Chapter 04 : New customer

Dalawa linggo ang nakalipas nang mag-bukas ang café na ibinigay ni Blue sa akin para pagka-abalahan ko. 

Sa ngayon ay maganda naman ang nangyayari at wala pa kung ano ang abirya nangyayari. Iba’t-iba  tao ang araw-araw na pumunta rito, may mga estudyante, mga nagtatrabaho at kung minsan ay dinadalhan ko ng kape si Blue pati ang mga ka-trabaho niya, tutal ay malapit rito ang hospital na pinapasukan niya 

“Dave! Dave!”  Tawag ko sa kanya. 

“Bakit po Ma'am?” Magalang na tanong ni Dave pag-lapit sa akin. 

Ipinakita ko kay Dave ang black coffee itinimpla ko.  “Tikman mo kung masarap ito itinimpla kong kape.”

Kinuha ni Dave ang tasang inaabot sakanya saka dahan-dahan tinikman ang kapeng itinimpla ko.  

“Wow, Ma'am! Ang sarap po nito. Parang sa mga bahay lang na kape pero sobra sarap ng pagka-timpla.”

Napangiti ako.  “Talaga?” 

“Opo, Ma’am. Pwede po ito ibenta sa murang halaga sigurado magiging patok po ito.”

“Salamat. Pag-iisipan ko ang suggestion mo.”  

“Sige po, Ma’am. Mag-ma-mop pa po ako.”

“Ay, sige-sige. Salamat ulit.”

In the two weeks I hung out here, I found out I love coffee. I’ve already experimented with a few flavours, others failed but I included one flavor in our menu, and maybe I will also include this plain black coffee in the menu when it is popular with other people’s tastes.

Napatingin ako sa pintuan nang may isang lalaki customer ang pumasok. Nang matitigan siya ay mayroon ako kung ano nararamdaman sa loob ng aking katawan,  pero sa lahat ng hindi  ko maintindihan ay iyong pag-bilis ng tibok ng puso ko. Bakit?

“G-Good morning!” Utal ko bati. Hindi niya ako binigyan ng kahit isang sulyap.

The man sat in a corner and Marie quickly approached our new customer.

When Marie approached she told Brandon the order we had just received. As Marie waited she came to me. 

“Ma’am!”  Kinikilig na tawag sa akin ni Marie. 

“Oh? Bakit kinikilig ka riyan?” Natatawa kong tanong. 

“Ma’am, sino naman ang hindi kikiligin sa customer nating iyon?” Turo ni Marie sa bago dating namin customer. Iyong lalaki umupo sa sulok. 

“Ako?”

“Sigurado ka, Ma'am? Nautal ka nga kanina nung binati mo siya?”

Gwapo naman talaga ang customer naming tinutukoy ni Marie.  He is tall, has fairly white skin, broad shoulders, the eyes are beautiful, the face is smooth, his lips are kissable, his hair is shiny.

“Oh diba, Ma'am? Ang gwapo?”

Iwinaksi ko ang tingin ko sa lalaking iyon. 

“Mas gwapo pa rin ang Asawa ko.” Biro ko. 

“Sabagay. Ikaw kasi Ma’am mayroon ng Sir Blue na gwapo na, mabait pa.” 

“Kaya kahit sino pa ang iharap mo sa akin gwapo ay wala ako interes.”

“Pero, Ma’am. Ang gwapo na nga, sobra bango pa. Nanapak ang kanya perfume.” 

“Hoy, Marie! Ito na yung order.” Tawag ni Brandon sakanya. 

“Yung order raw, nag-seselos na ang boyfriend mo.” Biro ko. 

“Hindi ko po boyfriend si Brandon, Ma’am.” Saka kinuha ni Marie ang order. 

Bago ibigay ni Marie ang order sa kinikiligan niyang customer ay tinawag ko siya at inabot sa kanya ang plain black coffee na itinimpla ko.

“Ano po ito Ma’am?” 

“It’s free. I brewed a lot of coffee like that, I want to see if our customers will love it.”

“Ah, ganun po ba? Sige po, Ma'am.” 

When Marie gave the customer’s order, she immediately come to me again. I look at the customer’s reaction. “Ma'am, bakit mo tinitigan yung customer natin?”

“Gusto ko makita ang reaction niya sa kape itinimpla ko.”

“Sige po, Ma’am. Mag-ta-trabaho na po ako. ”

I wait for the customer to drink the coffee I brewed earlier, but it’s been almost two hours since I gave the coffee to him,  but even one sip he hasn’t tasted it.  I think because his eyes are immersed in his laptop.

I could not control myself anymore. I came to the customer who first gave my free coffee that I had blended earlier. 

“Good afternoon Sir, do you want me to heat your coffee?”  I politely ask him. 

The smell of his perfume is kind of familiar to me. And, I can’t help but stare at him. 

“Yes please and give me another order of this. ” At the same time, he showed me the glass he had ordered earlier. This person is so busy that he can’t  take his sight to his laptop.

Pag-balik ko sa counter ay pinainit ko kay Dave ang kape tinimpla ko kanina at pinasuyo kay Brandon ang  order ng customer namin.

“Ma’am, ito po yung tinimpla ninyo kanina diba?” Tanong ni Dave. 

“Oo.”

“Ubos na po ito, ah?”

“Oo,  pero iyong unang customer na napag-bigyan ko hindi pa iniinom.”

“Ayos lang po kahit hindi na niya inumin ito, Ma’am. Nagustuhan naman po ng iba nating customer yung kape ninyo.”

Hindi ko sinagot si Dave. 

Iyong customer namin na kinakililigan ni Marie ang una kong pinagbigyan ng kape. Hindi pwede hindi niya inumin ito. Gusto ko makita ang magiging reaction niya sa timpla ko kape. 

“Ma’am, ito na po.”

Binigay ko na sa customer ang order niya kape at hindi agad umalis sa tabi niya. 

Nang mapansin ako ay saka lamang ako binigyan ng tingin ng lalaking ito. 

“Yes?” 

He has a cold voice, like ice. 

“The black coffee, maybe you won’t drink it again. I just need your feedback, Sir.” I said. 

At last he sipped the coffee and I could clearly see the roundness of his eyes after that. I don’t know if he likes it? Or not.

Linapag ni Sir ang kapeng itinimpla ko. “Sino nag-timpla nito?”

“Ako po, Sir. Ano ang masasabi mo?”

Sir, look at me. 

“Your  .  .  .  eyes.”

I don’t hear clearly  what he said. Tama ba ang narinig ko ang tinutukoy niya ang mga mata ko? Bakit? 

“What did you say, Sir?” I ask. 

“This coffee tastes familiar to me.”

“A-Ah, really?” 

Bakit bigla akong nautal 

“This coffee reminds me of someone.”  Aniya. “I'm not like this, but what is your name?”

“My name is Dana. The owner of this Dana’s café.”  Ngiti kong saad.