And yes, he has had abs! Dagdagan pa na hinulma ng jeans niya ang matataas niyang mga hita. 'Di ko na tuloy mawari kung ano ang ang una kong tatanawin.
"May problema ba?" wala sa sarili kong tanong. Kanina pa kasi siya tahimik -- sa tantya ko'y ilang minuto na kaming nagtititigan at naghihintay kung sino ang unang magsasalita. Kaya nga ay wala akong makitang rason para makangiti. He, who always looked serious now looked exhausted about something.
I didn't want to force him to speak. Kaya kahit naiinip na ay hinintay ko na lamang ang sagot niya.
"Sorry sa disturbo," saad niya gamit ang nag-aalala at kinakabahang boses. Wait, what was really gotten into him to be felt so down? Para kasing may gusto siyang sabihin sa 'kin. I thought he needed help. Ngunit 'di ko nga lang alam kung anong klaseng tulong ang nais niya. At syempre, I was 24/7 ready to do my best to serve him. Kahit wala nang kapalit.
"Chelsy's no
I pressed the white button. 'Di nagtagal ay may lumabas na isang babae. By looking at her well-fabricated dress, I was sure that she was Jeanne."How can I help you?" she asked. Napangiti siya nang makita ang lalaki sa katabi ko. Without doing anything, she immediately shook her head as if she already know the reason why we were here. "Kung hinahanap niyo si Chelsy rito, pasensya na po pero wala po siya ngayon dito. Maybe she's now with her close friends, Kuya.""But she did text you?" I asked again."Wala, Ate. We're not that close rin naman kasi."She gave us the names of Chelsy's close friends. So limang names na lang ang kailangan naming mapuntahan. Rynierre made a small sigh before reaching my arms slightly, making me to hop inside the car."Let's go next to Allysa," I murmured. Walang angal siyang tumango. He got something from the back seat. Mayamaya ay nilaharan niya ako ng mineral
Ilang segundo 'ata akong natulala hanggang sa kusa akong napakurap. Umupo ako sa isang sofa. May isang maliit na lamesa sa harapan namin, kaya roon namin nilapag ang mga pagkain.Just seeing the foods, my stomach rumbled in delight. Slowly, Rynierre unpacked the boxes one by one, and I was just watching his every single move.Finally, the foods were unwrapped. My cravings increased, so I didn't wait for Christmas. Kaagad akong kumuha ng isang isang slice ng pizza. I observed that the man in front of me was starting to devour the foods too. Hindi na rin ako nahiya pa sa pagkakaalam na pareho kaming gutom ngayon.The cheesiness of the pizza touched my system beautifully. I permanently forgot that we still needed to find someone right now. Namalayan ko naman ang kaharap ko na nilalaharan na naman ako ng isang bottled water.Hmm, he's an observant kind of person, I could say. Sa tingin ko ay kaya niyang
"Sama ako," I almost begged. Nginuso niya mayamaya ang glass door, para makita ko na madilim na pala ang paligid! Ngayon ko lang na-realise na gumagabi na pala!"It's already dark," pangangaral niya sa 'kin. Akma pa nga sana siyang hahakbang nang kaagad akong tumayo para mapigilan siya.Yes, it's obvious that it's already dark, pero 'di ko naman maintindihan kung bakit kailangan niya pa akong iwan dito nang mag-isa."Pagod ka pa," he stated in a calming voice."'Di ba mas maganda kung sabay nating hanapin ang kapatid mo para maging mas madali ang lahat? Come on, isama mo na lang ako.""Babalik din naman ako 'agad. 'Di ako magtatagal, I promise."Bumuntong-hininga ako sa kawalan ng maisasagot. Masyadong magaling si Rynierre para malamangan ko ang mga reasons niya. Dagdagan pa na nakakatigalgal ang mga mata niya lalo na ngayong gabi. Muli akong bumuga ng hininga habang pinagmamasdan ang pag-alis niya.Wala akong ibang nagawa kundi
