Chapter 7

Nang marinig ni Zoey ang mga salitang iyon, agad siyang nagbago ng anyo, nagpatuloy sa pag-iyak nang maluha-luha.

“Alec, don’t you want me? Pero okay lang, ako naman ang boluntaryong naglingkod nang gabing iyon. Buhay ko ang isinugal ko para sa'yo dahil gusto kita, at hindi ko kayang makita kang mawalan ng buhay. Fine, let’s not push the wedding. Hindi ako magsisisi, at hindi na kita guguluhin.” 

Kahit sino man ang makakarinig ng mga sinabing iyon ni Zoey ay talagang maiirita dahil sa pekeng pagpapaawa nito sa lalaki.

Lumamig ang tinig ni Alec, ngunit bahagya niyang pinahupa ang tono. "Hindi ako libre ngayon. Bukas ng gabi, pupunta ako para makipag-usap sa mga magulang mo tungkol sa kasal."

"Really?" Nahulog na ang mga luha ni Zoey at napatigil sa pagpapanggap na umiiyak.

"Yes," malamig na sagot ni Alec, "Kung wala ka nang ibang sasabihin, magpapaalam na ako. May kailangan pa akong tapusin."

Wala siyang nararamdamang kahit anong pagmamahal kay Zoey.

Ngunit ang mga salitang iyon, na nagdala ng sakit kay Zoey sa gabing iyon, ay nagbigay sa kanya ng pakiramdam ng pagkautang, sapagkat si Zoey nga ang nagligtas sa kanya. Kailangan niyang bayaran ang utang ng buhay na iyon.

Kung hindi lang dahil sa malubhang kalagayan ng kanyang ina, na nagpupumilit magpakasal siya kay Irina, sana ay matagal na niyang pinakasalan si Zoey.

Hindi ito tungkol sa pagmamahal, kundi tungkol sa responsibilidad.

Ngunit sa ngayon, tanging ang pagpapaliban ng kasal kay Zoey ng dalawang buwan ang maaari niyang gawin.

Sa kabilang linya, ngumiti ng maluwang si Zoey matapos niyang ibaba ang telepono, at malakas na inihayag, "Mom, Dad, pumayag si Alec na dumaan bukas."

Pumalakpak si Cassandra, "That’s good! Pero, Zoey, parang si Irina yata ang inimbitahan mong dumaan ngayong araw?"

Nagkunot ang noo ni Nicholas, hindi mapigilan ang pangambang sumagi sa kanyang isipan, "Sigurado ka bang hindi makikilala ni Irina si Alec?"

Ngumisi si Zoey, at may hinagpis na sinabi, "Para makuha ang lobo, kailangang magtaya ng tupa! Bahala na si Alec, alam naman niyang ako ang naglingkod sa kanya sa gabing iyon. Ngayon, nasa kamay na ni Irina kung makikilala ba siya o hindi. Kung hindi, okay lang. Pero kung makilala niya siya—wala na akong kaluluwang magpapahintulot na mabuhay siya!"

Nalaman ni Zoey ang tunay na pagkakakilanlan ni Irina mula sa kanyang ina.

Kaya’t tulad ni Cassandra, sabik siya na sana’y mamatay na si Irina sa lalong madaling panahon.

Upang hindi magkasala ang kanyang ama, sinabi ni Zoey, “Kung nalaman ni Alec na nais siyang patayin ni dad, it’s the end of everything.”

Nagluwag ang puso ni Nicholas. “Magaling ka pa rin, Zoey, at iniisip mo pa rin ako.”

Nagpatuloy ang pamilya sa pag-uusap kung paano nila kakausapin si Alec kapag dumating ito sa kanilang bahay kinabukasan ng hapon. Pagdating ng hapon, pumasok ang isang kasambahay at nag-ulat, “Sir, Madam, nandiyan po si Irina, nagsasabing pupunta siya para kunin ang mga litrato nila ng kanyang ina.”

“Sabihin mo na lang, bukas na lang siya pumunta!” mabilis na sagot ni Zoey.

Agad na lumabas ang kasambahay at nagdala ng mensahe, “Pasensya na po, Ms. Montecarlos, may mga gagawin po si Sir, Madam, at ang young lady ngayong hapon. Inutusan po ako ng Madam na pabalikin kayo bukas para kunin ang inyong mga gamit. Ms. Montecarlos, pakiusap, umuwi na po kayo.”

Wala nang magawa si Irina kundi umalis nang walang dala.

Habang malapit na siya sa inuupahan niyang lugar, ramdam niya ang gutom. Palagi siyang gutom nitong mga nakaraang araw at gusto niyang kumain ng masarap, ngunit wala siyang pera. Nang bumili siya ng mga mantika at gulay na bun sa kalye at kasalukuyang kinakain ito nang masarap, may isang tao na tumayo sa harapan niya at pinagmamasdan siya.

Si Greg, ang assistant ni Alec.

Muntik nang magulat si Irina, ngunit agad siyang dumaan at hindi na nagsalita habang kumakain ng bun.

