เข้าสู่ระบบห้องสมุด
ค้นหา
แชร์
บทที่ 12
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-11-17 14:43:0310 It’s Bad! แย่แล้ว…เพื่อนสนิทฉันเป็นมาเฟีย ควบคุมมากขึ้น รถ Lamborghini Huracan คันสีดำเลี้ยวเข้ามาจอดที่หน้าหอพัก ขนมผิงเอื้อมมือมาเปิดประตูก่อนจะเอ่ยบอกกับคนข้างกายแล้วแยกขึ้นห้อง “เจอกันที่มอพรุ่งนี้นะ” ปากเอ่ย รอยยิ้มบางก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้ากลบเกลื่อนอาการปวดเมื่อยตามร่างกาย “กลับห้องแล้วนอนพัก ดึกแล้วอย่าออกไปไหนล่ะ” ประโยคท้ายที่ริวเซย์เอ่ยออกมา ทำให้ขนมผิงรู้สึกเหมือนตนเองโดนถูกควบคุม แต่เธอก็สลัดความคิดนั้นออก “ไม่ไปไหนหรอก จะนอนแล้ว ไปแล้วนะ” พูดจบร่างเล็กก็เดินลงมาจากรถคันหรู ขนมผิงเดินเข้าไปใต้หอพักแล้วเดินขึ้นบันไดมาบนห้องนอนตนเอง ริวเซย์มองจนลับสายตา ก่อนจะหยิบบุหรี่และไฟแช็กขึ้นมาสูบ ในขณะเดียวกันกระจกรถก็ถูกเลื่อนลงด้วยปลายนิ้วแกร่ง ริมฝีปากหยักพ่นควันสีขาวขุ่นให้ลอยคละคลุ้งออกมา มือหยิบมือถือขึ้นมากดเล่นก็เห็นข้อความจากนิกส่งเข้ามา ข้อความ : นิก นิก : เรียบร้อยแล้วครับ แววตาคู่คมฉายแววพึงพอใจออกมาเพียงครู่เดียว นิ้วแกร่งกดเข้าไปดูที่กล้อง ภาพการเคลื่อนไหวถูกถ่ายทอดผ่านกล้องสามตัวภายในห้องนอนขนมผิง เธอกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือ กำลังก้มอ่านอะไรบางอย่าง สายตาริวเซย์ไล่มองทั่วทุกบริเวณห้องนอนเล็ก ไม่มีใครอยู่ในห้องนอนเธอ ไม่มีใครที่เธอแอบซุกซ่อนเอาไว้ มีเพียงห้องนอนโทนสีขาวที่ถูกเปิดด้วยโคมไฟสลัวสีเหลืองอ่อน ร่างบางนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตรงหน้าโต๊ะข้างเตียง ริวเซย์มองไปสักพักกระทั่งบุหรี่หมดมวลก็กดออกจากกล้อง แล้วโยนมวลบุหรี่ลงบนพื้นคอนกรีตหน้าหอพัก จากนั้นเขาก็ขับเคลื่อนรถคันหรูห่างออกมาด้วยความเร็ว โรงพยาบาลเอกชน ในช่วงสายของวันต่อมา ขนมผิงเดินทางมาเยี่ยมอนุพงศ์ที่โรงพยาบาล อาการของเขาดีขึ้นมากแล้ว วันนี้ต้องย้ายกลับไปรักษาที่โรงบาลจิตเวชต่อ “เราต้องย้ายกลับไปที่โรงพยาบาลเดิมแล้วนะคะ จำได้ไหมที่ที่พ่อเคยอยู่ก่อนมาที่นี่” เสียงหวานเอื้อนเอ่ยกับผู้มีพระคุณตรงหน้า โดยมีพี่พยาบาลของที่นี่และฉัตรสุดายืนอยู่ฝั่งซ้ายและขวา “…” ไม่มีคำตอบจากอนุพงศ์ มีเพียงสายตาเหม่อเลยที่มองมาที่ลูกสาวช้า ๆ แล้วนํ้าตาก็เริ่มไหลปริ่มออกมาด้วยความกลัว “ไม่ต้องร้องค่ะ พ่อไม่เป็นอะไรแล้ว หนูจะอยู่ข้างพ่อตลอด” เธอเอ่ย มืออ่อนนุ่มบีบหลังมือแข็งแหบกร้านเบา ๆ “คนไข้พร้อมรึยังคะ รถของทางโรงพยาบาลพร้อมแล้วค่ะ” พยาบาลวัยย่าง 30 เอ่ย ขนมผิงจึงพยักหน้าตอบ แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพลางปล่อยมืออนุพงศ์ “พร้อมค่ะ” “เชิญด้านนี้เลยนะคะ” ขนมผิงเข้ามาเข็นวิวแชร์ที่อนุพงศ์นั่งอยู่ ตรงหน้าเป็นพยาบาลของที่นี่เดินนำ ข้างกายกันเป็นฉัตรสุดา การย้ายอนุพงศ์กลับไปรักษาที่โรงพยาบาลจิตเวชเช่นเดิม มันเป็นเรื่องที่ต้องเกิดขึ้นอยู่แล้ว หากออกมาใช้ชีวิตข้างนอกคงเป็นภาระให้กับสังคมด้วยสติที่ยังไม่ครบถ้วน อีกอย่างขนมผิงก็อยากรักษาพ่อให้อาการดีขึ้นพอที่จะใช้ชีวิตได้ ถ้าไม่มีเหตุผลจำเป็นอะไรก็ไม่อยากให้คนเป็นพ่อออกมาจากโรงพยาบาลจิตเวช “น้องผิงไปเรียนเลยก็ได้นะ เดี๋ยวทางนี้พี่ดูแลต่อเอง” เมื่อมาถึงรถตู้รับส่งของทางโรงพยาบาลเอกชนฉัตรสุดาก็เอ่ยขึ้น “จะดีเหรอคะ ผิงอยากไปส่งพ่อ” “เดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทันเอา ไม่ต้องห่วง พี่จะทักรายงานตลอด” ฉัตรสุดาตบบ่าบางให้เชื่อใจ ขนมผิงมองใบหน้าอนุพงศ์ที่มีผ้าก๊อตติดรอบศีรษะ ใบหน้ามีรอยฝกช้ำ พลางมองนาฬิกาข้อมือต่อ มันใกล้ถึงเวลาเรียนแล้วเธอจึงยอมตอบตกลง “ฝากพี่ฉัตรด้วยนะคะ ยังไงถึงแล้วรบกวนทักมาหาผิงด้วย” “ได้จ้ะ” “พ่ออยู่กับพี่ฉัตรนะคะ หนูต้องไปทำหน้าที่ของตนเองแล้ว ไว้หนูจะมาเยี่ยมใหม่นะ” “…” อนุพงศ์รับรู้แต่เขาไม่มีแรงจะตอบ แววตายังคงเศร้าและเจ็บปวด จนขนมผิงพลอยเจ็บปวดไปด้วย “ไปเถอะค่ะ เดี๋ยวจะสายเอา” “ขอตัวก่อนนะคะ” ล้ำลาอนุพงศ์เสร็จก็หันมาลาฉัตรสุดาก่อนจะยิ้มให้พี่พยาบาล แล้วเดินออกมารอที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงพยาบาล รอไม่นานมากรถเมล์ก็มาจอดตรงหน้า ผู้คนต่างทยอยเดินขึ้นไป รวมถึงร่างเล็กในชุดนักศึกษาเรียบร้อยก็เช่นกัน ขนมผิงเดินทางมาเรียนภายเวลาไม่นานมาก เธอเร่งฝีเท้าเดินเข้ามาในห้องเรียนเพราะเหลือเวลาไม่ถึงห้านาทีอาจารย์ก็จะเข้าแล้ว คนตัวเล็กเดินเข้ามาก็เห็นเพื่อนนั่งกันอยู่ครบกลุ่ม เธอเดินแยกไปนั่งลงที่ประจำข้างริวเซย์ ไม่นานมากบทสนทนาของเพื่อนก็แทรกเข้ามาในหู “ได้ยินว่ามึงลงแข่งรถในรอบปี แบบนี้พวกกูต้องไปเชียร์หน่อยแล้ว” แบดซ์พูดกับริวเซย์ “เบื่อ ๆ ร่างกายต้องการความตื่นเต้น” “เดิมพันอะไรรอบนี้” เคเลนถามขึ้นบ้าง “ไม่พ้นเงินกับผู้หญิง” ดาราหนุ่มชื่อดังตอบ “พวกมึงอยากมาก็มาแล้วกัน กูส่งรอบและสนามลงให้ในแชทกลุ่ม” “คนเยอะอ่ะ จะสะดวกใช่ไหม” ยูกิเอ่ยขึ้นมาบ้าง ยิ่งเธอและแฟนหนุ่มอย่างเจควอนมีชื่อเสียงมากกว่าเดิม การไปไหนมาไหนที่คนเยอะค่อนข้างลำบากและเป็นที่จับตามอง “ไม่ต้องกังวล จะจองโซนวีไว้ให้” ริวเซย์พูด “แบบนั้นก็ดี” หนุ่มลูกชายของผู้มีอำนาจเอ่ย เขาไม่ใช่ดารา ไม่ใช่คนดัง แต่เป็นลูกท่านนายพลที่ดำรงตำแหน่งสูงสุดของประเทศตอนนี้ การเคลื่อนไหวย่อมถูกจับตามองและอันตรายทุกย่างก้าว “ขอไปด้วยได้ไหม” ในขณะที่ทุกคนกำลังคุยกันอยู่ ขนมผิงก็เอ่ยแทรกเข้ามาบ้างหลังจากที่เงียบฟังมาพักหนึ่ง ทำเอาทุกสายตาของเพื่อนในกลุ่มมองมาด้วยความแปลกใจ จนยูกิเอ่ยถาม “ปกติแกไม่ชอบที่แบบนี้นิ นึกอะไรอยากไปด้วยเอ่ย หรืออยากไปดูหนุ่มนักแข่งหล่อ ๆ” สิ้นประโยคริวเซย์ก็มองขนมผิงอย่างเปิดเผย ภายนอกทุกคนในกลุ่มอาจจะมองว่าปกติ แต่สำหรับเธอ มันไม่ใช่ ริวเซย์กำลังมองและต้องการบอกอะไรบางอย่าง ราวกับว่าสั่งห้ามไม่ให้เธอไป “แค่อยากออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างเท่านั้นเอง ต้องมีเหตุผลอะไรด้วยเหรอ” “ร้านเหล้ายังไม่ชอบ แน่ใจว่าจะไป” เคเลนถาม “แน่ใจสิ ไปกันวันไหน” “ถ้าจะไป ไปพร้อมริวก็แล้วกัน จะไปรับ” นี่ไม่ใช่ประโยคบอกเล่าแต่มันเป็น ‘คำสั่ง’ ขนมผิงจึงทำได้เพียงพยักหน้าตอบ “ได้” เธอต้องตอบตกลง ก่อนที่ไม่มีโอกาสได้ไปเลย และการไปครั้งนี้ต้องได้เจอกับเขา ‘ราฟาเอล’ คนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับที่ทำงานอนุพงศ์ และอาจจะรู้ถึงการเสียชีวิตของใบบัว วันแข่งรถมาถึง เวลาแข่งเริ่มตั้งแต่สี่ทุ่ม รอบแข่งของริวเซย์เริ่ม 23.00 น. ตรงพอดี ตอนนี้กลุ่มเพื่อนลูกคนดังนั่งอยู่โซนวีไอพีที่แบ่งเป็นหลายโต๊ะตามแนวกั้นการแข่งขัน ส่วนด้านหลังเป็นแสตนสำหรับผู้ชมปกติที่ไล่ระดับสูงขึ้น มีรั้วกั้นสำหรับผู้ชมปกติและผู้ชมวีไอพีที่ติดขอบสนามตรงโซน VIP เห็นการแข่งขันได้ชัดเจนมากกว่า ขนมผิงมองไปบนถนนพื้นสีเทาตัดขอบเหลืองด้วยความตื่นเต้น อีกไม่นานจะถึงเวลาเริ่มแข่งแล้ว เสียงคนพูดคุยพร้อมกับเสียงเพลงดังกระหึ่ม บริเวณรอบโต๊ะของพวกเขาและเธอมีบอดี้การ์ดยืนคุมราวสี่คน “ได้ยินว่านักแข่งคนนี้มาจากต่างประเทศ จริงไหม” ยูกิเปลี่ยนเรื่องสนทนา ในมือของเธอมีแก้วเครื่องดื่ม ด้วยความที่สนามแข่งนี้เป็นสนามแข่งเอกชน