All Chapters of I'M YOURS พ่อมาเฟีย: Chapter 1 - Chapter 10

บทนำเสียงขึ้นลำกล้องของปืนหลายกระบอกดังก้องไปทั่ว ความเย็นเยียบของโลหะที่พร้อมปลิดชีวิตทำให้บรรยากาศรอบสะพานยิ่งกดดัน ทว่าสิ่งเหล่านั้นไม่ได้สะท้อนอยู่ในดวงตาของหญิงสาวที่ยืนอยู่บนราวสะพาน เธอไม่สนใจเลยสักนิดว่าความตายกำลังจ่ออยู่ตรงหน้ายาหยี หลุบตามองปลายเท้าของตัวเอง ความเสียใจฉายชัดในแววตา ราวกับความหวังทั้งหมดได้มอดดับลงแล้วในวันนี้“อย่านะ!”เสียงเข้มปนความตกใจดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงที่ก้าวเข้ามาใกล้ เขาไม่อาจปล่อยให้เธอทำเรื่องโง่ๆ ต่อหน้าต่อตาแบบนี้ได้“ถ้าเธอกระโดดลงไป เธอตาย!”หญิงสาวยังคงนิ่ง ไม่มีแม้แต่คำตอบรับ“ถอยออกมา ออกห่างจากตรงนั้นเดี๋ยวนี้!”“อย่ามายุ่งกับฉัน!”“คิดว่าฉันอยากยุ่งนักหรือไงวะ? ถ้าลูกในท้องเธอไม่ใช่ลูกฉัน ป่านนี้ฉันคงปล่อยให้เธอสมหวังไปนานแล้ว!”น้ำเสียงของเขาแข็งกระด้าง เจือไปด้วยความหัวเสีย เขาไม่ใช่คนที่จะมาพูดจาอ่อนโยนเพื่อปลอบโยนใครง่ายๆ แต่เรื่องนี้มันเกี่ยวกับลูกของเขา และเขาจะไม่ยอมให้เธอจบชีวิตลงแบบนี้เด็ดขาดเดย์ตัน กัดฟันแน่นจนสันกรามเด่นชัด แววตาของเขาร้อนแรง ราวกับเปลวไฟที่พร้อมจะเผาผลาญทุกสิ่ง ทว่าไม่ว่าจะพูดอะไรออกไป ผู้หญิงตรงหน้าก็ไม

บทที่ 2 (ไม่ใช่) สายมูลิฟต์ค่อยๆ เคลื่อนขึ้นสู่ชั้นพักฟื้น เสียงเครื่องยนต์เบาๆ ดังสม่ำเสมอราวกับกล่อมให้ใจเธอสงบลง แต่เปล่าเลย ใจยาหยีกลับสั่นไหวยิ่งกว่าเดิม“หยี…” เสียงเรียกของลีทำให้เธอหันไปมอง แม้จะเจ็บแผลแต่เธอก็พยายามยิ้มให้เขา ดวงตาเธอมีทั้งความหวัง ความกลัว และความรักผสมกันอยู่ในนั้น “เจ็บไหม” เขาพูดพลางบีบมือเธอเบาๆ “แต่…เราต้องคุยกันเรื่องนี้นะ”เธอยังไม่ทันได้ตอบคำถามประโยคแรกเลย หัวใจของยาหยีเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่เพราะความตื่นเต้น แต่เพราะลางสังหรณ์บางอย่าง“พี่ลี หมายความว่ายังไงเหรอคะ?” เธอถามเบาๆ แม้จะรู้คำตอบอยู่ลึกๆเขาเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดเสียงแผ่ว รอให้บุรุษพยาบาลเข็นเตียงของยาหยีเข้ามาในห้องพักฟื้นแล้ว เขาค่อยพูดต่อหน้าเธออีกครั้ง ในห้องที่มีแค่เขาและเธอ“พี่ยังไม่พร้อมจะมีลูกตอนนี้…หยีเข้าใจใช่ไหม? งานพี่ยังไม่มั่นคง แถมเรายังไม่ได้วางแผนอะไรเลยด้วยซ้ำ” ประโยคนั้นเหมือนมีดที่บาดลงกลางใจเธอช้าๆ ไม่ใช่เพราะเธอไม่เข้าใจเหตุผล แต่เพราะมันขัดกับคำสัญญาเดิม…‘พี่อยากแต่งงานกับหยีนะ อยากมีลูกด้วยกัน…หลายๆ คนเลย’เสียงของลีเมื่อหลายเดือนก่อนยังชัดเจนในหัว

