Chapter 3

Chapter 3

"What are you dozing off?"

I snapped out of my reverie. Tinapunan ko nang tingin ang katabi ko. Pasimple ko siyang inirapan. Pasimple lang dahil takot ko na lang na baka masampal niya 'no? Kahit pa kasal na kami ay boss ko pa rin siya at sunuswelduhan niya ako kaya hindi kami dapat magkaproblema.

Masungit niya akong tinaasan nang kilay, ngali ngali ko siyang hampasin nang upuan. "Wala ho, mahal ko," sagot ko sa pinakamalambing na boses.

Nakita kong mas tumaas pa ang kaliwang kilay niya matapos ay umayos ng upo. Problema nito?

Hindi ko na lang siya pinansin at pinanood ang mga nagsasayang bisita. Mula rito ay ramdam ko ang masasamang tingin sa 'kin ng mga ibang kababaihan. Hah! Hanggang tingin na lang kayo ano?

Tumama ang paningin ko kay Stellar, i know her. Isa siya sa kasama kong artista two years ago, she was a rising star like me that time at nariyan pa rin ang mga tingin niyang puno ng inggit dahil nalamangan ko. Ikaw ba naman maagawan nang isang papa de asukal, sinong hindi magagalit 'di ba?

Para namang ginusto ko rin 'to. Kung ikaw siguro ang malapit sa walanghiyang ito araw araw ay maiirita ka rin. Napakasama ng ugali!

Wala ng mga camera rito, kung mayroon man ay mga kumukuha lamang ng litrato, at hindi na mga press. Which means, kapag sinimplehan kong kurutin si Rivaill ay walang makakapansin.

"Anong nakakatawa? You're freaking me out," wika mula sa katabi ko dahilan nang mas lalong pagngisi ko.

Abala naman sa paguusap ang mga katabi namin sa lamesa na ninong at ninang raw kuno. Hindi ko nga alam kung kasal ba talaga ito o business meeting. Ano pa nga ba ang aasahan mo sa mayayaman? Wala naman akong paki-alam, kahit pa siguro magtayo sila mismo nang building sa harapan ko.

"Mahal, ikagagalit mo ba kapag sinaksak kita nang tinidor?" bulong ko rito sapat lang para marinig niya.

"What?" bulalas niya habang nakakunot ang noo. Kinuha ko ang tinidor at pabirong inamba sa kaniya.

His face is priceless. Talaga namang ikinatutuwa ko.

"Mr. Fontero,"

Natigil kaming dalawa sa pagtatalo dahil sa boses na iyon na tumawag sa kaniya. That was my cue, kaagad akong nag wife mode on. Kidding aside, kailangan ko lang talagang umarteng sweet sa hayop na ito.

Mabilis pa sa alas kwatro kong isinandok ang tinidor na hawak ko sa cake na nasa plato ko. "Mahal, say ah," malambing kong utos sa kaniya.

Hindi niya iyon nagustuhan pero wala siyang ibang choice kung hindi ang isubo iyon. I even saw him grinding his teeth while munching the cake. "Ang galing naman ng mahal ko," kunwari ay painosente kong papuri sa kaniya.

"How sweet, naalala ko tuloy iyong araw na kinasal kami nang asawa ko," tumatawang ani noong lalaking tumawag sa kaniya.

May katandaan na ang itsura nito. Pati bungot at bigote ay kulay puti na. Marlon Quanco Alfiere, siya 'yong sinasabi ni Rivaill na malayo nilang kamaganak. Kaya naman mas kailangan kong galingan ang pag akto ko para hindi kami mahuli.

Namilog ang mga mata ko nang sa akin ito lumapit imbis na kay Rivaill. Sinenyasan niya akong ilapit ang tainga sa kaniya.

"Galingan niyo mamaya a', paniguradong makakarami kayo," humahalakhak nitong bulong kaya naman nakitawa na lang rin ako.

"Syempre naman, kung ganito lang naman ang itsura ng magiging mga anak ko ay hindi na rin ako lugi," gatong ko sa biro nito habang ibinabalandra ang mukha ng katabi kong paniguradong walang alam sa nangyayari. "Hindi ba mahal?" pabiro kong tanong pero masamang tingin lang ang natanggap ko.

Pinanlakihan ko siya ng mga mata.

