Chapter 03 : Café

“Saan tayo pupunta, Hon?” Tanong ko kay Blue. 

Kanina paggising ko ay bigla na lamang niya ako hinatak at mayroon daw kami pupuntahang dalawa. Muntik pa nga ako hindi makapag-palit ng damit at hilamos dahil sa pagmamadali.

Hininto ni Blue ang kotse sa isang tapat ng coffee shop na hindi pa bukas.

Tinignan ko si Blue.   “Sarado pa ang coffee shop na ito, Hon.”  Paalala ko. 

Nginitian ako ni Blue at binigyan ng halik sa noo.  “Let's go.” Aniya.

We got out of his car and enter the closed coffee shop. The interior design of this coffee shop is beautiful. From the chairs to the tables, the decorations, it is all beautiful. It is certainly to be this popular because the theme seems to be just at home. The employees were standing somewhere while smiling was looking at us, they look all approachable.

“Guys, this is my wife.”  Pinakilala ako ni Blue sa mga emplayado. 

Tinignan ko si Blue.  “Hon?”  Taka ko tawag sakanya. Bakit niya ako ipinapakilala sa mga empleyado rito? 

Tinignan ako ni Blue.   “Saiyo itong coffee shop, Hon.”

“Good morning ma'am!” Bati sa akin ng mga empleyado. 

Mayroon lumapit sa amin na isa empleyado galing sa likod ng counter.  “Sir, ito na po yung ribbon na gugupitin mamaya.”  Pakita sa amin isang empleyado lalaki na mukha medyo bata pa. “Ay, good morning po Ma'am!” Bati niya sa akin. 

“Good morning,”  bati ko rin sa batang lalaki.  “Good morning din sainyo.”  Bati ko sa mga una empleyado bumati. 

“Sige, Dave, ilagay mo na iyan sa labas.” Utos ng Asawa ko sa batang lalaki. 

“Aye! Aye! Captain!” Masigla sagot ni Dave saka lumabas.  

“Sino iyon, Hon? Parang ang bata pa para mag-trabaho.” I ask.    

“That's, Dave. He's a partimer. He said he wanted to save money for his college tuition fee, so I accepted him.”  

Napatango-tango ako. Kaya pala mukha bata pa. He still a student. 

“By the way, Hon. Ngayon na ang ribbon cutting mo dito sa coffee shop.”

Napatingin ako kay Blue.   “What?” Gulat ko saad.  “I'm not prepared.” And one more thing, I am not wearing that well. I just wore square pants and a fitted plain color white shirt that I wore with a simple sandal and I just applied lipstick. 

“Surprise!”  Alinlangang wika ni Blue. 

Naiwan ang panga ko sa hangin habang natatawa sa kagagawan ni Blue. Pati ang mga empleyado ay natawa kay Blue. Hindi man lang kasi sinabi sa akin na may ganito siya gimik o kahit hint para nakapag-bihis ako ng maayos at, makapag-handa ng kahit papaano speech para sa mga dumalo rito. 

“Sir, Ma'am,  nandiyan na po ang mga tao. P'wede na rin po mag-ribbon cutting.”  Masigla wika ni Dave. 

“Let's go, Hon.” Aya sa akin ni Blue. 

Wala ako nagawa kundi ang lumabas at magpakita sa mga tao.  Hindi pamilyar ang mukha ng mga pumunta, tanging ang mga ka-trabaho lamang ni Blue ang nakikilala ko mukha. 

“Good morning. Thank you for coming to new café of my wife,” Blue stopped talking then look at me.

“What will I say?” I whisper to him. 

“I don’t know, it's up to you. This is your café.”

Hindi ko alam kung matutuwa ako sa Asawa ko o ano. Hindi ko nga alam na magkakaroon ako ng coffee shop ngayong araw na ito. 

Tumingin ulit ako sa mga tao.  “Ano po. Enjoy!”   Masigla ko sabi saka ginunting ang ribbon. 

“Yes! Yes! Please enjoy!”  Wika ni Blue at ginunting ang kabila side ng ribbon. 

Pinapasok na namin ang mga bisita. 

Pag-pasok ng mga bisita ay agad ko hinampas sa braso si Blue.  

“What?” Natatawa tanong ni Blue. 

“What? What? Ano klase speech iyon?” Sermon ko. 

“What kind of speech do you have too, Hon?” Natatawa tanong ni Blue. 

“I'm not prepared.”  Sagot ko. 

“I'm not prepared too, Hon.” 

Hindi siya prepared? Paano pa kaya ako na hindi alam na may ganito siyang supresa sa akin?  