Parang may kung anong bumara sa dibdib ko. Malapit na rin akong 'di makakita dahil nagiging sagabal na ang mga luha ko. Rynierre's face became serious too. Masyado na akong maraming iniisip para isipin kung ano ang mga maaari niyang iniisip sa sandali na 'to.If I were the steering wheel, I would extremely complain. Halata kasi ang pagdiin ng mga kamay ni Rynierre habang nakahawak sa manibela ng sasakyan.Seeing him like this was just like an eclipse -- so rare yet so amazing. Hindi sa gusto ko siyang makitang palaging ganiyan, sadyang nakakamangha lang."In what hospital?" he cut my thoughts off."R-Roxas Hospital."Unfortunately, I seemed like a broken glass trying to build its own shattered pieces. Hindi naman ako maiyaking tao, pero kapag nasasali na sa usapan si Papa, talagang may bumabara na sa lalamunan ko."Calm down, Faith. Breath in and out for three times."Namungay ang mga mata ko sa narinig mula sa kaniya. I followed his
14Napakamot na lang ako sa sariling kilay at tinitigan ang tatlong lalaki sa harapan ko ngayon. Kahit siguro tumula na ako sa harapan nila ngayon ay hindi pa rin sila uuwi. Ang O-OA talaga nila! Alam ko naman na pareho silang busy ngayon, lalo na si Ry, pero ang kukulit!Iniwan ko na lang muna sila saglit. Pumasok ako sa hospital room ni Papa. I saw him wide-awake. Muli akong napangiti."Pa, masyado niyo raw pinapagod ang sarili nyo sa ilalim ng araw. 'Di ba ilang beses ko na kayong pinakiusapan na iaasa na lamang sa iba ang pagtatanim ng mais? Senior ka na, Pa, at dapat sa inyo ay nasa loob lang ng bahay parati."Dahan-dahan siyang umupo, kaya marahan ko rin siyang inalalayan. Ngayon ay nakamasid na siya sa labas. Kitang-kita namin ngayon ang ginagawa ng tatlong lalaki. I almost bursted out in laughters when I saw Rynierre innocently looking at my friends' weird actions.Dagdag
"Pa, maiintindihan ng mga kasamahan natin kung 'di tayo makakadalo," pagpapaintindi ko. Walang kahirap-hirap kong napaamo ang sariling mukha dahil maski ako ay nanghihinayang din dahil maaaring 'di kami makasali sa seremonya.Sa lahat ng seremonya na napagdaanan ko, ito ang matuturing na napakaespesyal sa lahat dahil may dalawang Rizalista na nagmula sa Spain ang kusang-loob na dadalo. Noong nakaarang taon ay nagpadala ng liham ang dalawang espanyol na 'yon na sa wakas ay matatagpuan na rin nila ang mga taong may paniniwala na katulad ng sa kanila."Hindi puwede," nag-aalala na namang saad ni Papa, maririnig sa boses niya ang dedikasyon para sa isang bagay. "'Nak, hindi naman ako nasagasaan o ano. Baka ay puwede mo namang mapakiusapan ang hospital na palabasin na ako. Ang araw na 'to ang pinakamahalaga sa lahat, 'Nak, alam mo 'yan."Sunod-sunod ang naging pagtango ko. Pero natatakot ako sa maaaring mangyari 'pag 'di ko s
Siguradong mataas ang nakuhang posisyon ng Mama ni Cedrik kasi ang daming tao. At may DJ pa!"Saan ka?" natatakot kong tanong sa kaibigan ko nang makitang aalis na siya. Nagpalinga-linga ako, para makita ang mga taong pamilyar at hindi pamilyar sa paningin ko. Inirapan naman ako ni Jacob saka tinuro niya ang table kung saan maraming babae."Iiwan mo ako para lang sa mga babae na 'yan?" 'di makapaniwalang tanong ko. Mas importante pa ba ang mga babae na 'yon kaysa sa 'kin na best friend niya? Nakahanap na nga ng bago si Cedrik, 'tapos ay iiwan niya rin ako?"May kakausapin lang. Babalik ako kaagad. Magbilang ka up to fifty.""Niloloko mo ba ako?"He laughed wickedly. Aba'y parang gusto 'atang makatanggap ng suntok ang lalaking 'to!"Sige na nga. Rito na lang ako," parang bata niyang sabi, at nagpalinga-linga kaming dalawa. Nang nagbago na ang tugtog ang siya r
"Sige," ani ko sa kaniya.Tumango naman siya nang marahan. Pinagmasdan ko ang pagtalikod niya hanggang sa tuluyan na talaga siyang nawala sa paningin ko.Kahit na masakit para sa 'kin na. . . Ni-reject niya ako, pilit ko pa ring sinasabi sa sarili na dapat ay maging masaya na lang ako dahil nag-effort siyang bilihan ako ng mga gamit.He just had shown me how he cared for me in his own little way."Aba'y kayo na ba?!" si Manang na kaagad tumabi sa 'kin. Masyado siyang masaya, kaya nahawa ako sa good vibes na dala niya. The sour feeling within me vanished like a bubble in the air. And it's really a good thing since I started to forget Rynierre's painful words earlier."Manang, advanced kayo mag-isip, ah!" pang-aalaska ko naman saka nilapag ang hawak kong mga gamit sa lamesa para makausap siya ng mas maayos. "Kapag narinig ka noon, siguradong magagalit 'yon!"Pa