Nakapagtatakang lahat ng mga mata'y nakatuon sa 'kin pagpasok ko sa Academy. May nagbubulungan habang nakatingin sa akin. Ang iba nama'y tinapunan ako ng mga nakamamatay na tingin. Weird!
"Ouch!" Napasigaw ako nang maramdaman kong may bumato sa 'kin ng kung ano.
Kay aga-aga, kumukulo na ka'gad ang dugo ko. Bakit biglang may nambabato? This is the first time na may bumato sa 'kin dito sa Academy. Tahimik ang buhay ko bilang isang mag-aaral for the past years tapos bigla na lang, magiging gan'to ang mararanasan ko?
Maya-maya pa'y may biglang humatak sa buhok ko. Someone grabbed a fistful of my hair and forcefully dragged me into the stage. Nasa bandang likuran lang kasi kami kanina dahil dito ang daanan papuntang room ko. Nagpumiglas ako pero mahigpit ang pagkakasabunot niya sa 'kin. Hinawakan ko ang kamay niya para hindi niya masyadong mahatak ang buhok ko dahil parang hihiwalay na ang anit ko sa ulo ko. Gusto kong maiyak s
"Ang kapal naman talaga ng mukha niya! Lahat na lang inaakit niya, akala mo naman kung sinong maganda," bulong ni Cindy sa katabi niyang si Jasmine — kung bulong pa ba iyong matatawag dahil sa lakas ng boses niya. "Magtataka ka pa ba? Sa'n pa ba siya nagmana?" Pagkatapos niyang sabihin iyon ay sabay silang nagtawanang dalawa. Nagpanting ang tainga ko nang dahil doon. Ibang usapan na kapag nadamay ang Mama ko! Padabog akong tumayo saka pumunta sa kinauupuan nila. A smirk was painted on their lips as they stare at me walking towards them. "Ulitin niyo nga ang sinabi niyo!" Pilit kong pinipigilan ang sarili kong h'wag silang saktan kaya naikuyom ko na lang ang dalawa kong kamay. "What? 'Di ba totoo naman? Na may pinagmanahan ka niyang kalandian mo," patuyang sabi ni Jasmine. I was flabbergasted with what they've said. Pakiramdam ko'y umaapoy na ang mga mata ko habang
It's been a long and tiring day for me. Nakaka-drain ng energy ang humarap sa mga taong makikitid ang utak at kulang sa pansin. Mga walang magawa sa buhay. Gano'n na ba sila ka-bored sa buhay nila kaya nagagawa nilang bantayan at pakialaman ang buhay ng iba? Tsk! Poor people. I immediately lay down when I arrived home. Sumalampak ako sa sofa na nasa sala dahil sobrang napagod ako. "O, how's your day? How's school?" nakangiting tanong sa 'kin ni Mama na kalalabas lang mula sa kusina. Nakatingin lang ako sa kaniya habang inilalapag niya ang mangkok na naglalaman ng ulam sa mesa. Tipid ko siyang nginitian. "Okay lang po." "Hmmm... Sandali na lang 'to, kakain na tayo. Bakit 'di ka muna magpalit ng damit mo," rinig kong sabi niya saka ako tinapunan ng tingin bago muling pumasok sa kusina. Hindi ako sumagot. Napatingala na lang ako sa kisame saka bumuga ng isang
"Beees! Guess what! O-M-G!" tumitiling salubong sa 'kin ni Kath nang makita niya 'kong pumasok sa room. Halos mabingi ako sa tili niya kaya napatakip ako ng tainga saka lakad-takbong dumiretso sa upuan ko para lang makalayo sa kaniya. Feeling ko kasi, mababasag ang eardrums ko anytime dahil sa lakas at tinis ng boses niya. "Could you please lower your voice? Nakakabingi ka, alam mo 'yon?" sabi ko nang makaupo na 'ko. Sumimangot naman siya. I rolled my eyes at her. "Ano na naman ba kasi 'yon? Ke aga-aga, chismis ka'gad?" "Chismis ka diyan... Ano kasi... Ihhhh..." "Tuwang-tuwa ka talaga? Kinikilig? Sabihin mo na lang kaya para tapos na— Teka... Si Ciara, wala pa?" tanong ko nang mapansing wala pa si Ciara sa upuan niya. I look at my wristwatch and it was almost 7 o'clock in the morning. First time yatang mahuli ni Ciara. Bahagya akong nagtaka dah
