บทที่ 8 พยายามเข้าใจอยู่

บทที่ 8 พยายามเข้าใจอยู่

เดย์ตันกลับมาที่ห้องพักฟื้นในช่วงหัวค่ำ หลังจากพูดคุยกับชีวินและใช้เวลาเงียบๆ ทบทวนทุกอย่างในรถเพียงลำพัง เขายืนอยู่หน้าประตูสีขาวขุ่นอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปช้าๆ

ภายในห้องเงียบสนิท แสงไฟอ่อนจากโคมข้างเตียงทอดลงบนร่างของหญิงสาวที่ยังนอนอยู่ในท่าเดิม ทว่าเมื่อประตูแง้ม เธอกลับสะบัดหน้าไปมองทันที

“กลับมาทำไม” เสียงของยาหยีแข็งกระด้าง น้ำเสียงแปรปรวนชัดเจน “หรือจะมามัดฉันกับเตียงอีกรอบ? หรือต้องการจะตรวจว่าเด็กยังอยู่ดีไหมในท้อง?”

เดย์ตันถอนหายใจ เขาคว้าขวดน้ำจากโต๊ะแล้วรินใส่แก้ว ก่อนจะเดินมาวางไว้ใกล้เธอ

“ฉันแค่มาเช็กว่าเธอเป็นยังไง”

“อย่าเสแสร้ง! อย่าทำเหมือนว่านายเป็นคนดีนักเลย!” ยาหยีขึ้นเสียง น้ำตาก็เริ่มไหลอีกรอบโดยไม่ทันตั้งตัว “ฉันไม่ใช่แค่เสียใจนะ! ฉัน…ฉันเหมือนถูกทำลายทั้งชีวิต!”

“ฉันเข้าใจว่าเธอเกลียดฉัน”

“ไม่ใช่แค่เกลียด! ฉันอยากให้เวลาย้อนกลับไป ฉันอยากให้วันนั้นเขาไม่เข็นฉันสวนกับนาย! ฉันอยากให้ชีวิตฉันไม่ต้องมาพัวพันกับคนอย่างนายเลยด้วยซ้ำ!”

เสียงของเธอสั่นสะท้าน ดวงตาแดงก่ำจากการร้องไห้ไม่หยุด เดย์ตันไม่พูดอะไรทันที เขานั่งลงข้างเตียง มองเธออย่างจริงจัง

“ถ้ามันช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้น…” เขาพูดช้าๆ “ฉันจะไปจัดการกับผู้ชายคนนั้น…กับเพื่อนของเธอ”

ยาหยีเบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึง

“นายจะทำอะไร…”

“ฉันจะทำให้พวกเขาไม่มีทางได้ใช้ชีวิตเหมือนเดิมอีก…จะทำให้คนที่ทรยศเธอได้รู้ว่าการหักหลังมันแลกมาด้วยอะไร”

“ไม่ต้องเลย! ฉันไม่อยากให้นายไปแตะต้องอะไรในชีวิตฉันอีก!”

เธอร้องขึ้นทันที แต่แววตา…แฝงความลังเลและเจ็บปวดที่เดย์ตันสังเกตได้

“มันไม่ใช่เพราะฉันอยากยุ่ง…” เขาเอ่ยเสียงเรียบ “แต่มันเป็นความยุติธรรมที่เธอควรได้รับ ถ้าเธอไม่อยากเห็นฉันทำเอง งั้นบอกฉันว่าเธออยากให้เขารู้สึกยังไง แล้วฉันจะทำให้”

ห้องทั้งห้องเงียบลง ยาหยีกัดริมฝีปากแน่น สะอื้นในลำคอ สายตาเธอเต็มไปด้วยความซับซ้อนระคนโกรธเจ็บและสิ้นหวัง

“นายเข้าใจคนท้องบ้างไหม…” เธอเอ่ยเสียงเบา นัยน์ตาเริ่มรื้นอีกครั้ง “ร่างกายฉันมัน…เปลี่ยนไปหมด หิวง่าย หงุดหงิดง่าย ร้องไห้ง่าย… ฉันเครียดกับทุกอย่าง แม้แต่เสียงหายใจของตัวเองบางทีก็ยังรำคาญ…”

