ni Irina ay bumangon sa isang matamis na ngiti. "Naiintindihan ko po, Ma. Sasama po ako kay Alec para bumili ng mga damit.""Good," sagot ni Amalia nang may kabaitan.Sumunod si Irina kay Alec, magaan ang kanyang mga hakbang patungo sa pinto. Pagdating niya rito, narinig niyang tinawag siya ni Amalia, ang boses nito ay matatag ngunit malambing."Alec, alam kong nandiyan ka lang sa labas. Bumalik ka muna rito, may kailangan akong sabihin sayo."Tulad ng inaasahan, si Alec ay nakatayo sa labas ng pinto. Nang marinig ang tawag ng ina, tumingin siya sa kanyang assistant.Take her to the car first. I’ll join you
Saglit na natigilan si Irina, hawak pa rin ang cellphone sa kamay. Nagtama ang tingin nila ni Alec, ngunit nanatiling kalmado ang kanyang ekspresyon, hindi ipinapakita ang anumang nararamdaman sa loob.Sa kabilang linya, bumalik ang malupit at utos na boses ni Nicholas."Pumunta ka rito ngayon din! Kung hindi, pagsisisihan mo!""Oo na," sagot ni Irina, ang tono ay matatag at kontrolado, pagkatapos ay agad na pinatay ang tawag.Pareho nilang ini-redirect ang kanilang atensyon kay Irina, may kalituhan at alalahanin sa kanilang mga mukha."Ah..." nagsimula si Irina, ang mga daliri niya ay magkasabay na nagugulo. "Kanina, nagpunta ako sa construction site para mag-deliver ng mga sample. Pagkatapos, dumiretso ako sa silid ni Auntie Amalia at hindi na bumalik sa opisina. Ngayon… pinapabalik ako ng boss ko. Mahirap kong nakuha ang trabaho na 'to, kaya kailangan ko talagang umalis."Patuloy na nakatingin si Alec sa kanya, ang ekspresyon niya'y hindi mabasa, bago nagsalita."Mamaya na lang tay
Natigilan si Irina, hindi makapaniwala sa narinig. Si Alec ay isang taong mas gustong mag-isa, at dahil madalas kumain si Irina sa labas, bihirang dumaan si Manang Anita. Kaya't nagulat siya nang makita si Manang Anita na naghihintay sa dining room, ang amoy ng lutong bahay na pagkain ay pumuno sa paligid.Ngumiti si Manang Anita ng may kabaitan, tinangkang itaas ang isang maliit na casserole at naglakad papunta sa kusina.“Ito ang manok na pinili ko mula sa probinsya. Nilaga ko ito buong hapon. Mainit pa ‘yan. Subukan mo, masarap.”Hindi napigilan ni Irina ang magbalik ng ngiti. “Salamat, Manang Anita.”Matagal na siyang hindi nakakakain ng lutong bahay na pagkain. Ang isipin na may makakain siyang ulam, lalo na’t tulad ng manok na nilaga, ay parang biyaya—hindi lang para sa kanya, kundi para rin sa batang dinadala niya.Ang gutom na kanina ay natabunan ng galit at lungkot mula sa insidente kay Nicholas, ay muling sumiksik. Naupo siya sa mesa at tinikman ang masarap na pagkain. Malam
Ngunit iba si Alec.May kakaibang katahimikan siyang dala—mas tahimik pa kaysa sa sarili niyang nararamdaman. Ni hindi nakatuon ang tingin nito sa kanya, parang isa lang siyang hangin na dumadaan.Napansin ni Irina na kinakabahan niyang iniikot ang dulo ng damit niya, pilit pinapalipas ang kaba sa pamamagitan ng abalang mga kamay. Pero bago pa tuluyang lamunin ng katahimikan ang paligid, biglang nagsalita si Alec. Simple lang ang tanong niya:“Can I smoke a cigarette?”Nagulat si Irina. Nabitiwan niya ang pagkakatwist sa damit at mabilis na tumango, gulat sa biglaan at di-inaasahang tanong.“Sige.”Walang ibang sinabi si Alec. Binuksan niya ang bintana, kinuha ang sigarilyo mula sa kaha, at sinindihan ito sa isang maayos at sanay na galaw.Ang bawat kilos niya ay banayad, parang likido. Hawak niya ang sigarilyo sa mga daliri, inilapit ito sa kanyang labi, at malalim na humithit. Si Irina, na nananatiling hindi pa rin makagalaw, napansin ang kakaiba—hindi tulad ng karamihan, hindi niya