บทที่ 4 โดนเซอร์ไพรส์กลับห้องนอนเงียบสงบ มีเพียงเสียงนาฬิกาดังติ๊กต่อกเป็นจังหวะ ยาหยีนั่งอยู่หน้าสมุดบันทึกเล่มปกแข็งสีเทานวล มือขวาถือปากกาหัวเข็มอย่างระมัดระวัง ขณะที่ปลายนิ้วยังเปื้อนรอยหมึกบางๆ จากหน้าก่อนเธอค่อยๆ เขียนตัวอักษรลงบนกระดาษด้วยลายมือที่ตั้งใจมากกว่าทุกครั้งวันที่ 1 วันก่อนฝังตัวอ่อนฉันตื่นตั้งแต่ตีห้า ทั้งที่ปกติก็เป็นคนนอนขี้เซา แต่อยู่ๆ หัวใจก็ตื่นก่อนนาฬิกา ตื่นเพราะความตื่นเต้น ตื่นเพราะรู้ว่า…วันพรุ่งนี้ ชีวิตฉันจะไม่เหมือนเดิมฉันมองภาพถ่ายของเขาก่อนนอนทุกคืน ใจเต้นแรงเหมือนจะบ้า อยากบอกเขา อยากให้เขารู้… แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้วันที่ 2 วันฝังตัวอ่อนเช้านี้อากาศดี หมอพูดเบาๆ กับฉันว่า ‘ทุกอย่างสมบูรณ์มากนะคะ’ ฉันน้ำตาซึมเลย ทั้งที่ไม่เจ็บอะไรเลยด้วยซ้ำตัวอ่อนของเรา… ลูกของฉันกับพี่ลี กำลังอยู่ในตัวฉันแล้วนะ วันนี้คือวันเริ่มต้นของครอบครัวที่ฉันฝันไว้วันที่ 5 ฉันยังไม่บอกใคร แม้แต่แม่แต่ฉันอยากให้พี่ลีเป็นคนแรกที่รู้…ในวันที่ใช่ วันที่เขาเห็นฉันยิ้มทั้งน้ำตา แล้วเขาเองก็ยิ้มกลับโดยไม่ต้องพูดอะไรยาหยีหยุดเขียน ก้มหน้าลงสูดลมหายใจลึกๆ แล้วพยักหน้ากับตัวเองเบ

บทที่ 6 ซวยไม่รู้จบเดย์ตันยังยืนค้ำโต๊ะ สีหน้าหนักแน่นแต่ดวงตาเริ่มสั่นไหว ความโกรธแผ่ซ่านจนเกือบล้นทะลัก แต่ใต้เปลือกแข็งแกร่งนั้นมีความรู้สึกบางอย่างแทรกซึมเข้ามาอย่างเงียบเชียบ ความตกใจ… ความสับสน… และความกลัวอย่างไม่คุ้นเคย“แล้ว…ผู้หญิงคนนั้น…” เสียงเขาแหบพร่าเล็กน้อย “ชื่ออะไร… อยู่ที่ไหนตอนนี้?”หัวหน้าฝ่ายแล็บเปิดแฟ้มเอกสารอีกครั้ง แล้วเลื่อนข้อมูลบางอย่างให้เขาดู“ชื่อเธอคือ…ยาหยี ศิริกานต์ เราเพิ่งติดต่อเธอเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน และเธอก็ได้รับทราบเรื่องทั้งหมดแล้วครับ”ทันทีที่ได้ยินชื่อนั้น เดย์ตันราวกับถูกกระชากหัวใจออกจากอก“ยาหยี…?” เขาทวนคำช้าๆ ราวกับจะไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ใช่แล้ว… ผู้หญิงที่เขาเดินสวนกันที่หน้าลิฟต์เมื่อหลายสัปดาห์ก่อน ผู้หญิงที่เขารู้สึกถึงบางอย่างตั้งแต่วินาทีแรกที่สายตาประสานกันโดยบังเอิญไม่ใช่แค่ความคุ้นเคย แต่เป็นแรงดึงดูดบางอย่าง ที่เขาไม่เคยลืม…แม้เวลาจะผ่านไปนานแล้ว“แล้วตอนนี้เธออยู่ไหน?” เขาถามเสียงดัง น้ำเสียงเริ่มแฝงความร้อนรนมากกว่าความโกรธเจ้าหน้าที่คนหนึ่งก้มหน้าเช็กข้อมูล ก่อนจะเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้ากังวล “เธอ…เดินออกจากโรงพยาบาลไป

บทที่ 8 พยายามเข้าใจอยู่เดย์ตันกลับมาที่ห้องพักฟื้นในช่วงหัวค่ำ หลังจากพูดคุยกับชีวินและใช้เวลาเงียบๆ ทบทวนทุกอย่างในรถเพียงลำพัง เขายืนอยู่หน้าประตูสีขาวขุ่นอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปช้าๆภายในห้องเงียบสนิท แสงไฟอ่อนจากโคมข้างเตียงทอดลงบนร่างของหญิงสาวที่ยังนอนอยู่ในท่าเดิม ทว่าเมื่อประตูแง้ม เธอกลับสะบัดหน้าไปมองทันที“กลับมาทำไม” เสียงของยาหยีแข็งกระด้าง น้ำเสียงแปรปรวนชัดเจน “หรือจะมามัดฉันกับเตียงอีกรอบ? หรือต้องการจะตรวจว่าเด็กยังอยู่ดีไหมในท้อง?”เดย์ตันถอนหายใจ เขาคว้าขวดน้ำจากโต๊ะแล้วรินใส่แก้ว ก่อนจะเดินมาวางไว้ใกล้เธอ“ฉันแค่มาเช็กว่าเธอเป็นยังไง”“อย่าเสแสร้ง! อย่าทำเหมือนว่านายเป็นคนดีนักเลย!” ยาหยีขึ้นเสียง น้ำตาก็เริ่มไหลอีกรอบโดยไม่ทันตั้งตัว “ฉันไม่ใช่แค่เสียใจนะ! ฉัน…ฉันเหมือนถูกทำลายทั้งชีวิต!”“ฉันเข้าใจว่าเธอเกลียดฉัน”“ไม่ใช่แค่เกลียด! ฉันอยากให้เวลาย้อนกลับไป ฉันอยากให้วันนั้นเขาไม่เข็นฉันสวนกับนาย! ฉันอยากให้ชีวิตฉันไม่ต้องมาพัวพันกับคนอย่างนายเลยด้วยซ้ำ!”เสียงของเธอสั่นสะท้าน ดวงตาแดงก่ำจากการร้องไห้ไม่หยุด เดย์ตันไม่พูดอะไรทันที เขานั่งลงข้างเตียง ม