และขึ้นชื่อว่าเป็นสนามเถื่อน กฎเกณฑ์จึงไม่ได้มากนัก อีกอย่างเจ้าของที่นี่ก็มีอำนาจมากจนกฎหมายไม่สามารถทำอะไรได้ ผู้คนที่เข้ามาชมจึงมีหลากหลายรูปแบบ บางคนถึงขั้นพนันกันหลายแสนถึงหลักล้านเลยก็มี และแน่นอนว่าเดิมพันแต่ละรอบก็เป็นจำนวนมหาศาลเช่นกัน “ใช่ มาจากอังกฤษ เหมือนจะชื่อราฟาเอล” แบดซ์ตอบ “มันไม่ได้ลงนาน คิดว่ามันจะชนะรึเปล่า” เจควอนพูดต่อ “เดิมพันกันไหมล่ะ” ไคโรชวนเพื่อนลงเดิมพันสำหรับกลุ่มพวกเขา “กูลงแสนนึง กูว่าไอ้ริวชนะ” ยูกิเปิดคนแรกพร้อมกับควักบัตรออกมาวางไว้กลางโต๊ะ “ลงกันเยอะขนาดนี้คงสู้ไม่ไหว” ขนมผิงยิ้มแห้งให้เพื่อน “แกไม่ต้องลง เป็นกรรมการและพยานก็แล้วกัน” สาวสวยสุดแซ่บอย่างยูกิบอก ขนมผิงจึงพยักหน้าตอบ “โอเค งั้นจะเป็นกรรมการและพยานให้แล้วกันนะ” “กูลงสองแสน กูว่าไอ้หนุ่มนั้นชนะ” เจควอนควักของตัวเองออกมาบ้าง “กูสาม ลงไอ้ริว” เคเลนลงบ้าง “สี่แสน กูเลือกฝั่งนั้น” ไคโรมานิ่ง ๆ แต่ลงหนักกว่าเพื่อนจนตอนนี้ในโต๊ะเริ่มแบ่งพวก จากนั้นไม่นานเสียงประกาศจากพิธีกรก็ดังขึ้น ดึงความสนใจของทุกคนให้มองไปที่จุดสตาร์ทพร้อมกับเสียงโห่ร้องลั่นสนาม รถแข่งสองคันจอดเทียบกันเพื่อรอฟังการให้สัญญาณ พอสิ้นเสียงประกาศก็เริ่มสตาร์ทแล้วโลดแล่นบนท้องถนน ทั้งคู่ตีตัวเสมอกันในตอนออก แล้วสลับกันแซงไปมาไม่หยุด กระทั่งรถพุ่งเข้าสู่เส้นชัยในระยะเวลาไม่กี่นาที ปรากฎว่าผลการแข่งขันออกมาเสมอกัน “เสมอได้ไงวะ” แบดซ์สบถออกมาอย่างหัวเสียแล้วตบหน้าขาตัวเองแรง ๆ ในขณะเดียวกันนักแข่งก็ขับรถกลับมาที่จุดเริ่ม เพื่อรอรับของเดิมพันที่ต้องแบ่งกันคนละครึ่ง “หมดสนุกฉิบ” เจควอนกรอกเครื่องดื่มลงคอแล้วกระแทกแก้วลงบนโต๊ะอย่างหัวเสีย “งั้นแบบนี้เดิมพันก็เอาคืนเถอะ” ยูกิเอ่ยแล้วหยิบบัตรของตนเองคืน ตามด้วยคนอื่นก็เช่นกัน ขนมผิงไม่ได้สนใจกลุ่มเพื่อนนัก เธอมองไปยังบุคคลที่ชื่อราฟาเอล เขาสูงเกือบ 190 เซนติเมตร สวมชุดนักแข่งสีดำตัดขาว ผมสีเทาควันบุหรี่ ดวงตาสีฟ้าคราม จมูกคมสัน หน้าคมฉบับคนอังกฤษ มีรอยสักที่ข้างลำคอ ขนมผิงแทบจะนั่งไม่ติดเก้าอี้ สมองของเธออื้ออึงไม่ได้ยินอะไร โฟกัสแค่เขา พอนักแข่งแยกเดินออกมาเพื่อเข้าห้องพักนักแข่ง เสียงกรี๊ดก็ดังกระหึ่ม ขนมผิงไม่รอช้าเธอปลีกตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อนที่คุยกันอยู่โดยไม่ปริปากอะไร ร่างเล็กเดินเลี่ยงออกมาเพื่อตามหาห้องพักนักแข่ง