LOGINKaraniwang kaalaman na ang pamilya Steadman at ang pamilya Clifton ay dumanas ng kanilang pinakamalaking pag-urong sa mga nakaraang taon.
Mula nang mamatay ang kanyang anak na si Chris, humiling si Art ng mahabang leave of absence, at ipinaubaya na ni Jessop ang lahat sa kanyang anak na si Rufus. Sa tuwing hindi sigurado si Rufus sa anumang bagay, humihingi siya ng tulong kay Alex. Sa dulong hilaga ng Canada, tumayo si Tyson, nanginginig ang yelo at niyebe mula sa kanyang damit. Anim na lalaki ang nakatayo sa likod niya, lahat nakasuot ng itim. "Binabati kita, opisyal mong natapos ang pagsasanay," sabi ng isa sa mga lalaki. Tumango si Tyson at tumingin sa langit, kung saan may paparating na helicopter. Pagkalapag nito, pumasok si Tyson at tumingin sa lalaking nakaupo sa tabi niya. "Inaasahan ko si Luther," sabi ni Tyson. “Nasaan siya?” "Sir..." Nagsimulang magsalita ang lalaki at saka huminto, hindi sigurado kung paano sasabihin ang balita. “Anong nangyari?” Tanong ni Tyson. “Patay na si Luther,” sabi ng lalaki, bumagsak ang mga balikat. "Pinatay siya ni Alex." “Oh?” Tanong ni Tyson, walang pagbabago sa ekspresyon niya. Tumingin siya sa niyebe sa ibaba nila. "Ang kamatayan ay bahagi lamang ng buhay. Ito ay walang kahihinatnan." Ang kamatayan ni Luther ay makakapagpabagabag sa Blood Brothers, ngunit para kay Tyson, si Luther ay isa lamang sa maraming miyembro ng gang. Walang ibig sabihin ang pagkawala niya. "Sir, may dapat tayong gawin tungkol kay Alex," sabi ng lalaki. “Natalo niya ang lahat ng ipinadala namin para harapin siya, at nagbanta siya…” Tumigil siya, nag-aatubili na sabihin ang anumang bagay na magpapagalit kay Tyson. "Tinakot ka ni Alex," sabi ng lalaki na halatang galit. "Hinahamon ka niya sa publiko. At sa iyong pagiging malayo sa pag-iisa, sinasabi ng ilang tao na nagtago ka dahil natatakot kang labanan siya. Ang reputasyon ng buong Blood Brothers gang ay nakataya." “Walang anuman si Alex,” pang-iinis ni Tyson. "Oo, pinatay niya ang ilang miyembro ng Blood Brothers, pero security guard lang siya. Nobody siya. Paano ko ibababa ang sarili ko para makipaglaban sa kanya? He's not worth my time." Matagal nang nandiyan si Tyson, at alam niyang palaging nagbabago ang mundo. Noong bata pa siya, lagi niyang hinahanap ang mga taong mas mataas sa kanya at hinahamon sila, sinusubukang hanapin ang kanyang lugar sa mundo. Napabuntong-hininga ang ibang lalaki. Gusto niyang lumaban si Tyson, at lalo siyang nadidismaya. "Si Alex ay humahadlang sa lahat ng aming mga plano," sabi niya. "Kung hindi natin siya aalisin, masisira nito ang reputasyon ng Blood Brothers. At gayunpaman, ang bawat aksyon na ginawa natin laban sa kanya ay nabigo. Walang nakatalo sa kanya, at lahat ng sumubok ay nanganganib sa kamatayan. Kailangan namin siyang harapin. Hindi na siya ordinaryong security guard," He trailed off, shrugging. "Kung gayon ano siya?" Tanong ni Tyson, pilit na pinipigilan ang pagngangalit ng kanyang mga ngipin. Galit na galit siya na natalo ni Alex ang napakaraming Blood Brothers, ngunit tumanggi siyang ipakita ito. "Siya ay naging panginoon ng Moon Palace," sabi ng lalaki. "Sa mga tuntunin ng ranggo, kapantay mo na siya." "Good," sabi ni Tyson, isang mabagal na ngiti ang