KABANATA 17Diovanni's POVDahil sa ginawa ni Katarina, isang bagyo ng galit ang umiikot sa loob ko. Sobrang nangibabaw ang aking galit na hindi ko masagot ang mga tanong nina Elias at Alphonsus. Hindi ko namalayan na mahigpit ko na palang nahawakan ang pulso ni Katarina, at siya'y napasinghap sa sakit. Sa sandaling iyon, nangunguna ang aking inis, ngunit agad ko itong pinigilan, na-realize ko na hindi solusyon ang pagdulot ng sakit sa kanya.Inakay ko siya papunta sa dating opisina ko, kung saan abala pa rin ang aking sekretarya sa pag-aayos ng mga papel. Nakita niya ang aking seryosong mukha at tahimik siyang tumango, alam niyang ang anumang pagtatangka ng pakikipag-usap ay sasalubungin ng aking galit.Pagpasok sa opisina, itinuro ko kay Katarina na umupo at lumabas ako para kausapin ang aking sekretarya."Alice, kailangan ko ng privacy. Pakisiguradong walang istorbo," sabi ko, pigil ang a pagsikil ng galit."Opo, Sir. Aasikasuhin ko," tugon niya, may bahid ng pag-aalala sa kanyang b
KABANATA 18Shuen's POVNang bumalik ang mga alaala, tila totoo ang lahat. Ang paraan ng pagpaparamdam ni Diovanni ng kanyang pagmamahal, ang kanyang mga salitang tila matatamis na himig sa aking pandinig. Ang mga espesyal na sandali at karanasang ibinahagi niya sa akin, kung paano niya ako inalagaan. Ang lahat ng mga alaalang iyon ay muling bumalik, ngunit sa halip na saya, matinding sakit ang aking naramdaman.Ngunit marahil walang mas masakit pa kaysa sa aking nasaksihan kung paano niya hinila palayo si Katarina. Kung paano niya siya pinili at gaano kadali niya akong binalewala. Hanggang ngayon, hindi ko pa rin maunawaan ang lahat ng sinabi sa akin ni Katarina. Kung paano niya isinigaw ang katotohanan sa aking mukha, na ipinaalala sa akin na ako ay walang iba kundi isang kerida at walang karapatan kay Diovanni.Pagkatapos ng lahat ng panahong ito, akala ko niloloko lamang ako, ngunit ang lahat pala ay isang malupit na kasinungalingan. How did Diovanni manage to hide this from me? H
KABANATA 19Shuen's POVTumitig ako nang buong tapang sa kanyang mga mata. "Hindi, hindi ako aalis sa bahay na ito," sabi ko nang may katigasan, na siyang dahilan kung bakit ako'y nakatanggap ng isang malakas na sampal mula sa kanya. Naramdaman ko ang hapdi na kumalat sa aking pisngi."Wala kang karapatan na tumira sa bahay na ito," mahina niyang sabi, binibigyang diin ang bawat salita. "Tandaan mo ang lugar mo sa buhay ng asawa ko! Kaya umalis ka na bago pa kita ipakulong!" banta niya, sabay agaw ng isa sa aking mga maleta at walang atubiling sinipa ito pababa ng hagdan. Nagkalat ang laman ng maleta, na nagpabuntong-hininga sa akin at nagbigay ng matinding inis habang tinitigan ko siya."Hindi ikaw ang magdedesisyon kung mananatili ako o aalis sa bahay na ito! Hindi ako aalis hangga't hindi ako pinaaalis ni Diovanni!" sigaw ko pabalik sa kanya, na nagpaliit ng kanyang mga mata.Napahinga siya ng malalim sa hindi makapaniwala. "Ang kapal ng mukha mo!" galit niyang sabi. "Wala kang kara
KABANATA 20Shuen's POV"Uminom ka muna ng tubig," sabi ni Atasha habang inaabot sa akin ang isang baso ng tubig, na mabilis ko namang ininom. "Oh My God! Hindi pa rin ako makapaniwala!" bulalas niya habang umuupo sa tabi ko.Nagpapasalamat ako na nakita niya ako kanina sa tabi ng highway habang siya ay pauwi. Balak ko sanang tawagan siya, ngunit naiwan ko ang aking telepono sa bahay nila Diovanni. Wala rin akong sapat na pera para sa taxi, kaya wala akong ibang pagpipilian kundi ang lumakad na lang.Hindi ko alam kung saan ako pupunta kanina, kaya lubos akong nagpapasalamat sa Diyos na hindi Niya ako pinabayaan. Hanggang ngayon, hindi ko pa rin lubos maisip kung ano ang nangyayari. Hindi ako makapaniwala na napunta ako sa ganitong sitwasyon. Bago ko nakilala si Diovanni, maayos ang takbo ng buhay ko.Narinig ko ang malalim na paghinga ni Atasha sa aking tabi. Matapos ko kasing ikuwento sa kanya ang lahat ng nangyari, tila hindi rin siya makapaniwala. Akala niya kasi, ang babaeng nakit
