“Sigurado ka ba talagang comfortable ka rito? O baka ayaw mo lang talagang sabihin?” paulit-ulit na tanong ni Floryn sa ‘kin.Ngumiti lang ako rito. “This is more than enough, Floryn. H’wag ka masyadong mag-alala sa ‘kin. Baka ma-stress pa baby mo.”Hindi pa kasi siya makuntento sa damit na pinahiram niya sa ‘kin. She keep asking if this is enough, kung may kailangan pa ako o ano. At dito ko napagtanto kung bakit handang gawin ni Mr. Alejo ang lahat para sa kanyang asawa.It’s because she’s so kind, pure hearted, and sweet. Hindi ka makakaramdam ng out of place sa kanya. Bonus pa na sobrang ganda niya dahil na sa lahi naman pala nila ang pagiging maganda. Mr. Alejo is very lucky I can say. Minsan lang ang tulad ni Floryn sa mundong ito.“Sige. If you need anything, just knock my room, okay? Or pwede mo akong tawagan. Anytime, Ivy.” She held my hand. “Please feel at home. Ako lang naman ang nandito at ‘yung dalawang kasambahay ko, e.”Tumango ako sa kanya. “No problem.”“Alam mo, hindi
“Did you have a good sleep last night, Ivy? O baka hindi ka komportable?” pagtatanong sa ‘kin ni Floryn habang na sa hapagkainan. Tipid akong ngumiti rito at tumango. “I did have a good sleep last night. Bakit?” She shrugged her shoulders. “Baka lang naman hindi ka komportable. Nga pala, papunta na rin si Fox dito para sunduin tayo.” “Wala ba siyang trabaho?” biglang bulaslas ko. Napatingin naman sa ‘kin si Floryn habang ngumunguya sa kanyang kinakain na parang nagtatanong kaya agad kong dinugtungan ang aking sinabi. “I mean, mukha kasing palagi siyang may free time para ihatid-sundo ka. Wala ba siyang pinagkakaabalahan or something?” She gulped first before answering me. “Sa totoo lang ay hindi ko alam. Maraming hawak na negosyo si Fox dahil ‘yung negosyo ng Daddy niya, siya na ang may hawak ngayon. Actually, kakalipat pa lang sa kanya last year. Hindi pa sana ‘yon ibibigay ni Tito matapos ng nangyari noon.” Napaangat ang aking kilay. “Noon? Huh?” Ngumiti lang si Floryn sa ‘kin.
Tahimik kong inayos ang pagkakasalansan ng mga backdrop dahil balak ko na itong tapusin ngayon, habang ang iba kong mga kasama ay abala sa paglalaso ng mga tela. Hindi pa kami nakapag-decorate sa wedding venue ngunit masasabi kong hindi na kami matataranta sa oras ng kasal.“Ang ganda ng magiging theme ng wedding nila, ‘no?” rinig kong sambit ng isa kong kasama.“Oo nga, e. Kaya gusto ko talaga na sa paparating kong kasal ay si Ma’am Ivy ang magsaayos ng lahat kasi sobrang galing niya. Walang professional wedding planner at designer ang makakatalo sa kanya,” sagot naman ng isa.Napaangat ang aking kilay. “Ikakasal ka na?”Gulat naman ang mga itong napatingin sa ‘kin na para bang hindi nila inasahang nakikinig ako sa kanilang usapan. Agad naman akong ngumiti dahil baka masabi nilang nagsusungit ako.“Ah, o-opo, Ma’am. Pero sa susunod na taon pa po. Ngayon taon po kasi kinasal ‘yung kapatid ko. Malakas kasi paniniwala nila sa sukob at iba pang wedding beliefs kaya ayun, nagdesisyon na l
“Saan mo na naman ba ako dadalhin?”Para na akong sirang plaka kakaulit sa ‘king tanong pero wala naman akong sagot na nakukuha mula sa kanya. He’s just silently driving his freaking car and his eyes are focused on road. Parang hindi niya ako naririnig.I blow a loud breath and looked outside the window. Baka nagtataka na ang mga kasamahan ko kung bakit hanggang ngayon ay hindi pa ako nakakabalik. I hope they reported to the police that someone kidnapped me. I would be very glad if they do so. Aangatan ko pa sahod ng mag-re-report sa police kung sakali.Muli kong sinulyapan si Fox. He really looked like his son, Finn. Ang makakapal nitong mga kilay, ang mahahaba at makurbang pilik mata. Lalo na ang matangos na ilong. He’s like the older version of Finn.Bigla tuloy naglakbay ang isip ko sa aking anak. The reason why he’s not calling mom is because… he has no father. When he turned five, he started calling me Love instead of Mom. Nang tanungin ko ito ay sinagot ako nito sa kanyang pani