lumitaw. Noong bata pa siya, sinabi sa kanya ng kanyang guro na ang Moon Palace ay mas mahalaga kaysa sa tila. Hindi ito kilala, ngunit napakalakas nito. Kung si Alex ang panginoon ng Moon Palace, maaaring tanggapin ni Tyson ang kanyang hamon. Inilarawan ng isa pang lalaki kung paano nakipag-away si Alex sa gang, at nakinig nang mabuti si Tyson. Pagkatapos ay sinabi niya, "Oo, lalabanan ko si Alex." Pagkatapos ay tumawa siya ng malakas, ang tunog ay umaalingawngaw sa maniyebe na tanawin. Tinanggap ni Tyson ang hamon ni Alex na ipakita ang mga kahihinatnan ng paghamon sa Blood Brothers, ngunit bahagi rin ito ng kanyang hindi maiiwasang pakikipaglaban sa komunidad ng martial arts. Napatay na ni Alex ang ilan sa mga pinakamagaling na tao ni Tyson, ngunit sigurado si Tyson sa kanyang tagumpay. Papatayin niya ang hamak na security guard na ito, at pagkatapos ay malalaman ng komunidad ng martial arts na hindi siya tatawid. Sina Debbie at Jessop ay magkasama sa mansyon ng Clifton. Nasiyahan sila sa piling ng isa't isa, at ang mood ni Jessop ay lubos na bumuti mula sa paggugol ng oras sa kanyang magandang apo. Mahal na mahal niya ang kanyang anak, at mariing pinaalalahanan siya ni Debbie. Ngayon ay hinahangaan niya si Debbie. Kasama ni Callisto ang tatlo pang Moon Maiden, na bumisita kay Alex. Nang maayos na ang lahat, napagpasyahan ni Alex na babalik sila ni Callisto sa Moon Palace para masiguradong okay na ang lahat, at pinahiram sila ni Jessop ng kotse para sa biyahe. Dalawang linggo pagkaalis ni Alex, nagtipon ang mga natitirang miyembro ng pamilya Clifton para magdaos ng piging. Kaarawan noon ni Cynthia, at gustong parangalan siya ni Jessop. Walang sinuman sa mas malawak na komunidad ang naimbitahan, tanging ang pamilya. Matapos ang lahat ng nangyari, mas nagkakaisa ang pamilya Clifton kaysa dati. “Ito ang kaarawan ng pinakamamahal kong si Cynthia,” sabi ni Jessop. "At narito kami para alalahanin siya at ipagdiwang ang kanyang buhay. Sa kasamaang palad, hindi makakasama si Alex dito, ngunit gusto kong mag-propose ng toast sa kanya." Naging mabuting kaibigan si Alex sa pamilya Clifton, kaya itinaas ng lahat ang kanilang baso at sinabing, “Kay Alex.” "Kami ay masuwerte na magkaroon ng isang mabuting kaibigan kay Alex," patuloy ni Jessop. "Ang kanyang husay ay ginagawa siyang isa sa pinakamakapangyarihang martial artist sa paligid." “Oo!” may tumawag. “Bakit hindi mo pinamahalaan si Alex?” "Kailangan nating tanungin si Debbie," sabi ni Jessop, tumatawa. "Kaya niyang magdesisyon." Isang boses ang tumawag mula sa labas ng kwarto. "Sa tingin mo ba si Alex ang pinakamakapangyarihang martial artist? Malaking claim iyon." “Sino nandyan?” tanong ni Jessop. Napalingon ang lahat sa direksyon ng boses. Sino ang nangahas na dumating dito ng hindi inanyayahan? Napatingin si Jessop sa pinto at napansin ang mga bodyguard na nakatayo sa harapan nito. Dapat ba niyang papasukin ang bisita? Paano kung ito ay isang taong mapanganib? Pumasok ang isang matandang lalaki, kumpiyansa na humakbang, at sinundan siya ng isang nakababatang lalaki. “Sino ka?” nakasimangot na tanong ni Jessop. Nagpakita ng kapangyarihan ang matanda, ngunit sigurado si Jessop na hindi pa niya ito nakita. "Nang ang Blood