Mission : Protecting A Billionaire Supermodel

REVEKAH

I feel like it's raining diamonds and gold while living in this lavish life of mine. Ang sarap talagang mabuhay nang walang pinoproblema sa pera.

Kadalasan, ang problema ko na lang talaga sa buhay ay ang mga desisyon ko kung paano ko isusuot at dadalhin ang mga damit during fashion show. It's fine, anyway.

But money can't control everything... lalo na kapag naririnig ko ang mga ibinabalita sa akin ng manager ko.

“Revekah!” nakaririnding paulit-ulit na tawag sa akin ni Manager Kelly habang papalapit siya sa akin. “Revekah! I have a bad news.”

Naka-krus ang mga binti kong nakahiga sa malambot na sofa habang pinopolish ko ang bagong kuko ko. “As usual, momma,” irap ko sa kaniya. “Momma” ang tawag ko sa kaniya, ayaw niya ng “Sir” because I respect ang kaniyang gender na gay. “So, ano nga ‘yon?”

Naningkit ang mga mata ko habang pinapanood ko siyang nanginginig at hindi mapakali. Alam na alam ko na ang galawan niya, nagp-panic na siya. “U-Umalis na naman ang assistant mo!” nauutal niyang sabi.

Bumuntong ako ng hininga at inayos ko ang upo ko. Sanay na akong may mga umaalis na assistant ko, ang rason ay hindi nila kayang i-handle ang mga nagt-threat sa akin at nadadamay sila. Alam kong si Valerie na naman ang may pakana nito. “Kailan ba ako tatantanan ni Valerie?!”

Kumibit-balikat siya. “Kapag... mas marami na siyang mukha sa billboards kaysa sa iyo?”

Bruh! It takes a lot of effort para mahantong siya kung nasaan man ako ngayon.

Threats or killing me will never be the way para makaupo sa trono ko.

I think... she need to buy a class, mas masahol pa ang ugali niya sa mga demonyo.

“Paano kasi mapupunta ang blessings sa gaga na ‘yon kung pinaiiral niya ang pagiging greedy?!“ napahagikgik ako. “Billionaires ba ’yan? Para siyang squatter kung umasta!”

Bumulong sa akin si Momma Kelly. “Eh, ‘di ba nga... ganiyan naman talaga sa modeling industry?”

Mukha lang akong unbothered, pero bumibilis ang pintig ng puso ko because wala na akong makakasama papuntang Paris next week. Napakagat ako sa labi ko at lumingon kay Momma Kelly. “Can I ask you a favor?”

“What?” umikot ang mga mata niya. “Hahanapan na naman kita ng assistant!?”

Punong-puno ng ligaya ang mga mata ko at hinawakan ko siya sa braso. “This time... kasama mo na ako!”

Umiling siya. “No! Baka kung anong mangyari sa iyo!”

Kumislap-kislap ang mga mata ko. “Trust me, Momma Kelly.” Ginagawa ko na lahat ng klase ng pagmamakaawa sa kaniya, but I will never kneel on someone.

Tumahimik sandali ang paligid. “Fine,” napipilitan pa siya.

Tumayo ako sa kinauupuan ko. “So, kindly magpost ka na sa F******k... right now.” Gigil na gigil ako sa tuwa at para akong batang paikot-ikot sa puwesto ko.

Pabagsak siyang umupo sa sofa at doon na siyang nagsimulang gawin ang pakiusap ko. Highschool friend ko si Kelly at matagal kaming hindi nagkita simula nang magtrabaho siya sa ibang bansa para maging manager at isa rin siyang fashion designer.

And yes... after 2 years of trying, nakapasa rin ako. Doon ko unang nakita uli si Kelly nang malaman kong siya ang magiging manager ko.

“My DoReMiFa!” malambing na tawag ko sa mga kasambahay ko. Ayaw na ayaw ko silang tawaging “yaya” o “katulong” kasi naiilang ako. Gusto kong maramdaman nila kahit minsan sa buhay nila ang pantay-pantay na pagtingin sa katulad nilang lumalaban nang patas sa buhay.

“Yes po, Madam Revekah?” sabay-sabay pa silang apat. DoReMiFa ang tawag ko sa kanila dahil Do for Donna, Re for Reah, Mi for Minda, at Fa for Fatima. Almost 5 years ko na silang kasama sa buhay, kaya parang nagkaroon ako ng apat na nanay.

“Pakihanda po ang mga upuan sa lobby, pakitawag na rin ang mga boylets.” Boylets naman ang tawag ko sa mga gardener, drivers, at tagalinis ng garahe ko.

Yumuko sila at unti-unti silang papalayo sa akin. Kung ie-estimate ko kung gaano karami ang mga nagtatrabaho sa mansion ko, baka almost 100 to 300 sila. Hindi kakayanin ng bilang sa daliri ang paglilinis ng 500 hectares na laki ng lupa.

And yes, ako lang ang nakatira dito at paminsan-minsang bumibisita saka nags-stay in si Momma Kelly.

Makalipas ang dalawang oras ay halos libo na ang nakapila rito sa lobby habang pinanonood ko silang lahat sa taas. Isa-isa ko silang tinitingnan gamit ang aking telescope. Sina DoReMiFa at Momma Kelly ang nag-i-interview sa mga nag-a-apply dahil alam na alam nila ang standards ko.

They know me well, to the point na sila na ang nagsasabi sa mga bagong tao sa paligid ko ng mga ayaw ko at gusto ko.

To be loved is to be known!

Nakakrus ang braso ko. “Gusto ko ring maranasang magkaroon ng assistant... na lalaki.” Na-curious lang ako. Ano bang feeling? No feelings involved. Minsan ko lang kung makasama ang mga bodyguards, kaya gusto ko ‘yung personal assistant.

Alam kong nanginginig ang kalamnan ng mga lalaki sa akin kapag nakikita nila ako, dahil noong magkasama pa kami ni mama no'ng high school ako, ipinasok ako ni mama sa taekwondo class kaya natuto ako ng self defense. It is for my future purposes.

Aaminin kong maganda talaga ako kaya maraming pumipilang mga lalake't babae sa akin, pero lahat ay nag-aalinlalangang ligawan ako kasi saksi nila kung paano ko baliin ang mga buto ng nagtatangkang bastusin ako at saktan.

Maybe... I am scary enough.

May phobia ba sila sa magaganda?

Yes, never akong nagka-boyfriend.

In my 28 years of existence, sana ako rin... makahanap ng happiness—pwede ring romantically.

Paano kung katawan lang ang habol sa akin? I can't distinguish if mahal ba talaga nila ako or just fantasizing my body.

I can't trust them.

Okay, changed of mind. Ayokong tumanggap ng lalaki, baka katawan lang ang habol sa akin. Tataasan ko na lang lalo ang standards ko, gusto ko ‘yung lalaking hindi natatakot sa kakayahan ko, bagkus, mas malakas pa siya kaysa sa akin.

They even exist?! Of course, no.

Walang nakapapansin sa akin mula rito sa taas dahil hindi nila ako maaaninag sa sobrang dilim ng paligid. As they should, baka may someone na magtry to sneak out.