Ang sigaw ni Irina ay naputol sa kalagitnaan nang siya’y biglang mahigpit na niyakap ni Alec. Nakapatong ang kanyang mukha sa dibdib ng lalaki, at natakpan ang kanyang mga mata—wala siyang nakita kahit ano.Ngunit sa kabila ng lahat, naramdaman niya ang isang hindi maipaliwanag na pakiramdam ng seguridad.Hindi pa roon natapos; naramdaman niyang tinakpan din ni Alec ang kanyang mga tainga gamit ang malalaking kamay nito.Maya-maya, narinig ni Irina ang apat o limang malalabong tunog—parang paputok.Kusa siyang napayakap nang mas mahigpit sa bisig ng lalaki, hinahanap ang init at proteksyon nito.Ilang sandali pa, inalis ni Alec ang kamay niya sa kanyang mga tainga.“Let’s go,” utos nito kay Greg, malalim at kalmado ang boses.Sa isang iglap, sumibat ang sasakyan, mabilis na iniwan ang lugar.Unti-unting bumitiw si Irina mula sa mga bisig ni Alec. Namumula ang kanyang mukha, at hindi siya naglakas-loob na tumingin sa lalaki. Palihim lang siyang sumulyap sa rearview mirror, at nakita ni
“Oh.” Irina’s cheeks flushed slightly, but she didn’t say anything more.Alam niyang ang ganitong klaseng event ay tiyak na maingat na inihanda ng Beaufort Group. Ang kailangan lang niyang gawin ay dumaan. Maliwanag sa kanya ang kanyang papel. Hindi siya magsasalita ng wala sa lugar sa event. Kung kinakailangan, puwede niyang gawing isang magandang palamuti—tahimik na nakaupo sa gilid.Ibinaba ni Irina ang kanyang mga kutsara at mangkok, at sinabi, "Kung wala nang iba, dapat ay maglaan ka ng oras kay Anri. Matagal na kayong hindi naglalaro, at spoiled na siya—hindi na siya nasisiyahan sa mga laro ko. Mahilig na siya sa mga intellectual na laro, yung mga tanging ikaw lang ang makakasabay. Kaya kayo na lang ni Anri ang maglaro. Ako, pupunta lang ako sa desk ko saglit—may mga drafts pa akong kailangang tapusin."Ibinaba ng lalaki ang kanyang mga chopsticks at tinanong, "Talaga bang gusto mo ang trabaho mo nang ganoon na lang?"Pinagkibit ni Irina ang labi, tapos tumango. "Oo naman.""Gaa
Nang makita ni Irina ang lalaking nakatayo sa harap niya, kusa siyang napalinga—kaliwa, kanan, harap, likod.Tama nga ang kutob niya. Lahat ng taong nasa paligid ay tila napatigil sa galaw, napipi, o nanlaki ang mga mata sa gulat.Para bang ang lalaking nakasandal sa pinto ng sasakyan ay si Kamatayan mismo.Pati sina Mari at Queenie na nasa magkabilang gilid niya ay napahinto at napatulala.Makaraan ang ilang segundo, bahagyang tinulak siya ni Mari at pautal na sinabi, “Ah… Mrs. Beaufort, siguro ikaw na ang mauna.”Tumango si Queenie bilang pagsang-ayon, halatang natigilan din.Kagat-labi, dahan-dahang lumapit si Irina kay Alec habang kinakalikot ang mga daliri sa kaba.“Bakit? Hindi ka ba natutuwa na makita ako?” tanong ni Alec, waring walang pakialam, habang binubuksan ang pinto ng sasakyan.Sa likod niya, biglang natahimik ang mga usisero’t nakikining mula sa mga pintuan at bintana. Namutla ang mga mukha nila na parang binuhusan ng malamig na tubig.Hinawakan niya ang pinto ng kots