กระทั่งตามมาเจอก็เห็นเขาเดินเข้าไปในห้องพักพร้อมกับลูกน้อง ขนมผิงแอบมองและรอเขาอยู่อย่างงั้น จนราฟาเอลเปลี่ยนชุดเรียบร้อยและเตรียมตัวจะกลับ ร่างสูงเดินออกมาจากห้องแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อร่างเล็กเดินมาขวางทางเอาไว้ก่อน แกร๊ก…! เสียงปืนถูกชักเตรียมจ่อเข้าที่ศีรษะ ขนมผิงตกใจก้าวถอยหลังอัตโนมัติ หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำ “ฉะ ฉันแค่ อยากเข้ามาขอถ่ายรูปแค่นั้นเองค่ะ” ราฟาเอลไล่สายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า เพื่อพิจารณาก่อนจะยกมือขึ้นบอกลูกน้องเพื่อให้เก็บปืนลง “คุณฟังภาษาไทยเข้าใจใช่ไหมคะ” “แค่อยากขอถ่ายรูปใช่ไหม” ชายหนุ่มตรงหน้าเอ่ยตอบออกมาเป็นภาษาไทย ขนมผิงเกิดอาการประหม่า แต่เธอก็พยายามเก็บซ่อนอารมณ์หวาดกลัวของตนเองเอาไว้ “ใช่ค่ะ เห็นตอนคุณแข่งแล้วเท่ห์ดี” “ถ้าฉันรู้ว่าเธอมีจุดประสงค์อื่นมากกว่ารูป ใบหน้าสวย ๆ ของเธอคงเสียโฉม” ราฟาเอลเอ่ยพร้อมกับใช้ปลายนิ้วลูบตามกรอบหน้ารูปไข่ ทำเอาคนตัวบางสั่นเทาไปทั้งร่างกาย “คุณหน้าตาดี แถมเท่ห์มาก ๆ คงไม่แปลกใช่ไหมคะ” ขนมผิงทำใจดีสู้เสียแล้วพูดต่อ “ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับเธอ หลบไป” ราฟาเอลเอ่ยออกมาด้วยสายตาแข็งกร้าว แล้วไม่นานมือขวาของเขาก็เดินเข้ามากระซิบบอกอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาเซอร์ไพรส์ไม่น้อย “คุณอยู่ไทยนานไหมคะ ฉันชื่อขนมผิงค่ะ เผื่อวันหลังวันที่คุณว่างเราจะได้ถ่ายรูปด้วยกัน” “วันนี้ฉันไม่ว่าง อยากถ่ายก็นัดวันหลังแล้วกัน” พูดจบร่างสูงใหญ่ก็เดินผ่านร่างบางไป แต่กลับมีนามบัตรติดต่อยื่นมาตรงหน้าเธอ ‘ไมเคิล’ ไม่ได้พูดอะไรมาก ขนมผิงมองแล้วรับไว้ พร้อมกับมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินห่างออกไป เธอก้มมองนามบัตรในมือ มันเป็นในนามของบริษัทอะไรสักอย่าง ไม่ใช่การติดต่อกับเขาโดยตรง ข้อความ : ริวเซย์ ริวเซย์ : อยู่ไหน ริวเซย์ : รอบนรถ ให้เวลา 5 นาที ขนมผิง : ผิงมาเข้าห้องน้ำ ขนมผิง : กำลังจะกลับแล้ว Read… เธอกดออกจากข้อความแล้วรีบเร่งฝีเท้าไปที่รถทันที ขนมผิงเดินมายังโซนจอดรถสำหรับนักแข่ง เธอเห็นรถอัลพาร์ดคันสีดำคุ้นตาจอดรออยู่จึงก้าวขึ้นไปนั่งข้างกายริวเซย์ พอขึ้นมาบนรถ คำถามแรกก็ถูกถามออกมาทันที “ไปเข้าห้องน้ำจริงเหรอ” “ผิงจะโกหกทำไม” “แค่ถาม