Chapter 1

Chapter 1

Llilieth’s POV

Six Years Later

“Mommy! Mommy, look at this! I did a drawing of Daddy Eros, me and you!”

Narinig ko ang sigaw ng anak ko mula sa sala habang ako’y nagluluto sa kusina. Lumingon ako agad. Nakita ko si Kaze, bitbit ang kanyang drawing pad, patakbong lumapit sa akin na parang excited na ibalita ang panalo niya sa buong mundo. Hawak-hawak niya ang isang makulay na larawang iginuhit gamit ang krayola—isang lalaking nakangiti, may hawak na bulaklak at ilang regalo. Iginuhit niya rin ang isang babae at isang batang mukhang masaya sa gitna nila.

Maganda ang pagkakaguhit niya. Kahit sa edad na anim ay kitang-kita ko ng namana niya ang talento sa pagguhit ng kanyang ama.

Napangiti ako, kahit may konting kirot sa puso. Pinunasan ko ang kamay ko sa apron at lumuhod sa harap niya. “Wow, ang galing-galing naman ng anak ko! Ang gwapo ni Daddy Eros dito, ah!” Sinubukan kong panatilihin ang sigla sa boses ko, pero may bahagi sa akin na napipilitan pa rin. Hindi dahil hindi ako masaya—kundi dahil ang mga alaala ay minsan sadyang mahirap takasan.

“Of course! Kasi si Daddy Eros ang handsome guy sa buong mundo!” sabay tawa niya, inosente, totoo. Iyon ang tawa ng isang batang walang bahid ng lungkot, ng isang batang ligtas at mahal.

“Uy, baka marinig ka ni Daddy Eros, lumaki pa ulo nun,” biro ko habang kinukurot ang pisngi niya. At parang tinawag ng pagkakataon, narinig ko ang yabag ng pamilyar na hakbang mula sa likod.

“Too late, I already heard it,” sambit ni Vience habang papasok sa sala, may dalang basket ng mga prutas. Naka-puting polo siya, may konting gusot—malamang galing pa sa palengke. At kahit pawisan, kahit pagod, para sa anak ko, siya ang pinakagwapo. At para sa akin… siya ang naging tahanan ko, sa panahong ako’y wasak na wasak.

“Naku, Vien. Bakit ganyan ang itsura mo? Hindi ka na mukhang rich kid niyan.” Biro ko sa kaibigan ko.

Pabiro naman siyang umirap. “Duh! I'm still handsome… and pretty even looking like this!”

Natawa na lang ako. “Yeah, believe what you want to believe.”

“Gwapo raw ako, sabi ng paborito kong bata,” dagdag niya, nakangiti.

“You’re really handsome, Daddy Eros!” sagot ni Kaze habang niyayakap siya ng mahigpit. “Kahit na you sometimes sound like my mommy.”

“Pfft!” Sabay kaming natawa dahil sa komento ng anak ko.

I can't blame Kaze. It's true na minsan ay mas babae pa si Vience sa akin, that's because he's gay. He's been gay since our high school days but he's the most gentle person I know. Mas lalaki pa siyang mag-isip kaysa sa mga tunay na lalaki.

When I gave birth to Kaze, he was there. Noong masa lowest point ako ng buhay ko, siya ‘yong naging sandalan ko. Sobrang thankful ako sa kanya dahil kung wala siya, hindi ko alam kung saan ako pupulutin.

“Oh, siya. Tatapusin ko lang itong niluluto ko para makakain na tayo,” sambit ko, tumango naman silang dalawa.

Pinulot ni Vience si Kaze at iniikot siya sa ere. Tuwang-tuwa ang anak ko habang sumisigaw ng “Woohoo!” Walang takot. Walang trauma. Walang aninong dapat pagtaguan.

Iyon ang pinakaimportanteng regalo ni Vience sa amin—ang kapanatagan.

Pinanood ko silang dalawa. Ang puso ko, unti-unting lumambot. Hindi ko alam kung paano nangyari, pero sa anim na taon na magkasama kami, si Vience na ang naging ama ni Kaze. Hindi niya kailanman itinuring na ibang tao ang anak ko. Hindi siya nagtanong. Hindi siya nagreklamo. Tinanggap niya kami—buo, basag, at lahat ng sugat naming dala.

Lumapit siya sa akin pagkatapos buhatin si Kaze at iwan ito sa mesa para magkulay ulit. “You okay?” tanong niya, pabulong.

Tumango ako. “Yeah. I’m okay,” pero hindi iyon totoo. Alam naming dalawa iyon.

Kasi may mga gabi pa ring ginigising ako ng bangungot. Mga alaala ng mga gabing nilamon ako ng katahimikan habang hinihintay ang isang "Happy Anniversary" na hindi kailanman dumating. May mga araw pa rin na bigla akong titigil sa paghinga sa gitna ng kasiyahan—dahil sa paalala na hindi ito palaging ganito dati.

