2: Narinig Kita

"I’ll handle it, I promise. Just give me some time," mariing sabi ni Julian habang nakatingin sa malayo. Matatag ang tono niya, pero ramdam ni Sophia na may kakaiba. Parang may tinatago.

Napakapit siya sa railing ng balcony habang unti-unting bumabagsak ang tiyan niya sa kaba. Shit. Something’s not right.

Hindi lang 'to tungkol sa pagbubuntis niya. May mas malalim pa. May lihim. At sa bawat segundo ng pananahimik ni Julian, lalo lang lumilinaw sa kanya ‘yon. Parang isang piraso ng salamin na unti-unting nababasag habang tinitingnan mo.

Napapikit siya, nangingilid na ang luha. Binalingan niya ang loob ng bahay, pero kahit gaano kaganda ang set-up ng dinner, kahit gaano kainit ang pagkain sa mesa—wala nang init sa pagitan nila. Naubos na.

Pagpasok niya, napatingin siya kay Julian na kakababa lang ng tawag. Wala sa mukha nito ang emosyon. Blanko. At doon siya lalong kinabahan.

"Julian," panimula ni Sophia, bahagyang nanginginig ang boses pero pinilit niyang panindigan.

"We need to talk."

Napakunot ang noo nito. Nainis. Pero sa likod ng irritation, nakita rin niya ang takot.

"About what? You’re pregnant. That’s great, but—"

"No. It’s more than that," mabilis niyang putol, tumitibok ng malakas ang puso. "I heard you on the phone. Anong hindi mo sinasabi sa'kin?"

Nagbago ang ekspresyon ni Julian. Para bang nabigla. Nakita ni Sophia ‘yung takot na akala niya hindi niya kailanman makikita sa mga mata ng asawa niya.

"Kanino ka ba tumawag, Julian?" tuloy niya, lumalapit ng isang hakbang.

Ibinaling ni Julian ang tingin sa sahig. At doon niya naramdaman ‘yung pamilyar na lamig na sumisingaw sa katawan niya. ‘Yung tipo ng lamig na nararamdaman mo kapag may nalaman kang hindi mo dapat marinig. O maramdaman.

"I—" bungad ni Julian, pero walang kasunod.

Doon na naintindihan ni Sophia. Ito pa lang ang simula. Unti-unti nang guguho ang lahat ng sinubukan niyang buuin sa kasal nilang dalawa.

---

Kinabukasan, tulala si Sophia habang nagtitimpla ng kape. Banayad ang sinag ng araw sa kusina, pero ang utak niya, sabog pa rin sa kagabi.

Naririnig niya si Julian sa kwarto. Gising na rin ito.

Kailangan ko siyang kausapin. Maaga pa, pero hindi ko na kaya ‘to itago sa dibdib ko.

"Good morning," bati niya, pilit na ngumiti.

"Morning," maikling tugon ni Julian habang inaabot ang coffee pot. Walang emosyon. Walang tingin. Parang wala lang nangyari kagabi.

"Can we talk about last night?"

"What about it?" sagot niya, abala pa rin sa pagbuhos ng kape.

"I heard you on the phone," sabi ni Sophia, bahagyang nanginginig ang tinig. "Kanino ka ba tumawag?"

Napatingin sa kanya si Julian, sa wakas. Parehong tanong kagabi. Parehong sagot ang kailangan niya.

"You were eavesdropping?"

"I wasn’t! Narinig lang kita… may binanggit kang pangalan," pinaliwanag niya, pinipigilang magalit. Huminga nang malalim si Julian, nagkamot ng ulo.

"It was just a work call, Sophia. You’re overreacting."

"Overreacting? Eh bakit ayaw mong sabihin kung sino ‘yon?"

"Because it doesn’t matter!" sigaw niya sabay bagsak ng tasa sa counter. Kumalat ang kape sa gilid, pero ni hindi siya nag-abala linisin.

"I don’t have time for this."

Naramdaman ni Sophia ang pag-ikot ng sikmura niya. Parang may bumagsak na bato sa loob.

