Hello, readers! Huwag kalimutang magbigay ng GEM kung nagustuhan niyo ang kwento nina Lorna at Royce. Salamat po sa mainit niyong pagtanggap.
SA KABILA ng mapagparusang-halik at haplos ng kanyang ninong ay mas nangibabaw parin ang nakakiliting sensasyon na ngayo'y bumabalot sa buo niyang katawan. Dahil marupok siya sa kabila ng pagpaparusa ay balewala lang sa kanya at mas in-enjoy pa ang sandaling kahalikan niya ang lalaking bukod-tanging minamahal. Nang pakawalan nito ang kanyang mga labi ay walang-sabing pinaharap siya nito sa ding-ding ng elevator, kasalukuyang nakatalikod na siya sa kanyang ninong. Walang-sabing madali lang na-ibaba ng kanyang ninong ang suot niyang panty, mabilis lang dahil sa suot niyang flowing dress. And she bent a little para damhin ang kargadang nais ipasok ng lalaking minamahal. Inalis niya muna ang ilang mga alalahanin at tinanggap ang parusang para sa kanya ay pinaka-masarap na parusa. Napangiwi pa siya nang walang-sabing ipinasok agad ng kanyang ninong ang naninigas nitong pagkalàlàki. Tiniis niya ang kirot dahil alam niyang mapapalitan din naman iyon ng kakaibang sarap at kiliti. "A
"Lorna!" Narinig niya ang sigaw ni Susan. Lumingon siya rito na may matinding lungkot na nadarama. "Wala na ang pera, cellphone pati credit card ko, Susan." Naramdaman niya ang mahigpit na pagyakap ni Susan sa kanya. "Ang mahalaga hindi ka nasaktan, paano pang naging magkaibigan tayo may awa ang Panginoon, Lorna. As long na kompleto ang mga kamay at paa natin at hindi tayo PWD person, kakayanin natin, okay? Magtiwala lang tayo sa Panginoon." Hindi niya napigilan ang pagtulo ng mga luha sa kanyang mga mata. Tunay nga na nakikilala ang tunay na kaibigan kapag nasa gitna ka na nang kagipitan. "Susan... maraming salamat. Mukhang wala akong mabibili ngayong damit." "Huwag mong isipin 'yon, libre ko ngayon kaya huwag ka ng malungkot at bibili tayo at kakain tayo ngayon sa MCDel." Wala na siyang cellphone at wala na rin talaga siya lahat. Kaya ang kailangan niyang gawin ay maghintay kung kailan siya magsisimula sa trabahong sinabi sa kanya ni Susan. Kahit paano ay medyo naibsan
NAPAIGTAD siya nang biglang tumunog ang kanyang cellphone. Nagmamadaling nilapitan niya ito sa center table pero agad ding nagbago ang kanyang isipan, hindi niya pwedeng sagutin lalo na at maririnig sa labas ang tunog nito. Iisipin ng kanyang Ninong Royce na may kasama si Susan sa apartment nito at magdududang siya ang nasa loob. Aminado siyang siya ang hinahanap nang kanyang Ninong Royce. Malaki ang atraso niya rito at panigurado siyang nagtatalo na ang kanyang ninong at ang kanyang magaling na tita. Halos nakakabingi ang mabilis na pagtibok ng kanyang puso. Nanatiling nakatayo lang siya habang hinihintay kung kailan matatapos ang pagtunog ng kanyang cellphone. Nang marinig niya ang papaalis na sasakyan ay tila nakahinga siya ng maayos. Tanda iyon na nakaalis na ang kanyang ninong. Pagdakay narinig niya ang mga yabag ni Susan. "Hinahanap ka niya sa'kin." "Sinasabi ko na nga ba, bakit daw?" Humugot muna ng isang marahas na buntong-hininga si Susan saka hinawakan ang kanyang
"Pero... kumikita ako ng malaki ron, Susan. Hindi ako kilala ng mga tao dahil nakasuot ako ng mask. Nakikilala nila ako bilang si Medusa, pwede kang sumama sa akin pero bawal tayong mag-usap at baka kung sakaling makita tayo ni ninong ay baka magduda pa siya kung sino nga ba talaga si Medusa." "May itatanong ako sa'yo. Sa bar na iyon ba ay nagkaroon din ba ng interes sa'yo si Mr. Sy?" "Bakit mo naman naitanong?" "Dahil posibleng pwede niyang alamin ang tunay mong pagkatao kung sakaling darating siya sa punto na lumalim ang pagkagusto niya sa isang Medusa lalo na at pa-mysterious ang dating mo dahil sa suot mong maskara." May punto rin ang kanyang kaibigan at mukhang kailangan nga niyang mag-ingat, pero paano nga ba kung huli na pala ang lahat? "Pero walang records ang bar na iyon sa tunay kong pagkatao." "Kahit na, makapangyarihang tao si Mr. Sy at isang pitik lang ay makikilala niya ang Medusa na nasa likod ng maskara. Mas lalo lang siyang maiinis sa'yo kung sakali." "M
"Salamat," aniya sa kaibigang si Susan. "Ano'ng nangyari?" kunot-noong tanong nito. Kasalukuyang nasa bahay siya ngayon ni Susan. Mabuti na lamang at okay lang dito ang pansamantala niyang pakikituloy. "Naalala mo ba iyong plano ko sa pagdating ng 18th birthday ko? I give him my precious pearl, Susan." "Gagà ka ba? Naku, talagang tinototoo mo 'yon, Lorna?!" Hindi maipinta ang mukha ng kanyang kaibigan. Ang kaninang lungkot na awra niya kanina ay napalitan ng kakaibang ngiti sa mga labi. "Masarap palang maangkin ng taong tunay mong mahal, ang totoo, wala akong pinagsisisihan sa ginawa ko." "Gosh, bàliw ka na nga. Really, and you did it?!" Hindi makapaniwalang tanong sa kanya ni Susan. "Yeah," simpleng sagot niya. "Kaloka ka, paano kung malaman ng Tita Kristine mo at ng mga magulang mo?" "Alam na nila dahil nahuli lang naman kami ni Tita Kristine at Mama Elaine sa kama kung saan magkayakap kami ni ninong," aniya na may ngiting tagumpay sa mga labi. Nailing na lamang
"You're a disgrace!" Muli dumapo sa kanyang kabilang-pisngi ang isang palad ng kanyang ina na si Mrs. Guerrero. "Leave, isa kang kahihiyan sa pamilyang ito," singit naman ng kanyang ama na si Mr. Guerrero. "Ilabas lahat ng mga gamit niya, manang!" Utos pa ng kanyang ama sa kanilang mayordoma. "No need, I know the truth, Pa, Ma. Hindi niyo naman ako tunay na anak but God knows how much I'm so thankful for both of you. Salamat sa pag-aaruga sa akin, tinatanaw ko po iyong utang na loob. Muli akong humingi ng tawad dahil sa pagkakamaling nagawa ko sa pamilyang ito. Patawad kong hindi ko napigilan ang tunay na silakbo ng aking damdamin, I have to go," mahabang tugon niya. Mabuti na lamang at napigilan niya ang sarili na huwag maging emosyonal sa harapan ng mga taong nag-aruga at nagmahal sa kanya. Dumagundong ang tangis at hagulgol ng kanyang ina habang inalalayan ito ng kanyang ama. Hindi man nito sabihin ay ramdam niyang ayaw nitong umalis siya, pero kailangan para protektahan ang