CHAPTER THIRTEEN:
SA unang pagkakataon, nagmatigas si Uncle Peping sa pagtanggi sa gusto ng anak.
"Hindi puwedeng diyan sa 'yo mamirmi si Nadine, Marissa," the old man reasoned in a cajoling tone.
"Bakit naman hindi, Papa?" muktol ng anak habang ipinapadyak ang isang paa. "Gusto ko, kasama ko si Nadine--para may mag-alaga sa akin."
"Puwede naman ang gusto mo, anak--pero hindi maaaring diyan na rin tumira si Nadine."
Ipinadyak uli ng anak ang paa kaya muling lumagutok ang suot na high heelssa sahig na marmol. "A, basta!" Nagdabog na nang nagdabog si Marissa. "Basta, gusto kong dito tumira si Nadine!"
Nagnakaw ng sulyap si Nadine sa kinar
CHAPTER FOURTEEN: SA wakas, matapos ang matiyagang paghihintay, nakakuha rin ng magandang tiyempo si Teo. Everyday, Nadine went to his house to serve as a stay-out personal maid for Marissa. The woman was elusive and slippery. Nadoble ang pagiging mailap at maingat nito. Nagagawang mawala kapag lumilitaw siya sa isang lugar. He had to wait and wait and wait... At habang naghihintay siya ng tamang pagkakataon para makapiling uli ang babae, patuloy siyang nagiging bingi sa mga paalala ng kanyang konsensiya. Paano'y hindi naman niya kayang maging matatag at matibay kapag tungkol kay N
CHAPTER FIFTEEN: MATAPOS ang matamis na luwalhati, ang mapait na katotohanan naman ang pumalit. It was a very short 'high'. Mistulang epekto ng mamahaling droga ang mga sensasyon. The wonderful sensations were addictive and very brief. The happiness was a fleeting item. Para bang ibinulusok siya papaitaas at saglit na nanatili doon. Bago ibinulusok papaiba upang ihulog na naman sa kumunoy ng kasalanan. It was good while it lasts. Nang bumalik na sa normal ang pagtibok ng puso nila at ang paghingal, nagmulat ng mga mata si Nadine.&nb
CHAPTER SIXTEEN: "ORDER in the court! Order in the court!" Yamot na ang babaeng huwes sa paulit-ulit na pagsaway sa mga taong sumasaksi sa kontrobersiyal na kaso ni Teo Montes. Saka lang nagsalita ang prosecutor nang muling mamayani ang kapayapaan. "May I present the next witness, your honor?" "Yes, Attorney Paez." Hindi nakikinig si Teo. Lumilipad ang kanyang diwa. Nakatitig siya sa babaeng walang katinag-tinag sa pagkakaupo. Nadine, bakit hindi mo man lang ako dinadalaw? Sabik na sabik na ako sa 'yo, mahal ko! bulong niya sa hangin habang nakapikit. He thought of her sweet lips,
CHAPTER SEVENTEEN: BUMUNO ng limang taon si Teo sa 'loob' bago bumaba ang panibagong desisyon mula sa Korte Suprema. Napawalang-sala siya. Si Nadine rin ang naging daan sa paglaya niya--sa pamamagitan ng hindi paglitaw sa korte nang ipatawag ng mataas na hukuman. Her role was not that pertinent, after all. "Kumusta ka na, iho?" bati ng kanyang Mama habang hinahagkan siya sa magkabilang pisngi. Kinamayan siya ng kanyang Papa. "You look haggard. Kailangan mo ng isang mahabang bakasyon." He smiled at the old couple. "Kagagaling ko lang sa isang mahabang bakasyon, Papa," he quipped cyn
CHAPTER EIGHTEEN: PINANGKO ni Teo ang lumungayngay na katawan ng babae. Naghanap ang mga mata niya sa palibot. Dalawa ang pinto sa gawing dulo ng maliit na bahay. Ang isa ay nakabukas kaya nahinuha niya kung alin ang kuwarto ni Nadine. Doon siya pumasok. Sinadya niyang ibagsak sa kama ang babae. Para malaman niya kung tunay ngang nawalan ito ng malay-tao. He stared at the pale face intently. Halos walang kulay ang bibig nito kaya naniwala siyang tutoo ngang hinimatay ito sa labis na pagkagulat nang makita siya. "Marami akong inihandang sorpresa para sa 'yo, Nadine," bulong niya habang nakatunghay sa maputlang mukha. "Ihanda mo ang saril
CHAPTER NINETEEN: HINDI maikakaila ni Nadine sa sarili na nakamit din niya ang lubos na satispaksiyon sa mga bisig ni Teo. He had been rough and cruel but the effect on her was the same. She could not control her shameless responses to him. Maybe because she still loved him very much. Si Teo pa rin ang laman ng puso niya. Parang walang nagdaang mahabang panahon... Ang tanging nagbago lang ay ang pagkakaroon niya ng self-confidence. Wala na siyang nararamdamang pagkapahiya o pagkangimi sa lalaking ito. Maybe because he had been to prison. Para bang pantay na sila ngayon. Hindi kaya
CHAPTER TWENTY: TUMANGO ang nasukol na babae. "Anak natin siya, hindi ba?" Tumango uli ang babae. "I'm sorry, Teo," hikbi nito. "Nagsinungaling na naman ako sa 'yo." Nakabadha ang takot sa mga mata nito. Ngunit hindi pa rin para sa sarili. Takot para sa kapakanan ng anak pala ang namamayani sa loob ni Nadine. Malinaw na hindi ito naniniwalang nasa hustong pag-iisip siya. He could not blame her for doubting his mental state. He had been cruel and ruthless at first, then be
CHAPTER TWENTY-ONE NADINE shifted on her seat agitatedly. "Hindi pa alam ni Junjun ang mga gan'ong bagay, Teo." "Puwes, gusto kong malaman na niya ang tungkol sa atin. You promised me that, Nadine," he reminded her in a hard tone. Yumuko si Nadine habang umiiling. "H-hindi ko magagawa 'yon, Teo," tugon niya. Nanginginig na ang tinig. "Bakit?" he barked again. Para bang ginugulat siya. Kaya napabulalas siya. "P-paano kung mag-asawa ka?" His eyes narrowed shrewdly. "So what if I got married?" tanong nito matapos siyang titigan nang matagal.