เดย์ตันเงียบ แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ความเย็นชา มันเป็นความพยายามจะฟัง

“ตอนที่ฉันรู้ว่าฉันท้อง…” ยาหยีกลั้นเสียงสะอื้น “ฉันนึกถึงหน้าพี่ลี ฉันคิดว่าเขาจะดีใจ ฉันเก็บมันไว้เป็นความลับเพราะอยากเซอร์ไพรส์เขา… แต่เซอร์ไพรส์มันกลายเป็นฝันร้าย…” น้ำตาไหลพราก เดย์ตันยื่นกระดาษทิชชู่ให้เธอช้าๆ แต่เธอไม่รับ “ตอนนี้ ฉันไม่รู้แม้กระทั่งว่าเลือดในตัวฉันเป็นของใคร…” เธอพูดเสียงสั่น “ฉันแค่…เหนื่อย…ฉันเหนื่อย”

เขาพยักหน้าเบาๆ นิ่งเงียบไปอึดใจ แล้วพูดเสียงเบาแต่หนักแน่น

“ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันยื่นข้อเสนออะไรอีก…ฉันจะไม่พูดเรื่องเงิน ไม่พูดเรื่องลูก ไม่พูดอะไรทั้งนั้นจนกว่าเธอจะพร้อม” เขาลุกขึ้นยืนช้าๆ “แต่ถ้าเธอต้องการอะไร even if it’s revenge บอกฉัน”

ยาหยีหลับตาแน่นหัวใจเธอปั่นป่วน เสียงประตูเปิดออกอีกครั้ง และเธอรู้…ว่าเรื่องนี้ยังไม่จบ

แต่ตอนนี้ คนที่เธอเคยเกลียดที่สุดในโลก…กลับกลายเป็นคนเดียวที่ฟังเธอโดยไม่พูดแทรกแม้แต่คำเดียว

วันต่อมา

เดย์ตันไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมายืนอยู่หน้าชั้นวางผลไม้ในซูเปอร์มาร์เก็ตหรูใจกลางกรุงเทพฯ โดยที่ในมือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์เปิดเว็บไซต์แม่และเด็ก ส่วนอีกข้างกำลังหยิบแอปเปิลเขียวขึ้นมาส่องดูสีเปลือกอย่างพินิจพิจารณา

“บำรุงธาตุเหล็ก…ลดอาการแพ้ท้อง…ให้วิตามินซี…” เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ

ชายหนุ่มในชุดสูทเนี้ยบตัดกับบรรยากาศสบายๆ ในห้างจนคนเดินผ่านต้องหันมองซ้ำ แต่เขากลับไม่สนใจสายตาเหล่านั้นเลยแม้แต่นิด

เขาเดินไปเรื่อยๆ คัดเลือกของทีละอย่าง ทั้งกล้วยหอม โยเกิร์ต ข้าวกล้อง ผักสด น้ำขิง และแม้แต่พวกวิตามินเสริมสำหรับคนท้องที่เขาเพิ่งศึกษาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน ทั้งหมดถูกจัดใส่ตะกร้าด้วยความตั้งใจราวกับกำลังวางแผนลอบสังหารเป้าหมายใหญ่

พอหันไปเห็นมุมขายน้ำมะพร้าว เขายังเดินไปสั่งด้วยน้ำเสียงนิ่งเย็น

“เอาแบบหวานน้อย ไม่ผสมน้ำเชื่อม”

“สำหรับภรรยาท้องเหรอคะ?” พนักงานยิ้มหวานถามอย่างสุภาพ

เดย์ตันหันมามองเธอด้วยสายตาว่างเปล่า

“เปล่า…สำหรับนักโทษที่ฉันเผลอทำให้ท้อง”

คนขายยิ้มค้างไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบก้มหน้าจัดของต่อทันที

เมื่อกลับมาถึงโรงพยาบาล เขาก็จัดแจงให้ลูกน้องส่งของทั้งหมดเข้าไปไว้ในตู้เย็นส่วนตัวที่ห้องพักฟื้น พร้อมกับวางผลไม้สดบนถาดแก้วอย่างเรียบร้อย มีน้ำขิงอุ่นๆ ตั้งอยู่เคียงข้างพร้อมช้อนเล็กๆ เงินล้านแทบจะลอยในอากาศก็ว่าได้