"Where the hell have you been, Ciara?" Napatingin kaagad ang mga classmates namin sa akin dahil sa tinuran ko. I don't care if I sound like an overprotective and a strict parent or a clingy boyfriend. I wanted her to give us an acceptable reason why she has to make us so worried. Hell, yeah! We're worried and we don't like her keeping secrets to us. It's one of our rule that we will tell each other where we are going, whenever we have to go somewhere or we have an emergency. We're like sisters to each other that's why I am very protective when it comes to them. Ang problema ng isa, problema ng lahat. Saglit siyang bumaling sa 'kin saka yumuko. "I... I'm sorry." "You don't know how worried we are yesterday," mahinang sambit ni Kath. "Sa'n ka ba kasi galing? Hindi ka rin namin ma-contact. Ni hindi ka nga nag-online!" sumbat ko sa kaniya. Hindi siya sumagot ngunit nang marinig ko ang mahinang paghikbi niya
"Ikaw ang bahala. She's your daughter afterall... Kaya may karapatan ka pa ring makasama siya. Hindi ako madamot, Phil," rinig kong sabi ni Mama. Eavesdropping is rude, I know... But I can't help it. She's talking with him! And what's worse is they're talking about me! "Yeah, yeah... Come over anytime you want to. Yes... Hmmm... Okay, then... Yeah..." She's inside the kitchen so I have to take a peek at what she's doing. "No... Hindi naman sa gano'n. You know, Phil... If you really want her forgiveness, mag-effort ka. Malaki na si Sofia kaya mahihirapan ka talagang kunin ang loob niya." Bigla akong nagtago sa gilid ng pinto nang bumaling si Mama paharap sa kinaroroonan ko. I decided to just go upstairs before she could catch me listening to their conversation. Bigla akong na-bad mood dahil sa narinig ko. Everything about him makes me sick. Pagkatapos kong maglinis ng katawan at magpalit ng
Tila naitulos ako sa kinatatayuan ko nang balingan ko ang tumawag sa pangalan ko. "What are you doing here?" takang tanong sa akin ni Kuya Chris. "K-kuya. I... I was about to call you—" "Where's Ciara?" "They're still inside." He started to walk into the entrance when he turned to me again. I was just staring back at him. "Don't you dare go anywhere. I'll just get them and we will go home. Understand?" he cautiously said. Napatango na lamang ako bilang sagot saka sinundan siya ng tingin habang tinatahak ang daanan papunta sa entrance ng bar. I was somehow relieved that Kuya Chris is here to fetch Ciara. Ngayon ko lang rin naramdaman ang lamig. Darn! It's already 1:34 am. Makakatulog pa kaya ako nito mamaya? Hay! Kahit kailan talaga! Ang mga bruhang 'to. Masasabon ko na naman sila mamaya! I waited like what Kuya
Nang matapos ang klase ay hindi kami magkanda-ugaga ni Kath sa pag-aayos ng mga gamit namin. Dali-dali kaming lumabas ng room at agad na tinahak ang daan papunta sa building na kinaroroonan ng room nina Kuya Chris. Humahangos kami nang makarating kami sa tapat ng classroom nila. But to our surprise, wala nang katao-tao roon. Hindi ko alam kung ano ang schedule ng klase ni Kuya Chris kaya naman hindi namin alam kung sa'n siya hahanapin. Dinukot ko ang cellphone ko sa loob ng bag para tawagan siya ngunit kahit anong halughog ko rito'y hindi ko ito makita. "What? Bilis, girl!" "Kath," naluluha at kinakabahan kong tawag sa kaniya. "Ano?" nakakunot lang ang noo niya habang nakatingin sa akin. "I think I've lost my phone." "What? Halika! Balikan natin, baka naiwan sa classroom." Tumakbo na naman kami pababa sa building ng Engineering Departme
"JUST trust me," seryoso niyang sabi habang diretsong nakatitig sa mga mata ko. Napangisi ako saka umiling habang nakatanaw sa labas ng bintana. "Trust you?" tanong ko saka muling bumaling sa kaniya. "How can I trust someone like you? Palagi mo na lang akong pinipikon! Walang araw na hindi ako naiinis sa 'yo dahil napaka-antipatiko mo! Napakasama mo sa 'kin and now, you're asking me to trust you? How absurd is that? Ha? And we're not even friends. So, tell me. How can I trust you? And why should I trust you?" "Kalimutan mo muna 'yang inis mo, puwede ba? Si Ciara ang pinag-uusapan natin dito. Please. I need you to trust me... Just this once." I look at him straight in the eyes. Concern and sincerity was written on his face. I have doubts on trusting him but I need to know if he's saying the truth. Kaya kahit mahirap ay pumayag ako. Mariin akong napapikit at sa pagdilat ko'y muli akong tumin