Chapter 1

Tasyo's Death

Natasha graduation day should be the happiest day of her life. Ngunit isang trahedya ang nangyari sa araw din ng college graduation day niya.

Napag-alaman nilang sinugod sa hospital ang kanyang Lolo Tasyo dahil sa pagtaas ng presyon nang dugo nito na ikina stroke nito nang wala man lang itong kasama sa bahay nila.

Natasha rushed to the hospital with her grandmother Belinda, ngunit wala nang buhay ang Lolo niya ng dumating sila sa hospital.

The doctor confirms the death on arrival ng matanda.

The pair of grandmother and granddaughter cried hard after the doctor informed them about the death. Hindi nila akalain na sa isang saglit lang ay may buhay na biglang nawala.

"L-Lola... paano na tayo? Wala na si Lolo." Natasha cried hard in the arms of her grandmother.

"Tahan na apo ko. Hindi natin hawak ang buhay ng Lolo mo. Mahirap mang tanggapin ngunit kailangan nating magpakatatag sa buhay ngayong wala na siya sa piling natin." Naluluhang pang-aalo ng Lola ni Natasha sa kanya.

"H-hindi ko man lang nabigyan ng magandang buhay si Lolo. Hindi ko man lang nasuklian ang lahat ng mga nagawa niya para sa akin simula pagkabata ko. L-Lola, ang sakit sakit ho. Ngayon na mismong graduation ko pa siya kinuha sa atin ng Diyos." ang natatangis na sambit ni Natasha.

"Shh... Tahan na. Malulungkot ang Lolo mo kapag nakikita ka niyang ganito't umiiyak. Tahan na. Kailangan nating magpakatatag."

"Lolo, nangako kang ise-selebrayt natin ang graduation day ko ngayon. Pero bakit ganito? Bakit wala ka na. Paano namin ise-selebrayt ni Lola ang pagtatapos ko sa kolehiyo ngayon? Pinapaiyak mo ako, Lolo. Ang daya-daya mo. Namaalam ka ng walang pasabi. Hindi mo man lang kami nahintay. Lolo..." Patuloy na paghagulhol ng iyak ni Natasha sa malamig na bangkay ng kanyang Lolo.

Tumikhin ang doctor at pinigilan niya ang kanyang emosyon habang nakatingin sa kaawa-awang mga naiwan ng namatay na matanda.

"Sa naulilang pamilya. Please, pakiasikaso ng papeles ng namatay. Kailangan na nating dalhin sa morgue ang bangkay ni Lolo." wika ng doctor kay Natasha at Belinda.

Napapaluha muli si Natasha nang tatakpan na nang mga nurse ng Puti na kumot ang labi ng Lolo nito.

Natasha and her grandmother are still painfully crying. Their heart was dying of too much pain from the sudden death of the old man.

Before the nurse finally covers a white blanket, the door of the hospital room suddenly opens.

Napatingin si Natasha at ang Lola nito sa hindi inaasahang panauhin.

Ang doctor at nurse ay kaagad namukhaan at nakilala ang mayaman at kilalang panauhin.

"I want to take a glimpse of my friend," mahina at malungkot nitong pahayag habang unti-unting lumapit sa hospital bed.

Napatango naman ang Doctor at ang mga nurse. Ibinaba muli nila ang kumot na puti upang makita ng panauhin ang malamig na bangkay ni Tasyo.

The old, Mr. Mario Cameron sadly sighed. Namasa agad ang mga mata nito habang nakatitig sa kanyang mabait na kaibigan.

"Tasyo, akala ko ba patuloy tayong mabubuhay ng masigla? Akala ko ba hihintayin mo ang araw araw ng mismong ipinangako na'tin para sa mga bata? Oh, ba't nang-iwan ka na ngayon? Hindi pa nga natin natutupad ang napagusapan natin, hindi ba?" Huminga muli ito ng malalim. "Huwag kang magalala, tutuparin ko pa rin ang napagusapan natin noon. Pangako ko 'yan sa'yo." Mr. Cameron's few tears fell. Agad naman nito iyong pinahid at saka tumango sa doctor. "Doctor, this old man is my best friend, please, pakiasikaso ng mabuti ang labi niya." Utos nito sa Doctor.

"Yes, Mr. Cameron." saka naman inutusan ng doctor ang mga nurse na asikasuhin ang lahat ng papel ng namatay dahil iyon ay utos mula sa isang Cameron.

"Belinda... nakikiramay ako sa pagkawala ni Tasyo."

Belinda sadly nodded. "Salamat sa pagpunta mo, Mario. Ngunit, sa pagdalaw mo na ito... heto ang makikita mo. Ang tuluyang pagkakahimbigan ng kaibigan mo." ang nalulungkot na tugon ni Belinda rito.

Tumango naman si Mr. Cameron at saka ito napasulyap kay Natasha na naka suot pa na Toga na itim sa mga oras na iyon. "Hija. Ngayon ka nagtapos?"

Natasha nodded and wiped her tears. "Yes, Grandpa Mario." Ang nalulungkot na tugon niya.

"Condolence, and... congratulations. Sa wakas ay matutupad mo na ang pangarap mong magtapos sa pagaaral."

"Salamat ho," ang nakayukong tugon ni Natasha rito.

Natasha knew who Mario is. He is her grandfather's best friend. Ito rin ang nagbigay sa kanya ng buong scholarship upang magtapos siya ng kolehiyo sa kilalang University.

Malaki ang utang na loob niya rito. Noon bata pa man siya ay kilala na niya ito. Since, nang maulila siya sa ina at ama ay lumaki na siya sa kanyang Lolo at Lola. At sa pagtira niya sa matatanda kaya niya nakilala ang mayamang kaibigan ng Lolo niya.

Mario is very fond of Natasha. Iyon ay dahil sabik siya sa anak na babae at apo na babae. Dahil sa hindi siya biniyayaan ng anak na babae at apo na babae, kay Natasha niya binuhos ang lahat ng pagmamahal bilang isang abuwelo. Mario spoils Natasha ever since she was a child. Nakikita niya itong tunay at totoong apo.

"Do you want to celebrate your graduation? I will give you a vacation trip in your chosen country." marahang tanong ni Mario rito.

Umiling naman si Natasha. "H-hindi ho, Grandpa. Hindi ko ho kayang magsaya sa mga araw na ito." Napasinghot si Natasha sa lungkot.

"Okay, naiintindihan kita. Pero huwag mo akong tatanggihan kapag naihatid na natin sa huling hantungan ang Lolo mo, okay?"

Natasha nodded obediently. "K-kayo ho ang masusunod, Grandpa."

"Good child." Mario said and tapped Natasha's head. "Don't worry, your grandfather is happy from where he is for you, iyon ay dahil sa wakas ay nakapagtapos ka na. You must accept that he's finally gone now. Hindi matatapos ang buhay kung nawalan ka ng isang mahal sa buhay. Your grandmother is still alive, so you must be strong for her, okay?"

"Yes, Grandfather. Salamat ho sa payo niyo."

"Now, stop crying."

"Yes, Grandfather."