On the other end of the phone, Alexander was so stunned by Alec’s reply that he nearly choked.It took him a long moment to regain his breath.“So,” he finally said, voice tight with disbelief, “you’re planning to make your relationship with Irina public to the entire city?”“It’s already public,” Alec replied calmly.Alec added nonchalantly, “As for the wedding ceremony, I’ll pick another day.”Tumaas ang boses ni Alexander, puno ng hindi pagkakasunduan.“At sa tingin mo ba ang kasal mo—isang napakahalagang kaganapan sa buhay mo—ay hindi nararapat ipabatid sa iyong mga lolo’t lola, tiyahin, at sa akin, lahat tayo sa lumang bahay?”Tahimik na sumagot si Alec, hindi nagmamadali.“Hindi ba’t dinala ko si Irina sa lumang bahay kalahating buwan na ang nakalipas? Ipinaliwanag ko na lahat. Binigay pa nga ng matandang babae ang kanilang pamana—ang yellow wax stone—kay Irina. Dad, nakakalimutan mo na ba bago ka pa mag-seventy?”“Ikaw—!” Si Alexander ay nawalan ng salitang kayang ipagsalita, h
Ang dalagang nasa litrato ay nakangiti nang maliwanag—animo'y sumisikat na araw. Mistulang isang mirasol ang dating niya—punô ng init at liwanag. May mga biloy siya sa magkabilang pisngi, at ang mumunti niyang labi, kulay rosas, ay bahagyang nakabuka, ipinapakita ang pantay-pantay at mapuputing ngipin. Lahat ng iyon ay malinaw na kuha sa larawan.May singkit na talukap si Irina at malalaking matang punô ng damdamin. Kapag siya’y ngumiti, tila walang kamalay-malay sa kasamaan ng mundo—isang inosente at masiglang dalaga.Minsan lang nakita ni Alec ang ganoong ngiti mula kay Irina. Anim na taon na ang nakalilipas, sa isang bihirang sandali ng kapayapaan sa pagitan nila. Dalawa o tatlong araw lang iyon, pero sa panahong ‘yon, ngumiti siya sa kanya nang ganoon katamis.Ngunit sandali lamang ang lahat.Nang akalain ni Alec na may balak si Irina laban sa pamilya ni Zoey, hindi siya nagdalawang-isip—itinaboy niya ito nang walang kahit kapiranggot na awa.Simula noon, hindi na muling bumalik a
Juancho was unfazed. “Relax, they’re just a few photos—what’s the big deal? I, Juancho, am not afraid of Young Master.”Pumait ang mukha ni Marco at mariin siyang pinagalitan, “Baka hindi ka natatakot, pero ako takot! At pati na si Irina! Ayokong magkaroon ng maling impresyon si Young Master tungkol sa kanya. Sobrang dami na ng pinagdadaanan niya. Tama na—huwag nang magkuha pa ng mga larawan!”Tinutok ni Juancho ang kamera at tumawa. “Huli na. Nakapagkuha na ako ng ilang set bago mo pa ako napansin. Marco, sobrang higpit mo naman. Tsk.”Sinamaan siya ni Marco ng tingin, hindi makapagsalita.Habang patuloy na kumukuha ng litrato si Juancho, mahinang sinabi sa sarili, “Ang gaganda ng tatlong babaeng 'yan. Paano ko hindi 'yan napansin dati?”Tumawa siya at bumaling kay Marco. “Alam mo, talagang nagiging parang yung mga kasama mong tao. Dati, pag nakikita ko si cousin ng cousin mo—si Miss Queenie—gusto ko nang magsuka. Akala ko, isa lang siyang probinsyanang walang kaalam-alam na nagpapan
Maingat na pinunasan ni Queenie ang maliit na kahon na bakal sa kanyang kamay bago siya nagsalita, medyo nahihiya ang tono.“Ah… medyo luma na ang itsura, pero ang laman nito ay maganda talaga. It’s, uh… rat pup oil.”Nabulunan si Mari sa iniinom niya. “Pfft… ano’ng sabi mo?”Pati si Irina ay tila natigilan.Kumuha pa si Queenie ng isang malaking subo ng maasim na isda, ngumunguya nang mabagal, saka ipinaliwanag, “Gawa ito sa bagong silang na mga daga—yung wala pa talagang balahibo. Ibababad sila sa langis ng linga nang ilang buwan, tapos saka sasalain ang langis.”Hindi makapagsalita si Mari.“Para saan naman ‘yan, ha? Queenie, huwag mong sabihing kaya ka pala mainitin ang ulo, mahilig mang-insulto, at parang reyna kung umasta ay dahil sa kakaibang panlasa mo sa pagkain? Yung iba, toyo, suka, o bawang ang ginagamit pampalasa—ikaw, langis ng daga?!”Hindi naman nagalit si Queenie sa pang-aasar ni Mari.Sanay na kasi siyang wala masyadong kaibigan.Ang pinsan niyang pormal at palaging