Wala siyang ugnayan kay Alec kundi bilang isang kasosyo sa negosyo at wala na siyang ibang pakialam pa rito maliban na lamang kung kailangan nilang mag-acting sa harap ni Amalia.

Hindi siya basta nakikipagkaibigan sa sinuman.

“Ms. Montecarlos,” tawag ni Greg, hindi niya inasahan na hindi siya bibigyan ng pansin ni Irina.

Huminto si Irina at lumingon. “Tinawag mo ba ‘ko?”

“Sumakay ka na lang sa kotse,” maikling sagot ni Greg.

“Puwede ba akong magtanong?” tanong ni Irina, nagtaka.

“Ang Madam po ninyo ay tatawag ngayong araw sa bahay para mag-check. Kung malaman niyang hindi kayo magkasama ni Alec…”

“Naiintindihan ko.” Dapat ay gampanan nang buo ang kanilang papel, naiintindihan ni Irina.

Sumunod si Irina at sumakay sa kotse.

Hindi sila nagtungo sa mansion, kundi sa isang marangyang komunidad sa sentro ng lungsod. Dinala siya ni Greg pababa at ipinasa sa isang katulong na nasa apatnapung taon ang edad bago ito umalis.

“Kayo po ba ang bagong young lady?” tanong ng matanda, na may ngiti sa mukha habang tinitingnan si Irina.

Medyo nahiya si Irina at nagsalita, “Sino po kayo?”

“Ako si Felly, ang domestic helper na nagsisilbi kay Madam nang mahigit sampung taon. Inutusan ako ni Madam na alagaan ang kanyang daughter-in-law. Halika, sumama ka sa akin.”

Ang mataas na uri ng duplex suite ay hindi na kailangang ipaliwanag—ang kasagarang yaman nito ay lampas na sa kakayahan ng mga ordinaryong pamilya.

“Saan po ba ito?” tanong niya sa matanda habang pinagmamasdan ng tingin ang buong suite.

“Ito ang dating tahanan ng fourth young master,” sagot ni Felly.

Na-realize ni Irina na dinala siya dito ni Greg, at marahil ay hindi pupunta si Alec dito. Tama lang. Makikinabang siya at hindi na kailangang mag-alala kung saan siya titira. Plano niyang kunin ang mga simpleng gamit mula sa kanyang inuupahan bukas.

Pag-upo ni Irina sa sofa, tumunog ang landline sa living room. Pagkatapos sagutin ni Felly ang tawag, ngumiti siya at nagsabi, “Madam, oo, nandito po siya. Nasa sofa ang young lady.”

Maya-maya pa ay Ibinigay ni Felly ang landline kay Irina. “Si Madam.”

Kinuha ni Irina ang telepono. “Ah... Mama, okay ka lang ba?”

“Irina, how are you? Nagustuhan mo ba ang bago mong titirhan simula ngayon?” malumanay nitong tanong sa kanya. Para bang hinahagod ang kanyang puso sa tuwing naririnig niya ang boses nito.

“Napakaganda po, hindi ko pa po naranasan ang ganitong klase ng bahay,” pag amin niya.

“I’m glad you like it. Where’s my son? Magkasama ba kayo ngayon?” tanong ulit ni Amalia.

Alam na ni Irina na kung nandito siya, tiyak na hindi pupunta si Alec, pero sinagot pa rin niya si Amalia, “Babalik din po si Alec  mamaya, maghihintay ako para maghapunan kami nang magkasama.”

“O sige, hindi kita istorbohin sa mundo ninyo ng dalawa. I’ll hang this up now,” sagot ni Amalia.

“Bye, ma.”

Ngayong gabi, hindi lang si Irina ang nakaranas ng masarap at marangyang pagkain, pagkatapos ng hapunan, personal pang tinulungan siya ni Felly na maghanda ng tubig para sa kanyang paliligo.

“Madam, ito ang essential oil, ito ang bath milk, at ito ang mga rose petals. Magbabad ka gamit ang mga ito para mas lalong maganda ang inyong kutis. Naghanda na ako ng bathrobe sa labas ng banyo, kukunin na lang po ninyo ‘yan kapag tapos na kayo. Ako ang maghahanda ng kama ninyo ngayon,” maaalalahanin na sinabi ni Felly.

Medyo nahihiya si Irina, ngunit hindi niya maiwasang mapansin ang malaking banyo, ang malakas na shower head, ang malaking fish tank, at ang mabangong essential oils at rose petals. Wala sa mga ito ang nararanasan niya sa rentang kwarto kung saan siya nakatira, at kailangan niyang pumunta sa pampublikong paliguan tuwing magbibihis. Hindi pa siya nakaranas ng ganitong klaseng kasiyahan sa paliligo.

Ngayon na may pagkakataon siya, ayaw niyang sayangin ito.

Hindi niya alam kung gaano katagal siyang nagbabad, ngunit naramdaman niyang sobrang komportable siya at mabilis na dumapo ang antok. Nang lumabas siya mula sa bathtub, basang-basa, binuksan niya ang pinto at inabot ang bathrobe, ngunit nabangga siya sa isang mataas at matatag na katawan.

"Ah…!" sigaw ni Irina sa takot.