Namayani ang malakas na palakpakan at hiyawan matapos ang outro ng kanta. Hawak ang bass guitar, binigyan ko ng isang tango si Collete.
“Good evening po, pwede na po kayong mag-request ng song,” ani Collete gamit ang tinig niyang kay lambing sa pandinig. Ngunit kahit gano’n ang paraan niya ng pagsasalita, kahit pa kasing buti ng anghel siya makisama sa lahat. Gagawa ng paraan ang isip ko upang makahanap ng butas na maaaring magpahamak sa akin. All this time, everything seems fine to their eyes. I guess I'm the only one who's fighting my cloud of thoughts. Dark thoughts that keep on bugging me, waiting for my body to collapse before dragging me down to my fears.I tried my best to clear my negative thoughts. I tried to be strong even though I was feeling the strike of nervousness and fear again.Collete pointed her fingers at the audience. She was describing the girl she wants to ask. Dahan-dahan naman itong lumapit at nagsalita sa tapat ng mikropono nang matawag.“I love your composed song and I would like the request The Angel in Disguise,” the fan muttered as we witnessed how her eyes twinkled. College nodded before she smiled sweetly, something that immediately stunned the audience.Sa aming banda, si Collete ang may pinakamalaking epekto sa manonood. Ani nila'y kakaibang ganda raw ang pagmamay-ari niya na hindi naman namin ikakaila. After all, her appearance is also a big help to us so that we could attract a massive audience.Eleanor tapped the drumstick three times, I prepared to play as well. The first verse was enough to make them shout and go wild. But instead of being happy, I just swallowed and tried to join the happiness they were feeling'. Good thing that was our last song for today because I might feel worse if we’ll continue to play longer.We were catching our breath when our performance ended. “Good job girls!” Sir Robie, our manager greeted us while holding the six white envelopes that I know my friends also know the contents of. None other than money.
“Thank you very much,” I said. I'm always like this, trying to communicate and interacting with others the best that I can. I’m grateful that I could see an improvement already. My parents don't care about my condition and couldn't consider my suggestion fully.
"Next week ulit, girls!" Kumaway kami sa kaniya at saka lumabas sa aming maliit na kwarto.
"Mauuna na ako sa inyo, ha?" We nodded. I flinched when Lyndsey took a glance at me."Eve, kumalma ka."Instead of trying to calm myself down, my fears only intensified. I felt threatened because of her stares. Bumuntong hininga na lamang siya at binigyan ako ng isang ngiti. I knew that she was used to it. Nagpaalam pa itong muli bago pumasok sa kotse. We watched her drove away until we could no longer see her car."See you after two weeks! Ingat kayo!" Yumakap muna ako sa kanila bago umatras nang kaunti upang panoorin ang kanilang pag-alis.I felt a shiver in my spine after facing the dark road. I felt a shiver in my spine after facing the dark road. Wondering how I can cross without being anxious and worried for myself. I started to step forward while clutching my black backpack tightly. It’s eleven o'clock in the evening, the cars were getting fewer and my only guide was light poles that were far away from each other.Kailan ba matatahimik ang isip ko?I hate myself for thinking that I might die. Maari akong mamatay sa susunod na linggo, bukas o maaari ring ngayon na mismo.I heard laughter from behind me. I couldn’t look back, the only thing that was running through my mind was danger. I tried to walk faster but with each step I took, the clearer their voices and footsteps tingled around my ears. In a brief moment, I already looked like a person who got soaked in the rain of sweat. It’s hot even though I'm only wearing denim shorts and a white t-shirt.Paranoia.
Natagpuan ko na lamang ang sarili na tumatakbo palayo. Panay ang mahinang pagtili ko na tila nanghihingi ng tulong. Narinig ko rin ang pagtawag nila sa akin. Paglingon ko'y tumatakbo na rin sila palapit sa akin. Namilog ang aking mata at iyon ang naging dahilan upang tuluyan nang lumubog ang sarili sa takot.Hindi ko na pinalampas pa ang ilang segundo at mas binilisan ko na ang takbo.Nawalan na lamang ako ng balanse matapos maramdaman ang matigas na bagay na dumikit sa aking katawan.My sight started to get blurry, I realized that I'm about to cry. Kung hindi lamang sa isang pares ng kamay na humawak sa aking braso ay paniguradong bumagsak na ako sa daan."Hey, miss? Are you alright?" I blinked twice before my sight came back to normal. I pressed my head as I felt the dizziness."Help," I said with my hoarse voice. Nanginginig akong kumapit sa kanyang braso. My knees were shaking, any seconds now surely I'll get down.In one swift motion, I felt his warm arm around my waist and pulled me to give me a hug. My lips quivered in shock. My heart was beating so fast, not because of my fear. Instead it was pounding.I never thought being comfortable while I'm close to a stranger was possible.
