บทที่ 9 ที่รองรับ (อารมณ์คนท้อง)

บทที่ 9 ที่รองรับ (อารมณ์คนท้อง)

เช้าวันต่อมา…

เดย์ตันยืนพิงขอบหน้าต่างในห้องพักฟื้น มือข้างหนึ่งถือแท็บเล็ตที่เปิดอ่านบทความเรื่อง “อารมณ์แปรปรวนของผู้หญิงตั้งครรภ์กับผลกระทบต่อทารกในครรภ์”

ข้างๆ มีแก้วน้ำขิงอุ่นวางอยู่ และลูกน้องคนสนิทของเขา เติร์ดยืนตัวตรงอย่างระมัดระวัง ราวกับกลัวว่าลมหายใจของตัวเองจะรบกวนระบบไหลเวียนเลือดของคนท้อง

“นายจะเอาอะไรเพิ่มไหมครับ?” เติร์ดถามอย่างสุภาพที่สุดในชีวิต

เดย์ตันหลุบตามองรายงานการประชุมบริษัทยังไม่ทันอ่าน แล้วพึมพำเสียงต่ำขณะไถหน้าจอ

“เอาน้ำมะพร้าว…แต่ไม่หวาน เอายาคลายกรดแบบที่กินแล้วไม่ขม กับลูกพีชกระป๋องแบบไม่มีน้ำตาล…ยี่ห้อที่เธอไม่เบ้ปากใส่”

เติร์ดปากกระตุกนิดๆ เขาหรี่ตามองแล้วถามแบบกล้าๆ กลัวๆ

“เอ่อ…นายครับ นี่เราเลี้ยงคุณยาหยี…หรือเรากำลังตามใจนางฟ้าลงมาจุติครับ?”

“อย่าเผลอเรียกเธอว่านางฟ้าให้ได้ยิน…” เดย์ตันตอบเสียงเรียบ “ไม่งั้นฉันจะส่งแกไปดูนางฟ้าตัวจริงเร็วขึ้น”

“ครับๆ! แม่พระประจำครรภ์ก็ได้ครับ!”

เขายังพูดไม่จบ เสียงยาหยีก็ตะโกนจากเตียงเสียงสูงปรี๊ดจนทั้งห้องสะเทือน

“นี่!! ใครเอาน้ำขิงมาอุ่นเข้ามา ฉันเหม็น! เหม็นเหมือนหมาเปียก!! เอาไปเททิ้งเดี๋ยวนี้เลย!!”

เดย์ตันหันไปสบตากับเติร์ดอย่างช้าๆ ก่อนจะหันกลับไปยิ้มบางๆ แล้วเดินไปหยิบแก้วน้ำขิงไปเททิ้งอย่างเชื่องช้า เติร์ดกระแอมเบาๆ

“อา…คุณยาหยีเหมือนจะ…อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ มากเลยนะครับ”

“ไม่ใช่แค่ขึ้นลง…” เดย์ตันตอบขณะเทน้ำลงอ่าง “บางวันเหมือนขับรถเจอเนินแล้วตกเหวแล้วก็พุ่งกลับขึ้นมาบนดอย”

เติร์ดหลุดหัวเราะพรืด

“โห…เปรียบซะเห็นภาพเลยครับนาย”

เดย์ตันวางแก้วเปล่าแล้วพูดเสียงต่ำ

“กูต้องอดทน เพราะเธออุ้มท้องลูกกูอยู่ ถ้าเธอเครียดมากไป…ฮอร์โมนจะทำให้เด็กในท้องเสี่ยงโรคซึมเศร้าในอนาคต แล้วถ้าเครียดมากๆ อาจจะแท้ง”

“ครับ นายเป็นห่วงลูกมาก”

“ลูกแค่ส่วนหนึ่ง…” เขาตอบสั้น แววตาเขาเหลือบไปทางเตียงที่ยาหยีกำลังนั่งกอดหมอนหน้ามุ่ยเหมือนแมวน้อยอารมณ์เสีย “แต่เธอก็คือแม่ของลูก…ฉันจะทำลายเธอไม่ได้ แม้เธอจะอยากฆ่าฉันทุกเช้าก็ตาม”

เติร์ดแอบหัวเราะเบาๆ แล้วถามต่อ

“งั้น…วันนี้ให้ผมเตรียมอะไรบ้างครับ? อะไรที่ช่วยให้อารมณ์คุณแม่ดีขึ้นน่ะ?”

