"Buhay pa ang lolo mo. Hangga’t narito siya, hindi mo pa kayang hawakan ang kapangyarihan ng Montecillo family," malamig na pahayag ni Senyora Rosario habang tinitigan ang apo niyang si Demetrio.Napakuyom ng kamao si Demetrio. Nagningning ang mga mata niya sa galit at kasakiman. Hindi na ito bago sa kanya, matagal na niyang pinag-iisipang patayin ang sariling lolo, si Deogracia. Para sa kanya, iyon lamang ang tanging paraan upang tuluyang mapasakamay ang pamumuno sa kanilang pamilya.Ngunit taon na ang lumipas, paulit-ulit siyang pinipigilan ng kanyang lola."Bakit hindi na lang natin siya patayin ngayon?" singhal ni Demetrio, halos pigil ang ngitngit. Hindi man siya humaharap ng may paggalang sa matandang si Deogracia, maging sa pribadong usapan ay tinatawag niya ito sa pangalan lamang, isang palatandaan ng kawalan ng respeto.Ang ganitong asal ay bunga ng labis na paglalambing at pagbibigay ni Senyora Rosario mula pagkabata ni Demetrio. Lumaki siyang makasarili, sanay na makuha ang
Matapos masolusyunan ang problema ni Anna, napagtanto ni Esteban na panahon na rin para pag-isipan niya ang sarili niyang sitwasyon. Bagamat hindi na siya ganoon kalapit sa Montecillo family, may isang tao pa rin doon na hindi niya maaaring balewalain, si Deogracia, ang kanyang lolo.Si Deogracia lang ang tanging taong tunay na nagpakita ng malasakit at pagmamahal sa kanya mula sa angkan ng Montecillo. At kahit pa matagal na niyang iniwan ang buhay na iyon, hindi pa rin nawawala sa isip ni Esteban ang responsibilidad niyang magpaalam.Lumalapit na ang oras ng pag-alis nila, at kailangan niyang humanap ng paraan para ipaliwanag kay Deogracia ang kanyang pagkawala, kahit hindi niya balak sabihin ang buong katotohanan.“I can’t tell him the truth… but I need a story convincing enough,” bulong ni Esteban sa sarili habang nakaupo sa eroplano, dalawang araw bago ang kanilang planong paglisan.Habang nasa ere, binubuo na niya sa isip ang isang kuwento, isang kasinungalingang sapat para tangg
Hindi na pinapansin ni Esteban ang maliliit na bagay, lalo na ang hindi paniniwala ng iba sa kanya. Para sa kanya, normal lang ‘yon. Kahit siya pa mismo ang nasa kalagayan ng ibang tao, hindi rin siya agad-agad maniniwala sa mga bagay na tila imahinasyon lang."Magaling kayong dalawa," wika ni Esteban, sabay ngiti. "Ang taas na ng narating n’yo, kahit sa Miracle Place, bihira ang makapunta sa antas na ‘yan sa ganong kaikling panahon."Napakamot sa ulo si Ruben. Hindi pa rin buo sa isipan niya ang konsepto ng “realm” o antas ng lakas. Basta ang alam lang niya, mas malakas na ang katawan niya ngayon, at nakakagawa siya ng mga bagay na imposible noon.“Talaga? Ganun na ako kagaling?” tanong niya, medyo nagbibirong may halong tuwa.Napailing si Esteban, sabay turo kay Elena.“Kung ikukumpara sa kanya, medyo kulelat ka pa rin. Nasa Two-Lamp Realm ka pa lang. Pero si Elena? Umabot na sa Three-Lamp Realm.”“Ha? Mas mataas siya sa’kin?” Halata sa mukha ni Ruben ang pagkabigla at pagkalito, pa
Biglang bumagsak ang temperatura sa buong first-class cabin ng eroplano.Napansin agad ni Esteban ang kakaibang lamig. Hindi ito ordinaryong problema sa air conditioning, ito ay epekto ng hindi mapigilang killing intent ni Anna. Hindi niya pa lubusang napipigilan ang likas na lakas sa kanya, lalo na kapag emosyonal siyang naaapektuhan.“Ang lamig bigla...” bulong ng isang pasahero habang nagkukubli sa kanyang jacket.“May problema ba sa sistema ng aircon?” tanong ng isa, habang pinipindot ang emergency button.Ilang sandali lang ay lumapit ang mga flight attendants, halatang naguguluhan din.“Ma’am, sir, pasensya na po. Iche-check lang po namin ang system. Pakihintay lang po nang kaunti.” paumanhin ng isa sa kanila, habang sinusubukang itago ang panginginig.Sa gitna ng kaguluhan, marahang hinawakan ni Esteban ang kamay ni Anna. Ramdam niya ang pag-ikot ng malamig na enerhiya mula sa katawan nito. Kung hindi niya mapapakalma si Anna, maaaring tuluyan nang mamutla ang buong kabin. At a
May bahid ng pait ang ngiti sa labi ni Esteban habang nakatingin sa malayo, pilit pinagtatakpan ang pagkalugmok sa nangyari. Matagal na siyang hindi nadapa sa ganitong paraan, mula nang tawagin siyang isa sa pinakamalalakas sa Divine Realm, bihira siyang matalo o mapahiya. Ngunit sa isang iglap lang, sa isang walang kahirap-hirap na tulak mula kay Anna, halos wala siyang nagawa.“Ganito pala ang agwat namin ng isang kongtongjing…” bulong ni Esteban, may mapait na tawa sa kanyang labi.Agad namang lumapit si Anna at tinulungan siyang makatayo, bakas ang matinding pag-aalala sa kanyang mukha. Hindi niya inakala na isang simpleng tulak lang ang makakabutas ng pader at makakapatalsik kay Esteban palabas ng bahay.“Ayos ka lang ba? Nasaktan ka ba? May masakit ba sa katawan mo?” tanong niya, sabay hawak sa braso ni Esteban at pilit ininspeksyon ang katawan nito.“Mabuti na lang matibay pa rin ako. Kung hindi, baka basag na ‘ko ngayon,” biro ni Esteban, pilit na tinatawanan ang sitwasyon.Ng
Dalawang taon. Nang marinig iyon mula kay Esteban, tila napako sa kinatatayuan si Anna. Para sa kanya, parang ilang saglit lang ang lumipas mula nang huli silang nagkita. Hindi niya inakalang ganoon na pala katagal.“Dalawang taon?” ulit niya, nanlalaki ang mga mata, halatang hindi makapaniwala.“Oo naman. Kung ayaw mong maniwala, tanungin mo pa si Ace,” sabay turo ni Esteban kay Ace na nasa di-kalayuan.Tumango si Ace bilang kumpirmasyon. Ngunit hindi na lumingon pa si Anna. Para sa kanya, sapat na ang salitang binitiwan ni Esteban, hindi na ito kailangan pang patunayan ng iba.“Ano’ng nangyari sa loob ng dalawang taon?” tanong ni Anna, halos pabulong.“Uwi muna tayo,” sagot ni Esteban, sabay hakbang palayo habang buhat-buhat pa rin siya.“Kung gano’n, ibaba mo na ako,” reklamo ni Anna, kahit bahagyang namumula ang pisngi sa hiya.“Hindi pwede. Hindi kita ibababa,” matigas na tugon ni Esteban, parang batang ayaw pakawalan ang paboritong laruan.“Bitawan mo na ako. Nakakahiya, baka ma