Sumunod si Queenie kay Irina at Mari, ang ulo’y nakayuko, at ang kanyang self-esteem ay nahulog na parang isang sirang coat na hinihila ng hangin.Si Mari, na hindi natatakot magsabi ng opinyon, ay nagmungkahi na pumunta sila sa isang marangyang buffet—999 bawat tao.At sa gulat ni Queenie, hindi man lang kumurap si Irina.Talaga nga, dinala sila roon.Halos 3,000 para sa tatlo—para lang sa lunch.Ang buffet restaurant ay napakalaki. Sa loob, ang dami ng mga putahe ay nakakalito. Mga mamahaling delicacies tulad ng orochi, sea urchin, sashimi, iba't ibang seafood, at pati na ang bird’s nest soup ay nakadisplay ng maganda. Pati ang “ordinaryo” na mga putahe ay may kasamang caviar sushi at spicy pickled fish na kayang magpagising ng patay.Nakatigil si Queenie at Mari sa harap ng pinto, nakabukas ang mga mata, kalahating bukas ang bibig.Hindi pa sila nakapunta sa ganitong klase ng lugar.Samantalang si Irina, kalmado lang.Hindi siya mapili sa pagkain. Lumaki siya na itinuro sa kanya na
“Hindi ko lang talaga gusto ang mga taong katulad mo. Kung hindi kita gusto, wala akong pakialam sa iniisip mo.”Kahit na namumula at nagiging asul ang mukha ni Lina dahil sa hiya, nanatiling kalmado si Irina.Matiyagang hinati ni Irina ang mga gawain sa kanyang mesa at iniabot kay Lina.“Ito ang assignment mo para sa linggong ‘to. Kung may mga tanong ka, huwag mag-atubiling itanong sa’kin.”Hindi nakasagot si Lina.Ngunit bago pa man siya makapagsalita, tumalikod na si Irina at lumabas ng opisina nang hindi lumilingon.Paglabas ni Irina, nagkagulo ang buong opisina.Si Lina ang unang nagsalita, may halong pag-iyak sa boses.“Gusto ba ni Mrs. Beaufort na maghiganti sa’kin?”Mabilis na sumagot si Zian, “Hindi ganyan si Irina!”“Eh bakit hindi niya ininom ang milk tea na binigay ko?” reklamo ni Lina.Suminga si Xavier, isang kasamahan na lalaki. “Bakit naman kailangan niyang inumin ang milk tea mo?”Nagyukay si Yuan, “Ha, nilagyan mo ba ‘yan ng mga petal o kung ano?”Si Zian, ang pinaka
Sa kabilang linya, nag-alinlangan si Mari.“Irina… Mrs. Beaufort... sorry talaga. Hindi ko alam kung sino ka noon. Baka may nasabi akong hindi maganda, at… sana mapatawad mo ako.”Matalim ang boses ni Irina nang sumagot, “Mari! Kailan ka pa natutong utal-utal magsalita?”Hindi nakaimik si Mari. Takot na takot siya! Pero sa totoo lang, may bahid din ng inis sa puso niya para kay Irina.Naawa siya rito noon, nakaramdam pa nga ng simpatya—ni hindi niya alam na asawa pala ito ni Alec. Palihim pala ang pagkatao nito! At dahil doon, parang naramdaman niyang niloko siya.Boss pala ito sa simula pa lang!Maya-maya, lumambot na ang tono ni Irina, pilit inaalo si Mari.“Mari, higit isang buwan na tayong magkasama. Ni minsan, hindi kita narinig na nauutal. Kung hindi mo sasabihin kung ano talagang nangyayari, aakyat ako riyan at kakausapin ka nang harapan.”Agad na nataranta si Mari at napabulalas, “Huwag kang aakyat! Sobrang dami kong ginagawa ngayon! Kailangan ko na talagang bumalik sa trabaho