Brothers ay kumuha ng martial arts community, natalo sila ni Alex," sabi ni Jessop. "Malinaw na siya ang pinakamakapangyarihang martial artist sa mundo." "Dahil lang pinatay niya si Lee Harshaw?" natatawang tanong ng matanda. Umiling siya. "Si Lee ay isang sundalo lamang para sa Blood Brothers, at hindi siya kilala sa komunidad ng martial arts. Walang kabuluhan ang pagkatalo sa kanya." "Malalaking salita yan, pero puro kalokohan ang sinasabi mo!" Sabi ni Rufus na namumula ang mukha sa galit.Tila walang anumang bagay sa mundo ng medisina na maaaring labanan ang kapangyarihan ng panloob na puwersa ni Tyson na nagpapalamig kay Debbie hanggang sa mamatay. Isang grupo ng mga doktor ang lumapit kay Jessop na may malungkot na ekspresyon. Humakbang ang pinuno ng kanilang grupo para magsalita. "Mukhang mas maganda ang kalagayan niya ngayon," nag-aalinlangan niyang sabi, "ngunit hindi namin iniisip na magandang balita ito. Madalas bumubuti ang mga pasyente bago ang katapusan. Maaaring ito na." Pakiramdam ni Jessop ay parang madudurog ang kanyang puso. Ngunit hinila niya ang kanyang sarili upang buong tapang na sabihin, "Lahat kayo ay nagtrabaho nang husto. Salamat." Nakipagkamay siya sa pinuno. Ngunit sa sandaling iyon, sumabog si Alex sa pakpak ng ospital, na sinundan ng malapitan ni Rufus. Walang sabi-sabing sinugod nila si Jessop para makita si Debbie. Siya ay tumingin kakila-kilabot, payat, at haggard. Napakaputla niya na para bang may namumuong frost sa kanyang balat.
Bumaling si Alex at muling yumuko sa matandang babae, mapagpakumbabang nagpasalamat. "Hindi mo kailangang magpasalamat sa akin," sabi niya, puno ng kagalakan ang kanyang maliit na mukha. "Ito ang lugar para sa lahat ng mga master, at ikaw ang master ng Moon Palace ngayon. Tungkulin kong ipakita ito sa iyo." Pagkatapos noon, araw-araw bumalik si Alex para mag-aral at pag-usapan ang mga technique sa matandang babae. Nang hindi niya napapansin, mabilis na umunlad ang kanyang kakayahan. Habang nag-eensayo siya, mas napagtanto niyang hindi niya alam. Marami pang dapat matutunan dito kaysa sa anumang bagay na maisisiksik niya sa kanyang utak sa loob lamang ng ilang linggo. Ngunit ang matandang babae ay maraming nalalaman tungkol sa kasaysayan ng palasyo at ang anyo ng martial arts at tinulungan siya nang siya ay bumangga sa mga hadlang sa kalsada. Alam niya kung paano ilagay ang mga kumplikadong konsepto sa mga simpleng termino. Sa tuwing aalis siya sa kweba, pilit niyang inaalala kung
Si Debbie ay dinaig sa pakiramdam ng kanyang mga buto na nagyeyelo sa loob ng kanyang sariling katawan. Masakit at malupit ang pag-atake ni Tyson. Sa pagmamasid sa kanyang paghihirap, hiniling ni Jessop na siya ang parusahan sa halip na siya. Tila masyadong malupit na ang isang batang babae ay kailangang magtiis ng ganoong sakit. Lumapit ito sa kanya at sinabi sa malambing na boses, "Debbie? Ano ang pakiramdam mo?" Pinilit niyang ngumiti, ngunit magiliw na sinabi, “Lolo, mangyaring huwag kang mag-alala sa akin.” Pero nanginginig ang mga kamay niya habang nagsasalita. Sinigawan ni Jessop ang lahat ng nasa kwarto para tumulong. Mabilis na nag-alok ng mga tuwalya, mainit na kumot, at maiinit na inumin ang ibang miyembro ng pamilya Clifton. Ang ilan ay nag-alok pa na imasahe ang kanyang mga paa upang subukang maibsan ang init pabalik sa mga ito. Ngunit anuman ang gawin ng sinuman, ang panloob na puwersa ni Tyson ay gumana sa pamamagitan niya, pinapanatili ang kanyang malamig at mise
