Chapter Six

I just find myself coming together with Lance. Its just that myself is telling me that I should go with him wherever he takes me. Hindi ko alam pero kahit kakakilala lang namin ni Lance parang buo na kaagad ang tiwala ko sa kanya at magaan ang loob ko sa kanya.

Pero hindi ba ako nakakaistorbo sa kanya? Wala ba siyang work ngayon? Baka may importante pala siyang gagawin tapos naobliga ko pa siyang samahan ako ngayon.

“Lance kung may work ka ngayon o importanteng gagawin, I think you should go. I appreciate that you want me to enjoy and to have fun, pero baka kasi may trabaho ka pang kailangang asikasuhin. Ayokong maging istorbo sa iyo.”

He gazed at me and he is staring intently at me now kaya napalunok ako. His stares can make my heart hyperventilate.

“Hindi ka istorbo sa akin and I'm the one who suggested to bring you here. My schedule is free right now and I don’t have important things to do kaya wag mong isipin na nakakaistorbo ka sa akin okay? We have a lot of time to enjoy so lets not waste it.”

Sa bagay. Hindi niya naman ako yayayain na pumunta dito ngayon kung may trabaho siyang dapat gawin. Of course work is important for him and hindi niya ‘yon ipagpapaliban just because of me. I'm just lucky na nakita niya ako ngayon.

I'm unfamiliar to the place where Lance have taken me right now and I can't help but to feel amazed to this place. It's so beautiful and it's so peaceful here. There was a very old tree, a pine tree with a huge trunk. There were many kinds of flowers too with different colors and I can hear the chirping of the birds. I can't also help but to admire the blue sky, ang ganda talaga dito nakaka-relax.

I think it’s a perfect place to go to when you feel so alone and when you feel like you want to run away from your everyday life. You can release all your problems here and reflect while listening to the wind.

“Mukhang nagugustuhan mo ang lugar na ito ah?”

Napatingin ako bigla kay Lance nang magsalita siya sa tabi ko and I gave him my most genuine smile.

“I really like this place, Lance. Thank you for bringing me here. I feel at peace for a while.”

“No worries. I know that this kind of place is what your heart and soul needs right now.” After he said that bigla ko na lang siyang nayakap at bumitiw rin ako kaagad.

“Sorry for the hug it's just that sobrang thankful lang ako sa iyo. Your help last night means a lot to me and now what you did just to make me forget all of my problems is very meaningful.”

“Grabe ka talaga magpasalamat. Kagabi thank you kiss tapos ngayon naman thank you hug, baka sa susunod iba na gawin mo ah.” And he chuckled at binigyan ako ng mapang-asar na ngiti.

Namula naman ang aking mga mukha sa sinabi niyang ‘yon. Shuta ka Lance pinaalala mo pa bwiset!

“If you can see your face right now para kang kamatis sa sobrang pula.” He laughed so hard while looking at me. 

Napairap naman ako sa pang-aasar niya at napansin niya ‘yon kaya tumigil siya sa pang-aasar sa akin.

“Sorry na ang cute mo kasing mag-blush eh. Sige na titigil na ako mukhang badtrip ka na eh.”

Ganito pala feeling kapag may nanunuyo sa iyo. Pero ‘yon nga lang hindi ko naman siya boyfriend at wala akong karapatang magtampo ngayon. Ako na nga 'yong binibigyan ng pabor no’ng tao eh.

“Alam ko na kung paano mawawala ‘yang pagkabadtrip mo.”

Eh? Hindi naman talaga ako badtrip masyado niya namang sineryoso ‘yong reaction ko kanina.

Nagulat ako nang dalhin ako ni Lance sa isang mukhang mamahalin na restaurant. Hindi ko inasahan na may restaurant pala dito sa lugar na pinuntahan namin ni Lance. Puro kasi mga halaman, puno at bulaklak lang ang nakita ko sa lugar na ‘to kanina.

Pumasok na kami sa loob at kaagad naman kaming binati ng mga staff at inasikaso.