Bigla ako yinakap ako ni Blue at binigyan ng halik sa noo. Yinakap ko siya pabalik at nginitian ng malapad.  

“I love you, Hon.”

“I love you too, Blue.” 

“Call me, Hon.”  Naka nguso demand ng Asawa ko. Parang bata.

“I love you, Hon.” Naka ngiti kong ulit.

Blue and I parted in a hug when someone approached us who was a fairly old woman. I think it’s in the 50’s. 

“Mom!”  Tawag sakanya ni Blue saka binigyan ng beso. 

Tinignan ko ang Matanda babae. Mom? Does that mean she is Blue’s Mother? And my mother-in -law?

“Are you okay now? I heard you had an accident and lost your memory?” The woman ask me, which is my mother-in-law?  

Hindi ko alam ang isasagot . Mukha naman siyang mabait.   

“Hon. She's my mother.”   Pakilala ni Blue. “Sorry, nawala kasi ang memorya ng Asawa ko.” Sabi ni Blue sa Nanay niya. 

“Really? That so sad.”  Sabi ng Mama ni Blue tapos binigyan ako ng beso.

Why do I feel like Blue’s Mother doesn’t like me? Or, maybe because I don’t remember her that’s why I’m thinking nonsense? 

I dismissed what I was thinking about Blue’s Mom and smile at her.

“I’m sorry if I don’t remember you.” I politely said.  

“That’s okay . We can bond so that somehow you will remember me.” 

Bakit parang ang plastic ng tawa niya sa akin? 

“Opo. Anytime po.”  Magalang kong muli sagot. 

“By the way, I need to leave.”  Paalam sa amin ng Nanay ni Blue kasama ang kanyan driver. 

“Galit ba ang Mama mo sa akin, Hon?” Tanong ko kay Blue, pag-alis ng kanyan Ina. 

“Why did you ask that?”

“I feel she doesn’t like me.”

“That’s just your imagination, Hon. You and my mother used to be close.”  

“Talaga?”

“Oo, kaya huwag ka na mag-isip pa ng kung ano-ano.” Then he pinch my cheeks. 

Blue is right. Baka imagination ko lamang ang mga iniisip ko tungkol sa Nanay niya patungkol sa akin. 

“Let's go in inside, Hon.”

Kumapit sa baywang ko si Blue saka kami pumasok ng dalawa sa loob ng café.

“Saan tayo pupunta, Hon?” Tanong ko kay Blue. 

Kanina paggising ko ay bigla na lamang niya ako hinatak at mayroon daw kami pupuntahan na dalawa. Muntik pa nga ako hindi makapag-palit ng damit at hilamos dahil sa pagmamadali.

Hininto ni Blue ang kotse sa isang tapat ng coffee shop na hindi pa bukas.

Tinignan ko si Blue. “Sarado pa ang coffee shop na ito, Hon.”  Paalala ko. 

Nginitian ako ni Blue at binigyan ng halik sa noo.  “Let's go.” Aniya.

We got out of his car and entered the closed coffee shop. The interior design of this coffee shop is beautiful. From the chairs to the tables, the decorations, it is all beautiful. It is certainly popular because the theme seems to be just at home. The employees were standing somewhere while smiling and looking at us, they looked all approachable.

“Guys, this is my wife.”  Pinakilala ako ni Blue sa mga empleyado. 

Tinignan ko si Blue.  “Hon?”  Taka ko tawag sa kanya. Bakit niya ako ipinakilala sa mga empleyado rito? 

Tinignan ako ni Blue.   “Saiyo itong coffee shop, Hon.”

“Good morning ma'am!” Bati sa akin ng mga empleyado. 

Mayroon lumapit sa amin na isa empleyado galing sa likod ng counter.  “Sir, ito na po yung ribbon na gugupitin mamaya.”  Pakita sa amin isang empleyado lalaki na mukha medyo bata pa. “Ay, good morning po Ma'am!” Bati niya sa akin. 

“Good morning,”  bati ko rin sa batang lalaki.  “Good morning din sa inyo.”  Bati ko sa mga una empleyado bumati. 

“Sige, Dave, ilagay mo na yan sa labas.” Utos ng Asawa ko sa batang lalaki. 

“Aye! Aye! Captain!” Masigla sagot ni Dave saka lumabas.  

“Sino iyon, Hon? Parang ang bata pa para mag-trabaho.” I ask.    

“That's, Dave. He's a partimer. He said he wanted to save money for his college tuition fee, so I accepted him.”  

Napa tango-tango ako. Kaya pala mukha bata pa. He still a student. 

“By the way, Hon. Ngayon na ang ribbon cutting mo dito sa coffee shop.”