Nang tuluyang tumira ang alikabok sa paligid ng mga nabasag na piraso ng orasan at ladrilyo, bumalik si Tyson sa party at itinuro ng isang daliri ang mga guho. "Pinatay ni Alex ang mga nangungunang mandirigma ng Blood Brothers, at nagbigay siya ng hamon sa akin," sabi ni Tyson. "Ang sinumang tumulong sa kanya ay magiging katulad ng orasan na iyon!" Sinamaan siya ng tingin ni Jessop, ngunit alam niyang hindi siya kalaban ni Tyson, na hindi mahuhulaan kapag nagagalit. Sa takot para sa mga miyembro ng kanyang pamilya, walang sinabi si Jessop. Ang iba ay natakot, at ang ilan sa kanila ay kitang-kitang nanginginig. Kung hindi dahil kay Jessop, baka tumakas na sila. Maliban kay Jessop, si Debbie lang ang nakataas ang ulo, parang prinsesa, ayaw sumuko. “Baliw ka ba?” Bulong ni Rufus sa kanya, hinihila ang manggas niya. "Ibaba mo ang iyong ulo." Siya ay nag-aalala na ang kanyang pagsuway ay makaakit ng atensyon ni Tyson. Sinulyapan siya ni Jessop, pinahahalagahan ang kanyang katapangan.
"Malaking salita?" ulit ng matanda na umiling. "Narinig ko na ang pamilya Clifton sa Baltimore ay mahalaga, ngunit ngayon ay nakikita ko na ito ay wala." “How dare you!” may tumawag, habang ang buong pamilya ay tumayo, ang ilan sa kanila ay nag-aantok ng mga sandata. Galit na galit, handa na silang atakihin ang lalaki nang utusan ito ni Jessop. Walang makakainsulto sa pamilya Clifton sa harap ni Jessop. Hindi nila ito paninindigan. Lumapit ang mga bodyguard, at nakalimutan na ang dinner party. Hindi man lang nilingon ng matanda ang mga taong nakabusangot sa kanya. "Hindi ito isang insulto," sabi niya na may mahinang ngiti. "Iilang pamilya sa mundo ang maihahambing sa akin." Hindi natuwa si Jessop, ngunit hindi niya alam kung paano magre-react. Hindi nang hindi alam kung sino ang lalaking ito o kung bakit siya nandito. Sinulyapan niya ang iba pang miyembro ng kanyang pamilya at saka bumalik sa matanda. "Sabi mo wala lang si Lee," sabi niya. "Sinasabi mo bang mas makapangyarihan ka
Karaniwang kaalaman na ang pamilya Steadman at ang pamilya Clifton ay dumanas ng kanilang pinakamalaking pag-urong sa mga nakaraang taon. Mula nang mamatay ang kanyang anak na si Chris, humiling si Art ng mahabang leave of absence, at ipinaubaya na ni Jessop ang lahat sa kanyang anak na si Rufus. Sa tuwing hindi sigurado si Rufus sa anumang bagay, humihingi siya ng tulong kay Alex. Sa dulong hilaga ng Canada, tumayo si Tyson, nanginginig ang yelo at niyebe mula sa kanyang damit. Anim na lalaki ang nakatayo sa likod niya, lahat nakasuot ng itim. "Binabati kita, opisyal mong natapos ang pagsasanay," sabi ng isa sa mga lalaki. Tumango si Tyson at tumingin sa langit, kung saan may paparating na helicopter. Pagkalapag nito, pumasok si Tyson at tumingin sa lalaking nakaupo sa tabi niya. "Inaasahan ko si Luther," sabi ni Tyson. “Nasaan siya?” "Sir..." Nagsimulang magsalita ang lalaki at saka huminto, hindi sigurado kung paano sasabihin ang balita. “Anong nangyari?” Tanong ni Tyson. “