Napatingin ako sa Lola ni Fox nang lumapit ito sa ‘kin at inabutan ako ng isang tasang kape. Agad ko naman itong tinanggap at ngumiti.“Maraming salamat po,” I said.“I should be the one to say thank you,” aniya. “Thank you so much for finding my granddaughter. Akala ko talaga ay naglayas na siya. I’m sorry for being rude to you a while back. Medyo stressed lang ako.”Mapang-unawa akong tumango. “Wala pong problema ‘yon. Naiintindihan ko po.”Nilingon niya si Fairozah at bumuntong hininga. “That girl always claims she’s unloved.”Hindi ako nagsalita at tinignan din ang pwesto ng bata na kasalukuyang nilalaro ang dollhouse na binili ni Fox para sa kanya.“Her parents died in an accident. Siya lang ang nakaligtas. She was five that time. It was rainy and it was her birthday. That accident brought her trauma and until now, she’s still living in that trauma. Minsan ay naaawa na ako sa kanya. She thinks every day is her birthday and we are bound to give her surprises.”Napaangat ang aking
I immediately pushed him away. Mabilis pa sa alas kwatro akong tumayo at hinawakan ang aking labi. Nanlalaki ang mga mata kong tinitigan siya. Ngunit ang gago, pikit na ang mga mata nito at kung hindi ako nagkakamali, he’s snoring!Mabilis kong pinunasan ang aking labi at nagpakawala ng marahas na hininga. Irita kong nilapitana ng switch at ini-on ito. Ang dahilan kung bakit agad akong natisod at napaupo sa kandungan ni Fox ay dahil hindi ko nakita ang paa niyang nakaharang dahil naka-off ang ilaw ng paligid. Tanging sa lampshade lamang nanggagaling ang ilaw kanina.As soon as I turned on the light, I looked back at him. Mariin kong kinagat ang aking ibabang labi.Should I continue what I did a while ago? Parang hindi ko na yata kayang lumapit pa sa kanya o hawakan man lang siya dahil sa nangyari kanina.Napahawak ako sa ‘king sintido at nagdesisyong ipagpatuloy na lang ang aking nasimulan. Nilapitan ko ito at siniguro munang natutulog ito. I tapped his cheeks first and when I finally
Nakasimangot akong nagtungo sa maliit na lounge area ng aking silid at sinamaan siya ng tingin. Well, sino pa bang ibang pupunta rito para abalahin na naman ako?Si Fox Madrid lang naman.“This room is too small,” he said while scanning the place.“Kung naliliitan ka, pwede ka ng lumabas,” sagot ko. “At ano na naman ba ang gusto mo? I tons and loads of works to do today. Kung may balak kang bwesitin ako, please h’wag muna ngayon. Marami pa akong dapat na gawin.”Ngunit tinignan lang ako nito. Saka lamang siya nagsalita matapos ng ilang segundo. “Where have you been hiding all this time?”Hindi ko muna ito sinagot. Nilapag ko sa harap niya ang kape na pinabili ko kay Sheeha kanina. “Mayaman ka tapos hindi mo ako mahanap?”“That’s what I am thinking right now,” he said. Tinanggap nito ang kape ngunit nang tignan niya ito ay agad siyang ngumiwi. “Do you want me to drink such cheap coffee?”“Kung ayaw mo, ibaba mo ‘yan at umalis ka na. I can’t afford luxury things for you so get out. Mara
“I’m totally fine. Hindi mo na kailangan pang mag-alala.” “Who the hell told you I’m worried?” I rolled my eyes. Tumayo ako at umikot sa harap niya. “I am fine now, okay? Wala na, oh? Hindi na ako nanginginig. I am fine now so you can leave now.” Sinamaan lang ako nito ng tingin. Hindi ko talaga makuha-kuha ang tumatakbo sa isip ng lalaking ‘to. A moment he’s very caring and then he would suddenly act rude to me. Hindi ko alam kung may sayad ba ito o ano? Tinitigan ako nito na para bang sinusuri ako kung nagsasabi ba ako ng totoo o hindi kaya mas pinag-igihan ko ang pagngiti. Ewan ko ba sa kanya kung bakit pa ito bumalik. He was just hugging me the whole time until I calmed down. “Yeah? And you think I will believe you?” pamimilosopo nito. Tinaasan ko siya ng kilay. “May sira ka ba sa utak? Maayos na ako, oh. At saka, bakit ka pa ba kasi bumalik? Nag-aalala ka bas a ‘kin? Crush mo ba ako?” Halos hingalin na ako sa sunod-sunod na tanong na aking binitiwan. Hindi ko maintindihan k