Three of them are currently in her apartment’s bed. Nakatihaya silang tatlo sa kanyang kama.
Kanina pa panay reklamo ang dalawa niyang kaibigan na masakit ang ulo at sikmura ng mga ito.
Lalo namang kumikirot sa sakit ang ulo niya sa ingay ng mga ito.
Mariing nakapikit ang mga mata niya habang nakadampi ang dalawa niyang palad sa kanyang nuo.
Hindi na niya maalala ang mga sumunod na nangyari kagabi matapos siyang malasing. Maging ang mga kaibigan niya ay ganoon rin.
“Tumahimik na nga lang kayo diyan!” ‘Di kalakasang sigaw niya sa mga ito. “Sumasakit lalo ang ulo ko sa inyo”.
“Gaga kasi ‘
Patahiya siyang nakahiga sa kanyang kama.Hindi na niya alam kung ilang oras na ang lumipas simula nang matapos ang nangyaring insedente kanina.Kanina, habang hinahatid sila ng binata sa kanyang apartment, hindi man lang ito umimik. At nang nakababa na sila sa kotse nito, inabot lang sa kanila nito ang mga shopping bags nila paggkatapos ay umalis na.Wala itong sinabi o reaksiyon man lang dahil sa nangyari kanina. Seryoso at kalmado lang ito kanina.Hindi na rin siya nag-abalang tanungin pa ito o kausapin man lang ito.Nanatili muna ng halos isang oras sa apartment niya ang kanyang dalawang kaibigan. Nag-aalala ang mga ito para sa kanya. Wala na ring sinab
After three hours of travel sakay ng van, nakarating na rin siya sa terminal ng kanilang probinsya.Alas tres pa lang ng madaling araw kanina ay bumyahe na siya.Sabi ng nakababata niyang kapatid na lalaki, susunduin raw siya nito gamit ang tricycle nila na binili niya kaya kasalukuyan niya ngayon itong hinihintay.Tanging shoulder bag lang ang dala niya na may laman na wallet at cellphone.Ilang minuto lang ay may huminto ng tricycle sa harapan niya. Kaagad niyang nakilala kung sino ang nagmamaneho niyon.Malapad siyang ngmiti rito. “Chris!” Sambit niya sa pangalan nito.“Tara na
2:30 pa lang ng hapon, nagpaalam na siya sa kanyang ina at mga kapatid na kailangan na niyang umuwi.Hinatid pa siya ng mga ito sa terminal.“Mag-iingat ka doon, ‘nak ha?!” Malungkot na ani ng kanyang ina.“Opo naman, ‘nay. ‘Wag po kayong mag-aalala. Babalik pa rin naman po ako dito. Dadalasan ko na rin po ang pagtawag sa inyo”. Anya ng nakangiti. “Sige na po, mauuna na po ‘ko”.Sabay-sabay at mahigpit siyang niyakap ng tatlo.Nang bitawan na siya ng mga ito, kaagad siyang lumapit sa van na naghihintay.Kumaway muna siya sa mga ito. Kumawa
She’s currently in her wide old room. Dito siya iginiya kanina ng nagpakilalang mayordoma ng mansyon. Ngayon lang niya nakita ang matandang ‘yon. Siya ‘ata ang bagong mayordoma.Ang tumatayong nanay niya ngayon ay ang dating mayordoma ng pamilya nila noon. Kaya siya napunta sa puder nito ay dahil sumama at nagpaampon siya rito nang tumigil na ito sa pagtatrabaho sa pamilya niya.Ramdam niya ang pamumugto ng kanyang mga mata. Kanina pa rin nanlalabo ang paningin niya pero pinipilit niya ang sariling maging maayos.Walang nagbago sa kanyang silid. Kung ano ang itsura nito noong iwan niya, ganoon pa rin iyon ngayon. Kulay old rose pa rin ang dingding, kisame at mga kagamitan.Ang kanyang mga gamit niy
She slowly opened her eyes. Masakit ang mga mata niya at ramdam niyang namamaga iyon. Bumungad sa kanya ang isang old rose colored ceiling. The surrounding is so silent that she could barely hear the sound of her breathing. Pinilit niyang itinayo ang sarili. Bahagyang sumasakit ang ulo niya. Isinandal niya ang kanyang katawan. Pagkatapos ay ipinalibot ang tingin sa kanyang paligid. Nasa silid niya siya. Naibaba niya ang tingin sa kanyang kasuotan. Isang pares ng mint green pajama ang suot niya. Nagtataka siya. Pinilit niya ang sariling alalahanin ang mga nangyari bago siya napunta sa ganoong posisyon. Hanggang sa unti-unting pumasok sa isip niya ang lahat ng nangyari. Ang mga sinabi ng kuya niya. A
Hinatid siya ng driver sa cafe na sinabi niya rito. Ang bodyguard naman niya, hindi siya nilalayuan. Nakabuntot lang ito kahit saan siya magpunta.She’s wearing shades dahil kahit na may makeup na siya, halata pa rin ang pamumugto ng kanyang mga mata. Napansin niya iyon kanina habang nagsasalamin.Pumasok sila sa cafe sabay na ipinalibot ang tingin.Someone raised a hand kaya napabaling siya roon.Parang gustong umurong ng mga paa niya nang makilala kung sino ang taong nagtaas ng kamay para kunin ang atensyon niya.Prente itong nakaupo sa isang sulok. It's her again.Siya ang nagtext sa’kin?!Mahina siyang nagpakawala ng hininga sabay na humakbang palapit sa babae.Hindi niya alam kung maniniwala ba siya sa mga sasabihin nito pero bahala na.Pinatong nito ang mga braso sa mesa. Huminto siya sa paglalakad sa harap nito.Ngumiti ito ng nakakaloko sa kanya. “Sit”. Anito sabay na itinuro
Kanina pa siya pinapatahan at tinanong ng mga kaibigan niya kung ano ang nangyari pero patuloy lang siya sa pag-iyak.Kanina pa rin siya humihikbi.Nahihirapan na nga siyang huminga dahil sa kakahikbi.Halos mahirapan na nga siya sa paghinga dahil sa kakahagulgol.Patuloy lang sa paghimas sa kanyang likod ang mga kaibigan.Hanggang sa pinilit niya ang sariling tumahan at pinahiran ang kanyang mga luha gamit ang kanyang mga palad.Inabutan siya ni Jean ng tissue. Tinanggap niya ‘yon sabay na pinahiran ang kanyang mukha.Pi
Tonight, exactly seven p.m, at the bacelor’s village. Wear something decent. You’ll be meeting your fiance. Basa niya sa text ng kuya niya.Mabilis niyang naibaba ang kanyang cellphone nang matapos basahin ang mensahe.Kasalukuyan siyang nanonood ng isang netflix movie.Mahina siyang napabuntong hininga.“I guess, this is it”. Mahinang bulong niya.Wala siyang ibang ginawa buong maghapon kundi ang umupo at manood ng mga movies.Tuluyan na siyang nawalan ng ganang manood. Ang totoo niyan, kanina pa siyang walang ga