หรือร้อนตัว” “ถ้าริวถามแบบนี้ ผิงกลับเองดีกว่า” ขนมผิงลนลานทำตัวไม่ถูก เธอเอื้อมมือมาเตรียมจะเปิดประตูลงจากรถแต่ริวเซย์กลับห้ามเอาไว้ก่อน “ยิ่งทำแบบนี้เหมือนปกปิดอะไรเลยนะ” “….” ขนมผิงกลับมานั่งนิ่ง จากนั้นรถก็ขับออกมาจากสนามแข่งทันที ริวเซย์ไม่ได้ปริปากพูดอะไร เขาคอยมองกำปั้นเล็กเป็นระยะ ขนมผิงกำลังซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้ ดูเหมือนว่า ‘กระต่ายน้อย’ กำลังมี ‘ความลับ’ ปกปิดเขาอยู่ นับวันเธอยิ่งดื้อ จนเขาอยากจะตักเตือนสักหน่อย “เคยได้ยินเรื่องคนเลี้ยงกระต่ายไหม” จู่ ๆ ริวเซย์ก็เอ่ยคำนี้ขึ้นมา ขนมผิงบีบนามบัตรติดต่อจนเปียกชื้นแล้วมองหน้าคนข้างกาย “ทำไมอ่ะ” “ถ้าคนเลี้ยงกระต่ายแล้วมันไม่เชื่อง กระต่ายตัวนั้นจะถูกปล่อยออกจากกรง” “มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ กระต่ายนั้นก็ถือว่าได้เป็นอิสระ” “เปล่า มันจะถูกปล่อยในดงหมาป่าต่างหาก กระต่ายตัวนั้นจะถูกแทะเนื้อกินสด ๆ แล้วสิ้นลมหายใจไปทีละนิด ก่อนตายก็คงนอนจมกองเลือดอย่างทรมานจากการถูกฉีกร่างกายเป็นชิ้น ๆ” เธอกลืนนํ้าลายเหนียวลงคอกับสิ่งที่ริวเซย์เล่า เหมือนนิทานหลอกเด็กก็ไม่เชิงเพราะมันชวนสยอง ขณะเดียวกันก็เหมือนเขาต้องการสื่ออะไรบางอย่าง “ไม่เคยเห็นได้ยินเลย ไปเอามาจากไหน” “ก็คงจะไม่เคย เพราะริวแต่งเรื่องเล่านี้ให้แค่ผิงฟัง” “ผิงไม่อยากฟังเรื่องเล่าแบบนี้ มันน่ากลัว” เสียงหวานสั่นเครือด้วยความกลัว เพื่อนคนนี้เหมือนรู้จักดีแต่ก็ไม่เลย “มันก็คงกลัวเหมือนที่ผิงรู้สึกตอนนี้ แล้วมันก็ควรรู้ว่าต้องทำยังไงต่อไป” “….” เกิดความเงียบขึ้นมาบนรถ ริวเซย์กำลังเล่นบทจิตวิทยาอะไรกับเธออยู่ ขนมผิงคิดอะไรไม่ออก มันขนลุกและรู้สึกกลัวไปหมด กลัวจนลืมไปว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ มันเป็นสัญญาณเตือนบางอย่างจากคนข้างกาย เขาเหมือนไม่รู้ หรืออาจจะรู้ทุกอย่างอยู่ก็ได้ ริวน่ากลัวแท้สู 😭
อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
ความคิดเห็น (1)
ศศินิภา
บักริวๆๆๆๆๆๆ
ดูความคิดเห็นทั้งหมด
บทล่าสุด
It’s Bad! แย่แล้ว…เพื่อนสนิทฉันเป็นมาเฟีย บทที่ 118
ริวเซย์รับหงส์ดำมาไว้กับมือตนเอง เป็นการส่งต่อตำแหน่งอย่างสมบูรณ์แบบโดยมี VIP ทุกท่านเป็นพยาน “ผมริวเซย์ โรเลนโซ่ หัวหน้าองค์กรคนใหม่ ต่อจากนี้ผมจะทำให้องค์กรของเราเติบโตมากยิ่งขึ้น ทำผลงานออกมาให้มากยิ่งขึ้น หวังว่าทุกคนจะให้ความไว้หวังใจกับผมอย่างที่เคยมีให้กับคนก่อน ๆ และวันนี้ผมขอใช้โอกาสนี้บอ
