DAHIL hindi naman kayang matapos ni Kana ang mga papeles na dinala ng sekretarya niya, nagpasya siyang hindi na muna uuwi. Tumawag siya sa ina at sinabing marami siyang gagawin.“I’ll tell your dad about this. Alright?”“Thanks, Mom. Love you!” Nang maalala si John ay pinahabol niya sabihing. “So, pwede ko na ho siyang pauwiin, Mom?”“Who?”“John. JJ.”Napangiti si Kana nang sagutin siya ng ina na pauwiin na lang muna niya ang bodyguard. Kaya naman after na pinutol ng ina ang linya, agad siyang lumabas at hinarap ang bodyguard.Napasimangot si Kana nang maabutan sa sala ang boduguard na prenteng nakaupo sa sala. Nakataas ang kamay nito sa armrest ng sofa niya, naka-cross legs pa habang nanonood ng pelikula. Tumingin siya sa upuang dinala dito kanina. Naiwan doon sa may pintuan banda.“What are you doing?”Kalmadong tumingin sa kanya ang bodyguard at ngumiti. “Nanonood ho, ma’am.” Tinuro pa nito ang TV.Nakaramdam siya nang inis sa inasta nito. As if, hindi siya ang amo kung kausapin
NAPABALING si John sa kasamahan nang sikuhin siya nito. Nginuso nito si Kana na sunod-sunod ang lagok ng alak. Nasa loob sila ng VIP room nito. Lima silang nakabantay sa dalawang dalagang nag-iinuman. Pinpalabas sila ng dalaga kanina pero hindi sila natinag dahil kabilin-bilinan ng ama nito na hindi nila pwedeng iwan kahit na sa VIP room pa ‘yan. Kahit na ito pa ang may-ari ng bar na ito.“Grabe! Ang lakas pala ni Senyorita sa alak,” ani ni Tonyo na kasamahan niya. “Masarap siguro siyang kainuman.”Imbes na sumagot, siniko niya ito. Doon pa lang sa salitang masarap na sinabi nito, nainis na siya bigla. Hindi niya maintindihan ang sarili niya. Ayaw niyang naririnig ang mga kasamahan na pinagpapantasyahan si Kana. Kahit na sabihing wala itong gusto sa kanya, pero siya ang nakauna rito. Kung hindi man nito pinapahalagahan iyon, siya oo.Nakatitig lang siya kay Kana habang seryosong nakikipag-usap kay Francy Lou. Nakilala na niya ito noong nasa Malaysia sila. Pero hindi niya magawang maba
NAPABALIK si Kana sa sarili nang tumunog ang telepono niya. Agad niyang kinuha iyon sa bag at tiningnan kung sino ang tumatawag. Napangiti siya nang makita ang pangalan ng caller. Sa isip ni Kana, answer button ang napindot niya, dinala pa niya iyon sa tainga niya. “Grant!” Imbes na may sumagot, tumunog ulit iyon na ikinalayo niya ng telepono sa tainga. Tiningnan niya ang screen. Nawala ba ito sa linya o na-cancel niya? Pinilig na lang muna niya ang ulo, baka sakaling mawala ang kalasingan niya. Dahan-dahan lang ang pag-swipe niya para masagot iyon. “At last!” bungad ni Grant sa kabilang linya. “Where are you?” Napangiti siya sa narinig. “I bet, kakalapag mo lang?” Isa itong piloto kaya bihira niya itong makasama. Pero kababata niya ito at isa na rin sa maituturing niyang bestfriend. Lumabas si Kana sa banyo at tinungo ang labas ng opisina para balikan si Francy Lou. Nakangiti siya noon habang pinapakinggan ang kababata sa kabilang linya. “Oh, yeah. I missed you. Where are y
PAMILYAR na naman ang naramdaman ni Kana nang gumalaw ang labi ni John sa loob niya. Pero mas matindi ang galit na nararamdaman niya para kay John dahil sa nakaraan nila. Kaya naman inipon niya ang lakas niya at tinulak ito palayo sa kanya. Kasunod nga iyon ang mag-asawang sampal na binigay niya dito. Nagulat ito sa ginawa niya. Dumilim pa ang mukha nito. Mukhang siya pa ang may utang rito sa paraan nang tingin nito. Pero sa huli, hindi ito nakaimik.“Get out of the car, John,” aniya sa seryosong himig.“Mabilis lang ang biyahe, tiisin mo na lang muna ang presensya ko,” anito, imbes na sundin siya.“Lumabas ka na sabi, e!” malakas na sigaw niya na ikinatigil ni John. “I. Hate. You!” sigaw niya ulit dito. “I hate you, John! ”Doon na ito natigilan nang matagal. Tumitig din ito sa kanya na puno nang katanungan ang mga mata.“H-hindi ko talaga maintindihan kung bakit ang init ng dugo mo sa akin, Ma’am,” seryosong sabi nito. Tuluyan nang nawala ang playful na awra nito.Natawa siya nang