"Anyways, congratulations on your wedding. Bilang nagiisa mong kapamilya at ako na ang tumatayong magulang mo, you have my blessing," anito nang hindi matinag si Rivaill.

"Who cares about your blessing? I only need my son's approval, labas ka na sa kasalang ito," mariing wika ni Rivaill na talaga namang ikinalaglag ng panga ko. Hindi ko inaasahan na pati sa kapamilya niya ay ganiyan ang ugali niya. Well, hindi na nakakapagtaka dahil pati kay Aki ganiyan ang pakikitungo niya.

Ako na ang nag-sorry sa inasal niya dahil kahit naman anong gawin ko ay hindi niya ibababa ang pride chicken niya. Nakakahiya naman.

Tingnan mo 'tong lalaking ito. Tiningala ko siya nang tumayo siya, nanatili sa mukha ko ang gulat kahit pa noong hilahin niya rin ako patayo. "Saan tayo pupunta? Hindi pa nga ako tapos kumain," reklamo ko.

"Let's start our honey moon, mahal ko,"

I was taken abaick by what he just said. Ilang segundo munang prinoseso ng utak ko ang sinabi niya. Sabay sabay nagtunugan ang mga baso nang tamaan iyon ng bawat tinidor na hawak nang mga bisita.

Sinubukan niya akong hilahin paalis pero hindi ako gumalaw. "Buhatin mo naman ako!" I murmured.

"What? Maglakad ka na lang, may paa ka naman," untag niya, nagsisimula na ring magtaka ang mga bisita kung bakit hindi pa kami umaalis.

"That's not what you call romantic, makikinig ka sa akin o maglulupasay ako rito,"

Ibinalot ko ang dalawang braso sa leeg niya, siya namang sigawan ng mga bisita matapos niya akong buhatin. Hindi mapagsidlan ang ngiti ko, sino ba namang hindi? Nauto ko lang naman ang isang Rivaill Fontero.

Sumakay kami sa isang mamahaling sasakyan nang buhat niya pa rin ako. Hanggang sa makarating kami sa mansyon nila nang hindi niya pa rin ako ibinababa. Pumasok kami sa loob nang kwarto, but not like the way I imagined. "Aray dahan dahan naman mahal," Ihinagis ba naman ako nang demonyo, kahit na may kama ay masakit pa rin sa puwet.

"Stop calling me that. Nakakasuka." Tinanggal niya ang neck tie habang sinasabi iyon.

"E' anong gusto mong itawag ko sa 'yo?" tanong ko habang tinatanggal ang puting kitten heels na suot ko. "Sugar pie? Honey bunch?" taka kong tanong.

Mas maganda na nga iyong mahal, para bongga at masasabi mong love talaga namin ang isa't isa. "Darling?" dagdag ko pa.

He dart me a glare, matapos ay ibinato ang lintik na damit niya sa mukha ko. Inferness, mabango siya.

Nagdire-diretso ito sa loob ng banyo.

Hindi na ito ang unang beses na nakapasok ako sa kwarto niya. Whenever Aki plays hide and seek, he would always hide in here. Ang katwiran ay takot daw ako sa tatay niya akala mo naman siya ay hindi.

Nakakatakot naman kasing talaga, lalo na ang kaniyang mamutok-mutok na biceps. Baka kapag sinakal niya ako gamit 'yon ay hindi kaagad ako makahinga, hindi naman kasi ako papalag. Kaagad akong napangiwi dahil sa iniisip kong iyon.

"Change, you stink," aniya nang magawi sa tabi ko.

Siya na yata ang pinakamaarteng lalaki na nakilala ko. "Oo na," kung susumahin paniguradong gusto niya lang akong lumabas. Bwisit. "Lalabas na nga ho, honey my love so sweet!"

Nagmartsa ako palabas at padabog na isinara ang pinto. Napahilot ako sa sintido.

How did I end up in this mess?

"Aki!" malakas na tawag ko sa kaniya nagbabakasakaling maririnig niya ako sa laki ng bahay na ito. "Nasaan ka na bang bata ka," naghuhurumumintado kong wika.

Kanina pa niya ako tinataguan, ang pilyong batang iyon ang sarap kurutin sa singit manang mana sa tatay niyang masungit.