และอย่างที่เคยสั่งไว้…

ลูกน้องของเขาถูกสับเวรยามประจำหน้าห้องยี่สิบสี่ชั่วโมง ด้วยคำสั่งเด็ดขาดว่า

‘ห้ามให้เธอหลุดจากสายตาแม้แต่ลมหายใจ’

“นี่นายคิดว่าฉันเป็นนักโทษคดีพิเศษหรือยังไง?” ยาหยีแค่นเสียงถามขณะที่เหลือบมองชายร่างใหญ่สองคนที่นั่งเฝ้าอยู่หน้าห้องไม่ห่าง

“นักโทษก็คือคนที่ถูกควบคุมตัวไม่ให้หนี…” เดย์ตันว่าพลางปอกสาลี่ให้เธอ “แต่ในกรณีนี้ เธอเป็นนักโทษที่ห้ามตาย เพราะยังมี ‘ของสำคัญ’ ในตัวเธออยู่”

ยาหยีจ้องเขาเขม็ง

“ฉันมีชื่อ มีศักดิ์ศรี ไม่ใช่ภาชนะบรรจุเด็กของนาย”

“แล้วภาชนะนั่นคิดจะกระโดดสะพานไปทั้งใบ เธออยากให้ฉันทำยังไง?” เขาสวนกลับเสียงเรียบ แต่ระวังจังหวะคำพูดอย่างเต็มที่

ยาหยีกลอกตาแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น

“จะเอาอะไรก็เอาไปเลย นายชนะแล้ว อย่ามาทำดีกับฉันแค่เพราะกลัวลูกจะพิการ”

“เธอกล้าด่าฉันว่าเลว แต่ไม่เคยดูตัวเองตอนพูดเลยใช่ไหม?” เขายิ้มมุมปาก แต่ไม่หงุดหงิดเลยสักนิด “กินซะ ก่อนจะอาเจียนจนลูกรับสารอาหารไม่ได้”

“ถ้าฉันไม่กินล่ะ นายจะบังคับฉันไหม?”

“จะป้อนจนเธอยอม หรือไม่ก็เสียบสายอาหารเข้าท้องเลยก็ได้” เดย์ตันวางจานผลไม้ตรงหน้าเธออย่างไม่เร่งเร้า “แต่เชื่อฉัน…วิธีแรกจะอร่อยกว่าเยอะ”

ยาหยีอยากจะเขวี้ยงจานใส่หน้าเขา แต่สุดท้าย…ท้องที่เริ่มปวดจี๊ดเล็กๆ ก็ทำให้เธอยอมคว้าสาลี่เข้าปากอย่างกระฟัดกระเฟียด

“นายนี่มัน…เอาแต่ใจ โหดร้าย ปากหมา แล้วก็…” เธอกัดคำสุดท้ายไว้ในลำคอ สายตาของเดย์ตันยังจับจ้องมาไม่วาง แววตาเขาอ่อนลงเล็กน้อย

“ฉันก็ไม่อยากเป็นแบบนี้หรอก…” เขาพูดเบาๆ “แต่ถ้าไม่ระวัง…ฉันอาจเสียลูกของฉันไป”

ยาหยีชะงัก จังหวะการเคี้ยวช้าลงอย่างไม่รู้ตัว

เสียงในห้องเงียบลงเหลือแค่เสียงเครื่องวัดชีพจรเบาๆ ก่อนที่เธอจะพูดกลับเสียงเบาแทบเป็นกระซิบ…

“…ฉันไม่รู้ว่านายจะเป็นพ่อที่ดีไหม แต่บางที…ฉันก็อยากให้ใครสักคนจริงจังกับฉันแบบนี้บ้าง”

และคราวนี้…เดย์ตันไม่พูดอะไร เขาเพียงแค่นั่งนิ่ง ปล่อยให้ความเงียบทำหน้าที่ของมัน แต่ภายใต้สีหน้าเรียบเฉยนั้น หัวใจของมาเฟียหนุ่ม…เริ่มสั่นไหวอย่างเงียบงัน