“It's okay, I know you're thinking about him again. It's your anniversary today, right?”

I smiled bitterly. “We're already divorced, hindi na tamang tawagin ko pang anniversary ang araw na ito.”

Hinawakan ni Vience ang kamay ko. “Then, forget about it. I'm always here for you, Lily. I'm your brother, your sister, your fairy godmother.” May halong birong sambit niya.

Napangiti ako pero agad rin iyong nawala.

“Six years,” bulong ko, habang nakatingin sa labas ng bintana, sa liwanag ng hapon na para bang gustong ipaalala sa akin na totoo ang ngayon.

“Hm?” tanong ni Vience habang inaayos ang mga prutas.

“Anim na taon na mula nung iniwan ko siya. Anim na taon mula nung pinili kong lumaban, lumaya.”

Tahimik siya sandali. Lumapit at hinawakan muli ang kamay ko. Banayad, maingat—para bang laging handang tumigil kung sakaling hindi ko kayanin. Pero hindi na ako marupok na tulad noon.

“You’re strong, Lily. And you’re here now. With us. With your son. Just like I promised you before, hindi kita iiwan and I'll be Kaze's father—kahit na gusto ko maging mother.”

“Sira,” tawa ko, marahan. “But I'm changed now, Vien.”

Napatingin siya sa akin. “Hm?”

“Llilieth na ulit ang pangalan ko. Hindi na ako si Yvon na pinipili lang kapag kailangan. Hindi na ako si Yvon na tinatanggap lang kapag may silbi. Ako na ulit si Llilieth—yung taong kayang tumingin sa salamin at kilalanin ang sarili, hindi ang babaeng nilikha ng isang lalaking sinaktan ako.”

Napangiti siya. “Well then, Llilieth… welcome back. Back to back, totobak!”

Natawa ako, kahit may luha na namumuo sa mata ko. “Hindi ko alam kung paano ako nabuhay noon. Kung paanong kahit alam kong wala na, umaasa pa rin akong mamahalin pa rin niya ako.” Napailing ako. “Grabe, ‘no? Ganun pala kababaw ang pag-asa minsan.”

“Hindi naman masama ang umasa.” He said.

I smiled. “Pero masama ang magmahal ng sobra.”

“That wasn’t love anymore,” bulong ni Vience, hinaplos ang likod ng kamay ko. “That was survival. You did what you had to do. But now… you're living.”

Sumulyap ako kay Kaze. Nakangiti siya habang kumukulay ng bagong guhit. Ang daming kulay. Ang daming liwanag.

“Ang galing lang, ‘no?” sabi ko, bahagyang nanginginig ang boses. “Na kahit ang daming pighati, ang daming sugat… binigyan pa rin ako ni God ng dahilan para ngumiti araw-araw.”

“Kaze?” tanong niya. “Of course, that cute little creature can make even the darkest place bright.”

“No. Hindi lang si Kaze,” Tumingin ako sa kanya. “Kayo ni Kaze.”

Hindi siya agad nakasagot. Parang may bumara sa lalamunan niya, pero ngumiti rin siya—yung tipong ngiti na ramdam mo hanggang kaluluwa. “Kahit hindi ko siya dugo, Llilieth, mahal na mahal ko kayo. At kahit kailan, hindi ko hahayaang masaktan ka ulit. I won't let anyone hurt you or Kaze. I maybe gay, but my fists are still a man's.”

Tumulo ang luha ko, hindi dahil sa sakit, kundi dahil sa pag-asa. Sa wakas.

“Salamat. Sa lahat,” sabi ko, mahina pero buo.

Niyakap niya ako at tinapik ang likod ko. “You don't have to thank me, you and Kaze are my family.”

“Hey, Mommy! Daddy Eros! Come color with me!” sigaw ni Kaze habang hawak ang dalawang krayola sa ere.

Nagkatinginan kami ni Vience. Walang salita. Pero sa ngiti naming dalawa, sapat na ang lahat.

Lumapit kami sa anak ko at naupo sa sahig. Kinuha ko ang isang krayola, habang si Vience naman ay inaabot ang pad ni Kaze. Pagkatapos naming magkulay ay inihanda ko na ang hapunan. We ate happily, laughing, joking, smiling. Something I never get to experience when I was with the man I thought was my dream.

Sometimes I still wonder kung kamusta na ba siya. Kung naaalala niya pa ba ako. O kung hinanap niya ba ako noong umalis ako. Ano kayang gagawin niya kapag nalaman niyang may anak kami? But no matter how badly I wanted answers, I chose to just forget it and set it aside.

Minsan, ang nakaraan ay puno ng sugat.

Pero ngayon… ngayon ay paghilom.

At marahil, sa wakas—matututo na akong magmahal muli. Magmahal sa sarili ko.

Sa tamang paraan.

Sa tamang pagkakataon.

Sa tamang ako.