KABANATA 21Shuen's POVSa wakas, ako'y napabuntong-hininga ng maluwag matapos ko maayos ang lahat ng aking gamit sa bagong apartment. Tinanaw ko ang kabuuan ng bahay, at isang matamis ngunit mapait na ngiti ang sumilay sa aking mga labi habang sumagi sa isip ko si Diovanni.Ang puso ko'y puno ng pag-asa, umaasang siya'y maghahanap sa akin. Hindi ko mapigilang magtaka kung ano ang naging reaksyon ni Diovanni nang malaman niyang pinalayas ako ni Katarina. Nagalit kaya siya? Nasaktan? Nagtangka kaya siyang hanapin ako?Alam kong wala akong karapatang umasa ngunit hindi ko ito maiwasan dahil iyon ang sinisigaw ng puso ko. Bukas, pagkatapos ng araw na ito at bago pa man ako makahanap ng trabaho, pupuntahan ko siya. Nais ko siyang makausap at linawin ang lahat sa kanya dahil hanggang ngayon, marami pa rin akong tanong.Naghanap ako ng computer shop dito para makagawa ng resume, at pagkatapos ay nagpaphotocopy ako. Maaga pa naman para sa tanghalian, alas nuwebe pa lang kaya may pagkakataon p
KABANATA 22Shuen's POVNagulat ako nang sabihin sa akin ni Kendra na narito si Diovanni at hinahanap ako. Hindi ko inaasahan na pupunta siya sa aking lugar ng trabaho, at hindi ako magtataka kung nalaman niya kung nasaan ako. Marami siyang koneksyon, kaya madali lang para sa kanya na matunton ako.Nanginginig ang aking mga talukap habang nakatingin ako kay Diovanni. Hindi ko alam ang aking nararamdaman, kung dapat ba akong maging masaya, umiyak, o magalit. Naramdaman ko ang pagtalon ng aking puso habang dahan-dahan siyang lumalapit sa akin. Alam ko kung gaano ko siya nais makita muli. Inaasam ko ang kanyang mga yakap at halik. Ngunit, mayroon ding takot sa aking puso dahil alam ko na sa isang halik lang mula sa kanya, bibigay na naman ako."Maari ba tayong mag-usap?" seryoso niyang sabi. "Sumunod ka sa akin." Pagkasabi niyon, lumakad siya palayo sa akin.Doon lang ako nakahinga ng maluwag nang umalis siya sa aking harapan. Napatingala ako sa kisame para pigilan ang mga luha na parang
KABANATA 23Diovanni's POVNakita ko si Shuen na unti-unting lumalayo, at pakiramdam ko'y malapit na niya akong tuluyang makalimutan. Gusto ko sana siyang pigilan, sabihin sa kanya ang totoo kong nararamdaman, na mahal ko siya, na hindi ko siya kayang mawala, ngunit hindi ko nagawa. Kahit masakit, naisip ko na hindi na dapat akong umasa pa. Kaya pinabayaan ko na lang siyang umalis, at doon, parang nadurog ang puso ko. Umiyak ako, hindi ko mapigilan ang sakit na aking nararamdaman. Ang pagpapalaya kay Shuen ay napakahirap, ngunit wala akong magagawa.Nasaktan ko na siya ng sobra, at alam kong kung ipaglalaban ko pa siya, mas lalo ko lang siyang masasaktan. Napakasakit sa akin na makita ang sarili ko na ganito; parang hindi ko na kayang magpatuloy pa sa buhay na wala si Shuen. Ayaw ko ring masaktan si Dionne, marami na akong panahon na sinayang para makasama ang anak ko.Bagaman hindi pa rin ako makawala sa impluwensya ni Katarina kahit matagal na kaming wala sa isa't isa. Natatakot ako
KABANATA 24Diovanni's POVPagbalik namin sa bahay, nakita ko si Dionne na mahimbing na natutulog. Dahan-dahan ko siyang binuhat at dinala sa loob. Agad na sinalubong kami ng yaya, at maingat niyang kinuha si Dionne mula sa aking mga bisig para ipanhik sa taas. Habang papunta ako sa hagdan, balak kong magpalit ng damit, napansin ko si Mama sa sala. Malalim ang usapan nila ni Katarina at Arianda, at ramdam ang bigat ng kanilang pag-uusap.Sinikap kong umiwas sa kanilang seryosong palitan ng salita, hahakbang na sana ako paitaas, ngunit napansin ako ni Mama. Hindi ko mabasa ang kanyang mukha habang mahigpit niyang hawak ang isang papel, at mataray ang kanyang boses na tigib ng galit nang tawagin niya ako."Diovanni," sabi niya, ang tono niya'y halo ng galit at hindi makapaniwala. "Ipaliwanag mo ito sa akin," utos niya, itinutok ang papel sa akin.Hinarap ko si Mama, blangko ang aking ekspresyon katulad ng pakiramdam ng aking isipan. "Ano ang problema, Mama?" tanong ko, walang tunay na in