Nang magsimula na ang pamamaril, nakaalis na si Alex. Ngayon, pinatay niya ang mga ilaw, pinababa ang silid sa dilim. Ilang sandali pa, muling bumukas ang mga ilaw, at isang tinig ang nagmula sa likuran ni Luther. Napagtanto ni Luther na si Alex ay nakatayo sa likuran niya, hawak ang isang basag na piraso ng bote sa lalamunan ni Luther. Pinagpawisan siya ng malamig. Paanong nakaiwas si Alex sa napakaraming bala? Hindi ito posible. "Pinaplano mo bang maghiganti sa akin sa pagpatay sa mga babaeng iyon?" tanong ni Luther na nakapikit. "No," sabi ni Alex, nagkibit-balikat. "Ang dalawang babaeng iyon ay mga mamamatay-tao, at ang kanilang mga kaluluwa ay nabahiran ng dugo ng maraming inosenteng tao. Malamang na mas masama pa sila kaysa sa iyo. Kung hindi, sa tingin mo ba ay hahayaan kitang patayin sila?" "Mr. Ambrose, sigurado akong may magagawa tayo," sabi ni Luther, sabay tingin sa basag na bote. “Kung tutuusin, ako lang ang tao dito na maaari mong harapin.” Naalala niya ang dating
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-11-16 อ่านเพิ่มเติม