"It does matter! Magkakaanak tayo, Julian. Gusto kong malaman kung mapagkakatiwalaan pa ba kita."

"Trust?" tumawa si Julian, pero walang halong saya. "You think I’m cheating on you? That’s paranoid."

"I’m not paranoid! Gusto ko lang malaman ang totoo!"

"You want the truth? Fine!" sigaw nito. "Pagod na akong lagi mo akong inaakusahan ng kung anu-ano. Ang dami ko nang iniisip, tapos pati ‘yan idadagdag mo pa?"

Kinuha niya ang briefcase. Tapos na. Umalis siya, parang wala lang.

"So you're just going to walk away? Ganun na lang?" tanong ni Sophia, desperado. Halos pabulong na ang huling tanong niya.

"I have to get to work," sagot ni Julian, malamig.

"Julian, please… kala ko ba we're in this together?"

Huminto siya saglit. Pero umiling lang.

"You keep looking for problems where there aren’t any. I can’t do this right now."

At tuluyan na siyang lumabas.

Naiwan si Sophia, tulala, basang-basa ng luha ang mga mata. Umupo siya, nanghihina.

What if… totoo nga ‘yung iniisip ko?

---

Lumipas ang ilang oras. Pinilit ni Sophia na maging abala. Naghugas siya ng pinggan, pero wala sa gawaing bahay ang isip niya.

Bakit ba ang hirap sa kanya maging honest?

Nag-vibrate ang phone niya. May message.

Jamella: “Hey, how’s everything? Parang off ka lately.”

Napabuntong-hininga si Sophia habang nagta-type ng reply.

Sophia: “Just having a rough day. It’s Julian again.”

Jamella: “Ugh. Anong ginawa this time?”

Sophia: “Narinig ko siya kagabi sa phone. May kausap… and it didn’t sound like work.”

Jamella: “Confronted him?”

Sophia: “Yeah. Nagalit siya. Ako pa ‘yung pinalabas na paranoid. Jam, I don’t know what to think anymore.”

Jamella: “Maybe you’re just overthinking, girl. Pero if your gut says something’s off… trust it.”

Napanganga si Sophia. Exactly. Her gut had been screaming ever since that night.

Sophia: “That’s what scares me. What if my instincts are right?”

---

Kinagabihan, habang nakahiga sa kama, pareho silang tahimik. Walang imikan. Parang dalawang estranghero sa iisang kwarto.

Habang nakatitig sa kisame, huminga si Sophia nang malalim.

I need to know the truth. Kahit masaktan ako. Kahit 'di ko kayanin.

Kinabukasan, maaga siyang nagising. Tahimik siyang nagbihis at lumabas ng bahay.

Dumiretso siya sa café malapit sa office ni Julian. Doon siya nag-abang. Tahimik. Kabado. Nanlalamig ang mga kamay.

This might be a mistake… but I need to see for myself.

Maya-maya, lumabas si Julian. Nakangiti. Mukhang kampante.

Pero may kasama siya—si Vanessa.

Tumigil ang mundo ni Sophia. Napako ang mga mata niya sa dalawa. Masyado silang malapit. Masyado silang… comfortable.

Tapos, nakita niya ‘yon. Isang halik sa pisngi. Hindi basta beso. Hindi rin mabilis. ‘Yung tipong may pahabol pa.

“No…” mahina niyang usal. “No. No, no, no…”

Tumulo ang mga luha niya. Hindi na niya napigilan.

H-How could he?

Gusto niyang sumigaw. Gusto niyang lapitan at sabunutan si Vanessa. Gusto niyang sampalin si Julian. Pero ni hindi siya makagalaw.

Natulala siya habang papalayong magkasabay ang dalawa.

"What do I do now?"

Yun ang tanong na pabalik-balik sa isip niya habang unti-unti siyang dinudurog ng katotohanang ayaw sana niyang harapin.

Wasak na ang kasal nila.

At ang dahilan?

Si Julian. At ang babaeng ‘yon...

Si Vanessa.