Noong nakilala ko siya, hindi na maalis sa isip ko ang pagnanakaw ko ng halik. I remember how she flinched, tila binaliw ako ng labi niya. I was busy walking when I heard a loud voice, nahanap ko kung saan ito nanggagaling. They looked like a couple, para silang nag-aaway. Palapit ako nang palapit at naging mas klaro sa pandinig ko ang pinaguusapan nila. I noticed that the girl is not comfortable. Saka ko lang nakita ang babae nang makalapit ako. I know it's her."May problema ba dito?" lumapit ako sa kanila, the girl flinched, nakita ko pa ang pagtingin nito sa kabuuan ko. ."Yvonne, kilala mo ba siya?""Hin—"I cut her off. "Kaibigan, bro. What's the matter?" her eyes widened when I placed my arm around her shoulders."Yvonne bakit hindi mo sinabi sa'kin?""D–Do I have to
"Are we there yet?" nababagot kong usal, he chuckled."Malapit na," nanatili ang isang kamay niya sa likod ng ulo ko, hinahawakan ang makapal na piring. Habang ang kabila ay inaalalayan ako."Para sa'n ba kasi 'to? Pwede mo naman sabihin na lang sa'kin, e.""Relax, baby!" tumawa siya, simimangot ako. Ilang segundo lang ay nakaramdaman ako ng mga bato, may ingay din na para bang nagkikiskisang bakal."Are you ready?" I nodded, lumuwag ang piring ko. Hindi ako nakapaghintay at dali ko itong tinanggal."Xav," tawag ko. He hugged me from behind. Tanaw namin ang construction workers na abala sa kanilang ginagawa. Sa harap ay ang tatlong palapag na bahay, hindi pa ito tapos pero nakikita ko na ang disenyo.That means, matagal ng sinimulan ang paggawa ng bahay."We're going to live here," sumandal ako sa dibdib niya."Let's go inside, baka may gusto kang ipabago?" naglahad siya ng kamay na maagap kong tinanggap
READ AT YOUR OWN RISK!"What?" hindi makapaniwalang sambit ko."You have no choice, Yvonne," he played with my hair, may pagkakataon na hahalikan niya ang gilid ng labi ko. He knows how to play well, damn."Let me live with Xarina," I stuttered, yumuko siya upang dampian ng halik ang pisngi ko."What else?" bulong niya, I bit my lower lip."W–Wala na," panay ang titig niya sa akin, pinapanood ang bawat reaksyon ko."Gusto mo bang ikasal?" humigpit ang kapit niya sa baywang ko.I nodded. "Oo? Kapag stable na ang buhay ko kasama si Xarina.""Now that I'm here, your life is stable," ngumisi siya.Napatili ako nang buhatin niya ako, binuksan niya ang pinto ng kwarto. Marahan niya akong inihiga sa kama, umiwas ako ng tingin. He removed his coat and started unbuttoning his bu
After three weeks, madalas na nakakasama ni Xarina si Xavion. Hindi ko magawang tumutol, isa 'yon sa mga bagay na hindi ko ipagkakait sa anak ko, ang makasama ang ama niya."Mimi, excited na'ko!" tumalon talon siya sa kama, I laughed."Ingatan mo 'yon, a," she nodded."Come here," lumapit ako sa tapa ng salamin, bumaba siya sa kama at sumunod sa'kin. Pinusod ko ang buhok niya at nag iwan ng hibla. I applied lipbalm on her lips and covered it with lip gloss."Am I pretty na?" she giggled, pinisil ko ang pisngi niya. Sabay kaming napalingon sa direksyon ng bintana nang marinig ang pagbusina."He's here! Huwag kang makulit, a!" inunahan niya ako sa pagbaba, sinalubong siya ni Xavion ng yakap at halik sa noo."Excited much ka, girl!"Natawa ako, ngumuso si Xarina. "Chill, baby. Madami pa tayong pupuntahan!"Nakakainggit, I want to come with them but I can't, hindi ko pa day off."Mi, aalis
Nag-jeep ako para makapasok, hindi ko pa nakukuha ang porsche kay Xion. Hindi ko alam kung paano iyon kukunin, should I approach Xavion?My shift started, pero ang sasakyan ko ang tumakbo sa aking isip. Nakasalubong ko si Carlvin, lalagpasan ko na sana siya nang bigla itong magsalita."Ahh, Yvonne," I turned my gaze at him."Are you free after your shift?" kumunot ang noo ko."Bakit?""Aayain lang sana kitang lumabas," he smiled genuinely.Napamaang ako, "Gano'n ba, I'll try. Kailangan ko pa kasing sunduin ang anak ko, e.""May anak ka?" nawala ang ngiti niya, tumango ako. Napaiwas siya ng tingin."Pwede naman natin siyang isama!""O, sige," ngumiti ako. "Salamat!"Nagpaalam siya sa akin, akmang maglalakad ako nang maabutan ko si Xavion na blankong nakatingin sa akin, I gulped. My body stiffened, ang paa ko'y parang dinikitan ng glue at dumikit sa sahig upang h
"Mimi, why do you look so tense?"Napahinto ako sa paglapag ng pagkain sa lamesa. Gusto kong sabihin sa kaniya na nandito na ulit sa Pinas ang ama niya. Umiling ako."Nothing, pagod lang si Mimi. Kain na," I smiled."Mi, I forgot to tell you about this yesterday, kailangan n'yo na pong pirmahan 'yong card ko.""Sure, after ng shift ko, ako na rin susundo sa'yo." tumango siya.After we ate, umalis na ako, bahala na si Collete maghatid sa kaniya. Abala ako sa pagmamaneho ng biglang bumagal ang takbo ng kotse ko. I tried to increase the speed, pero hindi ko nagawa. I parked my car on the side of the road, muntik pang hindi makaabot. Huminto na nang tuluyan ang kotse.Lumabas ako para tignan ang problema, at saka papasok ulit para subukang paandarin. Hindi naman flat ang gulong!I hate this! Malalate na ako sa shift ko."Ma'am, ano pong problema?" lumapit sa akin ang isang security gu