บทที่ 10 อาณาเขตของเดย์ตัน

บทที่ 10 อาณาเขตของเดย์ตัน

รถยนต์คันหรูแล่นมาจอดนิ่งตรงหน้าบ้านเดี่ยวขนาดใหญ่ในย่านสงบเงียบของเมือง เดย์ตันดับเครื่องและเหลือบตามองหญิงสาวข้างกายที่นั่งกอดอกแน่น ริมฝีปากเม้มสนิทอย่างไม่พอใจแม้แต่น้อย เธอไม่พูดอะไรตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล

“ถึงแล้ว ลงได้แล้ว” เขาเอ่ยเสียงเรียบ

“ไม่ลง” ยาหยีตอบทันควัน ดวงตาคมกริบปรายมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ “ฉันยังไม่แน่ใจว่าจะอยู่ที่นี่จริงๆ และฉันยังไม่ได้บอกนายว่าจะมาอยู่ที่นี่ พาฉันกลับไปบ้านเดี๋ยวนี้!”

“ไม่แน่ใจอะไรอีก เธอก็เซ็นเอกสารฝากท้องเรียบร้อยแล้ว และตอนนี้…เธอมีลูกของฉันอยู่ในท้อง” เขาเอนตัวพิงเบาะ หันมาสบตาเธออย่างใจเย็นแต่แฝงความเด็ดขาดในน้ำเสียง “ฉันไม่ปล่อยให้แม่ของลูกไปอยู่ที่ไหนก็ได้ เหมือนผู้หญิงไร้ค่า เข้าใจไหม?”

“แล้วถ้าฉันไม่ยอม นายจะทำอะไร” ยาหยีเชิดหน้าขึ้น ดวงตาเป็นประกายกร้าวเล็กน้อย

“ฉันจะลากเธอลงไปจากรถด้วยตัวเอง แล้วขังเธอไว้ที่นี่จนกว่าจะคลอด” เดย์ตันว่าเรียบๆ ราวกับกำลังพูดเรื่องการเซ็นเอกสารธรรมดาๆ ไม่มีแววโกรธเคือง มีเพียงแรงกดดันมหาศาลแผ่ออกมาจากเขาอย่างเงียบงัน

ยาหยีเงียบไป สีหน้าซับซ้อน เธอรู้ว่าเขาทำได้อย่างที่พูดจริงๆ และไม่ใช่แค่เพราะเขาเป็นคนมีอิทธิพล…แต่เพราะเขาเป็นคนที่ ‘เอาจริง’

“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของนาย แค่จะบอกไว้ก่อน” เธอกระซิบบอกช้าๆ ก่อนจะเบือนหน้าออกนอกหน้าต่าง

“ฉันก็ไม่ได้อยากให้เธอเป็น” เขาตอบกลับทันที เสียงของเขานิ่ง ราบเรียบจนน่าขนลุก “แค่ทำหน้าที่ให้จบ แล้วรับเงินไปตามที่ตกลงก็พอ”

“แล้วถ้าฉันเปลี่ยนใจ ไม่อยากได้เงินขึ้นมา…อยากเก็บลูกไว้คนเดียวล่ะ”

ประโยคนั้นทำให้บรรยากาศภายในรถหยุดนิ่งราวกับเวลาหยุดเดิน เดย์ตันโน้มตัวเข้าไปใกล้เธอเล็กน้อย ดวงตาดำสนิทของเขาแน่วแน่และทรงอำนาจ

“อย่าเล่นเกมนี้กับฉัน ยาหยี” เสียงเขาแผ่วเบาแต่ชัดเจน “เธอรู้ว่าเธอกำลังเล่นกับไฟ”

เธอขยับริมฝีปากเหมือนจะเถียง แต่แล้วก็ถอนหายใจแรงๆ อย่างระงับอารมณ์

“…ก็ได้ จะอยู่ก็ได้ แต่นี่มันไม่ใช่บ้าน ฉันแค่…พักชั่วคราว เข้าใจไหม?”

“แล้วแต่จะเรียก แต่เธอจะต้องอยู่ที่นี่และฉันจะดูแลทุกอย่างจนกว่าจะคลอด” แล้วประตูฝั่งเธอก็เปิดออก ก่อนที่ร่างสูงจะเดินอ้อมไปยืนอยู่ตรงนั้น พร้อมกับยื่นมือมารอ

ยาหยีมองเขานิ่ง ไม่ได้จับมือนั้น แต่ก็ยอมขยับตัวลุกจากเบาะในที่สุด เธอก้าวลงจากรถอย่างช้าๆ เมื่อเท้าเธอแตะพื้น เธอเงยหน้ามองตัวบ้านหลังใหญ่ที่เงียบสงบ และเต็มไปด้วยกลิ่นอายของอำนาจที่แผ่ซ่านจากชายข้างกาย

เขาไม่ได้บังคับเธออย่างตรงไปตรงมา แต่ทุกอย่างในน้ำเสียง ท่าที และสายตาของเขา…ล้วนเป็นการบีบบังคับที่นุ่มลึกยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด และเธอรู้ดีว่าเธอไม่มีทางเลือก

แต่ภายใต้ความเงียบของยาหยี ยังมีบางอย่างกำลังสั่นไหวอยู่ในใจเธอเช่นกัน…สิ่งที่เดย์ตันเอง…ก็อาจควบคุมไม่ได้ในอนาคต