The atmosphere is so laid back with high ceilings and wooden beams. The inside looked inviting and it's like cafeteria style whereas the outside is surrounded by trees and flowers. Mayroon namang mga customers na iba but it's not crowded kaya maaliwalas pa ring tingnan ang loob ng restaurant.

Pero mukhang mamahalin dito sa restaurant na ‘to sa itsura pa lang. Mukha ring yayamanin ‘yong mga customers. Bakit dito ako dinala ni Lance? Hindi ko afford kumain dito wala akong pera. 

Kakaupo pa lang namin pero kaagad ko nang kinausap si Lance.

“Lance anong sinasabi mo na alam mo na kung paano mawawala 'yong pagkabadtrip ko? Bakit mo ako dito dinala? Don’t tell me na ang ibig mong sabihin ay mawawala ang pagkabadtrip ko if we will eat here?”

“Yup this is what I mean. Why? You don’t like here? Palagay ko kasi gutom lang ‘yon at lilipas din ang pagkabadtrip mo kapag nakakain na tayo.”

“Hindi naman sa ayaw ko dito it's just that hindi naman talaga ako totally badtrip kanina ang lakas mo lang kasi mang-asar. Anyways kung gutom ka na you can eat, I can wait for you until you finish eating your food.” Binigyan niya naman ako nang nagtatakang mga tingin. 

“No, we will eat together. You should eat too.”

“The restaurant looks so expensive hindi ko afford kumain dito Lance.” Tumawa naman siya sa sinabi ko. 

“Light ‘yon lang pala ang ipinag-aalala mo, don’t worry it's my treat.”

Luh? Masyado namang ginagalingan ni Lance ang pagiging sugar daddy niya sa akin. 

“Lance huwag na at wala akong pambayad sa iyo. Hindi pa naman ako nagugutom eh.”

Pagkasabi na pagkasabi ko no’n ay biglang tumunog ang tiyan ko, narinig niya ‘yon kaya napalunok ako bigla. Actually nagugutom na rin talaga ako pero hindi talaga ako sanay kumain sa mga restaurant, sa mga turo-turo lang kasi ako kumakain dahil nakakamura ako at sulit pa.

Lance shook his head at ngumiti nang bahagya.

“Hindi pala nagugutom ha. Nako Light kumain ka na dahil ang sikmura hindi nagsisinungaling.”

Mapilit talaga ang isang ‘to kaya wala na akong choice but to eat with him. 

Iniabot sa akin ni Lance ang menu para mamili ng kakainin ko but the moment I saw the price of the food ay parang nalula ako. 800 na ang pinakamababang presyo ng pagkain. All the food looks delicious kaso parang ginto naman yata ang mga pagkain dito nakakaloka.

Napansin ni Lance na parang nahihirapan ako sa pagpili ng pagkain.

“What's wrong? You can't choose what to eat?”

“Wala bang mas mura Lance? Grabe naman ‘yong mga presyo ng pagkain dito.”

Pwede ko nang budget sa isang linggo ‘yong 800 eh at saka ‘yong ibang mga pagkain sa menu bente pesos at kwarenta lang sa turo-turo eh. Pero sa bagay restaurant kasi ‘to kaya expected na mahal ang mga pagkain.

“Mamili ka lang. Don’t mind the price, I can pay for it.”

Ay wow! Sana all mayaman at maraming pera.

Pinili ko na lang ‘yong pinakamura. Nakakahiya kapag pinili ko pa 'yong mahal ang kapal na ng mukha ko masyado.

“Lets go back mamayang gabi roon sa una nating pinuntahan. Maganda mag-stargazing doon at sa tingin ko mailalabas mo lahat ng problema mo mamaya. For now lets enjoy the food at maglilibot pa tayo after natin kumain.”

Grabe nakakahawa ‘yong positive vibes ni Lance. Parang nakalimutan ko nga na malungkot ako kanina eh. Thank God he showed up for me today because I don’t think how I’m able to cope up with my problems. Lance best boy!