HINDI maipinta ang mukha ni Kana hanggang sa makabihis siya. Hindi raw siya nito type, pero pinatulan siya nito way back? Hindi maintindihan ni Kana ang sarili kung bakit naiinis siya. Pero dapat hindi na siya nagulat. Hindi nga rin nito gustong magkaanak sa kanya kaya ano pa ba ang ini-expect niya? Biglang ragasa na naman sa dibdib ni Kana nang maalala ang nakaraan. Nang mabangga siya ng sasakyan na pagmamay-ari nito, ikinamatay ng batang nasa sinapupunan niya. Nang araw na iyon, naipangako niya sa sariling maghihiganti sa taong gumawa no’n. At ngayon, nandito na nga sa harapan niya ang taong iyon pero parang siya ang napapaikot sa mga palad nito. Para bang mas may kapangyarihan ito sa ngayon, na kahit ang ama ay napapaikot nito. Kung alam lang ng ama ang ginawa nito sa kanya, mag-stay pa kaya ito sa buhay niya?Napatitig siya sa nakatalikod na si Serrano. Hindi talaga matatahimik ang puso niya kung hindi makapaghiganti. Ngayong nagpakita na ito sa kanya ulit, hindi ba magandang pag
MAAGANG nagising si John noon para sa oras ng ehersisyo niya. As usual, nilibot niya ang subdivision ng apat na beses bago bumalik sa malaking bahay ng mga Palma. Kalat na ang liwanag noon kaya kailangang punitin na naman ni John ang ngiti para sa apat na kasambahay na araw-araw na bumabati sa kanya sa t’wing babalik siya. “Goodmorning, Sarhento JJ!” kinikilig pa si Angelika na kumaway sa kanya. Ito ang pinakabata sa mga ito. Sa pagkakasabi ng kasamahan niya, 23 years old pa lang ito. Hindi niya tuloy malaman kung ano ang nakita ng mga ito sa kanya, bakit ganoon na lang kung landiin siya ng mga ito, Sarhento pa rin. Napailing na naman si John. Ilang beses na niyang sinabing hindi na siya sundalo at John na lang ang itawag sa kanya, pero sadyang makulit talaga ang mga ito. “Morning po,” sagot niya pa rin. Hindi naman siya bastos. Saka mga kasamahan pa rin niya itong nagtatrabaho rito sa mga Palma kaya dapat pakisamahan niya nang maayos. Akmang papasok siya sa gate nang makita ang b
“OH, KANA,” anas ni John sa tainga niya. “Hindi ko akalaing mayayakap kita ulit nang ganito. Pakiramdam ko, para akong sinisilaban ngayon dahil sa pagdikit ng mga balat natin.” Kasunod niyon ang masuyong paghalik ni John sa sulok ng labi ni Kana. Bumaba pa iyon hanggang sa mahuli nito ang labi niya. Sabay pa silang napasinghap sa loob nang salubungin iyon ng dalaga.Kahit si Kana, hindi rin niya akalaing mararamdaman ulit ang ganitong pakiramdam. Yakap at mga halik ni John ang isa sa hinahanap niya after nilang maghiwalay ng gabing iyon. Kung nagising lang siyang nasa tabi pa niya si John, baka hindi na niya pinakawalan noon ang binata.Naiyakap ni Kana ang hita sa bewang ni John nang pangkuin siya nito. Hindi man lang bumibitaw ang labi nila habang naglalakad si John. Namnam niya ang masarap at maiiniy nitong halik. Dagdag pa ang posisyon niya rito.Imbes na sa silid niya, sa isang aesthetic na drawer sa sulok ng sala niya siya dinala ni John. Saglit itong bumitaw at inipon nito ang
NAGISING ang diwa ni KANA sa malikot na kamay na naglalaro sa dunggot niya. May ideya na siya kung sino iyon. Nagmulat siya ng mata para tingnan kung tama ba ang nasa isipan niyang nanggigil sa dunggot niya. Bumungad sa kanya ang nakapit pero nakalabi na si John. Nakayakap din ito sa kanya nang mahigpit. Natigilan siya nang maalalang sa sasakyan siya nakatulog. Pinangko siya nito? Pero bakit dito siya natulog? Wala naman siyang sinabi na matulog ito dito.Napangiti siya mayamaya nang muling lumabi ang binata, kasunod niyon ang paglapit ng mukha nito sa kanyang dibdib para halikan siguro. Doon na niya ito pinigil.“Ouch, hon!” Biglang mulat si John ng mata nang hampasin niya ito sa braso. Kasunod din niyon ang pagtanggal nito ng kamay sa dibdib niya.“Ano? Masakit, huh?” Naupo siya kapagkuwan.“Hon?” Ngumiwi pa si John habang sapo ang hinampas niya. “Bakit naman ganoon kalakas?”“Eh kasi, istorbo ka sa pagtulog ko!” Actually, oras na rin naman talaga nang gising niya.“Oh. Akala ko da