บ้านทั้งหลังเงียบสงัดในยามค่ำคืน มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศทำงานอยู่เบาๆ และแสงสลัวจากโคมไฟหัวเตียงที่ทอดเงายาวไปบนผนังห้อง ยาหยีนั่งอยู่มุมหนึ่งของเตียงขนาดคิงไซซ์ ผ้าห่มยังเรียบตึงบ่งบอกว่าเธอไม่ได้แตะต้องมันเลยนับตั้งแต่ถูกพามาส่งไว้ที่นี่

ในมือของเธอคือโทรศัพท์มือถือที่ไม่มีสัญญาณ และเบอร์ของลีที่เธอจำได้แม่นกดค้างอยู่บนหน้าจอ

เธอไม่กล้าโทรไปหาเขา… ไม่กล้าแม้แต่จะส่งข้อความ เพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปดี จะอธิบายยังไงว่าเธอ…กำลังท้องลูกของผู้ชายอีกคน ในใจทั้งโกรธและรู้สึกผิด

น้ำตาหยดหนึ่งร่วงลงบนหน้าจอแล้วอีกหยดก็ตามมาอย่างเงียบเชียบ เธอยกมือขึ้นปิดปากเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น ร่างกายสั่นไหวเล็กน้อยกับความรู้สึกเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามาอย่างไร้ความปรานี

เธอไม่ได้คาดหวังให้ลีอยู่เคียงข้างหลังจากเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น แต่เธอเสียใจ… เสียใจที่ตัวเองต้องมาอยู่ในจุดนี้ ที่ซึ่งความฝันจะมีครอบครัวกับคนที่รักพังทลายลงอย่างไม่มีชิ้นดี

“ร้องไห้เรื่องนั้นอยู่เหรอ?”

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นตรงประตูห้องนอน เธอสะดุ้งเฮือก รีบปาดน้ำตาอย่างลนลานก่อนจะหันไปเห็นเดย์ตันยืนพิงกรอบประตู แขนไขว้ไว้กับอก ใบหน้าเรียบนิ่ง แต่แววตาคมกริบแฝงความไม่พอใจเอาไว้ชัดเจน

“เปล่า… ฉันแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย” ยาหยีสะบัดน้ำเสียงใส่อย่างไม่พอใจ

“โกหกได้ห่วยแตก” เขาเดินเข้ามาใกล้ช้าๆ จนมาหยุดอยู่ตรงหน้าปลายเตียง “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอยังเสียใจเรื่องหมอนั่นอยู่”

ยาหยีหลบตาเงียบ แต่เธอไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ

เดย์ตันก้มตัวลงเล็กน้อย โน้มหน้าเข้ามาใกล้ ดวงตาเย็นชาแผ่รังสีอันตรายโดยไม่ต้องเปล่งเสียงดัง

“ถ้าเธอยังคิดจะติดต่อมัน หรือแม้แต่คิดถึงมันในหัวอีกครั้ง… ฉันสัญญา” เสียงเขาเข้มขึ้นช้าๆ ชัดเจนทุกถ้อยคำ “หมอนั่นจะไม่มีวันได้ลืมตาดูโลกอีก ไม่ว่ามันจะอยู่ที่ไหน ฉันจะตามไปปิดบัญชีให้ถึงที่”

ยาหยีเงยหน้ามองเขา ดวงตาเบิกเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะไม่เชื่อ แต่เพราะเธอรู้ว่าเขาทำได้จริง…

“เขาไม่เกี่ยวอะไรด้วย…” เธอพูดเสียงสั่น พยายามควบคุมไม่ให้ตัวเองหวาดกลัวจนเกินไป

“เธอเกี่ยวกับฉันแล้ว ลูกในท้องของเธอก็เป็นของฉัน” เขาเอ่ยเสียงนิ่ง “อย่าคิดว่าฉันจะยอมให้ใครหน้าไหนมามาทำร้ายลูกฉัน เธอก็ด้วย ถ้าคิดจะทำร้ายตัวเองอีก เธอตาย! และถ้าเธอร้องไห้เสียใจจนทำให้เด็กในท้องเป็นอันตรายอีก เธอตาย! เพราะฉะนั้นอย่าทำอะไรที่เป็นภัยต่อตัวเอง”

ยาหยีรู้ว่าเธอไม่มีสิทธิ์จะเถียงอะไรเขาเลยตอนนี้ แม้แต่สิ่งเดียวที่เธอเคยเชื่อว่าควบคุมได้ หัวใจของตัวเอง ก็เริ่มจะสั่นคลอนกับอำนาจและความเด็ดขาดของชายคนนี้ เธอสะอื้นเบาๆ อีกครั้ง ฝังใบหน้าลงกับเข่าตัวเอง ซ่อนน้ำตาและความว่างเปล่าที่เริ่มกัดกินเธอทีละนิด…ในขณะที่เดย์ตันยืนมองเธอด้วยแววตาเย็นเยียบ

เหมือนเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับน้ำตาเหล่านั้นเลย หรืออาจจะรู้สึก…แต่ไม่ยอมให้มันโผล่ขึ้นมาจากหลังแววตา

“ฉันเกลียดนาย!”

“เปลี่ยนจากคำว่าเกลียดเป็นขอบคุณจะดีใจมาก”

“เกลียด!”

“เกลียดฉันก็เกลียดไป แต่เธออย่าลืม” เดย์ตันจับใบหน้ายาหยีเชิดขึ้นเล็กน้อย “เราต้องเจอหน้ากันไปอีกพักหนึ่งเลยล่ะ เก็บความเอาไว้เกลียดฉันวันหลังด้วย”

“นาย!”