It’s Bad! แย่แล้ว…เพื่อนสนิทฉันเป็นมาเฟีย บทที่ 117
เกิดความเงียบไปชั่วขณะ ริวเซย์จับมือบางขึ้นมาก่อนที่อะไรบางอย่างจะถูกสวมเข้าที่นิ้วนางข้างซ้าย หลังจากนั้นเขาก็เอ่ยออกมา “แต่งงานกับริวนะ” ขนมผิงได้ยินคำนั้นเธอก็เปิดเปลือกตาขึ้น เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ริวเซย์ขอเธอแต่งงาน ภาพตรงหน้าคือแฟนหนุ่มของตนเองที่นั่งคุกเข่าขอแต่งงาน นํ้าตาของหญิงสาวไหล
It’s Bad! แย่แล้ว…เพื่อนสนิทฉันเป็นมาเฟีย บทที่ 116
“ขอบคุณนะคะ ผิงขอบคุณคุณพ่อคุณแม่มากจริง ๆ สำหรับการต้อนรับครั้งนี้” ขนมผิงเอ่ยออกมาด้วยความซาบซึ้งใจ ก่อนที่เธอจะก้มกราบลงบนตักของเซโก๊ะ แล้วก้มกราบลงหน้าขาของราเชนทร์ต่อ ภาพแฟนสาวกับพ่อแม่ที่แสนจะอบอุ่นทำให้ริวเซย์ที่มองอยู่อดที่จะยิ้มไม่ได้ แล้วในตอนนั้นเองนิกก็เดินเข้ามาเห็นพอดี เขามาหยุดอยู่ข
It’s Bad! แย่แล้ว…เพื่อนสนิทฉันเป็นมาเฟีย บทที่ 115
“อยากได้กำลังใจแบบไหนดี ?” “กำลังใจแบบฟิน ๆ” พูดจบก็ขยิบตาให้แฟนหนุ่ม ทำให้ริวเซย์ตะบะแตกผลักร่างสวยนอนใต้ร่างทันที เขาไม่รอช้าก้มหน้ากระซิบที่ข้างใบหูขาวเบา ๆ “ได้ฟินทั้งคืนแน่” พูดจบผ้าห่มก็ถูกจับขึ้นมาคลุมร่างคนทั้งสอง จากนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นภายใต้ผ้าห่มก็กินเวลาไปค่อนข้างนานพอสมควร… พอตกลงท
It’s Bad! แย่แล้ว…เพื่อนสนิทฉันเป็นมาเฟีย บทที่ 114
“ถ้ามัวแต่เก็บเรื่องในอดีตมาคิด ชีวิตมันจะมีความสุขกับปัจจุบันได้ยังไง” ราเชนทร์เอ่ยขึ้นนิ่ง ๆ ความจริงเขาทราบมาตั้งแต่แรกแล้วว่าสองคนนี้ชอบกัน ที่เสนอเงื่อนไขกับขนมผิงไปในวันนั้นมันคือแผนที่ช่วยให้ลูกชายตนเองสมหวังกับความรัก ราเชนทร์มั่นใจว่ายังไงก็ตามที่สองคนนี้ได้ใกล้ชิดกัน ดูแลกันในยามยากลำบาก ค
It’s Bad! แย่แล้ว…เพื่อนสนิทฉันเป็นมาเฟีย บทที่ 113
“ตอนฉันขอร้องเธอเองก็ไม่ยอมปล่อย จำได้ใช่ไหม” พูดจบขนมผิงก็ลงแรงที่ส้นเท้าแรงมากกว่าเดิมจนเลือดไหลจากแผลที่บาดลึก “ลองนึกดูสิว่าขนาดแกนอนใต้เท้าฉันแค่ชีวิตเดียว ยังทรมานขนาดนี้ แต่ตอนที่ฉันโดนมีอีกหนึ่งชีวิตในท้องของฉัน” ขนมผิงพูดจบก็ยอมขยับเท้าออกจากหน้าท้องไดอาน่า เธอนิ่งมองไดอาน่าที่นอนร้องไห้ก
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