เดย์ตันคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยชัดถ้อยชัดคำ

“เพลงปลาวาฬของอะตอม…ชานมไข่มุกไม่ใส่น้ำตาลแต่ให้ไข่มุกสองเท่า…กับซีรีส์เกาหลีพระเอกตายตอนจบ” แล้วเขาก็หันไปยักคิ้วใส่ลูกน้อง “เพราะเธอดูแล้วจะได้ร้องไห้…ร้องจนหมดน้ำตา จะได้ไม่เอาหมอนเขวี้ยงหัวฉันอีก”

เติร์ดเกือบจะลั่นหัวเราะ แต่ก็รีบยกมือไหว้

“รับทราบครับ! เดี๋ยวผมจัดให้ตามแผนทันทีเลยครับ!” และขณะที่เติร์ดกำลังเดินออกจากห้องพร้อมรอยยิ้มขำๆ เดย์ตันก็เหลือบมองไปที่ยาหยีอีกครั้ง

แม้ใบหน้าเธอจะบูดเบี้ยว และอารมณ์จะแปรเปลี่ยนวันละสิบครั้ง แต่ในสายตาของเขา…เธอกำลังอุ้มสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตเขา และไม่ว่าเธอจะวีนแค่ไหน เขาก็พร้อมจะยอม เพราะนี่คือสงครามที่เขายอมแพ้…อย่างเต็มใจ แต่ไม่ได้จะยอมตลอดไป

“รอลูกฉันคลอดก่อนเถอะ…”

ห้องพักฟื้นในตอนสายค่อนเที่ยงวันนี้อบอวลด้วยกลิ่นผลไม้สดและกลิ่นน้ำขิงอุ่นจางๆ เสียงเครื่องวัดชีพจรดังแผ่วเบาเป็นจังหวะสม่ำเสมอ เดย์ตันนั่งอยู่ข้างเตียงอย่างเงียบขรึม สวมเสื้อเชิ้ตสีเข้มแบบไม่ติดกระดุมเม็ดบน แขนเสื้อพับขึ้น เผยเส้นเลือดตรงท่อนแขนที่นูนเด่นเพราะนั่งกอดอกมานาน

ข้างเขาคือชีวินนั่งพิงผนังถือแก้วกาแฟในมือ มองภาพผู้ชายอย่างเดย์ตันกำลังปอกแอปเปิลให้อีกคนอย่างอดทนราวกับเป็นพ่อบ้านประจำรายการทีวี

“ให้ตายเถอะ…” ชีวินพูดเบาๆ แล้วหัวเราะออกมา “มึงแม่ง…ไม่ใช่เดย์ตันที่กูรู้จักเลย”

เดย์ตันเหลือบตามองเพื่อนด้วยหางตา

“แล้วมึงรู้จักกูดีแค่ไหนกันวะไอ้หมอ”

“อย่างน้อยก็รู้ว่ามึงไม่ใช่คนที่จะเดินเข้าไปในร้านโยเกิร์ตไขมันต่ำ แล้วยืนอ่านฉลากดูปริมาณแคลเซียมทุกเช้าแบบนี้”

“…มันจำเป็นต้องรู้” เดย์ตันตอบเสียงเรียบ ก่อนจะวางถ้วยผลไม้ลงบนโต๊ะอย่างเบามือ

ชีวินมองอีกฝ่ายครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างอ่อนลง

“แล้ว…มึงโอเคไหมกับทั้งหมดนี้”

คำถามนั้นทำให้เดย์ตันนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง มือที่เคยแข็งกร้าวของเขายกขึ้นลูบท้ายทอยช้าๆ คล้ายคนครุ่นคิด

“ตอนแรกกูโกรธ…” เขาพูด “โกรธโรงพยาบาล โกรธระบบ โกรธแม้กระทั่งยาหยี…ทั้งที่เธอไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ”

“…แล้วตอนนี้ล่ะ” ชีวินถามต่อ

เดย์ตันไม่ตอบทันที เขาหลับตา ริมฝีปากเม้มแน่นและในห้วงนั้น ภาพหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในความคิดของเขา

