MasukSa kwarto, si Lorie ay nakaupo sa kanyang kama, ang mga kamay ay pinipiga ang telepono ng mahigpit, sinubukang labanan ang panginginig ng katawan. Tinutok niya ang mga mata sa dingding, ngunit ang lahat ng kanyang isipan ay puno ng takot at galit. Ang pagkatalo na dulot ng pagtataksil ni Jason at Necy ay tila mas pinatindi pa ng balita mula kay Dante. Sa kabila ng kanyang mga emosyon, hindi siya pwedeng magpadala. Kailangan niyang kumilos."Tito, may nakuha na po akong ebidensiya. Ano po magagawa natin para mapatalsik ko si Amor sa kompanya ni Daddy?" tanong ni Lorie, ang boses ay matigas, ngunit mahirap itago ang pag-aalala sa bawat salita.Sa kabilang linya, narinig niya ang malalim na buntong hininga ni Dante bago ito nagsalita. "Iha, may masama akong balita. Nagbabalak ang mga Curry na ilipat ang shares mo sa kompanya... ang shares sa kanila. May alam ka ba dito, iha?"Ang puso ni Lorie ay bumangon sa dibdib. "Tito, wala po akong alam. So ibig sabihin, kumilos na sila para kamkami
Habang patuloy na bumababa si Lorie, ang bawat hakbang na ginagawa niya ay nagiging mas mabigat. Tila may mabigat na presensya sa paligid niya, ngunit hindi niya ito kayang tuklasin—dahil ang kanyang mga mata ay wala nang kakayahan na makita ang lahat ng nakapaligid sa kanya. Ngunit sa kabila ng kanyang pagkukunwari, may kakaibang pakiramdam na tumimo sa kanyang puso. Ang kanyang katawan ay alerto, at bawat galaw ng kanyang paligid ay nararamdaman. Isang pakiramdam ng pag-aalinlangan at takot na nagmumula sa kabila ng mga pader na kanyang itinayo sa sarili.Ngunit sa isang hindi inaasahang sandali, naramdaman niya ang isang paa na humarang sa hagdan, at sa kabila ng kanyang pagkakakilanlan bilang bulag, ang kanyang katawan ay nagdama ng panganib. Ang galit ni Necy, ang taksil, ay muling naglalabas ng mga pangako ng kasakiman. Si Lorie, kahit na hindi siya nakakakita, ay nadama ang presensya ni Necy. Ang paa na inilagay ni Necy sa hagdan ay isang tahimik na banta—isang malupit na hakba
Kinabukasan, maaga nagising si Lorie. Ang kanyang mga mata ay tila hindi pa nagising mula sa malalim na pagkagambala ng gabi. Puno ng sakit at galit, pero mas nangingibabaw ang kanyang determinasyon. Bago pa siya tumayo mula sa kama, narinig na niya ang mga yabag ng mga paa mula sa hallway, at hindi nagtagal, pumasok si Jason sa kanilang kwarto. Agad niyang napansin ang mga bakas ng kahapon—ang mga hickey na malinaw na nagpapakita ng kababuyan ng magkasama si Jason at si Necy. Ang mga ito ang nagsilbing mantsa sa katawan ni Jason, at sa bawat pagkakita ni Lorie, ang galit na kanyang pinapakalma ay muling umalab."Manhid na ako, Jason. Sa kataksilan ninyo ni Necy," bulong ni Lorie sa sarili. Pinipilit niyang kontrolin ang panginginig ng kanyang katawan. Ngunit sa kabila ng kanyang pagpapakalma, ang sakit ay sumasabog sa kanyang puso. Lahat ng naipon na galit ay tila naglalabasan mula sa mga mata niyang may kalungkutan. Hindi na siya makapaghintay pa, ngunit alam niyang kailangan niyang
Matapos ang ilang oras ng matinding pagmumuni, si Lorie ay hindi pa rin mapakali. Habang ang dilim ng gabi ay patuloy na bumabalot sa mansyon, ang kanyang mga mata ay patuloy na nagmamasid sa dalawang taong nagsisilbing dahilan ng kanyang paghihirap—si Jason at Necy. Hindi siya makapaniwala na ang mga taong itinuring niyang mahal sa kanyang buhay ay nagtakda ng lahat ng ito. Ang mga kasinungalingan nila ay isang pader na nagbabagsak sa kanyang mga pangarap, at ang sakit na dulot ng pagtataksil ay matindi, ngunit hindi siya titigil.Nasa tabi ng wardrobe cabinet, hindi gumagalaw si Lorie, ang mga mata niyang nag-aalab ng galit ay nakatutok sa dalawang tao sa kama. Si Jason, ang asawa niyang hindi tapat, at si Necy, ang kabit na walang kaluluwa. Magkayakap ang dalawa, at ang kanilang mga hininga ay magaan, senyales ng kanilang matamis na pagtataksil.“Mga talimpandas,” bulong ni Lorie sa sarili, ang mga labi niyang halos hindi gumagalaw. Ang galit na nararamdaman niya ay hindi na tulad
Tahimik na ang silid matapos ang maiinit na oras na nagdaan. Ang ilaw ay bahagyang nakapatay, ang kurtina ay gumagalaw sa bawat hinga ng hangin mula sa bukas na bintana. Sa gitna ng katahimikan, naroon pa rin si Lorie—nakasiksik sa loob ng wardrobe cabinet, halos hindi humihinga, ang buong katawan ay naninigas sa takot at galit.Mahigpit ang kapit niya sa cellphone. Patuloy pa rin ang pag-record.Hindi pa tapos ang bangungot.Sa labas ng cabinet, naroon sina Jason at Necy, magkatabi sa kama. Ang anyo nila ay parang magkasintahang walang konsensiya, parang walang sinirang buhay, parang walang inagawang pamilya.At doon, sa gitna ng katahimikan, muling nagsalita si Necy.“Jason…” mahina ngunit puno ng pananabik at pagkainip ang boses nito. “Ano ba talaga ang plano mo kay Lorie? Paano naman ako, babe?”Napapikit si Lorie.Parang kutsilyong tumusok sa kanyang dibdib ang bawat salita.“Hanggang kailan pa ako maghihintay?” dugtong ni Necy habang mas hinihigpitan ang yakap kay Jason. “Sawa n
Habang ang dilim ng gabi ay patuloy na bumabalot sa mansion, si Lorie ay nagsimula nang magbago. Ang mga mata niyang matagal nang nagkunwaring bulag ay muling binuksan ng galit at determinasyon. Ang bawat hakbang na tinatahak niya ay isang pahayag—hindi siya magiging biktima magpakailanman. Hindi na siya ang babae na maghihintay at magtitiis. Sa gabing iyon, si Lorie ay isang babaeng puno ng intensiyon, na handang magsimula ng isang laban para sa katarungan at paghihiganti.Mabilis niyang tinahak ang madilim na hallway, at ang kanyang mga hakbang ay tila sinusundan ng mga anino ng mga kasinungalingan na matagal na niyang pinapasan. Ngunit sa bawat hakbang, sa bawat galit na tumitimo sa kanyang puso, lalong tumitibay ang kanyang hangarin—hindi siya titigil hangga’t hindi natutuklasan ang katotohanan at ang mga taong responsible sa pagkamatay ng kanyang mga magulang ay nagbabayad para sa kanilang kasalanan.Dumating siya sa study room ni Jason. Walang t







