Irina nodded gently.That afternoon, she slept deeply in the hotel suite—one of the most peaceful rests she’d had in a long time.When she finally woke, it was already dark outside.Dahan-dahang dumilat si Irina at tumingin sa paligid, pero wala roon ang kanyang asawa at anak.Bahagya siyang napangiti. Malamang ay hinila na naman ni Anri si Alec para maglakad-lakad… o baka bumili ng meryenda o kung ano man.Bigla, tumunog ang kanyang telepono.Isang malamig na kilabot ang gumapang sa kanyang likod.Ang huling tawag na natanggap niya, kaninang umaga pa, ay galing kay Zoey—at ngayon, ang muling pagkarinig ng ringtone ay nagdulot ng panibagong kaba sa kanyang dibdib.Si Zoey na naman kaya?Kung siya nga, alam ni Irina na mahihirapan siyang manatiling kalmado.Kaya hindi niya sinagot. Hinayaan lang niyang patuloy ang pagtunog.Ngunit hindi pa lumilipas ang isang minuto, muling tumunog ang telepono.May pag-aatubili siyang kinuha ito at sinagot sa mahinang tinig. “Hello?”Isang pamilyar at
Alec instinctively glanced at Irina.She was still wrapped in sorrow and hadn’t noticed the shift in his demeanor. But when she saw him suddenly sit up straight, concern flickered in her eyes.“Ano ‘yon, Alec? Tungkol saan ‘yung sinabing palaboy?” mahina niyang tanong.Umiling agad si Alec. “Wala ‘yon.”Muli siyang bumaling sa telepono at maikli niyang sinabi sa security, “Naintindihan ko. Salamat.” Pagkatapos ay tinapos niya ang tawag.Inilagay niya ang telepono sa bulsa at muling niyakap si Irina.Ibinaon ni Irina ang mukha sa dibdib niya, walang kamalay-malay sa tahimik na palitan ng tingin nina Alec at Greg.Si Greg ang pinaka-pinagkakatiwalaang bodyguard ni Alec sa mahigit sampung taon. Sa tagal ng kanilang pagsasama, kaya na niyang basahin ang iniisip ng amo sa isang sulyap lang.At sa sandaling iyon, naunawaan niya agad.Gusto ni Alec na imbestigahan niya agad ang palaboy na babae.Pareho sila ng iniisip—na baka ito rin ang babaeng bumangga sa sasakyan ni Irina noong Linggo.Po
Nang makita ni Alec si Irina na mahigpit na yakap-yakap ang urn ng kanyang ama, habang bakas ang matinding lungkot sa kanyang mukha, hindi niya magawang sabihin ang buong katotohanan.Hinila niya ito sa isang mahigpit na yakap at marahang bulong, “Nandito na ako. Nandito rin sina Anri at Zeus. Hindi ka nag-iisa. May dalawang tunay kang kaibigan. Kailangan mong maging matatag.”Pinagdikit ni Irina ang kanyang mga labi at pinilit ang isang bahagyang ngiti.Sumandal siya sa mga bisig ni Alec, mas kalmado na ang boses kaysa kanina. “Alec… ang dami ko nang pinagdaanan. Ang daming sakit. Pero sa totoo lang, sanay na ako. Kakayanin ko. Hindi mo na kailangang aliwin ako o pagandahin pa ang katotohanan. Haharapin ko ito, gaano man kabangis.”“Kung gano’n… sasabihin ko na,” aniya.Huminga nang malalim si Irina, inihanda ang sarili sa pinakamasaklap na maaaring mangyari.Ang kanyang ina… ikinulong ni Nicholas. At nangyari ito habang nasa syudad pa siya. Nandoon lang siya. At kahit gano’n… wala s
“Nicholas will be torn to pieces!”Pagkabigkas ng huling salita, ibinaba ni Irina ang tawag—walang pag-aalinlangan. Alam niyang kung pinatagal pa niya iyon, baka tuluyan na siyang sumabog. Isang salita pa, at baka hindi na niya mapigilang mawala sa sarili. At sa harap ng ganito karaming tao, hindi siya maaaring bumitaw.Mahigpit ang hawak niya sa telepono, at sa isipan niya’y iisang bagay lamang ang namumuo—“Pagbalik ko sa city, didiretso ako sa kanila. Kung hindi ko kayang gibain ang bahay nila hanggang sa huling ladrilyo—hindi na ako si Irina.”Ang hindi niya alam, tumakas na ang mga Jin patungong isla. At ang taong palihim na tumulong sa kanilang pagtakas—ay walang iba kundi si Don Pablo.Napansin ni Irina na naging sentro siya ng pansin dahil sa galit na tawag, kaya agad siyang humarap sa mga tao sa paligid at marahang yumuko.“Patawad po sa aking inasal. Pasensiya na po.”Ngunit sa halip na panghusga, init ng paggalang ang sumalubong sa kanya.“Walang anuman, Madam. Sa totoo lan
Pagkarinig pa lang ni Irina sa tinig ni Zoey, agad na sumiklab ang apoy sa kanyang dibdib. Lahat ng kahihiyan mula kaninang umaga, ang pagkalito at pangamba sa sinapit ng kanyang ina, pati ang galit na matagal na niyang kinimkim—lahat ay biglang sumabog.Nanlamig at tumalim ang kanyang tinig, puno ng matinding galit.“Zoey, kung sabik kang mamatay, sabihin mo lang. Sisiguraduhin kong mas masakit pa ang kamatayan mo kaysa sa buhay na ‘to!”Humalakhak si Zoey—isang baliw na tawa na may halong pagwawalang-bahala.“Ha! Irina, ang tanging layunin ko sa buhay ay kalabanin ka! Makinig kang mabuti—hindi ka dapat ni minsan lumapit sa bahay namin, ni ang nanay mong walang kwenta! Dapat namatay ka na nung dose anyos ka pa! Naririnig mo ba ako? Hindi ka dapat nabubuhay ngayon!”Bumagsak sa lason ang tono niya.“Kayong dalawa ng nanay mong mukhang hampas-lupang taga-probinsya, dapat matagal na kayong nabubulok sa ilalim ng lupa!”“Kadiri!” isinigaw ni Irina sa telepono, nanginginig sa matinding po
Mahinang tinig ang ginamit ni Alec habang kausap si Irina, puno ng lungkot at bigat.“Matagal nang iniimbestigahan ni Greg ang ugnayan ng pamilya ni Nicholas at ng nanay mo. Natuklasan niyang anim na taon na ang nakalilipas, habang inaalagaan mo ang nanay ko sa ospital… ipina-kulong ni Nicholas ang nanay mo.”Mabilis na hinawakan ni Irina ang kamay ni Alec, punong-puno ng pag-asa ang mga mata.“Buhay pa siya, ‘di ba? Alec, hindi na kita kinamumuhian! Lahat ng sinabi ko kanina—dala lang ‘yun ng galit ko. Sabihin mo na, please—buhay pa siya, ‘di ba?”Maingat siyang tinapik ni Alec sa likod, pilit siyang pinapakalma.“Irina, huminga ka muna nang malalim.”“Sabihin mo na! Please, Alec, sabihin mo na ngayon!” pagsusumamo niya, nanginginig ang boses sa kaba.Lumingon si Alec sa paligid—malapit nang magsimula ang paghuhukay sa lugar. Maingay na ang mga makinarya, abala ang mga manggagawa, at dumarami na ang mga tagaroon na nanonood.Bumalik ang tingin niya kay Irina, seryoso ang mukha.“Kail