…ศาลเจ้าพ่อกลางเมืองในวันนั้น เขายืนอยู่ใต้ร่มไม้ จุดธูปแล้วอธิษฐานอย่างเงียบงัน

คำอธิษฐานที่เขาเคยหลุดปากเอ่ยด้วยความรู้สึกบางอย่างในใจเมื่อหลายสัปดาห์ก่อน ในวันที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ‘พร้อม’ คือแบบไหน

และตอนนี้…เด็กคนหนึ่งก็กำลังจะมา ทั้งที่เขาไม่แน่ใจเลยว่าตอนนี้คือคำตอบของสิ่งที่เคยขอไว้หรือเปล่า

“…กูไม่รู้ว่ากูพร้อมจะเป็นพ่อที่ดีหรือเปล่า” เขาเอ่ยช้าๆ “แต่กูรู้ว่าเด็กในท้องผู้หญิงคนนี้…มีเลือดกูครึ่งหนึ่ง และถ้าเธอจะเสี่ยงตายเพราะอยากเอาเด็กออก กูก็จะยอมทุกอย่างเพื่อให้เด็กนั่นรอด”

ชีวินพยักหน้าเงียบๆ ก่อนจะเหลือบมองไปที่เตียงซึ่งยาหยีกำลังนอนหลับอย่างสงบ ริมฝีปากยังคงติดรอยบึ้งตึงแม้หลับตา

“…แล้วเธอล่ะ?” ชีวินถามต่อ

เดย์ตันส่ายหน้าเล็กน้อย

“เธอเกลียดกู เธอไม่อยากอยู่ใกล้กูด้วยซ้ำ แต่กูก็เข้าใจ” เขาถอนหายใจ “แต่ถ้าเธอจะอยู่รอดแค่เพราะกูทำตัวน่ารำคาญไปวันๆ เพื่อให้เธอทนอยู่ได้ กูก็จะทำ”

“ว้าว…” ชีวินยกมือขึ้นลูบคาง “กูไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งจะได้ยินคำนี้จากปากเดย์ตัน เจ้าแห่งความเย็นชาแห่งถนนสุขุมวิทและอารมณ์ร้อนเลย”

“อย่ากวนตีน” เดย์ตันปรายตาใส่ ชีวินหัวเราะเบาๆ ก่อนจะพูดจริงจังขึ้น

“ถ้ามึงทำได้อย่างที่พูด…เด็กคนนี้อาจจะเปลี่ยนมึงได้มากกว่าที่มึงคิดก็ได้”

เดย์ตันหันไปมองหญิงสาวบนเตียงอีกครั้ง มองหน้าท้องที่ยังไม่ชัดเจนเท่าไร แต่ก็เริ่มเปลี่ยนไปทีละนิด

เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะทำได้ดีแค่ไหน แต่ตอนนี้…เขารู้แค่ว่า เขาอยากพยายาม และมันก็เริ่มจากสิ่งเล็กๆ ที่เขาไม่เคยคิดจะทำ

อย่างการตื่นแต่เช้า เพื่อหั่นผลไม้ให้ผู้หญิงที่เกลียดเขาเข้าไส้

“เดย์”

“ว่า?”

“แล้วถ้าอยู่ๆ กันไปแล้วมึงหวั่นไหวกับยาหยีล่ะ มึงคิดไว้ไหมว่าจะเอาไงต่อ”

เดย์ตันเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่มุมปากจะยิ้มบางๆ

“ไม่เกิดอะไรแบบนั้นขึ้นแน่ เพราะกูเสนอเงินยี่สิบล้านให้เธอแล้ว เธอมีหน้าที่อุ้มท้องเท่านั้น”

“มึงมั่นใจความรู้สึกตัวเองขนาดนั้นเลยเหรอวะ”

“กูมั่นใจ อีกอย่าง…อายุกูก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้วด้วย มีลูกตอนนี้ก็ดีแล้ว แต่มึง” เขาหันมาสบตากับชีวิน “ห้ามเอาเรื่องนี้ไปเล่าที่ไหน โดยเฉพาะกับพ่อแม่กู ขืนแม่กูรู้ว่า…กูกับยาหยีมีลูกด้วยความผิดพลาดของโรงพยาบาลเฮงซวยนั่น มีหวังบ้านแตกแน่”

“เออ ปิดปากเงียบกริบครับเพื่อน”

“ดี”

“ตอนนี้มึงก็ต้องดูแลเธอก่อนสินะ พ่อมาเฟียของกู”

“อืม”