Isang buwan na rin simula nang magtrabaho ako rito. Hindi naman gaanong mahirap ang trabaho bukod sa kailangan kong bantayan twenty four seven ang batang si Aki at siguraduhin na healthy siya ay wala na akong ibang ginagawa marami naman kasing ibang katulong rito, bukod ang tagaluto, tagalinis, tagalaba at iba pa. Humihirap lang talaga ang trabaho ko kapag hindi siya matigil sa kakalikot gaya ngayon.

"Kimmy, nakita mo si Aki?" tanong ko nang makasalabong ko ang pinakabatang katulong rito, base sa dala niyang pandilig ay katatapos niya lang ayusin ang mga halaman.

"Hindi po ate Lin, hindi ko lang po sigurado kung nasa loob siya nang isa sa mga kwarto," paliwanag niya na tinanguan ko.

Sinimulan ko na lang muling maghanap, sinimulan ko sa play room, sumunod sa living room, lounge at ngayon ay iniisa isa ko na ang kwarto rito sa third floor. Napakalaki talaga nang bahay at siguro aabutin ako nang ilang araw bago mapuntahan ang lahat ng sulok.

Natigil ako sa paghalughog sa lahat ng kwarto nang makarinig ako ng paguusap hindi kalayuan.

I slowly followed the sound and ended up in front of a large door. Nangingibabaw ito sa lahat ng mga pinto rito lalo na ang kulay pilak nitong disenyo.

Ito iyon, ang pinto na tinutukoy ni Aling Teresita. The forbidden door to the underworld, and once you enter there's no turning back.

Biro lang, basta ang paalala niya sa akin ay h'wag daw akong basta-basta papasok dito dahil maraming importanteng nakatago. Ito rin kasi ang nagsisilbing opisina ng masungit na boss namin.

Hindi ko na tinangka pang makinig sa usapan sa loob, hindi naman ako chismosa, siguro oo pero kaunti lang naman saka ayaw ko na ulit mawalan ng trabaho 'no.

"What about Linarie Ariscalde? The new maid. I've watched one of her movies she's a great actress, she's a perfect fit,"

Akmang aalis na ako nang hindi sinasadyang marinig ko ang pangalan ko. No'ng bata pa ako palaging pinapaalala ni Tita sa 'kin na h'wag makisawsaw sa usapan ng iba, pero narinig ko ang pangalan ko 'di ba? E 'di kasali na rin ako sa usapan.

Maingat kong ihinilig ang katawan sa pintuan at mas inilapit ang tainga sa pinto.

"And a scandal,"

Otomatikong nagsalubong ang dalawang kilay ko dahil sa narinig. Nagsalitang muli ang kausap niya. "Ano naman? Hindi naman napatunayan na siya nga ang babae ro'n, at isa pa hindi ba't mas maganda nga 'yon. Kapag mas mainit ang tingin ng masa sa kaniya, mas pabor 'yon sa 'yo,"

Tama, tama. Ilang beses akong tumango tango, kahit pa hindi ko naman alam ang pinaguusapan nila.

Nagtaka ako nang namutawi ang katahimikan. Anyare? Ba't natigil ang usapan?

Nanlaki ang mga mata ko nang gumalaw ang seradura ng pintuan. Isa lang ang ibig sabihin no'n, may nagbubukas mula sa loob.

Patay.

Bago pa ako makaalis sa puwesto ko ay marahas nang bumukas ang pintuan. Wala akong nakapitan, kaya ang ending, na-fall ako. Tumama ang tuhod, kamay at dibdib ko sa sahig, mabuti na lang at naitagilid ko ang mukha kung hindi baka durog na ang ilong ko.

"Aray!" d***g ko at hinagod hagod ang tumamang tuhod.

Tiningala ko ang dalawang naguusap kanina. As usual ay mukhang constipated na naman ang itsura ni Boss, habang nalipat naman ang tingin ko sa isa pang nagpipigil ng tawa.

He's Shelberton Donisovich o Shelby kung tawagin, maliban sa palagi siyang nakabuntot sa naglalakad na bulkang mayon na si Rivaill, pangalan lang niya ang alam ko.

Nahinto ang titigan session namin ni Shelby nang may isang epal ang humigit sa kwelyo sa likod nang maid uniform ko at hilahin ako paangat. Ipinagpapasalamat kong hindi ako nasakal sa lakas ng hila niya.

Parang tuta akong ihinarap nito, habang hawak lamang sa kwelyo. Laglag ang panga ko siyang tiningnan dahil sa sinabi niya.

"Well then, let's get married,"