Napatingin ako kay Blue.   “What?” Gulat ko saad.  “I'm not prepared.” And one more thing, I am not wearing that well. I just wore square pants and a fitted plain color white shirt that I wore with a simple sandal and I just applied lipstick. 

“Surprise!”  Alinlangan wika ni Blue. 

Naiwan ang panga ko sa hangin habang natatawa sa kagagawan ni Blue. Pati ang mga empleyado ay natawa kay Blue. Hindi man lang kasi sinabi sa akin na may ganito siya gimik o kahit hint para nakapag-bihis ako ng maayos at, makapag-handa ng kahit papaano speech para sa mga dumalo rito. 

“Sir, Ma'am,  nandiyan na po ang mga tao. Pwede na rin po mag-ribbon cutting.”  Masigla wika ni Dave. 

“Let's go, Hon.” Aya sa akin ni Blue. 

Wala ako magawa kundi ang lumabas at magpakita sa mga tao.  Hindi pamilyar ang mukha ng mga pumunta, tanging ang mga ka-trabaho lamang ni Blue ang nakilala ko mukha. 

“Good morning. Thank you for coming to my wife's new café,” Blue stopped talking then looked at me.

“What will I say?” I whisper to him. 

“I don’t know, it's up to you. This is your café.”

Hindi ko alam kung matutuwa ako sa Asawa ko o ano. Hindi ko nga alam na magkaroon ako ng coffee shop ngayong araw na ito. 

Tumingin ulit ako sa mga tao.  “Ano po. Enjoy!”   Masigla ko sabi saka ginunting ang ribbon. 

“Yes! Yes! Please enjoy!”  Wika ni Blue at ginunting ang kabila side ng ribbon. 

Pinapasok na namin ang mga bisita. 

Pag-pasok ng mga bisita ay agad ko hinampas sa braso si Blue.  

“What?” Natatawa tanong ni Blue. 

“What? What? Ano klase speech iyon?” Sermon ko. 

“What kind of speech do you have too, Hon?” Natatawa tanong ni Blue. 

“I'm not prepared.”  Sagot ko. 

“I'm not prepared too, Hon.” 

Hindi siya prepared? Paano pa kaya ako na hindi alam na may ganito siyang supresa sa akin?  

Bigla ako yinakap ako ni Blue at binigyan ng halik sa noo. Yinakap ko siya pabalik at nginitian ng malapad.  

“I love you, Hon.”

“I love you too, Blue.” 

“Call me, Hon.”  Naka nguso demand ng Asawa ko. Parang bata.

“I love you, Hon.” Naka ngiti kong ulit.

Blue and I parted in a hug when someone approached us who was a fairly old woman. I think it’s in the 50’s. 

“Mom!”  Tawag sa kanya ni Blue saka binigyan ng beso. 

Tinignan ko ang Matanda babae. Mom? Does that mean she is Blue’s Mother? And my mother-in -law?

“Are you okay now? I heard you had an accident and lost your memory?” The woman asked me, which is my mother-in-law?  

Hindi ko alam ang isasagot . Mukha naman siyang mabait.   

“Hon. She's my mother.”   Pakilala ni Blue. “Sorry, nawala kasi ang memorya ng Asawa ko.” Sabi ni Blue sa Nanay niya. 

“Really? That so sad.”  Sabi ng Mama ni Blue tapos binigyan ako ng beso.

Why do I feel like Blue’s Mother doesn’t like me? Or, maybe because I don’t remember her that’s why I’m thinking nonsense? 

I dismissed what I was thinking about Blue’s Mom and smiled at her.

“I’m sorry if I don’t remember you.” I politely said.  

“That’s okay . We can bond so that somehow you will remember me.” 

Bakit parang ang plastic ng tawa niya sa akin? 

“Opo. Anytime po.”  Magalang kong muli sagot. 

“By the way, I need to leave.”  Paalam sa amin ng Nanay ni Blue kasama ang kanyang driver. 

“Galit ba ang Mama mo sa akin, Hon?” Tanong ko kay Blue, pag-alis ng kanyang Ina. 

“Why did you ask that?”

“I feel she doesn’t like me.”

“That’s just your imagination, Hon. You and my mother used to be close.”  

“Talaga?”

“Oo, kaya huwag ka na mag-isip pa ng kung ano-ano.” Then he pinch my cheeks. 

Blue is right. Baka imagination ko lamang ang mga iniisip ko tungkol sa Nanay niya patungkol sa akin. 

“Let's go inside, Hon.”

Kumapit sa baywang ko si Blue saka kami pumasok ng dalawa sa loob ng café.